AQUI ES PIREO *

Υπάρχουν κάποια βράδια, που δε μοιάζουν με άλλα! Υπάρχουν κάποια βράδια, που δίχως να σου προσφέρουν ένα βραβείο, έναν τίτλο, έναν έπαινο ρε παιδάκι μου, μένουν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη σου. Για τους ανθρώπους του Ολυμπιακού, από τον πρόεδρό του, μέχρι τον φροντιστή της ομάδας, η αναμέτρηση με την Ατλέτικο δύσκολα θα ξεχαστεί. Γιατί πολύ απλά, ακόμη και οι ίδιοι δεν ήξεραν πως θα τους βρει το τελευταία σφύριγμα του Προένσα. Κάπου εδώ όμως αναλαμβάνει δράση το ίδιο το… ποδόσφαιρο!

Ένα άθλημα που ακόμη κι αν σε εξαπατήσει έχει τους λόγους του. Δεν θα το ‘χεις σεβαστεί αρκετά. Δεν θα το ‘χεις υπηρετήσει όπως πρέπει. Ο Μίτσελ και οι ποδοσφαιριστές του, παρέδωσαν σεμιναριακού επιπέδου μαθήματα. Ναι, όλοι αυτοί! Αυτοί που αντιμετωπίζονταν με δυσπιστία και που στο πρώτο κακό αποτέλεσμα, πάλι θα τα… ακούσουν. Αυτοί που ήρθαν να αντικαταστήσουν άλλους που κι εκείνοι μέχρι να αγαπηθούν, είχαν την ίδια αντιμετώπιση. Αυτό το βράδυ όμως, η παρέα με τα ερυθρόλευκα κέρδισε συμπάθειες. Κέρδισε χειροκρότημα, μα κυρίως κέρδισε τον προπονητή της.

Απέναντί τους ένα υπέροχο συγκρότημα. Μια ομάδα που δεν στηρίζεται σε «φρου- φρου και αρώματα». Μια ομάδα της οποίας οι ποδοσφαιριστές, αλλάζουν θέσεις για πλάκα, σε μπερδεύουν, δεν ξέρεις ποιος είναι το χαφ και ποιος όχι. Μια ομάδα που δεν έχει ανάγκη να «απλώσει» το παιχνίδι της. Ξέρει να περιμένει. Ξέρει να μάχεται, ξέρει να κερδίζει, ξέρει να κάνει τους άλλους να γονατίζουν. Δυο πράγματα δεν ήξεραν οι καστιλιάνοι. Το ένα, ότι μπορεί κάποια στιγμή και ο αντίπαλος να κάνει το ίδιο. Το δεύτερο, κάτι πιο απλό: Ότι εδώ είναι Πειραιάς! Και σε αυτό το γήπεδο, δίπλα στη θάλασσα, δε γίνεται ο αντίπαλος στο Τσάμπιονς Λίγκ, να μην υποφέρει. Ακόμη και όσοι κέρδισαν, πέρασαν τις σχετικές δοκιμασίες!

Ο Μίτσελ λοιπόν, τι έκανε; Έριξε τα πατριωτάκια του, στην ίδια τους την παγίδα. Τέσσερα κεντρικά χαφ και αυτός. Σε σχήμα ρόμβου. Και με εντολή να… βγάλουν τα συκώτια τους. Με εντολή να «σκάσουν» , να τρέξουν όσο αντέχουν. Ο Ισπανός για εμένα, πραγματοποίησε το καλύτερο κοουτσάρισμα στην καριέρα του. Γιατί πάντα έχει σημασία και ποιον έχεις απέναντί σου. Κανείς δεν είπε ότι ο Ολυμπιακός είναι έτοιμος να «διδάξει» μπάλα. Ήταν όμως έτοιμος να παλέψει. Με ρόμβο μπροστά από την άμυνα. Και με τους Ελαμπντελαουί- Μανιάτη να «πεθαίνουν» στο πρώτο μέρος, όπου η Ατλέτικο δημιουργούσε συνεχώς υπεραριθμίες στην αριστερή της πλευρά. Ο Τουράν άφηνε τον Χουανφράν μόνο δεξιά και πήγαινε κι αυτός στην πλευρά των Ανσάλντι και Κόκε. Έτσι μείωσαν, αφού σημάδεψαν σωστά τον Μάντζουκιτς.

