Αβαντάζ; Έχετε γεια βρυσούλες...

Ο τίτλος ξεκαθαρίζω δεν έχει να κάνει με αποκλεισμό του Ολυμπιακού από το τοπ 16. Αλλά πλέον, τα πράγματα είναι συγκεκριμένα και οι αριθμοί παίζουν τον κυριότερο λόγο! Θέμα δεύτερης θέσης δεν πρέπει να τίθεται πια. Θέμα πλεονεκτήματος έδρας, δεν υπάρχει για τον πρωταθλητή Ευρώπης.

Εδώ λοιπόν είναι το "έχετε γεια βρυσούλες". Για να περάσει, στα επόμενα 5 ματς πρέπει να κάνει 4 νίκες. Διαφορετικά, θα μπει ή στο καθεστώς των ισοβαθμιών, παρακαλώντας και για άλλα αποτελέσματα ή θα αποκλειστεί από την συνέχεια της διοργάνωσης. Αυτή είναι η ουσία, μετά την μεγάλη νίκη των Λομβαρδών στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας!

Το τι έγινε, το είδατε όλοι! Το πώς έγινε και γιατί, είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολεί τους πάντες. Και ειδικά τους υπεύθυνους στο λιμάνι, που το καλοκαίρι άλλαξαν όλους τους ξένους πλην ενός! Γιατί οι καινούργιοι, μια χρά έπαιζαν στα ματς της πρώτης φάσης, αλλά μόλις «έσφιξαν τα γάλατα» παρουσιάζονται από διστακτικοί ως κάτι άλλο, που δεν θέλω να το γράψω…

Και έτσι το Μιλάνο, μια αμερικανική ομάδα, που ‘χει πολλούς παίκτες με καλό σουτ και δεν σκέφτεται αν θα στενοχωρηθεί ο Λάγκφορντ(λέμε τώρα…), μπήκε στο φαληρικό στάδιο και μόλις ξεπέρασε την… παγωμάτα των πρώτων λεπτών, άρχισε να τα βάζει λες και οι μπασκετμπολίστες της, πέταγαν πετραδάκια στην θάλασσα! Δεν ήθελε και πολύ, πήγε στην… αγωνία ο αγώνας, έλειπε ο Σπανούλης να καθορίσει τις τελευταίες επιθέσεις, τέλος!

Το χειρότερο που μπορεί να πάθει μια ομάδα στο μπάσκετ, είναι να δείξει έτοιμη στην αρχή να,,, διασύρει τον αντίπαλο και ξαφνικά να πάει στα αποδυτήρια για ημίχρονο με 50 «στο κεφάλι». Ο Ολυμπιακός το έπαθε αυτό. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Οι κακές ήττες, έτσι έρχονται. Ξεκινάς, ενθουσιάζεις τον κόσμο σου, οι μπασκετμπολίστες σου έχουν ορμή και ενθουσιασμό, μα ξαφνικά τα πάντα αντιστρέφονται! Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για έναν αντίπαλο που δεν χαμπαριάζει.

Μια ιταλική ομάδα στο όνομα, μα αμερικανική στο παρκέ. Δίχως να κωλώνουν να κάνουν φάουλ, δίχως να σκέφτονται αν πρέπει να σπρώξουν και να πηδήξουν, οι Λομβαρδοί, είχαν καταφέρει να εκμεταλλευτούν κάποιες καταστάσεις και να πάρουν το «πάνω χέρι». Το κυριότερο, που έκανε το Μιλάνο, ήταν να «γυρίσει» το ματς, μόλις άρχισε το ροτέισον. Οι πρώτες πεντάδες ήταν η «μέρα με τη νύχτα». Μόλις ξεκίνησαν οι αλλαγές, όταν εμφανίστηκαν οι έξτρα βοήθειες, οι Ιταλοί είχαν αυτό που χρειαζόταν ο προπονητής τους.

Μπορεί ο Σπανούλης να έλειπε, όμως ο Περπέρογλου για άλλη μια φορά, είχε μπει με… μπέρτα Λεμπρόν Τζέιμς! Όσο ο Στράτος έβαζε, δεν υπήρχε θέμα. Κι από κοντά ο Πρίντεζης. Ο Σάμουελς, έβρισκε μπελά, αλλά επαναλαμβάνω, κάποια στιγμή θα εμφανίζονταν και άλλοι τύποι, που θα έπρεπε να δώσουν πράγματα! Ο Μπάνκι λοιπόν, έβαλε τον Λάγκφορντ και τον Λαβάλ , έφερε τον Τζέρελς επίσης από τον πάγκο και οι Λομβαρδοί μεταμορφώθηκαν σε ομάδα έτοιμη να "σκοτώσει".

