Δεν ήταν ο φετινός Ολυμπιακός. Και σίγουρα δεν ήταν ο Ολυμπιακός του ΣΕΦ. Και μιας και ξεκινάω έτσι το άρθρο, θα πρέπει να επισημανθεί, ότι από ένα σημείο και μετά, καλό θα είναι να τον δούμε τον Ολυμπιακό της έδρας του και όταν παίζει μακριά από αυτή. Δεν τα κατάφερε στην Αγία Πετρούπολη η ομάδα του Μπαρτζώκα και αυτό συνέβη γιατί πρώτον οι Ρώσοι ήταν διαβασμένοι και δεύτερον οι "ερυθρόλευκοι" από τις τέσσερις περιόδους, αποφάσισαν να παίξουν καλά μόνο σε μια! Ε, πως να κερδίσεις παιχνίδι Ευρωλίγκας;

Το γεγονός ότι στο πρώτο δεκάλεπτο τα δυο καλάθια, έμοιαζαν... μπουγαδοκόφινα, είχε διπλή ανάγνωση. Αφενός μεν οι επιθέσεις λειτουργούσαν όμορφα, έβρισκαν σωστά σουτ ακόμη σε... χαλασμένη πρώτη επιλογή, υπήρχε σταθερή απειλή, αφετέρου δε, οι άμυνες ήταν για κλωτσιές. Αυτό το τελευταίο είχε εκνευρίσει και τους δυο προπονητές, όμως ελάχιστα μπορούσαν να επιδράσουν τους παίκτες τους. Και δεν το λέω εγώ, το είπε η ίδια η εικόνα και οι αντιδράσεις των Πασκουάλ- Μπαρτζώκα.

Και αν στην ανάπαυλα φώναξε ο Έλληνας τεχνικός, το έκανε από τον τρόπο με τον οποίο βοήθησαν οι παίκτες του, ο ένας τον άλλο ανασταλτικά. Ελάχιστα καλά. Καθόλου... Ολυμπιακός. Για να είμαι όμως δίκαιος τα εύσημα πρέπει να δοθούν και στην Ζενίτ. Οι Ρώσοι έκλεισαν το 20λεπτο μόνο με τρία λάθη, και αν αυτό δεν είναι κριτήριο (στην τελική οι "ερυθρόλευκοι" δυο είχαν), σίγουρα θα 'πρεπε να γίνει ολυμπιακή κουβέντα για το 10/16 δίποντα και 7/14 τρίποντα.

Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για μοιρασμένη εικόνα και με τα... ψίχουλα στην ρωσική ομάδα. Αναφέρομαι κυρίως στο πρώτο μέρος και για να μην το ξεχάσω, σε αυτό το διάστημα είδαμε μετά από πάρα- πάρα - πάρα πολύ καιρό έναν φυσιολογικό Χασάν Μάρτιν. Λέγεται και ο Άγιος να θέλει φοβέρα; Ποια είναι η φοβέρα; Μήπως ο Κουίνσι Έισι; Λέω τώρα την κουβέντα μου... Στην τελική ο Χασάν δεν προτιμήθηκε μετά λόγω των σχημάτων του Πασκουάλ. Ο Τόμας Γουόκαπ (κορυφαίος) έσυρε τον χορό, γενικά στην επίθεση υπήρχε γλύκα και συνοχή. Στην άμυνα όμως χρειαζόταν άμεσα διόρθωση σε συμπεριφορά, δυναμική και αντοχές.

Το ότι στο τρίλεπτο του δευτέρου μέρους είχαν φτάσει τα τέσσερα φάουλ για κάποιον που το βλέπει επιδερμικά ήταν κακό. Για την μπασκετική ουσία, ήταν μια βελτίωση. Γιατί οι Πειραιώτες αποφάσισαν να βάλουν δύναμη και να κάνουν τους αντιπάλους τους, να τους αισθανθούν.

Είδαμε επιτέλους λοιπόν, τον αληθινό Ολυμπιακό. Αλλά στο 1/4 του ματς. Γιατί; Πρώτη περίοδο είχε φάει 25 πόντους. Στην δεύτερη 24. και στην τρίτη... 9! Ήταν λοιπόν λογικό να φτάσει το ματς σε... πόλεμο στην τελευταία περίοδο και αυτόν τον πόλεμο τον έχασε, δεχόμενος 26! Εκεί που κρίνονται όλα, εκεί που πρέπει να 'χεις καθαρό μυαλό και σκέψη, εκεί που πρέπει να σημαδεύεις έξυπνα σε άμυνα και επίθεση, σε όλο αυτό το διάστημα η ομάδα έκανε τα πάντα λάθος. Και η άμυνα ξαναγύρισε στα επίπεδα του πρώτου μέρους.

Η χρησιμοποίηση χαμηλού σχήματος δεν έδωσε πράγματα. Ο Ζαν Σάρλ αρχικά παίζοντας στο "5" έδειξε κάτι να κάνει, όμως ήταν για πολύ λίγο. Χτυπήθηκε ο Γάλλος από τους Ρώσους και δεν μπορούσε ο δύστυχος να κάνει κάτι. Ένα προβάδισμα πήρε η ομάδα σε όλο το ματς.

Ήταν δίκαιη η επικράτηση της Ζενίτ πέρα για πέρα. Δεν υπάρχει χώρος για υψηλού επιπέδου ανάλυση. Η ήττα ήρθε φυσιολογικά. Η στατιστική εις βάρος σου. Με 11 περισσότερα ριμπάουντ από τους νικητές, που έριξαν και την δημιουργία του Ολυμπιακού στις 13 τελικές πάσες. Οι διεκδικήσεις εις βάρος σου. Όλα, τα πάντα. Και αποδείχθηκε "κλειδί" για τον Πασκουάλ το πολύ άσχημο για Ολυμπιακό 50% στα δίποντα (20/40). Δεν θα γράψω πως με κορυφαίο τον Γουόκαπ δεν κερδίζεις, γιατί είναι άσχημο για τον Τόμας που είναι εξαιρετικός παίκτης και πολύ καλό παιδί. Όμως αυτό δείχνει και την στόχευση των αντιπάλων σου.

Η ζωή συνεχίζεται, ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του μια περίεργη διαβολοβδομάδα. Και το γράφω αυτό γιατί η πρώτη δοκιμασία είναι στην Πόλη με την Έφες που ψάχνει τρόπο να ξαναβγάλει τα... δόντια της. Και την ερχόμενη Παρασκευή η δυναμική Μακάμπι στο ΣΕΦ. Εκεί θα μου πείτε "το Άγιο ΣΕΦ". Ναι, οκ, απλά νομίζω έφτασε η ώρα οι Πειραιώτες να αποδείξουν ότι δεν θα είναι ομάδα έδρας. Για να δούμε...