Παραδοσιακά οι προπονητές λένε (και σωστά) πως τα φιλικά παιχνίδια, προσφέρονται μόνο για να βγάζουν οι ίδιοι χρήσιμα συμπεράσματα. Το σκορ δεν τους απασχολεί. Και φυσικά σε μεγάλο βαθμό έχουν δίκιο. Έτσι πρέπει να είναι.

Υπό αυτό το πρίσμα, το χθεσινό 2-3 με την Ισλανδία , μπορεί να αποδειχθεί το πιο χρήσιμο ματς για τον Σκίμπε, προκειμένου να κατασταλάξει σε ποιους μπορεί να στηριχθεί στη συνέχεια και σε ποιο σχηματισμό στον αγωνιστικό χώρο.

Γιατί ας μη γελιόμαστε, από τους παίκτες που είδαμε χθες, δεν ξέρω πόσοι θα είναι και μελλοντικά στις επιλογές του Γερμανού εκλέκτορα. Εντελώς πειραματική η ενδεκάδα και δεν πρέπει να κάνουμε ιδιαίτερα αυστηρή κριτική για όσα είδαμε. Αποκλείεται να δούμε έστω και σε ένα επίσημο ματς τη συγκεκριμένη τριάδα στην άμυνα. Μία άμυνα χθες που έμπαζε αρκετά, καθώς και συνολικά δεν είχε σωστή λειτουργία και τις ορθές αποστάσεις, αλλά και ατομικά έκανε εύκολα λάθη.

Επίσης η σκέψη του Σκίμπε να βάλει τον Σταφυλίδη στα χαφ, προφανώς και δεν πέτυχε. Έχω την εντύπωση πως ο Γερμανός δεν περίμενε ότι θα του «βγει» αυτή η κίνηση, όμως είπαμε και πιο πριν: Τα φιλικά γίνονται για δοκιμές και μετά να καταλάβει ο ομοσπονδιακός τεχνικός «προς τα πού πάει το πράγμα». Ελπίζω να κατάλαβε τα εξής:

1. Με τον Χολέμπας μόνο του στην πτέρυγα αριστερά, αμυντικά τα ρήγματα θα είναι μεγάλα. Επιθετικά θα παίρνει πράγματα, αλλά στα μετόπισθεν ο άσος της Γουότφορντ θέλει βοήθειες. Φάνηκε και χθες.

2. Η τριάδα στην άμυνα μπορεί να αποτελέσει λύση για να δεχόμαστε λιγότερες επιθέσεις, αρκεί ο αμυντικός χαφ μπροστά να δουλεύει όπως πρέπει και φυσικά οι τρεις στόπερ, να έχουν την κατάλληλη χημεία και ξεκάθαρους ρόλους. Αν βάλεις απλώς τρεις παίκτες, χωρίς να μπορούν να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον, θα γίνει πανηγύρι.

3. Ο Φορτούνης «φωνάζει» πως θέλει να γίνει ο νέος ηγέτης της ομάδας . Και αυτό είναι καλό, γιατί μεσοεπιθετικά έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Μετά την αποχώρηση των Καραγκούνη, Κατσουράνη, την αγωνιστική απραξία του Σαμαρά και το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του Νίνη, η Εθνική έχει χάσει πολύ σε δημιουργία, κάθετες πάσες και προσπάθειες στο «1 με 1». Φυσικά ο άσος του Ολυμπιακού δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του, πρέπει όμως να πάρει τον συγκεκριμένο ρόλο, γιατί το αξίζει και μπορεί να δώσει κάτι το ξεχωριστό στο παιχνίδι μας.

