Αυτή η περίοδος στον Παναθηναϊκό, θυμίζει εν πολλοίς την πρώτη σεζόν του Γιάννη Αναστασίου στον πάγκο της ομάδας. Χωρίς μεγάλη ψυχολογική πίεση, οι παίκτες έπαιζαν πιο απελευθερωμένα, κατά διαστήματα απέδιδαν εξαιρετικό ποδόσφαιρο, έφταναν σε μεγάλες νίκες και στο τέλος της χρονιάς βγήκαν Ευρώπη και κατέκτησαν το Κύπελλο Ελλάδας με σαρωτική νίκη επί του ΠΑΟΚ.

Τώρα οι πράσινοι του Ουζουνίδη, δείχνουν στοιχεία από εκείνη την περίοδο, πιθανώς γιατί πάλι υπάρχουν παρεμφερείς συνθήκες. Μετά το άσχημο πρώτο μισό, κανείς δεν τους υπολόγιζε, δεν περίμεναν κάτι οι οπαδοί, η πίεση έφυγε από τους ώμους των παικτών, αλλά κυρίως συνέβη κάτι άλλο. Ο προπονητής κατάλαβε τι υλικό έχει και το αξιοποιεί στο μέγιστο βαθμό.

Το μεγαλύτερο προσόν του Ουζουνίδη είναι η αντίληψη της πραγματικότητας. Πολλοί προπονητές θα ήθελαν να έχουν άλλους παίκτες από εκείνους που βλέπουν μπροστά τους και αυτό μπλέκει όλη την ομάδα. Τους δίνουν άλλους ρόλους από εκείνους που μπορούν να ανταποκριθούν και η ομάδα γίνεται κουλουβάχατα.

ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΠΑΙΚΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΤΟΥ

Ο Ουζουνίδης είναι ρεαλιστής. Μοίρασε σωστούς ρόλους, ξέρει ποιες είναι οι αδυναμίες του ρόστερ, τις κρύβει όσο μπορεί, έδωσε ξανά πλάνο και αποτελεσματικότητα στην ομάδα του. Αυτά τα βλέπουν οι παίκτες να βγαίνουν στο γήπεδο και αυτομάτως ανακτούν ξανά το κέφι τους για τη δουλειά που κάνουν.

Ο παίκτης δε θέλει από τον προπονητή να λέει ανέκδοτα και να είναι σούπερ φιλικός για να νιώθουν καλά. Το βασικότερο που τον ενδιαφέρει στο τέλος της ημέρας, είναι ένα πράγμα: Να γίνεται η δουλειά. Δηλαδή να παίζουν καλό ποδόσφαιρο και με αυτό να φτάνουν στις νίκες.

Δεν υπάρχει ομάδα και παίκτης που να θέλει ΜΟΝΟ να αμύνεται και να παίζει στην κόντρα. Θέλει να κυριαρχεί σε κάποια κομμάτια του γηπέδου, να βγάζει φάσεις, να πνίγει τον αντίπαλο, να βάζει γκολ, να σηκώνει την εξέδρα στο πόδι.

Ο παίκτης δε θέλει από τον προπονητή του να γίνουν φίλοι, ούτε να του χαϊδεύει στοργικά το κεφάλι και να του λέει «δεν πειράζει αγόρι μου». Αυτά συνέβαιναν παλιά.

Ο παίκτης πείθεται από έναν κανονικό προπονητή, που εφαρμόζει ένα σχέδιο το οποίο φέρνει αποτέλεσμα. Θέλει να βλέπει σωστή προπόνηση, πειθαρχία, ηρεμία, να μη μπαίνει κόσμος στα αποδυτήρια χωρίς λόγο, στους αγώνες να βγαίνει η δουλειά των προπονήσεων και να έχει μία κανονική επαγγελματική συμπεριφορά.

Ούτε «πάμε παικταράδες μου», ούτε «τι ταγάρια είστε εσείς ρε» και δουλειά μόνο στην ψυχολογία. Χρειάζεται και η ψυχολογική τόνωση, αλλά πιστέψτε με, η μεγαλύτερη ώθηση για έναν σοβαρό ποδοσφαιριστή, είναι η σωστή προπόνηση και οι νίκες.

Η ΝΙΚΗ ΗΡΘΕ ΒΑΣΗ ΠΛΑΝΟΥ

Το μεγαλύτερο παράσημο του Μαρίνου Ουζουνίδη δεν είναι τόσο η νίκη, όσο η εικόνα που έβγαλαν οι παίκτες του στο χορτάρι. Κυριαρχική. Αυτοματισμοί, καλά διαβασμένοι, χτύπησαν τον αντίπαλο στα αδύνατα σημεία του, φάσεις, φάσεις, φάσεις.

