Δεν γίνονται αυτά...

Όπως ξέρετε άπαντες για να γράψω εγώ για διαιτησία θα πρέπει να γίνουν πράγματα και θαύματα. Ε λοιπόν, μετά από πάρα πολύ καιρό ήρθε ξανά η στιγμή. Δεν σας κρύβω ότι οι δηλώσεις του Βαγγέλη Μαρινάκη στο τέλος του αγώνα με την Σίτι μου ακούστηκαν και λίγο υπερβολικές (παρότι το γκολ ξεκίνησε όντως με φάουλ τότε). Θέλετε τα προβλήματα της ομάδας, θέλετε η εικόνα του ματς, θέλετε το όνομα της Σίτι, ε, λίγο- πολύ δε μου έκαναν φοβερή αίσθηση ρε παιδί μου για να σας πω την αλήθεια.

Απ’ ότι φαίνεται όμως ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ Ολυμπιακός, μάλλον έβλεπε το μέλλον. Το εγγύς μέλλον. Γιατί έξι βράδια μετά δεν υπήρξε απλά «αλλοίωση» όπως είχε δηλώσει για την αναμέτρηση με τους Άγγλους, αλλά πέρασμα της ομάδας από την μηχανή του κιμά. Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από ένα πέναλτι που απλά δεν ήταν. Τέλος δε θα καθίσω να το συζητήσω, ούτε να το αναλύσω. Είδα με τα ματάκια μου τον καλύτερο φετινό Ολυμπιακό. Μια ομάδα γεμάτη, σοβαρή, σωστή, με κίνηση, με προσανατολισμό, τον απόλαυσα. Και έχασε χωρίς να φάει φάση. Από δυο πέναλτι. Ένα βλακώδες και ένα φάντασμα. Τόσο απλά.

Και είναι άξιοι συγχαρητηρίων που παρ’ όλα αυτά, βρήκαν ψυχικό σθένος και ποδοσφαιρικές αντοχές, επέμειναν και στις καθυστερήσεις, χάνοντας και καλή ευκαιρία ισοφάρισης. Ναι, έτσι είναι η μπάλα. Θα τα βρεις κι αυτά μπροστά σου. Αλλά μιλάμε και για Champions League βρε παιδιά. Κάπου δηλαδή σεβασμός στην διοργάνωση.

Δεν θα μπω σε σενάρια πρόκρισης και ισοβαθμιών. Υπομονή λίγα 24ωρα να γίνει η τελευταία αγωνιστική. Είναι κρίμα όμως για την προσπάθεια όλων που πήγαν στην Μασσαλία να φύγουν χαμένοι από αυτό το παιχνίδι. Το έστειλε σχετικά νωρίς το μήνυμα ο Ολυμπιακός. Ήταν στο 13’ όταν ο Φορτούνης έβγαλε γλυκιά σέντρα, αλλά η κεφαλιά του Ελ Αραμπί δε βρήκε στόχο. Από τις δέκα τέτοιες που θα βρει στον αέρα ο Μαροκινός μπορεί να βάλει τις οχτώ. Ε, αυτή τη φορά έστειλε τη μπάλα πάνω στον Μανταντά Συμβαίνουν…

Οι «ερυθρόλευκοι» ήταν στημένοι άψογα. Και εκεί που προσωπικά με ξετρέλαναν και σίγουρα παλάβωσαν και τους αντιπάλους, ήταν ο τρόπος κίνησης των Φορτούνη, Καμαρά Βρουσάι. Τους έγραψα όπως τους παρέταξε ο Μαρτίνς αρχικά από δεξιά προς αριστερά. Όμως δε κάθισαν ήσυχοι και καλά έκαναν. Ειδικά οι δυο πρώτοι. Ήταν παντού, σε όλο το γήπεδο. Και ο Βρουσάι καθόλου ψαρωμένος, πολύ έτοιμος, πολύ πιστός στο πλάνο και με διάθεση να δείξει ότι αξίζει για τα καλά. Η τριάδα αυτή έκανε άνω- κάτω το παιχνίδι, ήταν οι πρωταγωνιστές, απέναντι σε μια ομάδα που όχι απλά δεν τρόμαζε. Δεν φόβιζε ούτε το… νυχάκι της ελληνικής ομάδας. Και ποιος να φανταστεί τι θα γινόταν λίγο αργότερα!

