46/85 and to be continued...
Ο Ολυμπιακός τα έβαλε με όλους και με όλα και για τον Παντελή Διαμαντόπουλο αυτό το πρωτάθλημα ήταν η αποθέωση της έννοιας ομάδα.
Πόσα τέτοια κείμενα έχουν γραφτεί και πόσα ακόμη θα γραφτούν; Ο Ολυμπιακός είναι και μαθηματικά πρωταθλητής. Είναι η 46η κατάκτηση τίτλου για τους Πειραιώτες. Σε 85 διοργανώσεις στην χώρα μας, τα 46 τρόπαια έχουν καταλήξει στο λιμάνι. Αν μη τι άλλο ένα ποσοστό φοβερό και τρομερό!
Σε μια περίεργη σεζόν. Πολύ περίεργη. Γιατί η πανδημία, επέβαλλε στις ομάδες να το πάνε δίχως σταματημό. Και σε αυτόν τον διετή μαραθώνιο αν το δούμε συνολικά, ο Ολυμπιακός κατάφερε να πάρει ένα ντάμπλ, να καπαρώσει νωρίς τη φετινή κούπα και να είναι μέσα -ξανά- στο κύπελλο.
Τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένα οπαδός; Ή ο Βαγγέλης Μαρινάκης που είναι στο διοικητικό τιμόνι; Κάθε ομάδα έχει τις στιγμές της. Δύσκολες, μυστήριες, ευχάριστες, μοναδικές. Κάθε παιχνίδι είναι και μια ξεχωριστή τέτοια ιστορία. Κρίνεται αυτόνομα άσχετα αν αυτό ενοχλεί όσους θέλουν να τα βλέπουν μόνιμα άσπρα ή μόνιμα μαύρα.
Δικό τους πρόβλημα, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Ο Ολυμπιακός τις περισσότερες από αυτές τις ιστορίες, τις έγραψε με μεγάλα γράμματα. Όχι δεν κρύφτηκε πολλές φορές το τόπι στην Super League Interwetten, αλλά σε σχέση με όλες τις άλλες ομάδες, οι "ερυθρόλευκοι" ήταν αξιόπιστοι και οι μοναδικοί που γνώριζαν ακριβώς τι θέλουν να κάνουν. Και πως να το κάνουν.
Με ηρεμία στο προπονητικό τους κέντρο και ησυχία στα αποδυτήρια. Αυτό είναι το νούμερο ένα για εμένα. Ο κόσμος και οι δημοσιογράφοι, βλέπουν 95 λεπτά την εβδομάδα και τέλος. Η ζωή όμως μιας ομάδας, ενός συνόλου ανθρώπων, είναι η καθημερινότητά της. Σκεφτείτε λοιπόν, πόσο πιο δύσκολο γίνεται όταν μιλάμε για το μεγαλύτερο κλάμπ της χώρας, έναν οργανισμό που έχει μάθει να ζει στην πίεση.
Ο Ολυμπιακός του Πειραιά είναι ξανά πρωταθλητής, έχοντας δώσει μακράν τα περισσότερα παιχνίδια από όλους τους άλλους. Γιατί είναι και ο μόνος που αν μη τι άλλο προσπαθεί να το πάει όσο πιο μακριά γίνεται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο Μαρτίνς και οι ποδοσφαιριστές του, μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι κατά τη γνώμη μου, όσον αφορά στην συμπεριφορά τους στο γήπεδο στην διάρκεια της σεζόν.
Ναι, είχαν και παιχνίδια που δεν τους "κάθισαν". Αν όμως όλα γίνονταν όπως θα ήθελαν, ε, δεν θα μιλάγαμε για ποδόσφαιρο με ανθρώπους αλλά με καλοκουρδισμένα ρομπότ που εμφανίστηκαν από άλλο πλανήτη. Η ομάδα και ο προπονητής της, δίχως κόσμο πορεύτηκαν για πολλούς μήνες ακόμη κι αν χρειάστηκε να "τα βάλουν" με τους εαυτούς τους.
Με προσθήκες που δεν έπιασαν (πχ Πέπε) και άλλους που βγήκαν από το πρώτο ματς (πχ Εμβιλά). Με παίκτες που κέρδισαν εμπιστοσύνη (πχ Ανδρούτσος) και άλλους που έκαναν παπάδες ακόμη κι αν χρειάστηκε να έρχονται από τον πάγκο (πχ Φορτούνης). Με παίκτες που άντεξαν την κριτική (πχ Μασούρας, Μπουχαλάκης, Σα) και άλλους που διέλυσαν όποιον βρήκαν μπροστά τους (πχ Ελ Αραμπί).
Θα μπορούσα να γράψω για όλους κάτι και αυτό είναι δικό τους κατόρθωμα. Με τον τρόπο του ο καθένας να 'χει αφήσει και κάτι μέσα στη σεζόν. Θεωρώ ότι εύσημα πρέπει να αποδοθούν στον Μαρινάκη που έχει μάθει να υπομένει και να στηρίζει. Είναι πολύ σημαντικό ο έχων το γενικό πρόσταγμα να μην θωλώνει και να δείχνει στους υφισταμένους του ότι μπορεί να κρατήσει γερά το... τιμόνι ενός τόσο μεγάλο καραβιού!
Προπονητές και παίκτες από 'κει και πέρα, καλούνται να κάνουν το απλό για την αξία τους (αγωνιστική και οικονομική). Όσον αφορά στο ματς με τον Παναθηναϊκό, η ομάδα μπήκε δυνατά, αλλά σε μια κατάσταση αμυντικής της ανισορροπίας οι "πράσινοι" πήραν το πέναλτι και έβαλαν δύσκολα.
Ο Ελ Αραμπί πανηγύρισε δυο φορές τζάμπα (το δεύτερο τέρμα του ακυρώθηκε για λάθος λόγο), ο Χασάν όμως ισάριθμες φορές όχι. Του έμελλε να είναι ο πρωταγωνιστής. Δεν δόθηκε ένα πέναλτι στον Φορτούνη στα χασομέρια του ημιχρόνου, ωστόσο η ανατροπή επιτεύχθηκε και με εξαίρεση τις κινήσεις του Καρλίτος στο τελευταίο πεντάλεπτο του ματς, ο Ολυμπιακός είχε δικό του το ματς.
Ε, όταν χρειάστηκε να πέσει και λίγο... γκάζι από τον πάγκο (εκεί γύρω στο 84'), αυτό έγινε προκειμένου να αποφευχθεί η ισοφάριση από τον ΠΑΟ των δέκα παικτών. To... κερασάκι το έβαλε ο Μπρούμα με μια φάση που δε συνηθίζεται (κόντρα χωρίς αντίπαλο τερματοφύλακα).
Η μοίρα του Ολυμπιακού, είναι μια και μοναδική. Οι γενιές αλλάζουν, άνθρωποι "φεύγουν", άλλοι έρχονται, αυτό που δεν διαφοροποιείται είναι το DNA του οργανισμού. Θέλει τα πάντα, θέλει τους τίτλους. Και όταν είσαι τέτοιο κλάμπ, η χαρά κρατάει λίγο, γιατί αυτό που δεν σταματάει να σβήνει είναι η δίψα για τον επόμενο στόχο. Το 46 είναι μεγάλο νούμερο, αλλά το μόνο που θα ενδιαφέρει κάθε Ολυμπιακό από 'δω και πέρα, είναι πως θα το κάνει... 47!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
Photo Credits: Eurokinissi
