Δεν είναι όνειρο, υπάρχει...
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τον Ολυμπιακό που με άμυνα - ατσάλι και φτερά στα ποδάρια, καλπάζει στην Ευρώπη.
Οι οπαδοί του Ολυμπιακού φώναζαν "έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό". Ξεκινάω γράφοντας, ότι δε χρειάζεται να τον ονειρεύονται, γιατί απλά τον έχουν.
Και ήττες θα κάνει η ομάδα, και τις… στραβές της θα έχει. Αλλά όλο αυτό που συνέβη στο 92- 62 του ματς με τη Μπασκόνια, δεν ήταν παράλογο ή μη φυσιολογικό. Για τέτοιες εμφανίσεις έχει ετοιμαστεί η ομάδα, ειδικά αν ο αντίπαλος πιστεύει ότι θα παίξει καλά δίχως σκέψη.
Την καβάτζα ήθελε στις νίκες ο Ολυμπιακός, μιας και ο άσος του εξασφάλιζε ουσιαστικά διαφορά τριών ροζ φύλλων από τους Βάσκους. Μια Μπασκόνια, που δεν ψηφίστηκε τυχαία ως η πιο ελκυστική ομάδα της διοργάνωσης μέχρι τώρα.
Κι εγώ αν δεν είχα τι να κάνω τον ελεύθερο χρόνο μου και με υποχρεώνατε να παρακολουθήσω μια ομάδα της διοργάνωσης (όχι ελληνική) το σύνολο του Σίτο Αλόνσο θα μου έκανε καλή παρέα με το καφεδάκι μου. Αρκεί να μην έχει αντίπαλο τον τιμωρό της.
Ο Ολυμπιακός δε κατέβηκε να πιεί καφέ και μετά την ήττα - αποκλεισμό από τον ΠΑΟ, έπρεπε και για άλλους λόγους να κερδίσει. Μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι σε μια εβδομάδα έχουν τέσσερα ματς οι παίκτες του Σφαιρόπουλου, οπότε οι νίκες γεμίζουν το ρεζερβουάρ με κουράγιο, δύναμη και ηρεμία.
Είναι πολύ έμπειροι οι "ερυθρόλευκοι" για να ρυθμίσουν τις υπέρ τους καταστάσεις, αλλά και να κοιτάξουν στα μάτια και τις εις βάρος τους. Η Μπασκόνια, αποτελεί μια πολύ… γλυκιά μπασκετική ιστορία με έναν πρόεδρο (Κερεχέτα) γνώστη και τρελούτσικο.
Όμως ο τύπος αυτός ψωνίζει από το ΝΒΑ, όπως πάμε εμείς για να πάρουμε ξηρούς καρπούς και ενώ όλοι οι άλλοι "φτύνουν αίμα" για να περάσουν αθλητή πάνω από τον ατλαντικό. Επειδή έφυγαν ο Μπουρούσης, ο Κοζέρ, ο Πλάνινιτς, ο Άνταμς, ο Μπέρτανς και ο Τζέιμς, όλοι είχαν βγάλει ένα πόρισμα: Η Λαμποράλ διαλύθηκε.
Το μόνο που άλλαξε ο Κερεχέτα τελικά, ήταν να αφήσει την τράπεζα να πάει στο καλό και να βγάλει μπροστά το γνήσιο όνομα της ομάδας. Γιατί πάνω στο παρκέ, η Μπασκόνια μπόρεσε να εμφανιστεί ακόμη πιο γρήγορη, πιο αδίστακτη, πιο δυναμική και πιο αποφασιστική. Ένα πράγμα έχει για "αγκάθι στο λαιμό". Ή πιο σωστά μια συγκεκριμένη ομάδα. Τον Ολυμπιακό.
Δε χαρίζονται στους Βάσκους οι Πειραιώτες και η κολόνια αυτή κρατάει πολλά χρόνια. Τούτη τη φορά, το μαρτύριο άρχισε από νωρίς. Μαρτύριο για τους Ίβηρες. Όσα και να προσπάθησε να φτιάξει ο Σίτο Αλόνσο, έπεσαν στο κενό. Βρε πήγε τη μπάλα κοντά στο καλάθι; Τίποτα. Πήγε –κλασικά- να τρέξει; Το αμυντικό τρανζίσιον του Ολυμπιακού ήταν πανέτοιμο. Έβαλε τον Μπαρνιάνι να ‘χει μια κολόνα; Εκεί κι αν έγινε πανηγύρι, αφού ο Ιταλός πιο αργός από τον Επιτάφιο ήταν "μαύρη τρύπα".
Και άμυνα 1-3-1 βγήκε από το μπλοκάκι του Αλόνσο, αλλά τα ρήγματα που δημιούργησαν σε εκείνο το διάστημα ο Ουότερς και ο Γκρίν ήταν τεράστια. Γιατί ναι, η Μπασκόνια έχει το όνομα των κοντών ξένων που μπορούν να οργιάσουν, αλλά η χάρη ήταν όλη στην αμερικανική περιφέρεια του Ολυμπιακού.
