Χαρε-ίτε παίδες Ελλήνων!

Γκολ δεν θέλαμε να φάμε, αλλά και αυτοί δεν πίστευαν ότι θα δεχθούν τρία γκολ! Δε γίνεται να μην πάμε Βραζιλία. Είμαστε καλύτεροι των Ρουμάνων. Τουλάχιστον αυτό φάνηκε στο Kαραϊσκάκη. οτέ δεν ξέρεις με το ποδόσφαιρο, όμως πρέπει να μιλήσουμε για το πρώτο 90λεπτο των μπαράζ. Και εμείς αποδείξαμε, ότι είμαστε έτοιμοι. Ψυχωμένοι, αποφασισμένοι. Πρώτοι μάγκες. Μπράβο στον Σάντος και τους παίκτες.

Πριν κάμποσο καιρό είχα γράψει εδώ στο σάιτ έναν σχόλιο με τίτλο «Κάτω τα χέρια από την εθνική»! Δεν διεκδικώ δάφνες δικαίωσης. Δεν ήμασταν καλοί εδώ και καιρό. Αλλά διάολε, καλή παρεούλα είναι, ας την στηρίξουμε. Κι ο προπονητής, που τόσα έχει ακούσει, σήκωσε φορτίο απίστευτο. Και έχει πετύχει ο άνθρωπος. Τόσοι στήριξαν τον Ρεχάγκελ, οι μισοί έστω από αυτούς ας πουν μια καλή κουβέντα και για τον Σάντος! Για τους Ρουμάνους; Ένα θα γράψω: Οι παίκτες που σε πρώτο ματς μπαράζ και ενώ γνωρίζουν ότι υπάρχει και δεύτερο(σπίτι τους μάλιστα), κάθονται και τσαμπουκαλεύονται με διαιτητές και «ζητάνε» κάρτες και αντιδρούν σαν παικτάκια ερασιτεχνικών γηπέδων, δεν πρέπει όχι να πάνε Μουντιάλ, αλλά ούτε να το δουν από την τηλεόραση…

Άλλα περιμέναμε, άλλα είδαμε!

Κόντρα στις προβλέψεις, ο αγώνας ξεκίνησε με άλλο… στυλ. Άπαντες περίμεναν την εθνική μας να φλυαρεί και τους Ρουμάνους να ψάχνουν αδυναμίες. Αμ δε…

Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, μπήκε στον αγώνα με διάθεση να βρει μονοπάτια. Την ίδια ώρα οι αντίπαλοί μας, πήραν μέτρα προς τα πάνω, έδειξαν να μην κωλώνουν και εκεί την… πάτησαν εν πρώτοις.

Ελλάδα-Ρουμανία 3-1

Το 1- 0 ήρθε από μια κομπίνα. Λίγοι το κατάλαβαν, αλλά μικρή σημασία έχει . Είχαμε το φάουλ από αριστερά, ο Σαμαράς προσποιήθηκε ότι θα φέρει μέσα τη μπάλα με το δεξί, έκανε βήματα πίσω και την ώρα που κινήθηκαν οι αμυντικοί της Ρουμανίας εκτέλεσε το φάουλ ο Χολέμπας. Το κάνουν οι προπονητές, με στόχο να χαθούν τα μαρκαρίσματα. Η εκτέλεση του Χοσέ δεν ήταν καλή, όμως και το διώξιμο της άμυνας, δεν ήταν για… βράβευση. Ο Σαλπιγγίδης πρόλαβε, γύρισε τη μπάλα και όπως ακριβώς είδε ως αντίπαλο τον Μήτρογλου πριν λίγα βράδια να κάνει το 1- 0 στον ΠΑΟΚ, έτσι αυτή την φορά και στο ίδιο τέρμα, έβγαλε τον επιθετικό του Ολυμπιακού, απέναντι στον Λόμποντς. Αριστερό από τον Μήτρογλου και η Ελλάδα «στο πόδι»!

Δεν αντιδράσαμε άσχημα, αλλά ξέρετε, στη μπάλα όσα φέρνει μια στιγμή δεν τα φέρνει ένας αιώνας. Ο Τοροσίδης πήγε με δύναμη σε ένα φάουλ αχρείαστο. Η μπάλα ήρθε από αριστερά στο δεύτερο δοκάρι, ο Καρνέζης παρότι κατακρίθηκε ήταν δύσκολο να φτάσει αυτή τη μπάλα πριν προσγειωθεί στην πλάτη του(εκεί ούτως ή άλλως δεν θα έπρεπε να βρίσκεται) και τελικά ο Τοροσίδης έχασε τον Στάκου για να ισοφαρίσει η Ρουμανία…

