Από τα Καμίνια στα παλάτια!
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τον… αντίπαλό του, Δημήτρη Διαμαντάκο, και την πεναλτομαχία στη Μινεάπολις.
Τον Δημήτρη Διαμαντάκο τον γνωρίζω από «πρώτο χέρι». Βλέπετε, βρεθήκαμε αντίπαλοι πριν λίγα χρόνια στα γήπεδα του Πειραιά, για ορισμένα ματσάκια. Όταν αυτός αγωνιζόταν στον Ατρόμητο Πειραιά. Από έφηβος ο παίκτης αυτός, προκαλούσε ιδιαίτερη εντύπωση σε όλους για ένα και μόνο πράγμα: Παραδόξως ήταν... μουγγός για ερασιτέχνης. Εκεί που όλοι φωνάζαμε, γιατί όλα μας έφταιγαν, αυτός προσπαθούσε να υπακούσει τον προπονητή του και να παίξει τη μπάλα του.
Να φανταστείτε, όποιος έπαιζε κόντρα στον Ατρόμητο, μάθαινε τον Διαμαντάκο από ένα και μόνο πράγμα. Όλοι οι άλλοι μίλαγαν και φώναζαν το όνομά του και αυτός ήταν ο μοναδικός που δεν άνοιγε το στόμα. Άρα ήξερες και ποιος ήταν ο Διαμαντάκος, που όλοι οι υπόλοιποι συμβούλευαν να τους δώσει πάσες. Οι άνθρωποι του Ατρόμητου και ο γενικός κουμανταδόρος της ομάδας τότε, Χρήστος Σδρένιας, δικαιώθηκαν όταν κατάφεραν να συμφωνήσουν με τον Ολυμπιακό.
Ένα καθαρό ταλέντο του πειραϊκού ποδοσφαίρου, τουλάχιστον δεν μπήκε στα αζήτητα. Δε χάθηκε. Δεν έγινε θαμώνας τον απαράδεκτων αγωνιστικών χώρων της πόλης. Ξέφυγε. Απέδρασε. Δικαίωσε όλους όσους πέρασαν και περνάνε ακόμη από τα μικρά πρωταθλήματα της χώρας. Όλα τα παιδιά που αρχίζουν από τη γειτονιά και ονειρεύονται να φτάσουν σε μεγάλα σαλόνια. Ο Δημήτρης το έκανε. Πέρυσι δανεικός στον Εργοτέλη, πριν ελάχιστες ώρες αντίπαλος της πρωταθλήτριας Αγγλίας και εκτελεστής της. Ήταν η μεγάλη και καλή είδηση για έναν Ολυμπιακό, που αναζητά επιθετικό.
Μετά τη Λίβερπουλ άλλωστε και εγώ και εσείς είπαμε ότι χρειάζεται ο παικταράς- δολοφόνος. Όμως τουλάχιστον ο Ολυμπιακός έχει και ένα παιδί, δικό του, που μπορεί να διεκδικεί με θάρρος και με... στυλ Ντέμη Νικολαΐδη, χρόνο συμμετοχής. Από ‘κει και πέρα, υπήρξαν πράγματα στο παιχνίδι με την Μάντσεστερ, που άλλα άξιζαν και άλλα όχι. Τουλάχιστον είχαν αγωνία τα πέναλτι και το ενδιαφέρον απογειώθηκε, έστω και αν δεν είχε σημασία(πλην πρεστίζ) το ποιος θα κερδίσει. Περισσότερο εγώ κρατάω τη θέληση για νίκη ως το τέλος του 90λεπτου. Το τι έγινε στα πέναλτι δεν πρέπει να απασχολεί και πολύ, αν και όταν φτάνεις και εκεί θες να βάλεις εσύ τα περισσότερα...
Εντάξει, έβαλε γκολάρα ο Γιόβετιτς, αλλά και ο Διαμαντάκος δεν είναι μικρό πράγμα ότι μπόρεσε να... απαντήσει αμέσως. Η Σίτι μπήκε και μέχρι το 20’ , το μόνο που έκανε ήταν να παρακολουθεί τον Ολυμπιακό. Όλοι παρατηρούσαμε ένα μεσημεριάτικο χαλάρωμα των δυο ομάδων με τους «ερυθρόλευκους» μάλιστα, να κυκλοφορούν καλύτερα τη μπάλα. Με τους Μανωλά- Παπαδόπουλο και τον Μανιάτη. Τον Σάμαρη και πιο μπροστά ελεύθερους τους Κασάμι – Τσόρι. Ο Σαβιόλα στήριζε τον Διαμαντάκο και από τις δυο πλευρές έβγαιναν οι Μαζουάκου και Ελαμπντελαουί. Όλα αυτά μετά την ατυχία του Σιόβα(στη θέση του μπήκε ο Αβραάμ), αλλά θα το ξαναπώ με τον Ολυμπιακό να ελέγχει πλήρως την κατάσταση. Η άμυνα της ομάδας του Πειραιά, ήταν ψηλά, όμως δεν την «πάτησε» από αυτό στο γκολ που δέχτηκε.