Ο Ολυμπιακός έβγαζε πανεύκολα περισσότερους παίκτες στην περιοχή, οι Γάλλοι δε μπορούσαν καν να πατήσουν και το έκαναν δυο φορές μετά το 35’ δίχως την παραμικρή αξίωση. Ανίκανοι να εκμεταλλευτούν ακόμη και την μερική ανισορροπία της δεξιάς κόκκινης πλευράς, που κάποιες φορές άφηνε μόνο τον Ραφίνια, αφού ο Φορτούνης είχε συγκλίνει είτε κοντά στον Καμαρά, είτε βρισκόταν κάπου αλλού. Βέβαια την ίδια στιγμή ένας εκ τω ων Μπουχαλάκη, Εμβιλά ήταν εκεί για να καλύψει το κενό. Υποδειγματικός ο τρόπος παιχνιδιού.

Αν ο Ελ Αραμπί ήταν καλά, θεωρώ πως από νωρίς θα ‘χε μπει και δεύτερο τέρμα. Γιατί ναι μεν, στο στο 25’ η στατιστική έλεγε 5 τελικές των Μασαλών αλλά πιστέψτε με, όποιος είδε τον σχετικό πίνακα αναρωτήθηκε «πότε έγιναν;» Ο Ολυμπιακός όμως δεν είχε τέτοια όρεξη! Και από μια φάση που φαινόταν ότι χάλαγε η επίθεση, προέκυψε και γκολάρα από πάνω. Γιατί φαινομενικά η πάσα του Φορτούνη προς τον Βρουσάι δεν ήταν η καλύτερη (ανοιχτή στο αριστερό πόδι). Όπως και η κίνηση του τελευταίου που γύρεψε πρώτα σουτ και μετά πάσα εντός περιοχή, δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Όμως, προχώρησε στην τρίτη επιλογή που ήταν μια πάσα ασφαλείας ψηλά στον Καμαρά, ο οποίος έφτιαξε στον εαυτό του την μπάλα και έβαλε γκολάρα με το αριστερό!

Ο Ολυμπιακός πήγε άρχοντας στα αποδυτήρια, αυτή είναι η μια και μοναδική αλήθεια. Και βγήκε από αυτά καλούμενος να πληρώσει την αφέλεια του Σισέ, μιας και το πέναλτι που έκανε πάνω στην γραμμή της περιοχής θα μπορούσε να το ‘χε αποφύγει. Τρώει γκολ ο Ολυμπιακός, συνεχίζει να είναι καλύτερος και μετά …ξανά πέναλτι. Τι να πεις; Δεν υπάρχουν αυτά. Και μάλιστα σε φάση που ο Μανθάνο και ο var έκριναν με κανόνες μπάσκετ. Γιατί ο Ραφίνια ήταν εκτός περιοχής και του χρέωσαν ότι το χέρι του ήταν ψηλά πάνω από την γραμμή αυτής. Τρέχα γύρευε και πιάσε το αυγό και κούρεψ’ το.

Η ομάδα βρέθηκε να χάνει 2- 1, άκουσον- άκουσον χωρίς οι αντίπαλοί της να κάνουν φάση! Να πεις ότι πολιόρκησαν, ότι βομβάρδισαν, ότι πίεσαν βρε αδερφέ. Ότι είχαν μια σχετική κατοχή. Τίποτα. Η Μαρσέιγ ήταν ποδοσφαιρικά χειρότερη από τον Ολυμπιακό. Τελεία και παύλα. Και όπως ξέρετε αν οι «ερυθρόλευκοι» δεν παίζουν, σας το γράφω φόρα παρτίδα. Όμως αυτή την φορά πραγματοποίησαν μια γεμάτη εμφάνιση και είναι πραγματικά αμαρτία όλο αυτό που έπαθαν για την προσπάθειά τους. Και αν στο πρώτο πέναλτι έπαιξε ρόλο η αφέλεια του Σισέ, στο δεύτερο ο Μανθάνο έπρεπε να πάει δει την φάση (όπως έκανε την πρώτη φορά) γιατί κατά τη γνώμη μου αυτό δεν το δίνεις ούτε σε τοπικό πρωτάθλημα.

Η Μαρσέιγ είχε να κερδίσει στην διοργάνωση από το 2012 (Ίντερ), δεν άξιζαν να το πάρουν το ματς και πλέον όλα θα κριθούν την τελευταία αγωνιστική. Πρώτα όμως υπάρχει το ματς με τον Βόλο, γιατί είναι τέλειο να φοράς ευρωπαϊκό κοστούμι, αλλά ο Ολυμπιακός θέλει πάντα να είναι πρωταθλητής…