Ακρόπολη, πορτοφόλι, τρέλα και φανέλα
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τον Ολυμπιακό που κερδίζει ακόμη και τον εαυτό του και πήρε το ντέρμπι γιατί ο ΠΑΟΚ έβγαλε φόβο στο δεύτερο ημίχρονο.
Το πιο βαρύ πράγμα στο ποδόσφαιρο, είναι η φανέλα. Μπορεί από μόνη της να κερδίσει αγώνες. Αγώνες που φαίνονται χαμένοι ή αγώνες που δείχνουν ότι θα λήξουν ισόπαλες γιατί πολύ απλά οι δυο μονομάχοι δεΝ μπορούν να εκμεταλλευτούν ο ένας τις αδυναμίες του άλλου.
Ο Ολυμπιακός έχει την πιο βαριά φανέλα στην Ελλάδα κι όπως αποδεικνύεται αυτοί που το ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον, είναι οι ίδιοι οι αντίπαλοί του. Οι πραγματικά μεγάλες ομάδες είναι αυτές που ακόμη και στην όχι καλή βραδιά τους μπορούν να κερδίσουν.
Να «τα βάλουν» βρε αδερφέ και με τον εαυτό τους στην τελική και να κάνουν αυτό που θέλουν. Το πέτυχε ο Ολυμπιακός και πήρε ένα πολύ δύσκολο ματς, απέναντι σε έναν επικίνδυνο αντίπαλο. Ένα παιχνίδι που από τις διακοπές (ήμαρτον με τα καρκινογόνα καπνογόνα που δεΝ προσφέρουν κάτι) κράτησε περισσότερο και από ματς με παράταση και πέναλτι! Όμως υπήρχε και μπόλικη ποδοσφαιρική ιστορία σε αυτό το 90λεπτο.
ΟΙ ΔΥΟ ΕΞΤΡΕΜ ΤΟΥ ΠΑΟΚ
Δίχως δεύτερη κουβέντα, ο Ολυμπιακός έμπαινε στο ματς με τον ΠΑΟΚ και υπήρχε αγωνιστική απορία. Αυτή είχε να κάνει με το πώς θα αντιδρούσε ο Βιάνα, στο δύσκολο «πακέτο» που του καθόταν. Τι εννοώ; Δεν έπαιζε βασικός μέχρι αυτό το ματς. Η θέση του είναι στόπερ και βρισκόταν στα πλάγια της άμυνας, απέναντι στην καλύτερη ομάδα φέτος σε επιθετικά πλάγια χαφ. Και προσέξτε: Ένα δεξιοπόδαρο στόπερ, ήταν αριστερό μπακ! Ναι, τέτοια λαχεία έχουν υπάρξει στο ποδόσφαιρο, όμως ο Μπέντο τούτη τη φορά δε θα έπιανε ούτε τον… λήγοντα.
Ο ΠΑΟΚ έχει δίδυμο εξτρέμ με τη σημασία της λέξης. Σε όλες τις άλλες ομάδες, μπορείς χρησιμοποιείς την ορολογία «πλάγια χαφ». Στον «δικέφαλο» μπορείς να πεις και εξτρέμ για τους Κάμπος και Ροντρίγκεζ. Άλλωστε οι Ολυμπιακοί ξέρουν τι ακριβώς εννοώ, αφού κατά το παρελθόν έχουν περάσει ουκ ολίγοι ποδοσφαιριστές που μπορούσαν να απειλήσουν, να διεμβολίσουν, να τρέξουν, να απειλήσουν, να πάνε στο «ένας με έναν» με χαρακτηριστική άνεση και να «κλείσουν σπίτια» ολομόναχοι, κάτι που –κακά τα ψέματα- ούτε ο Σεμπά, ούτε ο Ελιονούσι μπορούν να πράξουν. Άλλα τα δικά τους χαρακτηριστικά.
Αυτό λοιπόν ήταν το ερωτηματικό για τους πρωταθλητές Ελλάδας, που ξανάβρισκαν τον Ιντέγε στην ενδεκάδα τους, είχαν το «γερό» ντουέτο Μιλιβόγεβιτς- Μάρτινς στην κουλούρα και μπροστά τους, τον «ανεβασμένο» Φορτούνη. Ήξερε ο Μπέντο το μειονέκτημα του ΠΑΟΚ στο σκοράρισμα. Αλλά η αλήθεια είναι, ότι οι Θεσσαλονικείς δεν δυσκολεύονται να φτάσουν στην αντίπαλη περιοχή. Ευκαιρίες κάνουν πάντα. Και ομάδα που κάνει ευκαιρίες πρέπει να τη σέβεσαι και να τη… ζυγίζεις προσεκτικά. Άλλο το «δεΝ κάνω φάση» και άλλο «δεΝ μπαίνει η μπάλα μέσα».
ΤΟ 0-1 ΤΟΥΣ ΕΒΓΑΛΕ ΑΠ'ΤΟΝ ΡΥΘΜΟ
Αυτό λοιπόν θα πρέπει να το ξέρουν όλοι οι αντίπαλοι του ΠΑΟΚ, ο οποίος με το «καλημέρα» στο ματς, έκανε αυτό που πράττει καλύτερα από ο,τιδήποτε άλλο. Μη τον βάλεις να κάνει ματς κυριαρχίας. Δώσ'του κόντρα και πάρ'του την ψυχή. Η πρώτη κόντρα των Θεσσαλονικέων έφερε και το γκολ τους. Κερδισμένο κόρνερ και από αυτό το 0- 1. Ο Μαλεζάς πρόλαβε τον Ιντέγε, πήρε την κεφαλιά, ο Καπίνο απέκρουσε, αλλά ο Βαρέλα μόνος (ο Βιάνα που τον μάρκαρε έμεινε άγαλμα) πήρε ριμπάουντ και σκόραρε. Με δυο λόγια, τα στόπερ έκαναν τη δουλίτσα τους.
