Τελικά έβγαλε παρέλαση ο Αναστασίου. Αυτό και αν είναι είδηση. Με την ομάδα να παίζει από μέτρια έως άσχημα (ενώ το ρόστερ της είναι για καλύτερη εικόνα), να χάνει περίπατο στην Τούμπα, να έχει αποκλεισμό σοκ στην αρχή της χρονιάς από τη Γκαμπάλα, να μην τον στηρίζει κανείς μέσα στην ομάδα πλην του (κυρίαρχου βέβαια) Αλαφούζου. Και όμως άντεξε τους κραδασμούς, καθώς ο πρόεδρος πίνει νερό στο όνομα του.

Ο προπονητής έδιωξε τον επιτυχημένο Αγριογιάννη το καλοκαίρι, έδιωξε τον Βονόρτα προ ημερών, έκανε σε ένα βράδυ τον Μέντες βοηθό προπονητή (!!!). Κοινώς, κάνει ό,τι θέλει και όποτε το θέλει. Μπράβο του. Τέτοιο προηγούμενο στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει και οφείλει κάποιος να το πιστώσει ή να το χρεώσει (ανάλογα με το πώς βλέπει την κατάσταση) στον Γιάννη Αλαφούζο. Τέτοιο «ΟΧΙ» στις φωνές που τον προτρέπουν να απομακρύνει τον Αναστασίου, ούτε ο Μεταξάς το ’40.

Ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ, έχει το συνήθειο να στηρίζει τους συνεργάτες του μέχρι τελικής πτώσεως. Ειδικά όταν του πηγαίνουν όλοι κόντρα και του λένε «φά' τον, δεν κάνει, διώξ' τον να ανασάνουμε», εκείνος λειτουργεί πολύ διαφορετικά από ότι περιμένουν όλοι. Πάει κόντρα στο ρεύμα. Σε όλες του τις δουλειές έχει συμβεί αυτό, όχι μόνο τώρα στον Παναθηναϊκό. Και όταν του βγει η επιμονή, τότε η δικαίωση για εκείνον είναι γλυκιά και (όλοι οι συνεργάτες του) του βγάζουν το καπέλο για τη στάση του. Όταν όμως δεν του βγει; Τότε τι γίνεται;

Εδώ είναι το κυρίαρχο ερώτημα φίλοι μου. Αξίζει τέτοιας στήριξης ο Αναστασίου από τον Αλαφούζο; Γιατί αυτό που κάνει ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού, είναι σπάνιο, ομολογώ αξιοθαύμαστο, αλλά και πολύ ρισκαδόρικο. Αν ξέρατε πόσοι του λένε καθημερινά, να διώξει τον Αναστασίου, θα τραβάγατε τα μαλλιά σας. Αν ήμουν στη θέση του, θα τον έδιωχνα μόνο και μόνο για να ηρεμήσω από όλους εκείνους που με πρήζουν, με συμβουλεύουν, πείτε το όπως θέλετε, να αλλάξω τεχνική ηγεσία.

Αξίζει λοιπόν τέτοια φθορά; Ο Αλαφούζος κρίνει πως αξίζει, γιατί στα 2,5 χρόνια που συνεργάζεται με τον 42χρονο τεχνικό είδε επιτυχίες με χαμηλό μπάτζετ, καλό ποδόσφαιρο ειδικά την πρώτη χρονιά και πέρυσι, στο δεύτερο 5μηνο του πρωταθλήματος. Και φυσικά γιατί μέσα σε αυτά τα χρόνια ανέπτυξαν πολύ καλή προσωπική σχέση, την οποία ο Αλαφούζος βάζει πάνω από όλα. Σχέση σεβασμού, εκτίμησης η οποία δομήθηκε με καθημερινή συχνή επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων για κάθε τι μέσα στην ομάδα. Ο Αναστασίου πέρασε την σωστή άποψη στον πρόεδρο, πως «οι νίκες και οι ήττες διαρκούν μία ημέρα»-αγαπημένη ατάκα του Αλαφούζου. Και ότι καμία ομάδα δεν κρίνεται τον Οκτώβριο, αλλά τον Μάιο.

Κατά τη γνώμη μας, η στήριξη θα άξιζε τον κόπο, αν έβλεπε κάπου πρόοδο. Καλώς ή κακώς στο ποδόσφαιρο το τι έκανες και πέτυχες πριν από 6 μήνες, δεν έχει καμία σημασία στο σήμερα. Ο αποκλεισμός από την Γκαμπάλα ήταν σοκ, όμως σωστά δεν έδιωξε τον προπονητή του εκείνες τις δύσκολες ημέρες. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς.

Η ομάδα δεν παρουσιάζει πρόοδο σε τίποτα. Τα αποτελέσματα όχι και τα καλύτερα δυνατά, το πρωτάθλημα προφανώς με τόσο δυνατό Ολυμπιακό κάνει φτερά, η εικόνα της ομάδας δεν φέρνει δα και τον κόσμο στο γήπεδο μαζικά, νέοι παίκτες δεν βγαίνουν από πίσω, τότε τι;

Τι περιμένει κανείς από τον Παναθηναϊκό του Γιάννη Αναστασίου; Δεν έχω απάντηση.

Μου προξενεί μάλιστα μεγάλη εντύπωση που ο ίδιος ο προπονητής δεν έχει παραιτηθεί τόσο καιρό με όλο αυτό το σκηνικό. Προφανώς γιατί πιστεύει πολύ στο πλάνο του. Θα δείξει.

