Αφήστε την Ολυμπία να πετάξει…

Ένας αγώνας Λάτσιο- Ρόμα, δεν κρατά ποτέ 90 λεπτά. Η διάρκειά του είναι όλη τη χρονιά. Με δυο λόγια δεν τελειώνει ποτέ. Λίγο πριν βρεθούν αντιμέτωπες οι δυο μεγάλες ομάδες της «αιώνιας» πόλης, αξίζει να πούμε κάποια πραγματάκια, που δεν έχουν τόσο μεγάλη σχέση με το χορτάρι. Άλλωστε εντός των τεσσάρων γραμμών, κυριαρχούν οι νόμοι του ποδοσφαίρου και όχι της ζωής! Γιατί αυτή η μεγάλη κοινωνία στην πρωτεύουσα της Ιταλίας, πραγματικά αναστατώνεται, όταν οι κουβέντες πάνε στο ντέρμπι ντε λα Καπιτάλε! Και η κολόνια; Κρατάει χρόνια…

Και στο σινεμά

Μια από τις ωραιότερες κωμωδίες του παλιού ιταλικού κινηματογράφου, είναι αυτή με τον φανατικό οπαδό της Ρόμα πεθερό και τον υποψήφιο γαμπρό που είναι Λατσιάλι. Κατά την διάρκεια του ματς αλλάζει συνεχώς κερκίδα και φανέλα, για να μην στενοχωρήσει ούτε τους φίλους του, αλλά ούτε και τον μπαμπά της αγαπημένης του. Και στο τέλος μπερδεύεται, βρίσκεται με μπλούζα της Λάτσιο στην περίφημη Curva Sud και τρώει ξύλο. Πολύ γέλιο, μακάρι να μπορείτε να την βρείτε την ταινία για να την απολαύσετε.

Βέβαια, δεν κυλάνε όλα τόσο όμορφα σε μια πόλη που γιγάντωσε ο Καίσαρας, έκαψε ο Νέρωνας, την μάθατε με κάμποσο γέλιο από τις σελίδες του Αστερίξ, αλλά πάνω απ’ όλα, είναι μια από τις ωραιότερες πόλεις του κόσμου. Και σε αυτή την πόλη, η ποδοσφαιρική καρδιά χτυπά έντονα, όταν το θαλασσί, βρίσκεται αντιμέτωπο με το κόκκινο- πορτοκαλί.

Η γέννηση

Πως προέκυψε το ματς; Πολύ μεγάλη πόλη η Ρώμη, δε γινόταν να έχει μόνο μια ομάδα. Και αυτή να φέρνει το όνομα της ευρύτερης περιοχής, του νομού δηλαδή. Λάτσιο, είναι όπως λέμε Αττική! Ο κόσμος της περισσότερο εκλεπτυσμένος, αλλά ας μην την αδικούμε. Δεν υπήρχε άλλο μεγάλο κλάμπ. Κι έτσι «γεννήθηκε» το αντίπαλο δέος, με σκοπό να κερδίσει τον απλό λαό της Ρώμης. Αυτούς που ήθελαν να υπάρχει κάτι και να τους αντιπροσωπεύει. Να εκπροσωπεί τη φωνή τους, κόντρα στον βορρά και σε όποιον δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η πρωτεύουσα «εκφράζεται» ποδοσφαιρικά, μόνο από μια ομάδα με θαλασσί ρούχα…

Η Ολυμπία και το φλόμπερ!

Και πόσα δεν ειπώθηκαν για αυτό τον αγώνα στο πέρασμα των χρόνων. Ακόμη και κοινωνικοπολιτικά. Η Λάτσιο ιδρύθηκε πρώτη, ανάμειξη σε αυτή την «γέννηση» είχαν πολύ μεγάλη Έλληνες. Έτσι ό,τι μπορεί να κρατήσει από Ελλάδα, το έχει κάνει. Λένε ότι τα χρώματα είναι λόγω της πατρίδας μας. Επίσης, το πουλί- έμβλημα, ο αετός της ομάδας, ονομάζεται Ολυμπία! Αγοράστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και πετάει σε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια των Λατσιάλι; Όλα; Όχι βέβαια! Όταν απέναντι το μισό Ολίμπικο ανήκει στον λαό της Ρόμα, η Ολιμπία κάθεται στο κλουβί της και απολαμβάνει τα κρακεράκια της. Γιατί πολύ απλά, ο… μύθος (αφού δεν το ‘χουμε δει φήμη και μύθος είναι) θέλει το αγαπημένο πτηνό της Λάτσιο να κινδυνεύει να …εκτελεστεί!

