Άργησε, αλλά τώρα ξέρει...

Δεν είναι κανάς Θεός της προπονητικής ο Γκατούζο, αλλά βλέποντας την ομάδα του να είναι «παιχνιδάκι» στην διάθεση του Ολυμπιακού, έκανε κάτι που θα έκανε οποιοσδήποτε από εσάς. Έβαλε τον Κουτρόνε και τον Τσαλχάνογλου.

Έπαιξε με δυο επιθετικούς και εκεί που ο Ιγκουαΐν παραμίλαγε συνεχώς σαν… τρελόγερος στη λαϊκή, ξαφνικά απέκτησε συμπαραστάτη. Ήταν η αρχή του τέλους για τον Ολυμπιακό. Έναν Ολυμπιακό που ως εκείνο το σημείο ήλεγχε την κατάσταση. Και το έκανε γιατί πρώτον ήταν ήρεμος και με αντοχές. Δεύτερον, γιατί η Μίλαν αυτή είναι και δε μπορεί να σε «πνίξει», αν δεν παίξει με δυο μπροστά. Ο Πέδρο Μαρτίνς έχει κάθε δίκιο να είναι πικραμένος, αλλά εγώ στη θέση του θα ‘χα βάλει τον Καμαρά όταν είχε αρχίσει η… μηχανή να κάνει θόρυβο. Μη μου πείτε «η κριτική μετά είναι εύκολη».

Το ξέρω και γνωρίζετε κι εσείς καλά, ότι σιχαίνομαι τους θεωρητικούς που δεν έχουν κλωτσήσει ούτε κουτάκι αναψυκτικού, αλλά πουλάνε γνώση. Απλά, η ομάδα ήθελε μια μικρή βοήθεια, λίγο πιο νωρίς. Αυτό εξάλλου έχω να υποβάλλω ως μοναδική ένσταση από την στιγμή που οι δυνατότητες ήταν συγκεκριμένες και οι απαιτήσεις υψηλές. Ο Ολυμπιακός έχασε ένα παιχνίδι που θα του αφήσει πίκρα λόγω της εξέλιξης, αλλά χρόνος για μοιρολόγια και αναθέματα δεν υπάρχει.

Στην τελική, ο όμιλος παραμένει ανοιχτός και θα εξαρτηθούν πολλά από τα αποτελέσματα στις αναμετρήσεις της Μίλαν με την Μπέτις. Με την ενδεκάδα που αποκαλύψαμε στον Sport24radio 103,3 μπήκε ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι. Όλοι… αλλαγμένοι και με την προσδοκία από τον Μαρτίνς να έχουν κέφι, πάθος και φυσικά να μην κάνουν αγγαρεία όπως οι περισσότεροι στην αναμέτρηση κυπέλλου με τον Λεβαδειακό.

Εξάλλου, άλλο Λεβαδειακός και άλλο Μίλαν, ακόμη και ως απλό κίνητρο για έναν ποδοσφαιριστή. Από την άλλη, όσο παράξενο και να ακούγεται, όσο και να μονολογήσετε «ρε που καταντήσαμε», ναι, το ματς με την ΑΕΚ για όλο τον «ερυθρόλευκο» οργανισμό είναι πολύ σοβαρό.

Τόσο σοβαρό, ώστε να φανεί ακόμη και ως… κατάντια το να κρατάς όλους τους βασικούς σου, εκτός δράσης, από μια μάχη με την ομάδα των επτά Τσάμπιονς Λίγκ; Όχι. Για εμένα δεν είναι κατάντια. Ο Μαρτίνς με τους συνεργάτες του, τα 'βαλαν κάτω και αποφάσισαν να αλλάξουν πρόσωπα στο Γιουρόπα Λίγκ. Σάμπως οι πρώτοι είναι ή οι τελευταίοι που το κάνουν; Αφήστε που η ομάδα μπήκε στο ματς με ονειρικό τρόπο.