Το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος, η αίσθηση πως μπορούσαν να βάλουν και άλλα γκολ, η όχι τόσο μεγάλη ικανοποίηση από το «φτωχό» 1-0, σημαίνουν πολλά για τον οργανισμό που λέγεται Παναθηναϊκός. Η νίκη θα μπορούσε να έρθει και με άλλον τρόπο. Πιθανώς φουλ άμυνα, ένα πέναλτι που δεν θα ήταν κανονικό, δύναμη, αντεπιθέσεις, κακό ματς.

Όχι. Η επικράτηση ήρθε με τον τρόπο που σχεδίασε το ματς ο Ουζουνίδης, με το πλάνο που ανέλυε από την Τρίτη στην ομάδα του, πλάνο που πίστεψαν οι παίκτες και το εφάρμοσαν στο ακέραιο στον αγωνιστικό χώρο. Αυτή είναι η μεγάλη νίκη, η μεγάλη επιτυχία του Ουζουνίδη. Και πάνω σε αυτό πρέπει να επενδύσει ο Παναθηναϊκός μέχρι το τέλος της σεζόν και φυσικά του χρόνου.

ΥΓ1. Το ποδόσφαιρο μας έχει γίνει χειρότερο για πολλούς λόγους. Ένας εξ αυτών, είναι πως την επομένη ενός ντέρμπι, οι ηττημένοι προσπαθούν να μειώσουν την επιτυχία του αντιπάλου και οι νικητές πικάρουν με λάθος τρόπο (συνήθως χυδαίο) τον αντίπαλο τους. Αντί να γίνει το αυτονόητο. Να χαρεί όσο πρέπει και όπως πρέπει ο θριαμβευτής και ο χαμένος να δώσει συγχαρητήρια, να δείξει αξιοπρέπεια και να κοιτάξει την ομάδα του και πως θα τη βελτιώσει. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;

Άκουσα ραδιόφωνα, διάβασα γνώμες στο ίντερνετ, λίγοι ήταν εκείνοι που ασχολήθηκαν πραγματικά με το ποδόσφαιρο. Κάποιοι μάλιστα προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την επιτυχία του τριφυλλιού, με το φοβερό….επιχείρημα «ναι μωρέ εντάξει, σιγά τι έγινε, πόσους βαθμούς πίσω είναι ακόμη από τον Ολυμπιακό»;

Και κάποιοι άλλοι εμφάνισαν τον Ολυμπιακό ως τη χειρότερη ομάδα του κόσμου, που μπορεί να χάσει και από την… Κωλοπετινίτσα.

Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Ο Ολυμπιακός δικαίως παίρνει το πρωτάθλημα, καθώς ήταν η καλύτερη ομάδα για τα 2/3 της σεζόν. Κακώς λένε οι αντίπαλοι του πως αν δεν ήταν η διαιτησία, δε θα το έπαιρνε κτλ. Δεν ισχύει.

Το ότι ο Ολυμπιακός όμως έχει μεγάλο πρόβλημα αγωνιστικό και πηγαίνει χωρίς τεχνική καθοδήγηση στο φινάλε της χρονιάς, πρέπει να το παραδεχθούν, να τους προβληματίσει και να μη στέκονται σε όσους εντός και πέριξ της ομάδας υποστηρίζουν πως «έλα μωρέ και τι έγινε; Πάλι εμείς θα το σηκώσουμε στο τέλος». Όχι τίποτα άλλο, απλώς δε θα τους βοηθήσει στο σχεδιασμό της επόμενης σεζόν. Όπου θα…πέσουν κορμιά στο πρωτάθλημα.

Η ΑΕΚ (για παράδειγμα) έκανε εγκλήματα μέχρι να καταλήξει στον Χιμένεθ. Θα τον αφήσουν να δουλέψει ήρεμος και του χρόνου ή θα τον χαρακτηρίσουν «παπατζή» και αποτυχημένο με την πρώτη ευκαιρία, επειδή οραματίζονται την ΑΕΚ πρώτη στην Ελλάδα και κυρίαρχο του σύμπαντος;

ΥΓ2. Η απώλεια του Θεόδωρου Νικολαΐδη είναι τεράστια. Τόσο τεράστια που νιώθω τόσο μικρός για να γράψω κάτι δημόσια για αυτήν. 9 χρόνια δούλεψα στο ΦΩΣ, από τα καλύτερα της ζωής μου. Τίποτα άλλο, τον ευχαριστώ για όλα. Πόσο δίκιο είχε σε τόσα πράγματα, που τα βλέπω τώρα…