Ο Ολυμπιακός όμως είχε αμυνθεί καλά. Και ακόμη καλύτερα είχε βρει τον δρόμο προς τα δίχτυα με τον Μαζουάκου. Αφήνεις παίκτη ελεύθερο έξω από την περιοχή; Ε θα το φάς… Και μόλις έγιναν απειλητικοί, δέχθηκαν και δεύτερο, με έναν αιφνιδιασμό- λουκούμι. Γκολάρα. Αφελάι, Τσόρι, προσποίηση Μήτρογλου και ξανά Αφελάι. Ο Σιμεόνε από τη σουίτα έβραζε και είχε και δίκιο. Ο Ολυμπιακός της δυσπιστίας, του 0- 0 στο Αγρίνιο, έστηνε τη γιορτή του, στο δικό του σπίτι. Ήρθε το γκολ του Μάντζουκιτς, αλλά θάλασσα δεν ήπιαν οι Πειραιώτες. Κι ας την έχουν δίπλα. Για να την… προσφέρουν την έχουν, μη νομίζετε. Και μόλις η Ατλέτικο πίστεψε ότι θα ισοφαρίσει, ο Μήτρογλου που προφανώς πρέπει να είδε πολύ Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ, κάρφωσε κυριολεκτικά στο τέρμα, με το τέλειο πιβοτάρισμα. Μα όσο ανέτοιμος κι αν είναι ο Κώστας, ο Κασάμι τον βρήκε μέσα στην μικρή περιοχή. Στο… σαλόνι του σπιτιού του δηλαδή. Σιγά μην το έχανε.

Το ρεσιτάλ του Μίτσελ, συνεχίστηκε και με τις αλλαγές. Πολλοί είπαν «γιατί βγάζει τον Τσόρι;» Μα έπρεπε να τρέξει κάποιος περισσότερο. Να πιέσει, να μην αλλάζουν τη μπάλα οι Ισπανοί όπως παίζουν τα κοριτσάκια στη θάλασσα βόλεϊ. Γιατί αυτό γινόταν. Στη μεσαία γραμμή άλλαζαν για πλάκα το τόπι, δεν αισθάνονταν πίεση, απλά μόλις πλησίαζαν τους περίμενε ο τρομερός Μιλιβόγεβιτς να τους αναχαιτίσει. Κι αν πέρναγε κι από αυτόν, ο Μποτία και ο Αμπιντάλ έκαναν όσα έπρεπε. Στο πλάι δεν ήταν μεγάλο το θέμα, η Ατλέτικο δεν έχει εξτρέμ, δε μπορεί να πάει σε εξωτερικές σέντρες. Όλες με ανάποδα πόδια τις έκαναν. Δε χάνεις ποτέ έτσι. Ο κίνδυνος ήταν μόνο οι κρυφές μπαλιές στην κίνηση. Έτσι έβαλαν και τα δυο γκολ. Ε, πώς να τους σταματήσεις από παντού; Δε γίνεται. Στην τελική, αν φας δυο γκολ από την Ατλέτικο και τις βάλεις, τρία εντάξει ρε παιδιά, συγγνώμη δηλαδή, αλλά κι εγώ που τα περνάω όλα από ποδοσφαιρικό «σουρωτήρι» θα σας γράψω ευθέως ότι …χέστηκε ο Πολύδωρος.

Μια πολύ μεγάλη βραδιά για τον Ολυμπιακό, για τον προπονητή του και τους ποδοσφαιριστές του. Για τον κόσμο του, για όλους όσους γουστάρουν τη μπαλίτσα και δε ζουν στον μικρόκοσμό τους. Για όλους αυτούς που δεν ανέπνεαν να κερδίσει η Ατλέτικο για να πανηγυρίσουν! Ο Ολυμπιακός κέρδισε με την τακτική του. Και ο Μίτσελ δικαιώθηκε και για τον Φουστέρ και για τον Εντιγκά που έδωσε βοήθεια στον συγκλονιστικό Μιλιβόγεβιτς και για τον Γιαννούλη που πήγε αριστερά να φράξει την δράση των Ισπανών από δεξιά με Χουανφράν και Τσέρτσι!

ΥΓ. Κουμάντο στην τσέπη του καθενός δε μπορεί να κάνει κάποιος, αλλά πρέπει να το γράψω: Μετά από τέτοια νίκη, δε γίνεται να μην πας στο παιχνίδι κόντρα στην Βέροια. Έστω σαν ευχαριστώ για τούτη τη νύχτα.

ΥΓ 2. Ο Μιλιβόγεβιτς έτρεξε 17 χιλιόμετρα. Συμπαθάτε με, αλλά δεν ξέρω αν το ‘χει ξανακάνει ποδοσφαιριστής ελληνικής ομάδας!

ΥΓ 3. Φυσικά και δεν είναι φαβορί για πρόκριση ο Ολυμπιακός. Απλά μαζεύει… ρώγες κι όπου βγει!