4. Στη θέση «Νούμερο 1», υπάρχει πρόβλημα. Πίσω από τον Καρνέζη, δεν έχουμε βάθος. Ο τερματοφύλακας της Ουντινέζε δικαίως είναι ο βασικός, καθώς έχει σοβαρότητα, ικανότητες, εμπειρία και καμουφλάρει καλά τις αδυναμίες του. Μετά όμως; Χρειάζεται καλό αναπληρωματικό και δυστυχώς η δεύτερη σεζόν που ο Καπίνο μένει στον πάγκο στις ομάδες του, τον έχει πάει πολύ πίσω. Παιδί με φοβερό ταλέντο, που αν δεν πάρει παιχνίδια, θα συνεχίσει να κάνει βήματα προς τα πίσω. Από τους υπόλοιπους που περιμένουν μία ευκαιρία, μόνο ο Μπάρκας του Ατρόμητου, μου γεμίζει το μάτι.

5. Επιλογές τύπου Παπάζογλου, δεν έχουν λογική ούτε για πειραματισμό. Τόσο βαρύ φορ πια δεν βρίσκεις ούτε στην Τσάμπιονσιπ. Το 3-5-2 με έναν γρήγορο και πιο αέρινο επιθετικό και έναν πιο ψηλό και βαρύ, έχει λογική. Αρκεί ο «πιο ψηλός» να είναι σαν τον Βέλλιο, ο οποίος συνεργάστηκε αρκετά καλά με τον Διαμαντάκο στο δεύτερο μέρος.

6. Αυτή την περίοδο έχουν θέση στην Εθνική οι Αραβίδης, Γκέκας. Χωρίς παραπάνω ανάλυση. Το ξέρει και ο Σκίμπε.

7. Το κυριότερο: Κάποια στιγμή ας καταλάβουμε όλοι πως αυτό που ακούμε και λέγεται χρόνια, πλέον δεν ισχύει. Ποιο; «Στην Ελλάδα υπάρχει πολύ ταλέντο, έχουμε φοβερούς παίκτες στις μικρές Εθνικές, αλλά δεν αξιοποιούνται μετά στις ομάδες». Συνέβαινε παλαιότερα αυτό και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό. Τώρα δεν βλέπω να υπάρχει τόσο μεγάλη παραγωγή στις ακαδημίες των ομάδων, καθώς οι περισσότερες δεν δουλεύουν σωστά, με αποτέλεσμα να βγαίνουν παίκτες ανεπαρκείς, που στην Ελλάδα της πίεσης για το αποτέλεσμα, ο προπονητής της πρώτης ομάδας δε μπορεί να δώσει την ευκαιρία σε έναν πιτσιρικά «και αν του βγει καλώς». Με εξαίρεση τον Πανιώνιο, λίγο τον ΠΑΟΚ και το πολύ 1-2 ομάδες ακόμη, ταλέντα που να εξελίσσονται άρτια και να πηγαίνουν σχετικά έτοιμοι στην πρώτη ομάδα, δεν υπάρχουν. Αυτό σταδιακά θα αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα για την Εθνική μας ομάδα. Ακόμη και στο σήμερα, πίσω από τους 15-18 «βασικούς», δεν υπάρχει μεγάλη δεξαμενή και σταδιακά αυτό θα αποτελέσει πρόβλημα.

Κλείνοντας, το ότι σήμερα δεν ασχολείται κανείς πως το 2-0 έγινε 2-3, δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός πως το ματς ήταν φιλικού χαρακτήρα. Περισσότερο έχει να κάνει με την αδιαφορία που υπάρχει εδώ και μήνες για την Εθνική μας ομάδα. Αν αυτό αλλάξει, θα μας «ενοχλεί» ακόμη και η ήττα σε φιλικό. Πρέπει πολύ γρήγορα ο Σκίμπε και οι διεθνείς να δέσουν ως σύνολο, να βγάζουν ομόνοια και υγεία, για να την αγκαλιάσει ο κόσμος. Όσο θα πιστεύει ότι στην ομάδα απλώς συνυπάρχουν παίκτες από κάποια κλαμπ, η απόσταση θα μεγαλώνει. Μόλις δει ο Έλληνας φίλαθλος μία φρέσκια ομάδα, με όρεξη και ενέργεια, θα αρχίσει να νοιάζεται περισσότερο και να το δείχνει.