ΓΚΟΛ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥ

Ο Γκερέρο έβαλε γκολάρα! Κυριολεκτικά πέταξε στον αέρα, έπιασε Μουντιαλική κεφαλιά. Έχω πει και έχω γράψει ότι αμφιβάλω για την σταθερότητα τόσο του συγκεκριμένου, όσο και του Χασάν. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις μεμονωμένες εμφανίσεις τους. Ο Ισπανός, έβαλε ένα γκολ που θα το διηγείται στα εγγόνια του. Όχι γιατί το έβαλε στο Σαν Σίρο, αλλά για τον τρόπο που το έβαλε. Η σέντρα του Κούτρη ήταν εξαιρετική και το τελείωμα του Γκερέρο, υποδειγματικό.

Γενικά προτιμώ να βλέπω αυτόν να ξεκινάει στην κορυφή της επίθεσης. Ο Χασάν είναι διαφορετικός παίκτης, αλλά εμένα προσωπικά, ο Ισπανός μου εμπνέει περισσότερη σιγουριά ως προς το ότι θα «σκοτωθεί» για την ομάδα, ανεξαρτήτως αν του βγει ή όχι το ματς. Ο Μαρτίνς πάντως είδε την ενδεκάδα του να παλεύει καλά στο 45λεπτο και να πηγαίνει με το 1-0 στα αποδυτήρια.

Γιατί απλά, όλοι ήταν σεμνοί και μετρημένοι στις κινήσεις τους. Η απέναντι φανέλα έπαιζε ρόλο. Μαγκιές πολλές δεν υπήρχαν. Η άμυνα λειτούργησε όπως έπρεπε και ο Σισέ πραγματικά έδειχνε ανεβασμένος σε αυτό το πρώτο κομμάτι του 90λεπτου.

Ο Γκιλέρμε με τον Νάτχο μπορεί να μην έχουν τη δύναμη και τη φούρια των Μπουχαλάκη- Καμαρά, αλλά ξέρουν τι να κάνουν τη μπάλα. Και σε τέτοια παιχνίδια, που για να πάρεις ανάσες πρέπει να ‘χεις εσύ το τόπι, ήταν όπως έπρεπε. Μόλις χάθηκε και η υποψία κατοχής της μπάλας, άρχισε το κακό. Ο Ολυμπιακός κατέβαζε χαμηλά τον Τουρέ να βοηθήσει τον Νάτχο.

Ο Γκιλέρμε ξεκίναγε από πίσω το τσούλημα. Μου έκανε θετικότατη εντύπωση ότι ποτέ δε «μπουμπούνισαν» το τόπι. Θα μπορούσαν και δε θα τους έλεγε και κανείς τίποτα. Κι όμως, έψαχναν είτε τους Φετφατζίδη- Ναουέλ, ή τα πόδια του Γκερέρο. Ο Τουρέ είναι όλο και πιο ανεβασμένος. Πολύ καλύτερος από το ματς του κυπέλλου, απλά έπρεπε να βγει λίγο νωρίτερα. Να μπει ο Καμαρά.

Κάποιοι θα υποτιμήσουν τη Μίλαν. Δε θα το κάνω. Αυτοί είναι οι Λομβαρδοί. Έτσι φέρονται και στο Καμπιονάτο. Και να ξέρετε και κάτι, ο Μαρτίνς άλλαξε όλη την ενδεκάδα, ο Γκατούζο όχι. Αν εξαιρέσω τη φάση του γκολ των Ιταλών που «χάλασε» ο Καστιγιέχο στο 7ο λεπτό και άλλη μια φάση που κακώς ο Σα δε καθάρισε, ο Ολυμπιακός είχε την απόλυτη ηρεμία στο ημίχρονο.

