Ήταν γραφτό στη μοίρα των Ολυμπιακών να το ζήσουν και αυτό. Να έχουν σε μια χρονιά τέσσερα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό. Να μην κερδίσουν κάποιο από αυτά. Να βάλουν ένα γκολ (σε σχεδόν... 400 λεπτά με καθυστερήσεις) και αυτό με καραμπόλα. Και στο τελευταίο από αυτά τα παιχνίδια, μέσα στο "Καραϊσκάκης" οι "πράσινοι" να κάνουν για καμιά ώρα επίδειξη τακτικού ποδοσφαίρου.

Ο Μαρτίνς με ευθύνες που τον βαραίνουν εδώ και καιρό (πιστέψτε με σε αυτό το ματς είναι και λιγότερες), ξεκίνησε με επικίνδυνη άμυνα, θεώρησε ότι οι φιλοξενούμενοι δεν θα τον απειλήσουν με το δικό τους σχήμα, αλλά μέχρι να καταλάβει τι είχε γίνει, ο Παναθηναϊκός έκανε την δουλειά του. Και το χειρότερο για τον Πορτογάλο; Μόλις πήγε να διορθώσει κάτι, αντί να βάλει γκολ, έφαγε.

Η ήττα βαθμολογικά δεν σημαίνει κάτι. Τελεία. Γιατί για όλα τα άλλα, πλην της βαθμολογίας, σημαίνει πολλά. Ο Γιοβάνοβιτς δεν κατέβηκε με 5-4-1 για να κάτσει πίσω. Για να ελέγξει κάθε κατάσταση το έκανε. Και με εξαίρεση τα πρώτα λεπτά, το πέτυχε. Όμως δεν χρειάζεται βαθυστόχαστη ανάλυση. Η ομάδα του Πειραιά έβγαλε πάλι τις αδυναμίες της. Κατέληξε να γεμίζει με κόσμο την αντίπαλη περιοχή, να γίνεται... φορ ο Σισέ και να μην σημειώνει κάτι περισσότερο από την μείωση του σκορ.

Την ζωή... ποδήλατο

Βλέπετε ένα ωραίο και νόστιμο πιάτο. Κάθεστε στο τραπέζι πιστεύοντας ότι θα του "αλλάξετε τα φώτα" και ξαφνικά στην δεύτερη μπουκιά... πνίγεστε. Βήχας, δάκρυα και περιμένετε από κάποιον να σας χτυπήσει στην πλάτη ή να σας δώσει κάτι να πιείτε. Ε, κάτι τέτοιο έπαθε ο Ολυμπιακός. Κόντρα στην αρχική εικόνα, έφαγε γκολ. Γιατί ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε στην πρώτη φάση, αυτό που πήγε να κάνει.

Ο Γιοβάνοβιτς άλλαξε κάποιους παίκτες για να κρατήσει φρέσκια -όσο γίνεται- την ομάδα του. Αυτό που δεν άλλαξε όμως, ήταν τον προσανατολισμό στους ποδοσφαιριστές του, στο να τρέξουν, να κυνηγήσουν μπάλες και να μην χαρίσουν διεκδικήσεις.

Ο Μαρτίνς από την άλλη, δεν ξέρω αν το είχε κάνει παραγγελία, αλλά εμφάνισε ένα σύνολο που γούσταρε να βγάζει σέντρες. Ο Ροντρίγκες και ο Λόπες ήταν οι μοναδικές αξιόπιστες αιχμές κουβαλήματος μπάλας και απειλής. Ο Ελ Αραμπί ήταν μπλοκαρισμένος και τα τρία πράσινα στόπερ περίμεναν. Όμως ο "αιώνιος" αντίπαλος, πρόλαβε. Πρώτη μπάλα στην πλάτη και ο Παλάσιος "χόρεψε", τελείωσε εξαιρετικά την φάση και άνοιξε το σκορ. Μετά από λίγο πήγε να το επαναλάβει. Και όσο έβλεπαν ψηλά το ντουέτο Παπασταθόπουλου- Παπαδόπουλου, οι "πράσινοι" έβγαζαν μπάλες για να τους κάνουν την ζωή ποδήλατο και να τους... τρέξουν.