Και ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οι Θεσσαλονικείς να βγαίνουν από τα άκρα δαιμονισμένοι και οι Πειραιώτες να ψάχνουν το πώς θα κλείσουν τους διαδρόμους. Το 0-1 έβγαλε τους πρωταθλητές από τον ρυθμό τους και ήταν λογικό. Κάθε ομάδα για να συνέλθει θέλει ένα δεκαλεπτάκι, αρκεί να μη φάει κι άλλο γκολ. Ο Ολυμπιακός δεν το «έφαγε», ίσιωσε το παιχνίδι του παρά τα προβλήματα και τελικά ήρθε ξανά ο Βαρέλα να «κλέψει τη δόξα». Ο αμυντικός από το Πράσινο Ακρωτήρι σε 25’ ενός ημιχρόνου, είχε σκοράρει και στα δυο τέρματα!
Ο ΒΙΑΝΑ ΑΠΕΤΥΧΕ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ
Η αγανάκτηση του κόσμου με τον Βιάνα ήταν δικαιολογημένη, αλλά το όνειρο το είχε δει ο Μπέντο και σε καμία περίπτωση δεν είσαι σωστός αν «κάψεις» ή χάσεις έναν ταλαντούχο ποδοσφαιριστή. Σε τούτες τις περιπτώσεις οι προπονητές ως πρώτη αντίδραση έχουν το «και τι να κάνω;» Θα απαντήσω: Αν έχεις «τελειώσει» τον Τσιμίκα (θα ‘θελα να μάθω και το λόγο), μη πας να «χαλάσεις» και την εικόνα ενός παιδιού που δείχνει να ‘χει προσόντα. Γιατί από τις χιλιάδες που ήταν στο γήπεδο και του «τα έχωναν»(κάνοντάς τον χειρότερο απ’ ότι ήταν), δεν ξέρω πόσοι γνώριζαν ότι είναι ένας ανερχόμενος δεξιός στόπερ. Πάντως για το ρόλο που τον ήθελε ο προπονητής του, απέτυχε παταγωδώς.
Κι έτσι στο δεύτερο μέρος μπήκε ο Ελαμπντελαουί , ένας παίκτης που θα ανεβάσει 30% τους «ερυθρόλευκους», αυτό είναι δεδομένο. Τη μεγάλη ευκαιρία την έχασε ο Κάμπος που βγήκε τετ α τετ με τον Καπίνο, όμως προτίμησε να διατηρήσει τη φετινή παράδοση που θέλει τον ίδιο και τους συμπαίκτες του να χάνουν το ένα γκολ μετά το άλλο σε παρόμοιες περιπτώσεις. Με αντίπαλο τον Ολυμπιακό όμως και μέσα στο Καραϊσκάκη, αυτά απαγορεύεται να τα χάνεις. Γιατί πόσες φορές θα σου «κάτσει» τέτοια φάση;
Ο ΠΑΟΚ ΕΒΓΑΛΕ ΠΟΛΥ ΦΟΒΟ
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ομάδα του Πειραιά έγινε πιο πιεστική και ο ΠΑΟΚ αφοσιωνόταν σε συγκεκριμένα πράγματα. Ο Ιντέγε κλεισμένος απ’ όλη την άμυνα, τα χαφ να κυνηγάνε και μόνο με καμιά… τυφλή μπαλιά να φύγουν μπροστά οι γρήγοροι κυνηγοί. Όταν σε πιέζει ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη, για να μη φας γκολ πρέπει να είσαι ή πολύ τυχερός ή ομάδα… ΝΒΑ! Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν κάτι από αυτά. Σίγουρα δεν είναι ομάδα ΝΒΑ και η τύχη βοηθάει πάντα τον άξιο. Ο «δικέφαλος» έβγαλε φόβο. Πολύ φόβο. Ίσως και αχρείαστο.
Όποιος φοβάται όμως τιμωρείται. Ειδικά όταν έχει απέναντί του τη φανέλα για την οποία σας έγραψα στην αρχή. Ο Μιλιβόγεβιτς δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από το να επιβεβαιώσει στο τέλος, πως αν δεΝ σφυρίξει για τελευταία φορά ο διαιτητής, ο Ολυμπιακός θα βάλει γκολ. Και ο Σέρβος το πέτυχε κρατώντας τους τρεις βαθμούς στο γήπεδο Καραϊσκάκη!
ΥΓ. Επαναλαμβάνω, καρκινογόνα και αχρείαστα καπνογόνα (δεν έπεσε πάντως τίποτα και κανένα στον αγωνιστικό χώρο), που βλάπτουν την υγεία όλων. Θα πρέπει κάποια στιγμή κάτι να γίνει με αυτό. Ο Ίβιτς όμως στο τέλος, ούρλιαζε να φύγει η ομάδα του από το γήπεδο, περισσότερο γιατί τσαντίστηκε από το γκολ, παρά γιατί υπήρχε κάποιος λόγος. Αυτή είναι η αλήθεια…
ΥΓ2. Μπράβο στον Ροντρίγκεζ και σε ορισμένους συμπαίκτες του που φώναζαν στον Ίβιτς να μη πάνε αποδυτήρια. Και μαγκιά τους που όταν ξαναβγήκαν, είχαν και όρεξη και πάθος να ισοφαρίσουν. Μπράβο και στον Πουρλιοτόπουλο που έδινε κουράγιο στους παίκτες του όταν εμφανίστηκαν. Οι μεγάλες ομάδες τα τελειώνουν τα παιχνίδια…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