Αυτοί είναι, τους θυμάστε;

Έτσι είναι τα ωραία θρίλερ. Τα αναπολείς! Λες "ρε θυμάσαι εκείνη την ταινία με τον βρυκόλακα που τον σκότωσαν και στο τέλος με τους τίτλους ξαναβγήκε το ματωμένο χέρι του; Λες να ξαναδούμε;" Και κάποια στιγμή βλέπεις. Εμφανίζεται ο "μπαμπούλας".

Ο Ολυμπιακός γεμάτος πληγές στο Μιλάνο, ήθελε όχι να τις κλείσει. Ούτε καν να τις επουλώσει. Ήθελε απλά να κερδίσει, για να μείνει μόνος. Όλοι αυτοί που τον κατακρίνουν, μόλις τον δουν να κερδίζει , θα σταματήσουν. Όσοι κάνουν καλοπροαίρετη κριτική θα συνεχίσουν. Γιατί κι εγώ είμαι σίγουρος ότι κάτι λείπει στην ομάδα αυτή, όμως δε θα της "αλλάξω τα φώτα" άδικα, δε θα μηδενίσω παίκτες με τεράστια ιστορία.

Α, και δεν θα σας γράψω ποτέ τη μια εβδομάδα (και μάλιστα Οκτώβρη) ότι η ομάδα "πετάει" και την άλλη ότι θέλει συνεργείο. Ο Ολυμπιακός έχει μεγάλο ανήφορο μπροστά του. Θα τον διαβεί με τον δικό του τρόπο. Αυτόν που έχει επιλέξει. Ο Γιώργος Αγγελόπουλος, έβγαλε τον καημό του στο φινάλε. Τον καταλαβαίνω. Απλά εμένα δεν με ενδιαφέρει το πώς έφυγαν ο Σλούκας και ο Ντάνστον. Με ενδιαφέρει, πως θα δημιουργηθεί το επόμενο σύνολο. Η ομάδα κόντρα στους παλαβούς από τη Λομβαρδία στάθηκε όρθια. Και έπαιξε τεράστιο ρόλο σε αυτό, ότι θυμήθηκε τον εαυτό της. Και τον θυμήθηκε την κατάλληλη στιγμή. Την πιο δύσκολη ώρα του ματς. Εκεί που δεν ήξερες τι θα προκληθεί στην αναμέτρηση.

Αυτό τον Ολυμπιακό γνωρίζατε, αυτό είδατε και πάλι, παρότι έχουν αλλάξει πρόσωπα. Παρότι ακόμη ο Γιάνγκ δεν έχει μάθει να τελειώνει εύκολα τις φάσεις. Φανταστείτε τι θα γίνει, μόλις μάθει δηλαδή. Και θα το κάνει αυτό ο Αμερικανός, γιατί θα τον βοηθήσουν και οι συμπαίκτες του. Ο Σπανούλης φυσικά και δεν είναι στα φόρτε του, το… χέρι του Θεού όμως θα επεμβαίνει κάθε φορά που θα πρέπει. Κάθε φορά που θα χρειάζεται. Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός θα είναι ζαλισμένος. Έπρεπε να ήσασταν στο Φόρουμ και να ακούγατε τι γινόταν σε αυτή την επίθεση.

Μόνο ο Τζιόρτζιο Αρμάνι δεν ούρλιαζε. Και στο μισό δέκατο που του ‘χε απομείνει , ο Βασίλης τους… καληνύχτισε. Αν είχε πάρει ένα μήνα άδεια που μου λέγατε τις προάλλες, μάλλον δε θα ‘χε βάλει το καλάθι άλλος ε; Τέλος πάντων. Και να σας πω και κάτι άλλο; Μια χαρά ήταν ο Ολυμπιακός στο διάστημα της ιταλικής… παλαβομάρας. Και αυτό ήταν που τον έφερε να προηγείται στο 20λεπτο. Ο Σφαιρόπουλος είδε τους παίκτες του να ακολουθούν κατά γράμμα τις περισσότερες από τις οδηγίες του. Τους είδε να μην "πίνουν θάλασσα" σε μεγάλο βαθμό, όταν οι αντίπαλοί τους άρχισαν να γκαζώνουν. Τους είδε να έχουν υπομονή και να κάνουν και σωστά σουτ, ακόμη κι αν τα έχαναν.

Ήταν ο Σπανούλης αυτός που μπήκε καλά. Ήταν όμως και ο Γιάνγκ που στο πέρασμά του δεν υπήρχε ψηλός στην Αρμάνι για να του περιορίσει την δράση. Η… οσμή του ματς, φανέρωνε ότι το ροζ φύλλο θα μπει στο αεροπλάνο για Πειραιά. Έπρεπε όμως να δουλέψεις για να το πάρεις. Και όταν αντιμετωπίζεις "τρελοομάδες", που δε χαμπαριάζουν και δε "κόβουν" τέμπο πρέπει να είσαι και ήρεμος. Να μην ακολουθήσεις τον ρυθμό τους. Αλλά και να ξέρεις ότι δεν κωλώνουν και θα το ξανακάνουν. Θα το κάνουν όλο το βράδυ. Και δίχως τον Τσιντσιαρίνι, τον άνθρωπο- χειρόφρενο για τους Θεότρελους συμπαίκτες του, το Μιλάνο 40 λεπτά έκανε ό,τι γούσταρε.

Ο Τζεντίλε δεν έκανε πάσα ούτε στον εαυτό του, αλλά όταν ο αγώνας έφτασε στην τελευταία περίοδο με έναν μαγικό τρόπο οι Ιταλοί κέρδιζαν με δυο πόντους. Πώς είχε γίνει αυτό; Εκμεταλλεύτηκαν κάθε ευκαιρία και κάθε αδυναμία του Ολυμπιακού. Κάποιες κακές στιγμές της ομάδας του Πειραιά και φυσικά, έβαλαν και ορισμένα από τα σουτ που επιχειρούσαν. Ε, να τα χάσουν όλα δε γίνεται.

Μόλις όμως "έσφιξαν τα γάλατα", ήρθε ο …παλιός Ολυμπιακός. Αυτός που ξέρετε καλά. Αυτός που θα πρέπει να διατηρήσουν οι παλαιοί και να μάθουν οι καινούργιοι. Κι αν χρειαστεί "επέμβαση" δεν θα πρέπει να διστάσουν να την κάνουν. Έχουμε πολλά να δούμε ακόμη, μη βιάζεστε, μη βγάζετε συμπεράσματα, μην ασχολείστε με όσους τραβάνε στα δυο άκρα. Οκτώβρη μήνα στο μπάσκετ δεν "απαύτωσε" κανείς….