Την ώρα που στην Βαρκελώνη η ψυχάρα που ακούει στο όνομα Κάιλ Χάινς, έψαχνε απεγνωσμένα μια πάσα της προκοπής από τους περιφερειακούς της ΤΣΣΚΑ, η πρώην ομάδα του χωρίς να «μαγέψει» πέρναγε και από την Φλωρεντία. Οι περιφερειακοί του Ολυμπιακού, έκαναν μάγκες –όσο γινόταν- τον Μπέγκιτς, τον Πέτγουεϊ και τον Ντάνστον, έδειχναν αλτρουισμό, προσπαθούσαν να μοιράσουν το παιχνίδι και γενικά, εμφάνιζαν κάποια στοιχεία που έδιναν ικανοποίηση στον Μπαρτζώκα.

Προσοχή: Ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν ήταν σούπερ, αλλά έβγαλε και άσχημες καταστάσεις στο παιχνίδι του. Όμως, το πιο όμορφο πράγμα, είναι να ξέρεις τον εαυτό σου. Να διακρίνει τα ελαττώματα και τα μειονεκτήματα. Να «σκοτώνεσαι» για να τα βελτιώσεις. Και όχι να ζεις στην κοσμάρα σου και να πιστεύεις ότι ψιχαλίζει , όταν σε φτύνουν.

Ο Ολυμπιακός στο γήπεδο που φέρει το όνομα του Νέλσον Μαντέλα, ήταν από την αρχή επιβλητικός. Αλλά η κυριαρχία του, διήρκησε όσο χρειαζόταν για να του δώσει τους βαθμούς και όχι περισσότερο. Το ίδιο και η σπατάλη δυνάμεων. Εδώ δεν υπήρξε παίκτης με διψήφιο αριθμό πόντων. Και στο τέλος, παρατηρήθηκε μεγάλη χαλάρωση, ανόητα φάουλ(και ένα άθλιο αντιαθλητικό του Πέτγουεϊ) και γενικά, ένα… φορτωματάκι στον κόκορα.

Παράλληλα όμως, ο Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του, για άλλη μια φορά το είχαν ετοιμάσει το ματς, βάσει των αδυναμιών της Σιένα και των σπέσιαλ καταστάσεων που μπορεί να φέρει σε πέρας το κόκκινο ρόστερ. Για παράδειγμα: Οι παίκτες γύρω από τον Σπανούλη βοήθησαν αρκετά. Δούλεψε και ρόλαρε η πεντάδα με τον αρχηγό που ήταν άστοχος, αλλά έδωσε και 5 ασίστ εύκολα. Ήταν έτοιμοι οι γύρω του και έπαιξαν και 4αδες, όταν έπρεπε.

Eξαιρετική άμυνα...

Οι βοήθειες στην άμυνα ήταν αρκετά καλές. Κυρίως από τους ψηλούς. Οι Ιταλοί «τα χρειάστηκαν» στην αρχή του αγώνα, όταν ο Ολυμπιακός έπαιζε σαν… τανάλια ανασταλτικά και έσφιγγε την ομάδα της Τοσκάνης, υποχρεώνοντάς την σε επιθέσεις- ποικιλίες.

Η εκμετάλλευση στα μις ματς, πήγε πολύ καλά, για μεγάλο διάστημα. «Σημάδεψαν» τους παίκτες που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε. Ο Ολυμπιακός σε τέμπο μακριά από το συνηθισμένο του(λογικό για την εποχή), άπλωσε την ποιότητα των παικτών του, απέναντι σε αντιπάλους, που ήταν ανήμποροι να αντιδράσουν.

Ένα από τα όπλα της ομάδας του Πειραιά, που φάνηκε πάρα πολύ σε αυτό το ματς, ήταν το εύκολο ποστάρισμα των κοντών.Πιο εύκολα το έκαναν αυτοί, παρά οι ψηλοί. Και όταν παίρνεις τέτοιες έξτρα ενισχύσεις στην επίθεση, γίνεται και πιο εύκολη η απειλή, αλλά και μπερδεύεται περισσότερο ο αντίπαλος. Ξέρουν να κυκλοφορήσουν με υπομονή τη μπάλα απέναντι σε ζώνη οι παίκτες του Ολυμπιακού.

Είχε δίκιο ο Μπαρτζώκας, που παραπονέθηκε ότι χάθηκαν αρκετά ελεύθερα σουτ, αλλά πιστεύω ότι τα περισσότερα ήταν σωστά. Μια στιγμή μόνο ο Πρίντεζης (στο δεύτερο δεκάλεπτο) δεν πάσαρε άμεσα στον Λο, προτίμησε να ντριμπλάρει και χάθηκε η κυκλοφορία για να σουτάρει μετά από 10’’ «σκοτωμένος» ο Αμερικανός. Όλες οι άλλες απειλές βγήκαν σωστά. Ο Ολυμπιακός, αν σε βρει χαλαρό θα σε τιμωρήσει. Όμως οφείλουν να καταλάβουν οι παίκτες του, ότι κι αυτοί δεν έχουν δικαίωμα να χαλαρώνουν.

Είναι πιο μπασκετικός απ΄ό,τι δείχνει

Οι αντίπαλοι ζουν και αναπνέουν για να κερδίσουν τον πρωταθλητή Ευρώπης. Το να χάνονται βολές για πλάκα(εδώ ο Λοτζέσκι πέταξε τρεις στα σκουπίδια) ή να γίνονται τυφλές πάσες ή κάποια ανόητα και περιττά φάουλ, δεν αποτελούν δείγματα ποιότητας και αγωνιστικότητας για αυτή την ομάδα. Είναι πολύ πιο… μπασκετικός ο Ολυμπιακός απ’ ότι δείχνει αυτή την εποχή. Μια ομάδα που είναι αήττητη, δε σημαίνει ότι «ξετρελαίνει» και το ξέρουν όλοι στον Πειραιά. Αυτό είναι στα υπέρ τους. Αλλά θα πρέπει να ετοιμαστούν και για τα ακόμη δυσκολότερα. Η Ευρωλίγκα θα ‘ανάψει» στο τοπ 16 , όχι σε αυτή την φάση. Μπράβο όμως στον Ολυμπιακό, που δεν κάνει τα περσινά και τουλάχιστον έχει ήσυχο το κεφάλι του βαθμολογικά…

Ξεκαθαρίζω για άλλη μια φορά, ότι ο Ολυμπιακός δεν διεκδικεί τον τίτλο της «κορυφαίου συνόλου», του «τρομερού ρόστερ» και της «άχαστης ομάδας». Είναι μια παρέα παικτών, που πρέπει να δουλέψει ακόμη πιο σοβαρά, να «δέσει» περισσότερο και να συνεχίσει την δουλίτσα της. Το αήττητο κάποια στιγμή θα «σπάσει». Αυτό που είναι δεδομένο, ότι θα βλέπουμε ως το τέλος της περιόδου, είναι η ασταμάτητη προσπάθεια…