Πιστεύω ότι σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο θα εκτιμήσουμε πολύ τους προπονητές. Όχι όμως τους προπονητές που κοουτσάρουν ομάδες στη Ρωσία. Αντιθέτως αυτούς μάλλον θα τους σιχτιρίσουμε, λόγω τους θεάματος που παρουσιάζουν τα γκρουπ που έχουν επιλέξει. Σκεφτείτε το λίγο. Οι 23 καλύτεροι παίκτες από κάθε χώρα και όμως το θέαμα είναι επιεικώς μέτριο, ενίοτε ανυπόφορο. Ασύλληπτο.

Πάλι καλά που υπάρχουν οι Κριστιάνο, Εμπαπέ, Πογκμπά, Νεϊμάρ, Οζίλ αυτής της ζωής και κάτι βλέπουμε.

Ποιους θα εκτιμήσουμε λοιπόν; Μα εκείνους τους τεχνικούς που παρουσιάζουν πολύ ωραίο ποδόσφαιρο στα κλαμπ που βρίσκονται. Στους συλλόγους τους. Ο Χάινκες στη Μπάγερν. Ο Ποτσετίνο στην Τότεναμ. Ο Σάρι στη Νάπολι. Ο Πεπ στη Σίτι. Ο Κίκε Σετιέν στη Ρεάλ Μπέτις. Ακόμη και ο Ζιντάν στη Ρεάλ και ο Κλοπ στη Λίβερπουλ. Κάποιον θα ξεχνάω, δεν έχει σημασία.

«ΔΥΝΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΗΔΕΝ"

Αυτούς πρέπει να ευγνωμονούμε που μας κάνουν να αγαπάμε ακόμη περισσότερο το άθλημα, διότι δίνουν έμφαση στη δημιουργία και όχι στην καταστροφή. Στο επιθετικό ποδόσφαιρο και όχι στη μαζική άμυνα «για να κρατήσουμε το μηδέν πίσω». Παρεμπιπτόντως μεγαλύτερη κουταμάρα από αυτήν την ατάκα δεν πρέπει να έχει ακουστεί στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Αδερφέ μου, το μηδέν πίσω (ή έστω το λιγότερα γκολ από όσα θα πετύχω) το κρατάς και χωρίς να στέλνεις τη μπάλα στην εξέδρα, χωρίς να βάζεις 10 παίκτες στη δική σου μεγάλη περιοχή. Πολύ απλά αν καταφέρεις να έχεις την μπάλα στα πόδια των δικών σου παικτών και όχι στου αντιπάλου για αρκετή ώρα, τότε δύσκολα θα χάσεις τον αγώνα. Και παράλληλα αν ξέρεις τι να την κάνεις (την μπάλα) τότε θα δημιουργείς ευκαιρίες, θα σκοράρεις, θα νικάς.

Τόσο απλά γράφεται, τόσο δύσκολα γίνεται, αν δεν έχεις τη γνώση. Πραγματικά απορώ πόσοι από τους τεχνικούς του τωρινού Μουντιάλ, ξέρουν τι σημαίνει «μοντέρνο δημιουργικό και επιθετικό ποδόσφαιρο»; Και φυσικά πόσοι από αυτούς (αν υπάρχουν) μπορούν να το διδάξουν σωστά στους παίκτες τους; Ελάχιστοι. Πολύ κρίμα σε τόσο υψηλό επίπεδο.

Ο ΓΚΑΣΠΕΡΙΝΙ ΤΟΥΣ... ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ

Η δικαιολογία ότι «έχουν τους παίκτες μόνο λίγες ημέρες, αντί για δύο μήνες προετοιμασία», έχει βάση, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί την καραμέλα των προπονητών που δίνουν έμφαση στην άμυνα. Άρα αυτομάτως ακυρώνουν το δικό τους ρόλο, αφού παραδέχονται πως τους μαθαίνουν μόνο να διώχνουν, να κόβουν, να καταστρέφουν και μετά να δημιουργούν. Αν είναι έτσι τότε (το έχουμε γράψει ξανά) ο μέσος Ιταλός κόουτς είναι ο ιδανικός για τέτοιες συνθήκες. Για πρωινό τους έχει στο συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου ο Γκασπερίνι.

ΜΟΝΟ ΤΟ 1/3 ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΛΗΓΕΙ ΟVER

Την Τετάρτη (20/6) και τα τρία ματς της ημέρας ήρθαν under, δηλαδή μέχρι δύο γκολ συνολικά και αυτά μόνο σε ένα παιχνίδι. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Πορτογαλία χρειάστηκε μία κεφαλιά του σταρ Κριστιάνο από κόρνερ για να ξεπεράσει το εμπόδιο του «θηρίου» Μαρόκο. Το έβαλε νωρίς και μετά έμφαση στην άμυνα για να μη γίνει καμία στραβή.