Ο Ολυμπιακός ήταν καλυμμένος παντού, εξάλλου δε γίνεται να βάλεις 50 πόντους στον αντίπαλο, αν πρώτα δεν έχεις καλύψει τα νώτα σου. Υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια που βγαίνει από το στόμα του Σφαιρόπουλου αλλά και των παικτών. Τους πολλούς πόντους, δε τους βάζει η επίθεση. Από την άμυνα ξεκινάνε. Γιατί έτσι είναι δομημένη αυτή η ομάδα.
Και όταν ο Σπανούλης έχει χώρους να μοιράσει την… τράπουλα, οι συμπαίκτες του, γνωρίζουν πολύ καλά πώς να τελειώσουν τη φάση. Γιατί έτσι ξεκίνησε ο Ολυμπιακός και μετά όταν διαφοροποιήθηκε η Μπασκόνια, άλλαξε και ο Ολυμπιακός με μια πεντάδα, Ουότερς, Γκρίν, Λοτζέσκι, Παπαπέτρου, Γιάνγκ (και Μπίρτς) που πραγματικά "θέρισε" μπρος και πίσω.
Οι συζητήσεις στην εξέδρα βέβαια, είχαν έναν τίτλο: "Μα γιατί σήμερα και όχι με τον Παναθηναϊκό;" Αφενός μεν, οι "πράσινοι" πήγαν έξυπνα και πονηρά στον ημιτελικό του κυπέλλου και όχι "βουρ στον πατσά" όπως η Μπασκόνια, αφετέρου δε, ο Ολυμπιακός κόντρα στο "τριφύλλι" πάντα μέσα στο ΣΕΦ μπαίνει μόνιμα τρακαρισμένος, εκνευρισμένος και δίχως ψυχραιμία.
Η ευρωπαϊκή του φορεσιά, κακά τα ψέματα, του ανεβάζει το επίπεδο. Ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα είναι φόβητρο για τον οποιονδήποτε και αυτό το φανερώνει ακόμη και η βαθμολογία. Εντάξει, από Γαλατά και Μακάμπι θα μπορούσε να μην είχε χάσει (με δυο λόγια ήττες από τις δυο εκ των τριών τελευταίων της ως τώρα βαθμολογίας), αλλά δείτε και τις νίκες που ‘χει πετύχει.
Θα μπορούσα να καθίσω και να αναλύσω τον πίνακα, αλλά δε θα το κάνω. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Νωρίς είναι για μεγάλα λόγια, άσχετα αν πλέον ο Ολυμπιακός ορμάει προς το πλεονέκτημα.
Έχει το πιο δύσκολο πρόγραμμα στις δέκα τελευταίες αγωνιστικές, αλλά με αυτούς τους τύπους που όταν αμύνονται βάσει δυνατοτήτων, δε βάζει καλάθι ούτε ο Μπάτμαν, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Επαναλαμβάνω, αρκεί να αμύνονται και να μην αγχώνονται (δίχως λόγο) στην επίθεση.
Ο Σπανούλης έκανε την αρχή με τα… σερβιρίσματα και ο Μάντζαρης σε άμυνα - επίθεση παρουσιάζει απίστευτη σταθερότητα. Το ντουέτο Ουότερς - Γκρίν μπορεί να αναστατώσει και να πιέσει, ο Σφαιρόπουλος έκανε πολύ καλά που μοίρασε χρόνο και έβαλε όλο τον κόσμο.
Μου άρεσε πολύ ότι οι Γιάνγκ (ανεβαίνει κι άλλο) και Μπίρτς διέπρεψαν χωρίς να κάνουν πολύ… θόρυβο και ο Πρίντεζης έβγαλε άνετο και ουσιαστικό 20λεπτάκι. Για τον Παπανικολάου δε θα γράψω τίποτα. Λέξη. Γιατί πολύ απλά, τα ‘χα επισημάνει όταν "έτρωγε αναθέματα".
Τώρα που οργιάζει, που είναι αυτό που πρέπει, που κάνει ό,τι γουστάρει στο γήπεδο, ας καθίσουμε αναπαυτικά και εγώ κι εσείς να μετρήσουμε "τούμπες". Τελειώνω με τον Παπαπέτρου, που μόλις άδειασε το γήπεδο, βγήκε και έκανε ατομική προπόνηση με τον Γκατζούλη. Υπάρχει περίπτωση αυτός ο παίκτης να μην κάνει καριέρα;
Συμπερασματικά, τα "μπράβο" πάνε σε όλους, για την "επιστροφή", για το ξέσπασμα, για το θέαμα και για την άμυνα που έπαιξαν, κατεβάζοντας μια ομάδα που χώνει από παντού, σε τραγικά νούμερα.
Τα λέμε από το Μιλάνο…