Πάντως οι κινήσεις του δείχνουν ανασφάλεια και επειδή εκτιμώ ότι και στους παίκτες δεν βρίσκει πια πολλά στηρίγματα, τότε μόνο κάτι μεταφυσικό μπορεί να τον κρατήσει στον πάγκο μέχρι τέλους της σεζόν. Όπως το να νικήσει ΑΕΚ, Ολυμπιακό και να τερματίσει στον πρώτο γύρο πρώτος στη βαθμολογία ή έστω στον πόντο από τον Ολυμπιακό. Γίνονται και θαύματα στο ποδόσφαιρο, αλλά υπάρχει και όριο.

Κατά τη γνώμη μας το κρίσιμο ματς για τον Αναστασίου είναι το κυριακάτικο με την ΑΕΚ. Αυτό είναι το ματς - ορόσημο για το μέλλον του. Και ας μην εκφράζεται τέτοια άποψη από το περιβάλλον Αλαφούζου.

ΥΓ. Για να μην παρεξηγηθώ, την ΑΕΚ πιστεύω πως μπορεί να τη νικήσει ο Παναθηναϊκός. Αν θέλετε, δεν θεωρώ πως η ΑΕΚ είναι καλύτερη για να κυριαρχήσει εκείνη, ειδικά τώρα που η αλλαγή προπονητή μπορεί να φέρει σύγχυση. Όλο το πακέτο (νίκη και με Ολυμπιακό, κορυφή στον πρώτο γύρο, καλό ποδόσφαιρο κτλ.) δεν πιστεύω πως μπορεί να το πετύχει ο Παναθηναϊκός του Αναστασίου.

ΥΓ.1 Η ΑΕΚ πήρε για προπονητή τον Πογέτ. Και διαβάζω ότι είναι ενθουσιασμένοι όλοι στην Ένωση, γιατί «ο νέος τεχνικός πήγε πολύ πρωί στα Σπάτα για να προπονήσει την ομάδα. Δεν κρατιέται». Ούτε το καλοκαίρι στην παραλία δεν απολαμβάναμε τέτοια κείμενα. Δηλαδή τι περίμεναν; Να ξυπνήσει στις 12μμ, να πάει για καφέ και μετά να περάσει μία βόλτα από το προπονητικό κέντρο για να δει πως τα πάει ο Μανωλάς; Και φτιάχνονται οι οπαδοί της ομάδας με όλα αυτά;

Επί της ουσίας. Ο Πογέτ θα κριθεί στο γήπεδο. Μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό όνομα από τον Δέλλα, σαφώς και έχει. Καλύτερος προπονητής, δεν ξέρω αν είναι. Ότι έβλεπα στη Σάντερλαντ, δεν με έκανε να τρίβω τα μάτια μου. Πήρε μερικά ματς με μεγάλους αντιπάλους, παίζοντας σφιχτή άμυνα και σωστό τρανζίσιον. Έτσι θα παίξει στην ΑΕΚ; Άμυνα και αντεπίθεση; Δε νομίζω. Άρα πρέπει να δούμε τις ιδέες του στο ποδόσφαιρο, να καταλάβουμε τι διδάσκει στις προπονήσεις και μετά να τον κρίνουμε. Ο ενθουσιασμός στην αρχή, στα πρώτα 2-3 ματς είναι καλός και χρειάζεται. Άρα το τάιμινγκ εν’ όψει ντέρμπι, δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο για την ΑΕΚ. Μετά που φεύγει ο ενθουσιασμός, έρχεται η ρουτίνα. Και στη ρουτίνα κρίνονται οι ομάδες. Ο Σερ Άλεξ έκανε θεσμό την Γιουνάιτεντ, όχι με τον ενθουσιασμό των πρώτων μηνών, αλλά με την καθημερινότητα που έφερε διάρκεια. Δεν συγκρίνω. Επισημαίνω πως αν ο Αλαφούζος ρισκάρει κρατώντας τον Αναστασίου, τότε ο Μελισσανίδης (και ο Μπάγεβιτς) ρισκάρουν περισσότερο διώχνοντας τον Δέλλα και παίρνοντας στη θέση του έναν φιλόδοξο μεν, όχι πετυχημένο (ακόμη) προπονητή, μη γνώστη της ελληνικής τρελής πραγματικότητας.

Αρχίζω να πιστεύω πως και οι δύο παράγοντες, το κάνουν για να μας αποδείξουν κάτι. Όλοι ήθελαν Δέλλα, ο Μελισσανίδης τον έδιωξε, έφερε ξένο τεχνικό. Όλοι λένε στον Αλαφούζο να φάει τον Αναστασίου, εκείνος κλείνει τα αυτιά του και περιμένει.

Αυτοί οι δυο (παράλληλοι) κόσμοι συγκρούονται το βράδυ της Κυριακής στη Λεωφόρο. Καιρό είχα να νιώσω τόσο μεγάλη προσμονή για ένα παιχνίδι, που ίσως δεν κρίνει και τίποτα στο φινάλε.

ΥΓ Ένα μήνα πριν πόσοι θα στοιχημάτιζαν πως στο επικείμενο ντέρμπι η ΑΕΚ δεν θα πήγαινε με προπονητή τον Δέλλα και ο Παναθηναϊκός θα πήγαινε με προπονητή τον Αναστασίου;