Πέμπτη βράδυ να κάνεις την φιλότιμη προσπάθειά σου στο Λονδίνο και Κυριακή απόγευμα να μένεις πάνω από ένα ημίχρονο με δέκα παίκτες. Ε, δεν είναι και το καλύτερο, ούτε το πιο εύκολο καλύτερο. Ο Ολυμπιακός το βίωσε όμως, αφού ο Λαλά πήγε άσχημα στον Σάσα, είδε τη κόκκινη και άφησε την ομάδα του μα αριθμητικό μειονέκτημα τη στιγμή που είχε καταφέρει να βρει δίχτυα.

Συνεπώς οι νταμπλούχοι πέρασαν αυτομάτως σε μια άλλου είδους διαδικασία, στην οποία δεν είναι και τόσο μαθημένοι. Θα πει κάποιος «ευκαιρία να ψηθούν και για τέτοια». Ναι σωστό, αλλά κανείς δεν κατεβάζει την ομάδα του για να μείνει με δέκα παίκτες και μετά να πρέπει να αντέξει στο προβάδισμα. Αυτό όλο είναι στο να μη σου τύχει, όχι να το πάθεις για να μάθεις.

Κι εδώ που τα λέμε το… χουνέρι που έκανε ο Λαλά, αποτέλεσε και την αιτία να χαλάσει όλο το ματς για τα μάτια μας. Από εκείνο το σημείο και μετά, όλα ήταν… τίποτα. Σε ένα δεύτερο ημίχρονο με τους γηπεδούχους να λένε στον Άρη «αν μπορείς ισοφάρισε» και τους φιλοξενούμενους, απλά να μην μπορούν.

Ο Ολυμπιακός κράτησε άνετα το 1-0, έφτασε τους 70 βαθμούς και ξέφυγε με 19 βαθμούς από τον αντίπαλό του! Στο 11 vs 11, οι νταμπλούχοι είχαν φάσεις, ρυθμό, ευκαιρίες. Μετά το 41’ οι ισορροπίες άλλαξαν, αλλά ο Άρης δεν κατάφερε κάτι κι ας απογείωσε την κατοχή της μπάλας.

Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα που στο ελληνικό πρωτάθλημα, ξέρει να αμύνεται και να προσέχει. Ο Άρης δεν είχε την ένταση που μπορεί να παρουσιάσει και έχασε. Δεν είναι ότι του άρεσε κόντρα στην Άρσεναλ το σχήμα με τους τρεις πίσω και το ξανάκανε εναντίον του Άρη. Όποιος το πει ή το γράψει είναι εκτός ποδοσφαιρικής λογικής, ή πιο σωστά ρηχός σε επιχειρήματα.

Ο Μαρτίνς απλά, με ένα σφιχτό 3- 4- 3 κατάφερε να κάνει την ομάδα του πιο απειλητική απέναντι σε έναν αντίπαλο που στα δυο ματς που ‘χαν προηγηθεί είχε μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά τι να κάνει για να μπλοκάρει τον Ολυμπιακό. Θυμηθείτε και την ισοπαλία στο πρωτάθλημα (Καραϊσκάκης), αλλά και το ματς κυπέλλου στο Βικελλίδης όπου οι Πειραιώτες λυτρώθηκαν χάρη στην… πανουργία του Μπουχαλάκη.

Ο Πορτογάλος λοιπόν, με τους τρεις πίσω ησύχασε βασικά σ εαυτά τα ξαφνικά ξεπετάγματα των κίτρινων. Έδωσε τις πλευρές σε Ρέαμπτσουκ- Λαλά, ήξερε ότι ο Εμβιλά με τον Μπουχαλάκη αντέχουν στην κουλούρα και αφέθηκε στην έμπνευση και την ποικιλία των Μασούρα- Ελ Αραμπί- Μπρούμα για να βρει το γκολ. Δεν πήγε με δεκάρι, δεν πήγε με τα τρία χαφ, δεν έβαλε ούτε Φορτούνη, ούτε Βαλμπουενά.

Επίσης, μη ξεχνάμε ότι η βαθμολογική διαφορά παρέχει κάθε δικαίωμα στους «ερυθρόλευκους» να δουν τώρα πράγματα ενόψει της επόμενης σεζόν αλλά και του κυπέλλου, όπου θα κληθούν να είναι ξανά στην τσίτα. Ο Άρης έγινε επικίνδυνος λιγότερο από ποτέ και γνωρίζουμε άπαντες πως όταν αναφερόμαστε στην ομάδα του Μάντζιου, μιλάμε για ένα σύνολο που δεν θα σε σφυροκοπήσει, αλλά κάποια στιγμή την άκρη θα τη βρει χάρη στην ποιότητα των περισσότερων ποδοσφαιριστών του και τη σκληράδα στο παιχνίδι τους.

Ο Μαντσίνι και ο Μπεργόγλιο ήταν η πρώτη γραμμή πίεσης και σε αυτό το ματς για τον Μάντζιο. Τακτικά ο Άρης είναι μια εξαιρετική ομάδα και πρέπει να ‘χεις μπόλικη υπομονή για να την βλάψεις. Ή να σου δώσει αυτή τα δικαιώματα, όπως έκανε πρόσφατα στην Τούμπα, όπου με δικά της λάθη δε πήρε τη νίκη κόντρα στον ΠΑΟΚ και περιορίστηκε στην ισοπαλία των τελευταίων λεπτών. Αν έχεις λοιπόν υπομονή θα τη βρεις την άκρη. Και έτσι έγινε στο γκολ του Μασούρα. Με τον Ελ Αραμπί να είναι εκτός περιοχής και τον Μπουχαλάκη εντός!

Με τον τελευταίο να κάνει την ασίστ και τον Μασούρα να πλασάρει εύστοχα. Όλα αυτά όπως σας έγραψα πιο πάνω, μέχρι να αποβληθεί ο Λαλά. Μετά γειά σας. Ο Ολυμπιακός έδειξε χαρακτήρα και το είπε σωστά ο προπονητής του. Γιατί στην τελική, για κανέναν δεν είναι εύκολο να μένει από το 41’ με δέκα παίκτες και καταφέρνει να δείχνει ότι μέχρι το Πάσχα δεν θα φάει γκολ. Δε το λες και εύκολο.

Αυτά όμως δουλεύονται στην προπόνηση δε βγαίνουν ξαφνικά σε έναν αγώνα. Έτσι πάει… Α και για να μην το ξεχάσω. Ταξίδι στη Λάρισα, ταξίδι στο Λονδίνο και ματς με τον Άρη. Σε μια εβδομάδα, δε το λες και εύκολο. Δυόμιση μήνες, ο Ολυμπιακός δίνει έναν αγώνα σε τρεις μέρες. Δε ξέρω αν άλλη ελληνική ομάδα μπορεί να το αντέξει. Ή μάλλον ξέρω. Δε μπορεί. Και δε το λέω εγώ. Οι αριθμοί το λένε…

Photo Credits: Eurokinissi