Πέρυσι τέτοιες μέρες, ο Ολυμπιακός είχε χάσει τα πάντα. Κάποιοι τον διέλυσαν. «Έδιωξαν» τους παίκτες του. Θυμάστε που τα συζητούσαμε; Θυμάστε που λέγαμε ότι τίποτα τέτοιο δε θα συμβεί και η ομάδα θα ‘ναι καλύτερη; Τι πιο ωραίο πράγμα να σε δικαιώνουν οι παίκτες; Τι πιο ωραίο να ξεφτιλίζουν τους διάφορους… σεναριογράφους αλλά και όσους/όσες στα καλά του καθουμένου (για λόγους γνωστούς) πάσχιζαν να δημιουργήσουν θέματα μέσα στα πλέι- οφ με στόχο βέβαια να ταρακουνήσουν τα κόκκινα αποδυτήρια;

Φτιαγμένα όμως από ατσάλι και πέτρα μαζί, αυτά τα αποδυτήρια δε κατάλαβαν τίποτα. Ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής πανάξιος . Με τη μαγκιά του, με την αύρα του και με την παλικαριά των προπονητών και των παικτών του. Είναι η ομάδα που λειτούργησε υποδειγματικά. Είναι το πιο καλοφτιαγμένο σύνολο τούτης της χώρας. Και ξέρετε ότι δε μιλάω μόνο για τα αγωνιστικά κατορθώματα. Οι «ερυθρόλευκοι» ήξεραν να δημιουργήσουν συνθήκες. Τι κι αν ξεκίνησαν στραβά; Τι κι αν άλλαξαν προπονητή;

Τι κι αν κάθε εβδομάδα είχαν και έναν νέο τραυματία; Μπολιάστηκαν μεταξύ τους, τόσο μα τόσο δυναμικά, που τίποτα δεν ήταν ικανό να τους περιορίσει την δράση. Τελικό Ευρωλίγκας κόντρα στα προγνωστικά. Και πρωτάθλημα, με τη σκούπα στα χέρια . Ο Ολυμπιακός του Πειραιά, από τους πρόποδες της γης, από το «χώμα» της μπασκετικής Ελλάδας, στην κορυφή. Ο Ολυμπιακός του Σπανούλη που αναγκάζεται κάθε φορά να κουβαλάει τις προσδοκίες και τα άγχη των Ολυμπιακών, μέχρι τα μπινελίκια των Παναθηναϊκών.

Ο Ολυμπιακός του Πρίντεζη που κάθε φορά «σκοτώνεται» για την ομάδα που αγαπά. Ο Ολυμπιακός του Σλούκα που από φέτος δεν έχει πλέον να αποδείξει σε κανέναν. Ο Ολυμπιακός του Μάντζαρη που μετά το περασμένο δύσκολο καλοκαίρι, φέτος θα περάσει τους πιο χαρούμενους μήνες της καριέρας του. Ο Ολυμπιακός όλων των Ελλήνων που ξέρουν γιατί φοράνε τη φανέλα, αλλά και έξι Αμερικανών που δεν είναι οι καλύτεροι στην Ευρώπη βρε αδερφέ, αλλά το παλεύουν με τα καλά τους και τα άσχημά τους.

Πάνω απ’ όλα όμως, δεν έχουν δημιουργήσει μισό πρόβλημα στα αποδυτήρια και έχουν άπαντες δεχθεί(δύσκολο για Αμερικανούς) τους ρόλους τους. Ο τίτλος αυτός λοιπόν, ανήκει φυσικά στους Αγγελόπουλους που πληρώνουν και στηρίζουν το συγκεκριμένο τμήμα. Ανήκει στον Σφαιρόπουλο που έδωσε τη χαμένη αυτοπεποίθηση, ανήκει στον μεγάλο στρατιώτη Τόμιτς, σε όλο το τεχνικό τιμ, στους υπαλλήλους της ΚΑΕ και στους παικταράδες. Μερίδιο επιτυχίας και στον Γιώργο Μπαρτζώκα που ξενύχτησε αρκετές φορές το περασμένο καλοκαίρι για να φτιάξει ένα ρόστερ στο οποίο πίστεψε ο αντικαταστάτης του.

Όταν έχεις βάλει 51 πόντους σε έναν τελικό στο ημίχρονο, ο αντίπαλός σου δε μπορεί να περιμένει και πολλά. Δε μπορεί να ελπίζει σε πολλά. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με καλή ψυχολογία στα σουτ. Μάλιστα οι «πράσινοι» κατάφερναν να ανανεώνουν και τις επιθέσεις τους. Ο Ολυμπιακός την ίδια ώρα αστοχούσε με… μανία στις βολές που κέρδιζε. Αυτό στην αρχή. Όταν όμως η ψυχολογία έχει αφεθεί στα κόκκινα χέρια και τα κόκκινα μυαλά, είναι θέμα χρόνου να έρθει και η… απελευθέρωση.

