Το (αναμενόμενο) ξέσκισμα στον Σφαιρόπουλο

Μία μεγάλη πληγή όλων μας στην Ελλάδα, είναι η (εύκολη και αφοριστική) κριτική μετά από ήττα της ομάδας μας. Θα μου πεις, πότε να κρίνουμε, πριν γίνει ο αγώνας; Όχι φυσικά, δεν είμαστε τρελοί. Αλλά μετά το νικηφόρο ματς πανηγυρίζουμε, μετά το χαμένο παιχνίδι ρίχνουμε ανάθεμα και ανακαλύπτουμε ενόχους, πράγματα "που τα ξέραμε αλλά δεν τα λέγαμε για να μη χαλάσει το κλίμα στην ομάδα". Κουταμάρες.

Δεν λέμε τίποτα πριν τους αγώνες γιατί φοβόμαστε τον απέναντι που θα μας πει "κωλοτούμπες". Ο οποίος απέναντι είναι παντελώς άσχετος, ημιμαθής και βγάζει το κόμπλεξ του μέσω των social media. Και με όλη αυτή την παράνοια ασχολούνται ακόμη και οι παράγοντες των ομάδων.

Αφορμή για όσα γράφω σήμερα, δεν είναι μόνο το ξέσκισμα στον Σφαιρόπουλο και στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Είναι η βάναυση κριτική στον Αρσέν Βενγκέρ, η ειρωνεία που εισέπρατε τον πρώτο καιρό ο Τσάβι Πασκουάλ, ο χλευασμός στον Τάκη Λεμονή, ο χαρακτηρισμός "παπατζής" στον Μανόλο Χιμένεθ του παρελθόντος και ένα σωρό άλλα ζητήματα που με απασχολούν χρόνια τώρα. Αφήνω στην άκρη πως όλοι είμαστε προπονητές, διαιτητές, φοβεροί με τη μπάλα στα πόδια, καλοί τερματοφύλακες και όλα όσα κατά καιρούς μας κάνουν γελοίους.

Πηγαίνω στην ουσία. Στο Final Four θα νικήσει μία ομάδα. Σωστά; Θα είναι αποτυχημένοι δηλαδή οι προπονητές των Φενέρμπαχτσε και ΤΣΣΚΑ; Αλήθεια; Δηλαδή σήμερα που μιλάμε δεν θεωρούμε καλές ομάδες τις δύο συγκεκριμένες; Καλούς προπονητές τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Δημήτρη Ιτούδη; Συνεπώς με ποιο κριτήριο θα ασκήσουμε κριτική; Με την ήττα σε έναν ημιτελικό/τελικό;

Σόρι παίδες, είστε άσχετοι, όσοι το πιστεύετε. ΑΣΧΕΤΟΙ. Ομαδάρες και προπονητάρες είναι και οι δύο. Κάποιος θα χάσει. Μπορεί και οι δύο στο φινάλε. ΟΚ, μην τους πάρετε στην ομάδα σας, αν αποτύχουν εφέτος. Αφήστε τους να τους πάρουν άλλοι, εκείνοι που δεν ξέρουν.

Ο Τσάβι Πασκουάλ πήρε μία EuroLeague το 2010. Αυτό και τέλος. Έκτοτε κάποια πρωταθλήματα στην Ισπανία, μερικά αποτυχημένα Final Four και ως εκεί. Κακός τεχνικός ε; Το κείμενο γράφεται πριν το τέταρτο παιχνίδι με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Δε με νοιάζει το αποτέλεσμα. Ο Καταλανός είναι ΠΡΟΠΟΝΗΤΑΡΑ.

Θέλω να μου εξηγήσεις φίλε μου καλέ, τι έγινε στο ματς, τι λάθη έγιναν στη σεζόν, τι θετικά προέκυψαν, να μου αναλύσεις αν ξέρεις τι είδαμε στα παιχνίδια. Αν δεν ξέρεις. μη μιλάς, μη γράφεις. Αυτό για τον κλάδο μας.

Ο φίλαθλος με την εμμονή να βρίζει και να βγάζει μίσος λες και κρίνεται η ζωή του και θίγεται η αξιοπρέπειά του από μία πρόκριση σε φάιναλ φορ, δεν μπορεί να δει καθαρά, αν δεν βοηθήσουμε και εμείς. Άλλο πράγμα η κριτική, άλλο η πολεμική.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΣΦΑΙΡΟΠΟΥΛΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΗ. ΟΧΙ ΚΡΙΤΙΚΗ. Το γράφω με κεφαλαία μήπως και το καταλάβουμε. Δεν έχει σημασία αν ξέρω μπάσκετ. Όχι φίλε, εσύ ξέρεις περισσότερο από εμένα, μην στεναχωριέσαι. Εσύ που κρίνεις μόνο από το αποτέλεσμα και που έχεις γαλουχηθεί με δηλώσεις παραγόντων "οτιδήποτε άλλο πέραν του τίτλου, της πρόκρισης, της νίκης, είναι αποτυχία". Καλά κρασιά.

Κλείνοντας, εκτιμώ πολύ περισσότερο (και μαθαίνω από εκείνους) τους λίγους που μου αναλύουν τι έχει συμβεί και τι να περιμένω. Με ποδοσφαιρική/μπασκετική άποψη, με επιχειρήματα, με μέτρο και σεβασμό. Όταν αποκλείεται μία ομάδα από μία διοργάνωση που "πρέπει να κατακτήσει" όλοι μπορούν να πουν ότι τους κατέβει. Εκείνοι που μιλούν λιγότερο, είναι εκείνοι που ξέρουν περισσότερα.

Υ.Γ. Ο τελικός του Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο, κανονικά πρέπει να αποτελέσει μία γιορτή. Πόσοι από τους συμμετέχοντες πραγματικά θέλουν κάτι τέτοιο; Είναι ώρα ευθυνών για όλους. Το "Grexit" θα έρθει αυτόματα στις 13 Μαΐου, αν τα κάνουμε μπάχαλο. Μόνο που το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν θα είναι ο αποκλεισμός μας από την υπόλοιπη ποδοσφαιρική Ευρώπη. Θα είναι η εδραίωση μιας άποψης, πως ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει και εμείς πρέπει να ζούμε με το φόβο του " τι θα γίνει στο τάδε ματς ρε φίλε;".

Σε ποια χώρα αυτό θεωρείται φυσιολογικό; Στη δική μας είναι πλέον "κανόνας" και αυτό δεν αλλάζει με Grexit, αλλά με πιο ριζικά μέτρα.