Περί… πολιτικής

Είναι και της μόδας στην Ελλάδα(τρομάρα μας), αλλά στην Ιταλία τα έχουν τα φαινόμενα όπως κι όλος ο κόσμος. Η Λάτσιο έχει την φήμη-γεγονός- ότι στις τάξεις της διαθέτει πολλά ακροδεξιά στοιχεία. Δεν έχει διαψευστεί, αλλά όπως υποστηρίζουν πολλοί το ίδιο ισχύει και στην Ρόμα. Και όχι μόνο. Γενικά, η πρωτεύουσα είναι λίγο μπερδεμένη όσον αφορά στην αντιπροσώπευση των ομάδων της. Δεν έχει σχέση με την πολιτική το ποδόσφαιρο. Ο βορράς είναι πλούσιος, ο νότος φτωχός και στην μέση μια υπέροχη πόλη με εκατομμύρια τουρίστες και δυο λαούς να «σκοτώνονται» ακόμη και για ψήλου πήδημα. Οι Ρωμαίοι με αποδείξεις μιλάνε για «φασισμό» των αντιπάλων τους, οι Λατσιάλι φωνάζουν ότι ο «Μουσολίνι ήταν Ρόμα». Και δείχνουν φωτογραφία με τον δικτάτορα να έχει μια κόκκινη- πορτοκαλί σάρπα. Μόνο που δεν την φόραγε για να βάλει γκολ η Ρόμα. Είναι απλά τα χρώματα της πόλης…

Περί ζωικού βασιλείου!

Κι αφού η Λάτσιο έχει έμβλημα τον αετό, καταλαβαίνετε ότι η Ρόμα από το 1927 που ιδρύθηκε, έχει για σήμα της τη λύκαινα. Αυτή που ουσιαστικά κράτησε ζωντανούς τους Ρώμο και Ρωμύλο και μετά η ιστορία είναι γνωστή. Ο λύκος χρησιμοποιείται σε κάμποσες ιταλικές παροιμίες, συμβολίζει πολλά καλά και δεν είναι βέβαια το ζώο που οι μαμάδες χρησιμοποιούν στην Ελλάδα ως απειλή για να φάνε τα παιδιά το φαγητό τους. Και φτάνει πια με τα παραμύθια περί «κακού λύκου» και της κοκκινοσκουφίτσας που ήταν αθώα περιστερά και με τα τρία γουρουνάκια, που στο τέλος έγινε… σουβλάκια! Μια χαρά είναι οι λύκοι.

Και… χειρονομίες!

Το πόσο… δεξιά αρέσει να παίζουν πολλοί Λατσιάλοι, το έδειξε και ο Πάολο Ντι Κάνιο. Παικταράδες έχουν περάσει από τοθς «θαλασσί», αλλά αυτόν τον ιδιότροπο τύπο τον λάτρεψαν. Γιατί πρώτον έκανε δηλώσεις εναντίον της Ρόμα και γενικά ήξερε να το… πουλάει. Μετά από ένα νικηφόρο ντέρμπι, πήγε και χαιρέτησε ναζιστικά. Και μπορεί ο Νίκος Μιχαλολιάκος πρόσφατα να έκανε μια τοποθέτηση σε ομιλία του, ο Ντι Κάνιο όμως δεν θέλησε να λογοδοτήσει. Εύκολα τον κάλυψαν οι δικοί του, λέγοντας ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι με πρώτο τον Καίσαρα, έτσι χαιρέτουσαν. Ε αφού λοιπόν χαιρετούσαν έτσι, ο «Καίσαρας της Ρόμα», έκανε κι αυτός το δικό του και πολύ πιο απολαυστικό για τον κόσμο της ομάδας. Γιατί δεν παρέπεμψε σε τωρινά φαινόμενα και ξεσήκωσε μόνο τον κόσμο της Λάτσιο. Όλη η άλλη Ιταλία γέλαγε. Ο Φραντσάσκο Τότι λοιπόν, πρόπερσι με το που τελείωσε το ντέρμπι που ‘χε κερδίσει μόνος του, πήγε στην εξέδρα και κατέβασε τον αντίχειρα προς τα κάτω, όπως έκανε ο Καίσαρας στο Κολοσσαίο, όταν έπρεπε να αποτελειώσουν οι μονομάχοι το θύμα τους! Τσακώθηκαν οι μεν και οι δε με δηλώσεις, αλλά συνηθισμένα φαινόμενα…