Ο Γιόβετιτς ο οποίος πήγε στην Αμερική για να δώσει ρεσιτάλ σκοραρίσματος, βρήκε τρεις Έλληνες μπόσικους και τους ταλαιπώρησε. Πρώτα έκανε τον Μανιάτη να παρατήσει τη φάση. Μετά με το ξεπέταγμα, πέρασε για πλάκα τον Σάμαρη και τελείωσε την φάση μπροστά στον Παπαδόπουλο. Ένα εξαιρετικό γκολ που ευτυχώς για τον Ολυμπιακό δεν μπόρεσαν τόσο πολύ να το χαρούν οι πρωταθλητές Αγγλίας. Ήρθε η ισοφάριση του Διαμαντάκου και έδωσε τελείως διαφορετική εικόνα στην αναμέτρηση. Μετά το 1- 1 και ενώ οι δυο αντίπαλοι είχαν αυξήσει ταχύτητες, οι «ερυθρόλευκοι» διατήρησαν τον όποιο ενθουσιασμό τους. Και αυτό ήταν το σημαντικότερο. Ο Ολυμπιακός στην τελική, πήγε σε αυτό το τουρνουά για να αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Έφτασε να μένει με έναν στράικερ, ο οποίος πέρυσι έπαιζε στον Εργοτέλη κι όμως με αυτόν είχε μπορέσει να περάσει τη μπάλα μέσα στο τέρμα του Χάρτ.
Η εικόνα του Ολυμπιακού ήταν αν μη τι άλλο θετική σε άλλο ένα ματς. Βλέπετε, κρίνουμε μια ομάδα που αναμέναμε να πάει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού με το ρόστερ γεμάτο, αντιθέτως όμως βρέθηκε στο εξαιρετικό αυτό τουρνουά, δίχως τον μεγάλο φορ, δίχως παίκτη- πλευράς και με ορισμένους να μην ξέρουν αν θα συνεχίσουν να βρίσκονται στην ομάδα του μεγάλου λιμανιού. Ένας από αυτούς ο Μανωλάς, έκανε πέναλτι στον Σίλβα, ο Κολάροφ έδωσε ξανά προβάδισμα στη Σίτι, μα ήρθε ο Διαμαντάκος να εκμεταλλευτεί την εξαιρετική πάσα του Γκαζαριάν (βρε αυτός βγάζει φάσεις) και να περάσει και τον Χάρτ, ισοφαρίζοντας (ξανά) από τα πλάγια. Ο Δημήτρης «έκλεβε την παράσταση» μπροστά, ο Ρομπέρτο έπιανε πίσω(το συνέχισε και στην διαδικασία των πέναλτι) και ο Ολυμπιακός είχε περάσει και πάλι στις κλασικές αλλαγές. Το ίδιο φυσικά έκανε και ο Πελεγκρίνι, από το ημίχρονο μάλιστα ο Αργεντίνος είχε αλλάξει πολύ κόσμο στην αναμέτρηση. Ο Ολυμπιακός έχασε ευκαιρία με τον Κολοβό.
Ήταν μεγάλη η προσπάθεια των «ερυθρόλευκων» να κερδίσουν στο τέλος και αυτό θα πρέπει ο Μίτσελ να το κρατήσει ως μια νότα αισιοδοξίας και μια δόση χαμόγελου για το «εγώ» των ποδοσφαιριστών του. Δεν τους ενδιέφεραν τα πέναλτι και ας κέρδισαν χάρη στο τέρμα του Παπάζογλου και την εμφάνιση φυσικά του Ρομπέρτο. Συμπερασματικά, μόνο οφέλη είχε το τουρνουά για την ομάδα του Πειραιά. Μακάρι να είχε πάει με πλήρες ρόστερ, υπήρξαν όμως παίκτες που έλαμψαν και κέρδισαν την καρδιά του προπονητή και τη θέση στην ομάδα! Α μην το ξεχάσω, να τελειώσουν και οι μεταγραφές, ο Ολυμπιακός πρέπει και αξίζει να πάρει δυο παίκτες να του ανεβάσουν ακόμη περισσότερο το επίπεδο!
Ο Διαμαντάκος αξίζει την ευκαιρία, ο Παπάζογλου(τον θέλει ο Ατρόμητος) έβαλε το νικητήριο πέναλτι, αλλά ένας κανονιέρης πρέπει να «σκάσει μύτη» στο αεροδρόμιο. Σύντομα…