Ο Ολυμπιακός όσο πέρναγε η ώρα στο ημίχρονο γινόταν όλο και καλύτερος. Όσο κυλούσαν τα δευτερόλεπτα, αντιμετώπιζε με σύνεση και ηρεμία τις καταστάσεις. Κι όταν ήρθε η ώρα για το –υποχρεωτικό- ροτέισον των πάγκων, εκεί πια τα πάντα άρχισαν να ορίζουν τις καταστάσεις. Ο Λοτζέσκι μπήκε με «αέρα». Ο Πέτγουεϊ το ίδιο. Και έδωσε και την ευκαιρία στον Πρίντεζη που είχε αρχίσει μπλοκαρισμένος, να ηρεμήσει να ξεθολώσει και να επιστρέψει κεφάτος. Όσο σούταραν τρίποντα οι παίκτες του «τριφυλλιού» , τόσο απαντούσε με καλό inside game ο Ολυμπιακός. Η ζώνη του Μανωλόπουλου δεν είχε μεγάλη τύχη. Μίλαγαν με τον Λυκογιάννη, έψαχναν ανασταλτικές λύσεις, αλλά το «κοντέρ» σταμάτησε στους 51.

Ήταν ο τρίτος τελικός μέσα στο σπίτι του, οπότε ο Ολυμπιακός ήταν και αποφασισμένος να το πάει στην τρεχάλα. Να το πάει στο «σανίδωμα του γκαζιού», να το πάει στην φουλ ψυχολογία. Είπαμε, η ομάδα αυτή «χτίστηκε» με τον καλύτερο τρόπο και για να μπορεί να βγάζει ταλέντο. Από τη στιγμή που ο Σφαιρόπουλος πρόσθεσε και το ατσάλι της άμυνας, για κάθε αντίπαλο τα πράγματα ήταν δύσκολα. Και στην τελική, ο Παναθηναϊκός δεν έχει τον… Τζέισι Κάρολ για να βλάψει τους «ερυθρόλευκους», όπως το έκανε ο παίκτης της Ρεάλ στην Μαδρίτη.

Και δεν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Υπήρχε κι άλλο που είχε ονοματεπώνυμο...Βασίλης Σπανούλης. Ο αρχηγός δε «μάσαγε» , λες και είχε σημαδέψει αυτόν τον αγώνα για να κάνει τα δικά του. Λες και ήταν ήρεμος στη γωνία του και πρόσμενε την ώρα για τις τελευταίες πινελιές. Και αυτές ήρθαν από τα δικά του χέρια. Και δυο φορές. Μια στην δεύτερη περίοδο που οι «πράσινοι έδειξαν να το παλεύουν και άρχισε να σκοράρει και το επανέλαβε στην τελευταία περίοδο.

Το σκορ πήγε 80- 68 και εκεί ξανά ο Σπανούλης. Και πάλι ο αρχηγός. Και πάλι αυτός! Κάθε μπασκετικό πλάνο είχε πάει περίπατο, ο Ολυμπιακός είχε εγκαταλείψει την στρατηγική του, δεν ενδιαφερόταν για τις κατοστάρες, ούτε για τα ρεκόρ, ούτε για τις διαφορές. Αυτά είναι για τον κόσμο και τους στατιστικολόγους. Οι παίκτες του Ολυμπιακού ήθελαν να τελειώσουν. Να πάρουν αυτό που άξιζαν όλη τη σεζόν. Να «απαντήσουν» και σε όσους τους αμφισβήτησαν. Γιατί πάντα γελάει καλύτερα, αυτός που γελάει τελευταίος…

Το μέλλον μόνο καλύτερο μπορεί να είναι για την ομάδα του λιμανιού. Ειδικά τώρα που πείστηκε, ότι δε χρειάζεται να… κλαίγεται και να «χτυπιέται». Μπορεί με τη δική της τακτική, με τον δικό της τρόπο να «πολεμήσει» ακόμη και τους εχθρούς εκτός γηπέδου. Αυτούς που αλλάζουν και κανονισμούς αν χρειαστεί. Ακόμη και αυτοί ρεζιλεύτηκαν, κατάλαβαν ότι η μεθοδολογία τους είναι πολλή κατώτερη από μια ομάδα που μπόρεσε να αδιαφορήσει για την προσπάθειά τους.

Ο πρωταθλητής Ελλάδας λοιπόν, θα πρέπει να δυναμώσει κι άλλο, ώστε να τους αντιμετωπίσει, μιας και η κατάκτηση αυτού του τίτλου, είναι λογικό να πεισμώσει και αυτούς στο να επανέλθουν… δριμύτεροι. Για την ώρα, μπορούν να φάνε τα καπέλα τους, όπως ο Τζόν Ρόμπαξ! Η μαχητικότερη ομάδα της χώρας, πήρε αυτό που κανείς δε είχε δικαίωμα να της στερήσει…