At the end of the storm

Πιστέψτε με, το μόνο εύκολο για εμένα, θα ήταν να αραδιάσω ένα δακρύβρεχτο κομμάτι για την Λίβερπουλ και να «σπαράξει» και το μισό νησί, όταν γίνει η μετάφραση. Όμως δεν χρειάζεται. Όλοι και όλες γνωρίζετε τι σημαίνει αυτή η ομάδα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Ξέρετε ότι αποτελεί φαινόμενο άλλωστε, το να πολλαπλασιάζονται οι οπαδοί της, τη στιγμή που ‘χει τρεις δεκαετίες να πάρει τίτλο. Και αυτό είναι κάτι που δε συναντάς αλλού. Το να γουστάρεις αυτή την ομάδα ξεκινάει από τα πάντα. Από το τελετουργικό, από τον ύμνο, από τη φανέλα, από την τρέλα του κόσμου, των παικτών, του ίδιου του προπονητή.

Αυτής της τεράστιας προσωπικότητας, του γίγαντα, του Γιούργκεν Κλόπ. Πόσες φορές βλέποντας όλα τα ματς της ομάδας, δεν έχω αναρωτηθεί «ρε μπας και δεν είναι Γερμανός;» Τέλος πάντων… Ναι καλέ μου φίλε, εσύ που διαβάζεις το κείμενο τώρα, είτε είσαι Λίβερπουλ, είτε όχι, η αλήθεια είναι ότι εδώ και πάρα, πάρα πολλά χρόνια, η ομάδα δεν περπατάει μόνη.

Το παραδέχονται στην Μεγάλη Βρετανία όλοι. Φίλοι και εχθροί. Με αυτό το κείμενο θα σταθώ σε κάποια μυστικά, που έφεραν την ομάδα στην κατάκτηση του τίτλου. Πράγματα που τα ξέρουν καλύτερα στο Λίβερπουλ, παρά σε όλο τον κόσμο. Εξάλλου μη ξεχνάτε ποτέ, ότι κανείς δε γνωρίζει το καλύβι καλύτερα από τον νοικοκύρη. Όταν οι στοιχηματικές εταιρείες λοιπόν πόνταραν αλλού, όταν στον «αέρα» του Sport24 radio 103,3 επαγγελματίες προπονητές και παίκτες μας… ζάλιζαν με την Γιούβε, τη Μπαρτσελόνα και την Σίτι, στο Μέρσεϊσάιντ, ήξεραν ότι δεν υπάρχουν οχυρά για αυτή την ομάδα.

Δεν υπάρχουν εμπόδια, όταν βάλει κάτι στο μυαλό της. Και ναι, όλοι πίστεψαν ότι η Λίβερπουλ θα αφοσιωθεί στο πρωτάθλημα. Όλοι; Ε όχι και όλοι. Η ίδια η Λίβερπουλ, ήξερε ότι μπορεί να πάει με τα δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Και τα πήγε τέλεια. Οκ, η Πρέμιερ χάθηκε από την Σίτι, αλλά κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει τους «Κόκκινους». Βλέποντας στο Μετροπολιτάνο, την ομάδα να μπαίνει για ζέσταμα ήξερα ότι θα φύγει με το κύπελλο.

Όμως σας έγραψα και πιο πάνω, δεν είναι ώρα για δακρύβρεχτα, ούτε για αποθεώσεις που ούτως ή άλλως έχουν ήδη λάβει χώρα σε όλη την υφήλιο. Θέλετε να δούμε λίγο και την ουσία; Ο ύμνος της Λίβερπουλ αναφέρει ότι στο τέλος της καταιγίδας ή της θύελλας (όπως θέλετε μεταφράστε το storm), υπάρχει ένας χρυσός ουρανός… Ελάτε να δούμε λοιπόν, πως αυτός ο ύμνος , αυτή η τραγουδάρα, είδε τη φετινή πορεία της Λίβερπουλ να αποτελεί το τέλειο videoclip.