Πίσω "έμπαζαν", αλλά όσο βάζουν, πιστέψτε με, δεν τους "καίγεται καρφάκι". Στην τελική, όταν το ημίχρονο κλείνει 47- 50, το πρόβλημα δεν το έχει ο φιλοξενούμενος, αλλά ο γηπεδούχος, που θα έπρεπε μαζί με τον κόσμο να "μασάει σίδερα". Ο έλεγχος όμως είχε χαθεί. Ο Κόλινς μπήκε έκανε δυο λάθη, "έφαγε" κράξιμο, πάει ο παίκτης χάθηκε… Όχι ότι ο κόσμος δεν έχει δικαίωμα να αγανακτήσει, αλλά η ουσία είναι ότι αν ακούει αποδοκιμασίες σπίτι του και βλέπει συμπαίκτες του να σηκώνονται από τον πάγκο για να τον υποδεχτούν, καταλαβαίνει πολύ καλά τι γίνεται. Ο Σερμαντίνι, είχε όρεξη και κέφι, αλλά είναι πιο βαρύς από τον Λαβάλ, ενώ στο «4» πάλι ο Πέτγουεϊ μπήκε, έβαλε ένα τρίποντο και τίποτα άλλο… Ο Μπαρτζώκας ήταν λογικό να αισθανθεί πιεσμένος, σε έναν τέτοιο αγώνα και θα έπρεπε κι αυτός και οι παίκτες του να αποβάλουν το ψυχοπλάκωμα, για να μην συνέβαινε το μοιραίο!

Κάποια στιγμή, η κατάσταση διαφοροποιήθηκε αλλά όχι σε διάρκεια. Ο αγώνας πήγε και στην δύναμη, πήγε και στην άμυνα, μα το πρόβλημα του Ολυμπιακού ήταν ότι σκόραρε με,,, αιτήσεις, ενώ έτρωγε καλάθια με ευκολία. Στο τέλος απόντος Σπανούλη, οι επιθέσεις έγιναν με διαφορετικές συνθήκες. Κι όμως, η ομάδα το πήγε στο 81- 80, αλλά εκεί που βγήκε η άμυνα, ο Λοτζέσκι βιάστηκε.

Όπως και να ‘χει, οι Ιταλοί κέρδισαν γιατί έκαναν δυο πράγματα. Πρώτον, επέζησαν από το εκρηκτικό ξεκίνημα. Δεύτερον, συνδέθηκαν με ευκολία την κρίσιμη στιγμή που η μπάλα «έκαιγε». Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που θέλει να «ανοίγει» το γήπεδο, αλλά μπροστά του, βρήκε κάτι παρόμοιο, που το κάνει μάλιστα και με κάμποσους Αμερικανούς… Και μιας και το ανέφερα: Ο Λο, είναι κάπου στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Και τον γυρεύει ένα λιμάνι ολόκληρο. Και τον αναπολεί. Ο Ντάνστον ήταν σε αυτό το ματς συγκλονιστικός. Στην τελευταία περίοδο, έχασε δυο σημαντικές βολές, αλλά τι να του πεις του ανθρώπου; Το καλύτερο στόπερ του κόσμου σε τελικό Μουντιάλ, έτσι άμυνα, δεν μπορεί να παίξει. Ο Σερμαντίνι, με το «γεια σας , ήρθα», έκανε πολύ καλά την δουλειά του! Για τον Περπέρογλου , τον Πρίντεζη και τον Σλούκα, αλλά και τον Μάντζαρη, τα έγραψα μετά το παιχνίδι με τη Φενέρ.

Μπορούν, δε μπορούν, τους βγαίνει, δεν τους βγαίνει, αν μη τι άλλο έχουν αυταπάρνηση, πείσμα, πάθος και δίνουν τα πάντα να κρατήσουν «ζωντανή» την ομάδα τους. Ο Ολυμπιακός «παραπατάει» αυτή είναι η πραγματικότητα. Το αν σωριαστεί κάτω, θα το ξέρουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το αν συνέλθει και σταθεί όρθιος και έστω με μειονέκτημα, προκριθεί, επίσης θα το μάθουμε τις επόμενες εβδομάδες.

Κάθε φάση, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε μονομαχία, κάθε ριμπάουντ, είναι πλέον σημαντικά για τον Μπαρτζώκα και τους παίκτες του. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά αν θέλουν να μείνουν στην διοργάνωση με αξιώσεις. Εξάλλου και ο κόσμος (που πάλι χειροκρότησε στο τέλος και μπράβο του), δεν απαιτεί ξανά την κατάκτηση του τροπαίου. Απλά να δει προσπάθεια, μαχητικότητα, από όλους και όχι από τους μισούς! Και να θυμάστε: Κανείς δεν είναι ξεγραμμένος, μέχρι να… ξεγραφτεί!