Η φοβερή και τρομερή Ισπανία λύγισε με τυχερό γκολ το Ιράν, που κέρδισε τις εντυπώσεις με τον τρόπο παιχνιδιού του. Τι ζούμε ρε φίλε; Βουνά όπως οι Ντιέγκο Κόστα, Ινιέστα, Σίλβα κτλ, να μην έχουν ένα σχέδιο από τον προπονητή τους για να ρίχνουν τρία και τέσσερα γκολ.

Η Ουρουγουάη των Σουάρες, Καβάνι με το στανιό τη... φουλ επιθετική Σαουδική Αραβία.

Την Τρίτη 19/6 κάτι είδαμε. Όλα τα παιχνίδια όβερ, αλλά καλό ποδόσφαιρο κυρίως από τη Ρωσία για ένα 20λεπτο. Οι άλλες νικήτριες δεν έθελξαν με την απόδοση τους, χτύπησαν στην κόντρα και στις αδυναμίες των αντιπάλων.

Τη Δευτέρα 18/6 τα δύο από τα τέσσερα ματς under, η Αγγλία νίκησε και το έκανε over στο 92’ με κεφαλιά του Κέιν. Έπαιξε πάντως πιο καλά από ότι περιμέναμε. Το Βέλγιο σοβαρό, ουσιαστικό και πιο επιθετικό, μία όαση στα χάλια των υπολοίπων.

Την Κυριακή 17/6 όλα τα ματς μέχρι δύο γκολ. Άθλια Γερμανία, προβληματική Βραζιλία, λίγα πράγματα και ας νίκησε η Σερβία.

Το Σάββατο 16/6 όλα τα παιχνίδια under και το θέαμα ακόμη πιο under. Το Περού-Δανία δεν βλεπόταν, η Αργεντινή σε κάνει να απορείς πότε ξέχασε όσα ήξερε ο Σαμπαόλι, η Κροατία έχει παικταράδες και βγάζουν ποιότητα σε ανοικτό γήπεδο. Κάτι κάνουν οι Γάλλοι, όχι πάντως ανάλογο της ποιότητας τους.

Την Παρασκευή 15/6 είχαμε τη ματσάρα της Πορτογαλίας με την Ισπανία και νομίζω θα τη θυμόμαστε για καιρό. Ευτυχώς που παρέσυραν οι Ισπανοί τους Πορτογάλους στο ρυθμό τους και είχαμε παιχνίδι.

Από τα 23 παιχνίδια που έχω παρακολουθήσει ως τώρα μόνο επτά ήρθαν over, περίπου το 1/3 συνολικά και από τα 22 ματς, ζήτημα να κέρδισαν τρία ή τέσσερα με το θέαμα. Και πολλά λέω. Με ψυχολογία και στιγμές η Ρωσία, με καλή κυκλοφορία (κλασικά) η Γαλλία, με ποιότητα αλλά ασύνδετη η Ισπανία, με χημεία και συνοχή το Μεξικό και ωραία μπάλα για μία ώρα το Βέλγιο. Ως εκεί.

Με την ευχή η συνέχεια να είναι καλύτερη, να δούμε ματσάρες και να αποθεώσουμε παίκτες, επαναλαμβάνω πόσο σημαντική, δύσκολη και ουσιαστική είναι πλέον η δουλειά των προπονητών. Έχουν αλλάξει τα πράγματα, έχουν εξελιχθεί, ξεχωρίζουν οι επιθετικογενείς και μοντέρνοι τεχνικοί, με τη σωστή λειτουργία αμυντικά και επιθετικά.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΙΣΠΑΝΙΕΣ ΤΟΥ 2008-2012 Ή ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ΤΟΥ 2016;

Αφήνω για το τέλος το... καλύτερο, που λένε οι θιασώτες της άμυνας και του αποτελέσματος, με όποιον τρόπο και αν έρχεται. «Μόνο με την άμυνα πας μπροστά σε τέτοια τουρνουά, με λίγα ματς, όπου κάθε γκέλα μετράει». Δηλαδή φόβος, οδηγίες για να μην ξανοίγεται κανείς, μαζεμένα και φαντασία/δημιουργία/πρωτοβουλία κανείς.

Αν αυτό αρέσει σε κάποιους καλώς. Αλλά η Πορτογαλία του 2016 και η Ελλάδα του 2004 αποτελούν τις εξαιρέσεις του κανόνα. Κανόνας είναι η Ισπανία του 2008, του 2010 και του 2012, όπου σάρωσε σε τρεις σερί μεγάλες διοργανώσεις με σύγχρονο, διαφορετικό, επιθετικό ποδόσφαιρο.

Ήταν κακοί αμυντικά οι Ισπανοί; Όχι φυσικά. Απλώς δεν έκαναν τάκλινγκ στην καρωτίδα. Δεν χρειαζόταν. Είχαν πάρει την μπάλα από τον αντίπαλο με τον σωστό τρόπο. Και μετά ήξεραν τι να την κάνουν. Να την στείλουν στα δίχτυα.