• Έχει τελειώσει ο αγώνας στο Κίεβο και φεύγοντας από τον Ολυμπιακό στάδιο της πόλης σκεφτόμουν πότε ξανά θα ‘χει την ευκαιρία αυτή η ομάδα. Η Ρεάλ με τα δώρα του Κάριους, είχε κατακτήσει την κούπα. Το ίδιο βράδυ ο Κλόπ τραγουδούσε με φίλους της ομάδας στο ξενοδοχείο «δε πήραμε το γαμ…ενο κύπελλο αλλά είμαστε από το Λίβερπουλ». Οκ, δε λέει κάτι. Αλλά δείχνει την ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων. Ο Λόβρεν το ίδιο βράδυ έγραψε: «Υπόσχομαι του χρόνου θα το πάρουμε». Τον πέρασαν τρελό…
• Το καλοκαίρι η Λίβερπουλ έζησε… ελληνικές καταστάσεις. Ο Κλοπ αποφάσισε να πάρει τον Φεκίρ από τη Λυόν. Η μεταγραφή πήγε ψηλά, ο παίκτης συμφώνησε, η δουλειά έγινε, αλλά τα ιατρικό τιμ «άναψε κόκκινο». Ακόμη θυμάμαι τα βράδια που για να περάσει η ώρα διάβαζα τα οργισμένα σχόλια των οπαδών της ομάδας για τους γιατρούς και τον Κλοπ που τους άκουσε. Και αυτός ο γίγαντας τι έκανε;
• Άφησε την Λίβερπουλ χωρίς δεκάρι. Ναι, η πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν έχει ολοκάθαρο δεκάρι στο ρόστερ της. Τρέχει τίποτα; Ο Κλοπ «μπέτωσε» στο μυαλό του ένα 4- 3- 3 και πήγε μ’ αυτό. Έδωσε έμφαση στα αμυντικά χαφ. Και σε κάτι άλλο:
• Τα πολλά λεφτά πήγαν στον τερματοφύλακα. Η Ρόμα έγινε ξανά πλούσια. Ο Άλισον που ‘χε φάει τα πέντε στον ημιτελικό, έπιασε λιμάνι. Και οι Ρωμαίοι πήραν κάτι παραπάνω, αφούτο ‘χαν καημό ότι δεν κονόμησαν όσο θα ‘πρεπε από τον Σαλάχ.
• Αντί του Κάριους που βόλταρε στη Μύκονο όταν η ομάδα ήταν στην Μαδρίτη, ήρθε ο Βραζιλιάνος πορτιέρε, ο οποίος ήταν μάλιστα εκείνος που έστειλε την Λίβερπουλ στα νοκ-άουτ με την τεράστια απόκρουση σε τετ α τετ με τον Μίλικ στο 92', σε ματς-τελικό που έδωσαν οι κόκκινοι τον Δεκέμβριο του 2018, στο φρούριο του Άνφιλντ απέναντι στην Νάπολι. Αυτή ήταν η μια μαγκιά του Κλοπ. Η άλλη ήταν, ότι έβαλε μυαλό για όσα τράβηξε τη περασμένη σεζόν.
• Τι εννοώ με αυτό; Όταν ολοκληρώθηκε το ματς με την Ρεάλ στο Κίεβο, πέρασε μπροστά μου όλη η ομάδα της Λίβερπουλ. Χαιρετούσαν τον κόσμο. Τέσσερις με πατερίτσες. Λύσεις μηδέν. Με θαύματα στον τελικό.
• Όπως καταλαβαίνετε τίποτα δε γίνεται στην τύχη. Ωραίες οι χαρές και τα γλέντια, αλλά πρέπει να ‘χεις και ομάδα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η σεζόν.
• Όντως όλοι θεωρούσαν τη Λίβερπουλ ότι έχει την αύρα να πάρει το πρωτάθλημα. Κάποια γκολ στα τελευταία λεπτά, κάποιες γκέλες χριστουγεννιάτικες της Σίτι, «έδειχναν» τη μεγάλη επιστροφή. Όμως δεν έγινε αυτό…
• Οι τραυματισμοί δεν ήταν πολλοί αυτή τη φορά, μιας και ο Κλοπ ξεκάθαρα «σχόλασε» από το μυαλό του και το κύπελλο και το Καραμπάο καπ (λιγκ καπ). Πήγε με τα δυο καλά καρπούζια όπως έγραψα και πιο πάνω. Ταυτόχρονα έκανε και το δικό του ροτέισον, όπου παρά τις όποιες ενστάσεις, αποδείχθηκε στα παιχνίδια με τη Μπάρτσα, πως όλοι ήταν έτοιμοι για όλα.
• Καταλαβαίνω και τον Πίρλο και όποιον άλλο έκραξε τον Οριγί. Ο Βέλγος δείχνει να βαριέται ώρες- ώρες, να μην έχει όρεξη να κουνηθεί. Η σεζόν έγραψε ότι αυτός ο τύπος όρισε σε μεγάλο βαθμό την μοίρα της Λίβερπουλ.
• Και επειδή πάντα παίρνεις το μάθημά σου στη μπάλα καλέ μου αναγνώστη, γνωρίζεις πλέον καλά ότι η Λίβερπουλ δεν είναι η τριάδα Σαλάχ- Μανέ- Φιρμίνο. Πραγματικά φορούσα τη φανέλα του συμπαθέστατου Σελεγαλέζου παικταρά στην Μαδρίτη, αλλά ειλικρινά, θα την άλλαζα με αυτή του Φαν Ντάικ.
• Ο Κλοπ είναι ήρωας. Όχι μόνο γιατί σε τρία χρόνια πέτυχε τόσα πολλά, αλλά και γιατί έφτιαξε χαρακτήρα στην ομάδα. Έδωσε από πέρυσι το χρίσμα στον Αλεξάντερ- Άρνολντ , παιδί της ομάδας. Έκανε τον Ρόμπερτσον, έναν τρελοΣκωτσέζο πολεμιστή, να μοιάζει Ρομπέρτο Κάρλος στις μεγάλες του δόξες. Και μπόρεσε να μας πείσει τελικά ότι ο Ματίπ (που τον κουβάλησε από την Σάλκε και δε ξέρω και εγώ τι έχει πει το στόμα μου για αυτόν και τον Λόβρεν), είναι αντάξιος συμπαραστάτης του Φαν Ντάικ. Εντάξει, να πάρουμε ένα στόπερ όμως…
• Όλη η δόξα στην επίθεση. Όλος ο θαυμασμός στην άμυνα. Όμως η Λίβερπουλ ήταν η άνοδος του Φαμπίνιο. Ήταν η άνοδος του (μοναδικού στο τέλος) άτυχου Κεϊτά. Ήταν το πάθος του Χέντερσον και το «παίζω όπου μου πεις» του Μίλνερ και φυσικά αυτό το «σκυλίσιο» παιχνίδι του Τζίνι Βαϊνάλντουμ. Ήταν τα παιχνίδια που πήρε ο Σακίρι, ήταν οι φορές που πολέμησε ο Στάριτζ. Ήταν το σούπερ μισό που έκανε ο Γκόμεζ μέχρι να χτυπήσει. Δείτε πόσους πρωταγωνιστές είχε η ομάδα…

