Δαρμένοι αλλά υπέροχοι

Είθισται τέτοια εποχή, μετά από κάθε αγώνα προετοιμασίας του Ολυμπιακού, να ξεκινάω το σχόλιο με ο,τιδήποτε άλλο, πλην του αγώνα. Τις προάλλες ένας καλός φίλος μου έκανε και πλάκα. «Έχεις φαγωθεί με το στόπερ» μου είπε. Τελικά, το παραδέχομαι. Έχω φαγωθεί με το στόπερ. Ναι. Από πέρυσι. Αρχίζω να σκέφτομαι πότε θα βαρεθώ. Πότε θα γίνω ο… απόλυτα κουραστικός που θα σας ζαλίζει με την εμμονή του να πάρει ο Ολυμπιακός έναν κεντρικό αμυντικό. Βρε δυο ούρλιαζα να πάρει, αλλά για να μην έχω μυστικά μαζί σας, κάπως «γλύκανα» με την απόκτηση του Γούτα. Αρκεί να συμβούν δυο πράγματα: Πρώτον, να πάρει ευκαιρίες από τον προπονητή του. Δεύτερον, να μπορέσει να τις εκμεταλλευτεί ώστε να μην καταντήσει κι αυτός ένας Έλληνας παγκίτης πολυτελείας. Για την ώρα, ο Αυλωνίτης με τον Βούρο, επιβάλλεται να πάρουν το βραβείο της κόκκινης προετοιμασίας. Και δε κάνω πλάκα, μιλάω σοβαρά. Φανταστείτε δηλαδή να μην υπήρχαν αυτά τα δυο παιδιά.

Ο νεαρός Βούρος και ο «ξεχασμένος» πέρυσι Αυλωνίτης, που τον είχαν για δανεικό, μετά έμεινε, έβαλε γκολάρα στον Παναθηναϊκό, αλλά περισσότερο ο κόσμος τον αγκάλιασε, παρά οι προπονητές του. Εγώ καλοί μου φίλοι, ένα πράγμα ξέρω: Αν δεν υπήρχαν και αυτοί οι δυο, στα φιλικά ματς, στόπερ ο Ολυμπιακός δεν θα είχε. Και δε μπορεί κανείς να μου πει ότι έχω άδικο. Πρώτη φορά η ομάδα εδώ και δεκαετίες υποχρεώθηκε να βγάλει τα τεστ με δυο παίκτες. Συμπαθάτε με λοιπόν, αλλά δε δέχομαι να ακούσω ή να συζητήσω το παραμικρό για τους δυο αυτούς παίκτες. Μπράβο τους, που πολέμησαν, που ήταν εκεί που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και διεκδίκησαν με αξιώσεις και αξιοπρέπεια μια θέση στο ρόστερ της ομάδας του Πειραιά!

Συνεχίζω λοιπόν να περιμένω το… μαντρόσκυλο που σας έχω γράψει εδώ και κάμποσες ημέρες. Και τότε θα ξαναδούμε την ομάδα και θα τα ξαναπούμε!

Και αφού διατήρησα την παράδοση να μιλάω για άλλα θέματα από αυτό καθ’ αυτό το παιχνίδι, τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι αυτό που είδαμε στο Ρότερνταμ ήταν εκατό φορές απολαυστικό!

Από τη στιγμή που μπαίνει ο Αύγουστος, αυτομάτως, έρχεται και η εποχή που οι ομάδες υποχρεώνονται να δείξουν όσο γίνεται καλύτερο πρόσωπο. Τα περιθώριο στενεύουν. Αυτό το μήνα αρχίζουν τα επίσημα ματς. Αυτό το μήνα ολοκληρώνονται οι μεταγραφές, αυτό το μήνα υπάρχει και η κλήρωση που θα καθορίσει το εγγύς μέλλον στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ.