Τα πάντα «πάγωσαν», αλλά δεν υπάρχει πιο απολαυστικό πράγμα στην μπάλα, για τη μια(φυσικά) από τις δυο ομάδες, να σκοράρει μόλις «τρώει» γκολ. Και η ομάδα μας το κατάφερε. Οι Ρουμάνοι φταίνε 100%. Ακόμη πανηγύριζαν, ακόμη απολάμβαναν την ισοφάριση και «πάτησαν τη μπανανόφλουδα». Άμεση αλλαγή παιχνιδιού, με μια το γύρισμα από τον Τοροσίδη(κάτι που δεν μπορούν να το κάνουν όλοι) και ο Σαλπιγγίδης παρότι πήγε με λάθος πόδι(το δεξί) μπόρεσε να μας δώσει ξανά το προβάδισμα.

Αργά στόπερ σαν νταλίκες...

Αυτό που πρέπει να πούμε, είναι ότι ο φόβος μας δεν είχε επαληθευθεί. Στον άξονα ελέγχαμε την κατάσταση και τα τρεξίματα δεν υπολείπονταν από αυτά των αντιπάλων. Όσες φορές πήγαν στο πλάι οι Ρουμάνοι, βρήκαν τους διαδρόμους κλειστούς. Όσες φορές πιέσαμε τους αναγκάσαμε να κάνουν λάθη. Τα δυο στόπερ τους, ήταν πιο αργοί και από νταλίκες, αλλά να «χτυπήσουμε» στην πλάτη τους, δεν ήταν κάτι που το αναζητήσαμε και πολύ.

Η κριτική των διεθνών μας

Την πρώτη φορά που έγινε άνοιξε το σκορ. Ο φιλότιμος Μπουτσεάνου ήταν αυτός που «τράβαγε» πάνω του το παιχνίδι της Ρουμανίας και όσο το σκορ ήταν 2- 1 οι φιλοξενούμενοι δεν είχαν και λόγο να πάρουν ρίσκα. Στην τελική, να σκοράρουν ήθελαν και το είχαν ήδη κάνει. Πήγαν και με δύναμη σε κάμποσες φάσεις, είδαν και τις κάρτες τους, γενικά η στάση τους δεν ήταν άσχημη, αλλά από την στιγμή που πέρναγε ο χρόνος πρώτα ασχολούνταν με το να μην «φάνε» και μετά με το να βάλουν. Και εκεί τιμωρήθηκαν! Η μπάλα πάλι ήρθε στην περιοχή τους από την αριστερή πλευρά του γηπέδου, ανάποδη κεφαλιά του Κατσουράνη, ξανά Μήτρογλου λίγο ρουμανική πλάτη και … 3-1! Θρίαμβος!

Όχι για το σκορ. Αλλά για την ίδια την μπάλα. Για τον τρόπο που παίξαμε! Για όλα αυτά που κάναμε και αυτομάτως αποτέλεσαν απαντήσεις, τόσο στις αμφιβολίες μας, όσο και στους φόβους μας, μετά τις κακές εμφανίσεις τον τελευταίο καιρό.

Δεν είναι μόνο το 3-1

Μπορούσαμε να τους βάλουμε κι ένα τέταρτο και να τους τελειώσουμε. Ο Λάζαρ έζησε δυο εφιάλτες στο Καραϊσκάκη μέσα σε έξι μέρες, μας έκανε την χάρη και αποβλήθηκε. Θα λείψουν κάποιοι από την Ρουμανία την Τρίτη. Καλό κι αυτό. Εμείς όμως, την μπάλα μας. Δεν υπάρχει λόγος να πανηγυρίσουμε πριν πάρουμε το εισιτήριο για τα γήπεδα της Βραζιλίας. Κάναμε το πρώτο βήμα, επαναλαμβάνω, όχι με το 3- 1. Αλλά αποδεικνύοντας ότι είμαστε πολύ καλύτεροι και 100% μέσα στις απαιτήσεις των αναμετρήσεων…

ΥΓ. Δεν θέλησα να αναφερθώ ξεχωριστά σε παίκτες. Θα μπορούσα να εξυμνήσω τον Μήτρογλου που πλέον κάνει πλάκα σε όλες τις άμυνες, ή να γράψω ότι ο Χολέμπας όργωσε την αριστερή πλευρά. Για τον αλάνθαστο Παπασταθόπουλο και τον αεράτο Σαλπιγγίδη. Όμως όλοι μα όλοι, ήταν όπως έπρεπε. Και οι 14 που έπαιξαν στην φιλοσοφία του αγώνα. Πάμε γερά…