Το παρατσούκλι που συνόδευε τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή Ζιλμπέρτο, ήταν «ο αόρατος τοίχος». Για λόγους που αναλυθεί δεόντως κατά τη διάρκεια της μεγάλης καριέρας του. Δε χρειάζεται να επανέλθουμε ξανά στα ποδοσφαιρικά του χαρίσματα.

Έχουμε επισημάνει ξανά και πολλάκις, πως τα γεγονός ότι κάποιος, κάποτε ήταν μεγάλος ποδοσφαιριστής, δε σημαίνει απαραίτητα πως θα έχει την ίδια αποτελεσματικότητα ως προπονητής, τεχνικός διευθυντής, αθλητικός διευθυντής, διευθυντής ποδοσφαίρου, πρόεδρος. Άλλο πράγμα να διαπρέπεις εντός των γραμμών του γηπέδου με καθοδήγηση προπονητή και άλλο να πρέπει να πάρεις αποφάσεις με τεχνοκρατικά κριτήρια και άριστη γνώση του αθλήματος.

Από τη μέρα που οι πράσινοι προσέλαβαν τον Βραζιλιάνο είχα εκφράσει τις αντιρρήσεις μου για τις αρμοδιότητες του. Αν ήταν τεχνικός διευθυντής με ποια κριτήρια τον πήραν; Είχε πετύχει κάπου αλλού; Αν ήταν διευθυντής ποδοσφαίρου, τι έκανε όλο αυτό το διάστημα και πως τα πήγε;

Αν ήταν απλώς η βιτρίνα της ΠΑΕ, γιατί του ανέθεσαν βοηθητικό ρόλο στον Στραματσόνι στις μεταγραφές που έκανε ΜΟΝΟΣ του ο Ιταλός;

Δικό τους πρόβλημα όλο αυτό, όμως για να ξέρουμε τι λέμε, δεν συνιστά απώλεια ο Βραζιλιάνος διευθυντής ποδοσφαίρου(;) για τον Παναθηναϊκό. Συμμετείχε μόνο σε μία μεταγραφή, δεν πήγαινε καν στα ραντεβού για τις υπόλοιπες, το είχε πάρει πάνω του ο Ιταλός και ο Ζιλμπέρτο ούτε καν τα τυπικά δεν έπραττε. Από επιλογή; Μπορεί. Η ουσία είναι πως δεν έκανε τίποτα που θα λείψει σήμερα από τους πράσινους.

Η λέξη αργομισθία ακούγεται βαριά, ωστόσο δε μπορώ να σκεφτώ πιο «to the point» περιγραφή της δουλειάς του 40χρονου παλαιού άσου της ομάδας. Ουσιαστικά έχω την αίσθηση πως οι πράσινοι θέλησαν να κάνουν ένα επικοινωνιακό τρικ όταν του πρότειναν τη θέση, γνωρίζοντας πως «δεν το έχει» και εκείνος σκέφτηκε να μάθει «στου Κασίδη το κεφάλι», αν τη γράφω σωστά τη φράση.

Άλλο ένα παράδειγμα πως οι ελληνικές ομάδες στο σύνολο τους, δεν έχουν ιδέα για το πώς να αξιοποιήσουν κάποια στελέχη, συνήθως τα «καίνε» χωρίς να το θέλουν κιόλας και μετά φτου και από την αρχή.

Η ευθύνη είναι και του Παναθηναϊκού (και του εκάστοτε Παναθηναϊκού) και του Ζιλμπέρτο (και του εκάστοτε) Ζιλμπέρτο.

Το πρόβλημα είναι πως πολλοί εξ υμών πανηγυρίζετε μόλις ακούτε ένα όνομα και όχι τι ακριβώς θα κάνει. Κοινώς μας (σας) νοιάζει το εφέ και όχι το διά ταύτα. Γι’ αυτό στο τριφύλλι ο πιο επιτυχημένος τεχνικός διευθυντής παραμένει ο Νταμπίζας. Που ναι, ξέρω, δεν ήταν Παναθηναϊκός και έπρεπε να καεί στην πυρά γι’ αυτό.

Ας ξυπνήσουμε, αν θέλουμε να ακολουθήσουμε το μοντέρνο ποδόσφαιρο. Ωραίοι είναι οι θρύλοι μίας ομάδας, μας χρειάζονται οι σημαίες, αλλά όταν μιλάμε για δουλειά και χρήματα, σημασία έχει μόνο ποιος την κάνει σωστά.

Στην περίπτωση του Ζιλμπέρτο, αρκούσε απλώς να την κάνει. Ο Βραζιλιάνος πρέπει να κούρασε το χέρι του με το «ποντίκι» στον υπολογιστή και τις πασιέντζες που έλυνε για να περνάει η ώρα.