Η Φέγενορντ αποφάσισε την πρόβα τζενεράλε να την κάνει με τον Ολυμπιακό αλλά νόμιζε ότι θα κέρδιζε.. Μια εβδομάδα πριν αρχίσει το πρωτάθλημα, το εκπληκτικό Ντε Κάιπ φιλοξένησε τους νταμπλούχους Ελλάδας και στο τέλος τους… έδερνε αφού δε μπορούσε αλλιώς να τους σταματήσει. Ίδια ενδεκάδα –πλην πορτιέρο- ξεκίνησε ο Σίλβα, όπως και στο παιχνίδι με την Τβέντε. Λέτε να ξεχωρίζει το σχήμα; Δε το νομίζω. Άλλωστε περιμένει κι αυτός να ολοκληρωθούν οι μεταγραφικές κινήσεις, ενώ μη ξεχνάμε ότι υπάρχει και ο Φιμπόγκασον που ακόμη τα ματάκια μας δε τον έχουν δει. Έπαιξε πέντε λεπτά και ο Μαζουακού, ο οποίος είχε πρόβλημα τραυματισμού τις προηγούμενες μέρες σύμφωνα με το ρεπορτάζ, εγώ προσωπικά θεωρώ ότι o Γάλλος έχει πρόβλημα με την μεταγραφή που θέλει να πάρει. Τέλος πάντων, έχουμε ξαναπεί ότι ιστορία γράφουν οι παρόντες και όχι οι απόντες.

Μπορεί λοιπόν στον Ντουρμάζ και τον Χάρα μα έχουμε «αλλάξει τα φώτα», όμως μπήκαν για άλλο ένα σερί ματς πολύ κεφάτοι και δεν άργησαν να αφήσουν το στίγμα τους. Ο Σουηδός συνεργάστηκε με τον Φορτούνη, σούταρε, ριμπάουντ του Χάρα και 0- 1 την ώρα που η Ολλανδική άμυνα είχε μείνει «βιδωμένη» να ζητάει –κακώς- οφσάιντ.

Ένας Ολυμπιακός φουριόζος, κεφάτος, οργανωμένος. Ένας Ολυμπιακός πέντε κλάσεις καλύτερος από πέρυσι τέτοια εποχή. Ομάδα με αρχή και τέλος και συνεργασίες, που για την εποχή ίσως να κρίνονται και υπερβολικές προς το καλό και όχι προς το κακό. Έχω εντυπωσιαστεί από τον τρόπο που οι «ερυθρόλευκοι» πάνε στη μπάλα: Έντονη πίεση, τσαμπουκάς, πείσμα, πρώτοι στη μπάλα και πάνω απ’ όλα; Τρομερά τζαρτζαρίσματα. Ο Πάρντο, ο Ντουρμάζ, ο Φορτούνης, ο Χάρα, ποδοσφαιριστές που παίζουν μπροστά, «χιμούσαν» στους αντιπάλους και τους έπαιρναν τη μπάλα βάζοντας με δύναμη το σώμα. Όλα αυτά είναι «σφραγίδα» προπονητή. Όλα αυτά είναι «θέλω» που έρχονται από τις προπονήσεις. Μη στέκεστε σε φάσεις, σέντρες, τακουνάκια, τελειώματα. Δείτε τη φιλοσοφία, τη διάθεση και την εικόνα. Αυτό είναι το σημαντικό. Ο Ολυμπιακός του Σίλβα μέχρι τώρα, δείχνει αποφασισμένος να μη χαρίζεται σε κανέναν. Και αυτό είναι το σπουδαιότερο, δίχως να βάζουμε στο μυαλό τις ενδεκάδες, ποιος παίζει και ποιος απουσιάζει. Εξάλλου στη σωστή ομάδα, πρέπει όλοι να κάνουν τα ίδια, όπως κι αν λέγονται…

Και να σας πω και κάτι; Ας είμαστε δίκαιοι επιτέλους. Αν ο Ντουρμάζ είχε έρθει πριν ένα μήνα στο αεροδρόμιο και τον έβλεπαν σ’ αυτά τα φιλικά, θα τον είχαν αναγάγει στη μεταγραφή του καλοκαιριού. Και για τον Χαρα θα έλεγαν «ο μαχητικότερος παίκτης στη χώρα». Κουβαλάνε τα περσινά και ίσως κάπου να αδικούνται. Τέλος πάντων, το μέλλον θα δείξει για όλους.