Και δυστυχώς στο πέρασμα των λεπτών εν συνεχεία, αυτή η ηρεμία άρχισε να χάνεται. Μη ξεχάσω μιας και τον ανέφερα, να γράψω ότι ο Σα μου φάνηκε διστακτικός στο να βγει ακόμη και δυο μέτρα από την εστία του. Θέλω να τον ξαναδώ για να πειστώ.

ΟΤΑΝ Η ΜΙΛΑΝ ΒΡΗΚΕ ΤΕΜΠΟ

Πάντως στην ισοφάριση της Μίλαν υπάρχει ανενόχλητη σέντρα (με μεγάλη ευθύνη Φετφατζίδη) και μετά ο Κουτρόνε εκμεταλλεύεται ότι Σισέ και Κούτρης είναι εκτός θέσεων. Το 2-1 ο Ιγκουαΐν το έκανε επειδή πολύ απλά βρήκε τη μπάλα μέσα στο… σπίτι του. Και εκεί δε το χάνει ποτέ. Στο 3-1, η μπάλα ακόμη… πηγαίνει. Ο Σα περίμενε τον Σισέ, ο Σισέ περίμενε… εμένα, θαλασσοταραχή γενικά.

Έχει σημασία η ανάγνωση των τερμάτων. Γιατί θα πρέπει και να απασχολήσουν τον Μαρτίνς. Γενικά η ομάδα δεν άντεξε την ώρα που η Μίλαν άλλαξε τον ρυθμό της. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο κόσμος που έδωσε βροντερό παρόν στο Σαν Σίρο, μπορεί να κρατήσει την εξαιρετική εμφάνιση ως το 65’. Σε εκείνο το σημείο άρχισε να βγαίνει η κούραση και η απουσία ρυθμού της συγκεκριμένης ενδεκάδας. Λογικό.

Οι Μιλανέζοι βρήκαν τέμπο κι έκαναν όσα γνωρίζετε. Συνεχίστηκε και η παράδοση, με τις «καμένες» αλλαγές, αφού ο Μεριά έπρεπε να μπει αντί του Τοροσίδη που λαβώθηκε. Ο αρχηγός της εθνικής μας, αλλά και ο Κούτρης ήταν πολύ καλοί, που σημαίνει ότι η ομάδα του Πειραιά έχει τέσσερα ακραία μπακ στα οποία μπορεί να στηρίζεται. Ποντένσε και Φορτούνης μπήκαν στο γήπεδο, αλλά δε γινόταν να μπουν και στο μομέντουμ του αγώνα.

Ο Πορτογάλος δεν έχει συνηθίσει να μην ξεκινάει, ο Έλληνας χρησιμοποιήθηκε όταν όλα είχαν κριθεί. Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να ξεχάσει αυτό το ματς ήδη. Να ασχοληθεί με την ΑΕΚ, αλλά ο Μαρτίνς έχει μια τρομερή ευκαιρία. Είδε τους παίκτες αυτούς απέναντι στη Μίλαν. Οπότε από 'δω και πέρα δε γίνεται να μην ξέρει τι μπορούν (και τι όχι) να του δώσουν άπαντες.

Το ντουέτο Γκιλέρμε - Νάτχο, μου έβγαλε πολύ μπάλα και πραγματικά μου άρεσε. Προσέξτε όμως. Άλλο αυτό και άλλο να αρχίσουν τα αναθέματα για τον Μπουχαλάκη, τον Καμαρά ή οποιονδήποτε άλλο. Άπαντες χρειάζονται γιατί ποτέ οι αντίπαλοι δεν είναι ίδιοι. Και η σεζόν είναι τεράστια.

Όσο για τον όμιλο; Σας το ‘γραψα και πιο πάνω. Κερδίζεις δυο φορές την Ντουντελάνζ (αν όχι, μη συζητάμε καν) και μετά πας στην Σεβίλλη για να μη χάσεις. Τελευταία αγωνιστική με τη Μίλαν στο Καραϊσκάκη, ποτέ δε ξέρεις… Τα λέμε μετά το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ…

Photo Credits: Eurokinissi