Κοντά σε όλα αυτά βάλτε και τον κόσμο, βάλτε την αύρα, την φανέλα. Και θα καταλάβατε ότι οι ανατροπές δε γίνονται κατά τύχη. Ο άνεμος που πνέει στην κεντροδυτική Αγγλία ποδοσφαιρικά είναι πολύ δυνατός. Ήταν ένας από τους τελικούς που θα ξεχαστούν εύκολα. Αλλά και τι έγινε;

Το You’ll never walk alone πριν αρχίσει το παιχνίδι και μετά την απονομή, η τρέλα του Κλοπ στους πανηγυρισμούς, το Imagine παιγμένο από τoυς Beatles στα μεγάφωνα με τη φωνάρα του John Lenon να καλύπτεται από τις χιλιάδες των οπαδών. Όλα αυτά έμειναν στην ιστορία.

Έμειναν στα ηλεκτρονικά μέσα, υπάρχουν στο Youtube. Αγάπησα τη Λίβερπουλ όταν την είδα μικρός πρώτη φορά, να παίζει με τη Ρόμα σε τελικό πρωταθλητριών εκτός έδρας και να το κατακτά. Με ξετρέλανε τότε στα παιδικά μου μάτια η δύναμη που έβγαζαν και ο Γκρόμπελαρ. Μεγαλώνοντας αγόρασα κάποιες βιντεοκασέτες από την Αγγλία (ο μικρός θησαυρός μου) και είδα όσα είχα χάσει.

Λάτρεψα τον Νταλγκλίς, τον Ρας και δυστυχώς έζησα τον Κίγκαν στις κασέτες. Δάκρυσαν πολύ όλοι αυτοί, αλλά και ο Τζέραρντ (το σήκωσε στην Πόλη το ’05) βλέποντας τους ποδοσφαιρικούς απογόνούς του, να κατακτούν άλλο ένα Τσάμπιονς Λίγκ. Η Λίβερπουλ του Μπιλ Σάνκλι, του Μπομπ Πέισλι, του υπέροχου γηπέδου, της τρομερής αυτής εργατικής πόλης που «μυρίζει» ποδόσφαιρο, ξεπέρασε κάθε δική της προσδοκία.

Έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης, αλλά πάνω απ’ όλα, όπου και να είναι, όπου και να παίζει, όπου και να τη βγάλει η μοίρα της, το σίγουρο είναι ότι ποτέ μα ποτέ δε θα είναι μόνη. Ποτέ όμως… Και ξέρετε και κάτι τελευταίο; Επιτέλους αυτά τα παιδιά θα μπορούν να μπαίνουν στο Άνφιλντ και να χτυπάνε την περίφημη και δοξασμένη ταμπέλα This is Anfield. Γιατί αυτό το δικαίωμα το είχε μόνο ο Χέντερσον που 'χε πάρει ένα λιγκ καπ με την ομάδα! Πλέον θα το κάνουν όλοι! Και θα το χαίρονται με την ψυχή τους...

ΥΓ. Το άρθρο αφορά αποκλειστικά και μόνο τη Λίβερπουλ, για αυτό και δεν υπάρχει αναφορά στην εξαιρετική φέτος Τότεναμ. Συντονιστείτε με τους 103,3 θα μιλήσουμε εννοείται και για τους Λονδρέζους.

Photo Credits: AP Photo/Bernat Armangue