Κόσμος και φανέλες

Αυτοί οι ίδιοι παίκτες βέβαια, αποτέλεσαν και τη μοναδική απειλή ειδικά στο πρώτο μέρος. Ο Ολυμπιακός έβγαλε φάσεις από στημένες μπάλες και το κεφάλι του Παπασταθόπουλου. Καταλαβαίνετε βέβαια, ότι αυτό δεν είναι και το ενδεδειγμένο, ειδικά για μια ομάδα που θέλει πάντα να κυριαρχεί και να παίζει ποδόσφαιρο. Στο... σετ παιχνίδι πάντως (που λένε και στο μπάσκετ) και στις συνθήκες κυλίσματος της μπάλας, ο Παναθηναϊκός έκανε την δουλειά του. Εκεί που οι πρωταθλητές κυριαρχούσαν, ήταν όταν εκτελούσαν το τόπι σταματημένο.

Ο Εμβιλά και οι... Καμαράδες, είχαν απέναντι Αλεξανδρόπουλο - Κουρμπέλη - Βιγιαφάνες σε μια κατάσταση αλληλοεξόντωσης. Ο Μαρτίνς στο ημίχρονο έβαλε τον Σισέ και γυρισε σε 4- 4- 2 με τον Τικίνιο δίπλα στον Ελ Αραμπί. Και εκεί που όλοι νόμιζαν ότι ο Ολυμπιακός θα έπαιζε μονότερμα, ο Σένκεφελντ άφησε στο χορτάρι τον Παπασταθόπουλο (αφού πρώτα τον παράτησε ο Ρέαμπτσουκ) και διπλασίασε τα πράσινα τέρματα. Μια επίδειξη σύγχρονου ποδοσφαίρου με τρεξίματα , απέναντι σε μια ομάδα που μόνος ο κόσμος της και οι φανέλες θύμιζαν Ολυμπιακό. Ο Μαρτίνς κλασικά -όπως εδώ και μήνες- έκανε τις αναμενόμενες κινήσεις. Η αλήθεια είναι πως η ομάδα του κάπως αντέδρασε, αλλά δεν μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Δηλαδή τι να έκαναν; Να κάτσουν να φάνε κι άλλο;

Ξενέρωμα...

Το πρώτο φετινό γκολ του Ολυμπιακού κόντρα στο "τριφύλλι" ήρθε από τα... πλευρά του Τικίνιο. Ο Ολυμπιακός φόρτωσε τον άξονα, έβαλε ό,τι είχε σε μεσοεπιθετικό. Σας έγραψα και στον πρόλογο ότι είδαμε και πάλι... φορ Σισέ στο φινάλε. Έγινε σίγουρα ευάλωτος στο αμυντικό του τρανζίσιον, αλλά τέτοια ώρα- τέτοια λόγια. Η ισοφάριση φάνταζε με βάλσαμο (κατάντια) και αυτή κυνήγησαν οι "ερυθρόλευκοι" που ομολογουμένως μπορούν να κατηγορηθούν για ο,τιδήποτε, αλλά όχι ότι δεν προσπάθησαν να το γυρίσουν. Ανορθόδοξα μέν, αλλά προσπάθησαν. Δεν χρυσώνει αυτό κάποιο χάπι. Η κατάσταση είναι άσχημη καιρό τώρα.

Ο Ολυμπιακός ξενέρωσε τον κόσμο του και δεν ξέρω πια πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει στην συνέχεια. Αν και εδώ που τα λέμε, ο Παναθηναϊκός έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς νεότερους Ολυμπιακούς να μάθουν ποιος είναι ο μεγάλος αντίπαλός τους. Οι μεγαλύτεροι όμως, μέσα σε αυτούς και ο Βαγγέλης Μαρινάκης, το ξέρουν καλά.

Συνεπώς θα έχει ενδιαφέρον το τι θα γίνει στο εγγύς μέλλον για μια ομάδα που δε γίνεται με τίποτα να μείνει ίδια. Δεν θυμίζει κάτι από πραγματικό Ολυμπιακό... Έχουν κάθε δικαίωμα να χαρούν σε λίγα 24ωρα την απονομή (αυτό δεν μπορεί να τους το στερήσει κάποιος), αλλά μετά καλό είναι να χρησιμοποιηθεί ηλεκτρική... σκούπα, αφού η κοινή συνήθως κάτι αφήνει. Και στην προκειμένη περίπτωση, δεν πρέπει να μείνει τίποτα που να θυμίζει ποδόσφαιρο άλλων εποχών και ταχύτητας... Επιτάφιου.