Το κόμπλεξ του οπαδού

Οι βραδιές του Τσάμπιονς Λιγκ πιο παλιά αποτελούσαν μία γιορτή για τον Έλληνα φίλαθλο. Περίμενε πως και πώς να δει τα μεγάλα αστέρια στην οθόνη του Mega Channel, να μένει με το στόμα ανοικτό από τα εντυπωσιακά γκολ, τις φοβερές αποκρούσεις, τα επιβλητικά γήπεδα.

Οι φίλοι Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και ολίγον της ΑΕΚ, καμάρωναν που οι δικές τους ομάδες συμμετείχαν σε αυτή τη γιορτή και φυσικά πικάριζαν τον εγχώριο αντίπαλο, ανάλογα με το αποτέλεσμα. Και όλο αυτό το σκηνικό, έδινε ακόμη μεγαλύτερη αίγλη και ενδιαφέρον στο εντυπωσιακό προϊόν.

Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει κάπως, προς το χειρότερο. Παρά το γεγονός πως το Τσάμπιονς Λιγκ (στα μάτια μου) παραμένει το κορυφαίο αθλητικό γεγονός κάθε σεζόν, σταρ πρώτου μεγέθους παρελαύνουν στις οθόνες μας, ζούμε την εποχή του Μέσι, του Κριστιάνο, του Ζλάταν και ένα σωρό ακόμη παικτών παγκόσμιου βεληνεκούς, το επίπεδο του Έλληνα οπαδού (;), φίλου του ποδοσφαίρου (;), έχει πέσει σε ανησυχητικό σημείο.

Βλέπεις αγώνα της Μπαρτσελόνα και μετά μπαίνεις στα social media και αν έχει νικήσει οι «φίλοι» της γράφουν τόσο αλαζονικά υπέρ της και οι «εχθροί» της προσπαθούν να την απαξιώσουν με χυδαία λόγια.

Παίζει η Ρεάλ και γίνεται ο αντίστοιχος χαμός. Ξεκινάει από τον Φράνκο και την αρπαγή του Ντι Στέφανο ο καβγάς και φτάνει φυσικά σε διαιτησίες και άλλα τέτοια ξεκάθαρα ελληνικά φαινόμενα.

Να θέλει κάποιος να χαρεί ένα ματς και να μη μπορεί. Ή πιο σωστά να προσπαθούν κάποιοι να δηλητηριάσουν μία κατεξοχήν όμορφη ποδοσφαιρική γιορτή. Γιατί γίνεται αυτό;

Μα διότι ο Έλληνας οπαδός-φίλαθλος των τελευταίων ετών, έχει μεγαλώσει με αυτόν τον τρόπο. Η αντιπαλότητα στη χώρα μας, το επίπεδο που πέφτει σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας μας, η παιδεία μας, οι τηλεοπτικές εκπομπές, έχουν δημιουργήσει μια σημαντική μερίδα του νέου κόσμου που βλέπει παντού συνομωσίες, εχθρούς, πρώτα σκέφτεται αρνητικά και μετά ίσως θετικά, που πρώτα χαίρεται με την αποτυχία του αντιπάλου και μετά θα χαρεί και με την επιτυχία της δικής του ομάδας.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά όλοι αυτοί οι τύποι, που δεν είναι και λίγοι, παρασύρουν και τους άλλους στο δικό τους αρρωστημένο πεδίο και η κατάσταση μετά γίνεται μαντάρα. Αντί να συζητούν όλοι αυτοί για την ωραία μπάλα της Παρί, το καθαρό 4-0, πιο πολύ ασχολούνται με το να «την πουν» στους φίλους της Μπαρτσελόνα. Προσέξτε. Επειδή είναι οπαδοί της Ρεάλ, όχι επειδή συμπαθούν την Παρί.

Για να τελειώνουμε. Το πικάρισμα του αντιπάλου είναι ωραίο πράγμα και γίνεται παγκοσμίως. Στην Ελλάδα όμως έχει παραγίνει το κακό με τους κομπλεξικούς, τους μυαλοπώληδες και όλους εκείνους που έχουν αυτό-χριστεί υπερασπιστές της τιμής μίας ξένης ομάδας, για την οποία μάλιστα γράφουν και μιλούν σε πρώτο ενικό. Αν είναι δυνατόν…

Ο Έμερι, η Μπάγερν και η Ρεάλ που πείθει

Στα καθαρά αγωνιστικά, το διήμερο έφερε μεγάλους πρωταγωνιστές στο προσκήνιο και στον αφρό μία ομάδα που δαπανά πολλά χρήματα εδώ και χρόνια με στόχο να φτάσει στην κορυφή. Η Παρί των Σεϊχηδων κάνει μεθοδικά βήματα, δε βιάζεται τόσο όσο νομίζουν πολλοί και στη μετά Ζλάταν εποχή, με νέο προπονητή, σε πρωτάθλημα που ζορίζεται πολύ για πρώτη φορά, μπορεί και κάνει τέτοια εμφάνιση, που ισοδυναμεί με το 70% της πρόκρισης. Ο Έμερι θέλει πιο πολύ από όλους να αποδείξει στον εαυτό του πως μπορεί να πετύχει μακριά από τη Σεβίλλη και έχει τον τρόπο και τη δίψα να το κάνει. Μέχρι τις ρεβάνς είναι το πρόσωπο των προημιτελικών και δεν αποκλείεται όλης της εφετινής διοργάνωσης. Άλλωστε τρία σερί Γιουρόπα Λιγκ, δεν τα πήρε μόνο με την τύχη. Σωστά η κουβέντα γίνεται για τον Ντι Μαρία, αλλά όλη η Παρί ήταν ξεκάθαρα ο Ραμπιό. Τεράστια προσόντα και ίσως σε άλλη ομάδα να τον θεωρούσαμε αστέρα και όχι απλώς πολύ καλό παίκτη.

Πάντως η ρεβάνς στη Βαρκελώνη δε χάνεται. Θα είναι (ουσιαστικά) το τελευταίο ματς του Λουίς Ενρίκε στον πάγκο των Καταλανών ή θα γίνει ξανά ο ήρωας της πόλης;

Η Μπάγερν απέδειξε ξανά πως κόντρα σε σοφτ ομάδες μπορεί να βάλει όσα γκολ θέλει και με όποιον τρόπο θέλει. Είναι από τα φαβορί για να πάει ως το τέλος και έχει προπονητή που γνωρίζει καλά τη δουλειά.

Η Άρσεναλ ειλικρινά δεν ξέρω τι περιμένει πια από τον Βενγκέρ. Ναι την έχει κάθε χρόνο στα αστέρια, άρα και στα έσοδα, όμως αυτό αρκεί στους Λονδρέζους; Χρειάζονται νέο τεχνικό, πιο μοντέρνο και σαφώς μεταγραφές υψηλού επιπέδου. Ο Αλσατός έχει κάνει τον κύκλο του εδώ και καιρό και καλό θα ήταν να το δει μόνος του. Όσο δεν το βλέπει, τόσο δυσκολεύει την επόμενη ημέρα.

Η Ρεάλ στα μάτια μου είναι ομάδα που μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα και δε θα με εξέπληττε τελικός μεταξύ Ρεάλ και Μπάγερν ή Ρεάλ και Παρί. Και ας μην καθάρισε από χθες την πρόκριση.