Πριν το 25’ λοιπόν, ο Ντουρμάζ κουβάλησε μπάλα για πολλά μέτρα, είδε τη σωστή στιγμή τον Φορτούνη, αυτός υποδειγματικά στον Πάρντο και 0- 2 με τον Κολομβιανό (τα ‘παμε αυτά από τον sport24 radio 103,3 με το που αποκτήθηκε) να τελειώνει τη φάση για πλάκα. Λες και ήταν στον κήπο του σπιτιού του, με τόση άνεση σκόραρε. Κι αφού οι Ολλανδοί το «γύρισαν» και λίγο στον τσαμπουκά, ήρθε ο Φορτούνης για να τους κόψει τον βήχα. Ήρθε ο Φορτούνης να βάλει μια απίστευτη γκολάρα κινούμενος με τη μπάλα μέσα σε ελάχιστα μέτρα. Ο Κώστας δημιούργησε γκολ από το πουθενά κατεβάζοντας μια πολλή δύσκολη μπάλα, κάνοντας δυο κοφτές ντρίμπλες και πλασάροντας στο «τσακ» της διαγώνιου με το αριστερό. Πρέπει εκείνη την ώρα ο Τσόρι να αισθάνθηκε περήφανος για τον μαθητή του!

Ο Σαλίνο αποδείκνυε στο πρώτο 45λεπτο ότι καμιά φορά το πάθος και η ψυχούλα καλύπτουν το ταλέντο και το σωστό πόδι. Κι αν ο Μαζουακού (δικαίωμά του) θέλει να παίξει στο Καμπιονάτο. Ο Βραζιλιάνος τουλάχιστον μάχεται να σας ξαναπείσει ότι είναι εδώ κι ας παίζει αναγκαστικά στην απέναντι πλευρά από το καλό του πόδι. Οι Ολλανδοί για να βγάλουν φάση, έπρεπε είτε να φτιάξουν κάτι καλό στο τρανζίσιον, είτε να εκμεταλλευθούν ερυθρόλευκο λάθος. Να παίζεις με 50 χιλιάδες κόσμο στο πλευρό σου και να φέρεσαι έτσι, ε δεν είναι και το πλέον υποφερτό, επτά μέρες πριν ξεκινήσεις το πρωτάθλημα. Και όσο γινόταν αυτό, ο Σίλβα απολάμβανε τους ποδοσφαιριστές του να πράττουν τα δέοντα. Και να μη «μασάνε» στις κλωτσιές των αντιπάλων τους.

Το δεύτερο μέρος είχε και Τσόρι και Ντοσεβί, απλά σε καμία περίπτωση δεν έπιασαν την απόδοση των παικτών που αντικατέστησαν. Ο Φορτούνης είναι τούτη την εποχή σε καλύτερη κατάσταση από τον Αργεντινό, ενώ ο Ντοσεβί δίνει λίγα πράγματα και μπροστά του ο Ντουρμάζ φαντάζει μείγμα Ριμπερί- Ρόμπεν. Η Φέγενορντ μείωσε με πέναλτι, αλλά το χειρότερο για τον Ολυμπιακό ήταν, ότι οι Ολλανδοί το… γύρισαν στην κλωτσιά και κάποια στιγμή τραυματίστηκε και ο Πάρντο. Όπως και να ‘χει, όσες κλωτσιές και να εισέπραξαν οι «ερυθρόλευκοι» τις εντυπώσεις τις είχαν κερδίσει (κατά κράτος) με την απόδοσή τους στο πρώτο ημίχρονο και την αντοχή τους στο ξύλο, στο δεύτερο 45λεπτο.

Τη διάρκεια έχει πλέον ανάγκη ο νταμπλούχος Ελλάδας και το καλό «δέσιμο» όταν θα μαζευτούν όλα τα κομμάτια του πάζλ. Θεωρώ ότι μεγαλώνουν και οι πονοκέφαλοι του προπονητή. Πλέον υπάρχουν ποδοσφαιριστές που για κάποιους ήταν ξεγραμμένοι και οι οποίοι δείχνουν εξαιρετικά στοιχεία στο χορτάρι. Και οφείλεις να το εκμεταλλευτείς, να μην τους ξενερώσεις και να μη τους χάσεις. Γι’ αυτό (ή μάλλον και για αυτό) είναι δύσκολο άθλημα το ποδόσφαιρο. Και θέλει τύχη και υπομονή. Και αντοχές στο… ξύλο. Στις ιδανικότερες συνθήκες δούλεψε η ομάδα. Πολύς κόσμος, καλός αντίπαλος, σκληρά και αντιαθλητικά μαρκαρίσματα. Έτσι εκτινάσσεις και την αυτοπεποίθηση στα αποδυτήρια. Ο Σίλβα κάθε μέρα που περνάει κερδίζει όλο και περισσότερους πόντους. Είναι κανονικός προπονητής…