Περί αποτελεσμάτων!

Και οι δυο ομάδες ζουν στην σκιά του βορρά, να τα λέμε όλα. Όμως τα δικά τους καφενεία «σκοτώνονται» όπως δεν θα γίνει ποτέ στο πλούσιο Μιλάνο ή στο Τορίνο, όπου οι οπαδοί της ιστορικής Γκρανάτα, είναι περισσότεροι από αυτούς της Μεγάλης Κυρίας. Ρωμαίοι και Λατσιάλι, είναι ικανοί να «φαγωθούν» ακόμη κι αν δεν πιουν καφέ στην κούπα που ‘χει το σήμα της ομάδας τους. και η καζούρα «πέφτει σύννεφο» όταν ο ένας κερδίζει τον άλλο. Η Ρόμα είναι πιο σταθερή και για πολλά χρόνια έπαιρνε τα ντέρμπι. Η τελευταία 15ετια ουσιαστικά της ανήκει, αλλά και με κάποια καλά ματσάκια των «απέναντι». Τη χρονιά του Ρανιέρ(πρόπερσι), παρά τα προβλήματα η Μάτζικα πήρε το παιχνίδι στον πρώτο γύρο και με τον Μοντέλα στον πάγκο , κέρδισε και το δεύτερο. Πέρυσι με τον ανεκδιήγητο Λουίς Ενρίκε, η Λάτσιο έκανε πάρτι και ο Μίροσλαβ Κλόζε ανέβηκε πολύ ψηλά στα μάτια των οπαδών της. Γιατί είναι κι αυτό το φαινόμενο, που δεν είναι ελληνικό: Μπορεί κάποιος να… σέρνεται, αλλά αν σκοράρει σε αυτό το παιχνίδι, τότε είναι ο μεγάλος ήρωας…

Ένας είναι ο Καπιτάνο

Θα μπορούσαμε να γράψουμε χιλιάδες λέξεις για τους πρωταγωνιστές των αγώνων. Ένας όμως είναι πάντα αυτός που ξεχωρίζει: Ο μεγάλος αρχηγός. Ο Καπιτάνο. Ο Φραντσέσκο Τότι. Έχει αφήσει τεράστια σφραγίδα σε αυτά τα ματς και συνεχίζει. Οι Λατσιάλι τον μισούν. Λογικό… Εξάλλου, η Ρόμα στηρίζει πολύ περισσότερο τα δικά της παιδιά και ο Τότι έγινε ο απόλυτος βασιλιάς του ποδοσφαίρου αυτής της πόλης. Μόνος του βέβαια δεν μπορεί να κερδίσει, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι ο Φραντσέσκο, έχει τον τρόπο να κάνει της ζημιές…

Μια φοβερή μάχη, ο νικητής χαμογελάει για έναν γύρο. Ο χαμένος κρύβεται. Το ποδόσφαιρο προσφέρει απίστευτες συγκινήσεις και μια πόλη που «έχτισε» Αυτοκρατορία, γονατίζει μπροστά στο πάθος και τον φανατισμό αυτού του μεγάλου παιχνιδιού…

ΥΓ. Φόρτσα Ρόμα…