Κάποιοι έτρεμαν να αποφασίσουν στην Μαδρίτη, αν είναι αποτυχία ή απλά δεν κάναμε υπέρβαση! Εξαρτάται πως το βλέπεις θα πω εγώ. Αν κρατήσουμε ότι ως στόχος μπήκε η 8αδα, ναι, εκ του αποτελέσματος μιλάμε για αποτυχία. Και δεν υπάρχει λόγος να το κρύβει κάποιος.

Αν κρατήσουμε αυτά που πρέπει, τότε σίγουρα υπάρχει αχτίδα αισιοδοξίας. Κοιτάξτε τώρα τι συμβαίνει. Όπως σε παρόμοιες περιπτώσεις, έτσι και σε αυτή, μετά την ήττα της εθνικής μας από την Σερβία, δόθηκαν τα πατήματα σε πολύ κόσμο να τοποθετηθεί:

* Άλλοι ξεσάλωσαν με λάσπη και ειρωνεία. Αγαπημένο ελληνικό άθλημα...

* Άλλοι διατηρήθηκαν ψύχραιμοι, απέδωσαν εύσημα και περιμένουν το μέλλον.

* Άλλοι πέρασαν σε φουλ μπασκετικές αναλύσεις.

* Άλλοι αποθέωσαν, λες και δεν χάσαμε...

* Άλλοι σαστισμένοι άρχισαν να ρωτάνε δεξιά κι αριστερά "τι έγινε ρε παιδιά;"

Πέντε διαφορετικές κατηγορίες. Με την πρώτη μην ασχολείστε. Είναι αυτοί που ένα λεπτό μετά την ήττα από την Κόστα Ρίκα, αντί να πέσουν να κοιμηθούν στενοχωρημένοι, άνοιξαν τους υπολογιστές για να «βιάσουν» την εθνική ομάδα. Ούτε με την τέταρτη κατηγορία ασχολούμαι, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει λόγος αποθέωσης σε μια ήττα. Για όλους τους άλλους:

Επιβάλλεται να κρατήσουμε όλα αυτά που οφείλουν να μας συντροφεύουν στο μέλλον. Έχουμε καλή ομάδα. Καλά παιδιά, καλή παρέα, ανθρώπους που γουστάρουν να διακριθούν. Προπονητικό τιμ που εργάζεται και δε λέει πάντα «ναι» στην Ομοσπονδία(σπουδαίο και αυτό). Τι χρειαζόμαστε; Παραστάσεις για κάποιους, ηρεμία για ορισμένους άλλους και κανά- δυο συγκεκριμένες μονάδες. Το ότι ένας Σπανούλης όταν «καίει» η μπάλα πρέπει να υπάρχει δεν θα το πω εγώ, αλλά η μπασκετική λογική. Ότι ένας άλλος ψηλός θα βοηθούσε, είναι κι αυτό ξεκάθαρο. Όμως, την ιστορία την γράφουν οι παρόντες. Οι δώδεκα που πάτησαν στην Ιβηρική, απέδειξαν στην Σεβίλλη, ότι μπορούν να αποδώσουν αρκετά καλά, να δουλέψουν με ευχαρίστηση και να φέρουν αποτελέσματα.

Τι δε μπόρεσαν να κάνουν μαζί με τους προπονητές τους; Να αντέξουν την πίεση. Τα πολλά τα πανηγύρια δεν κάνουν καλό. Ήρθαμε… τρένο στην ισπανική πρωτεύουσα και οι Σέρβοι μας εκτροχίασαν για πλάκα. Διαβασμένοι σε βαθμό αηδίας. Ήξεραν , είχαν μελετήσει και την παραμικρή κίνηση. Για όλους τους παίκτες μας. Βάλτε και το πείσμα, βάλτε και την παλικαριά τους. Γιατί όπως λέμε για εμάς τα ωραία λόγια, οφείλουμε να τα καταθέτουμε και για τον αντίπαλο, όταν τα αξίζει. Η Σερβία ήταν η ομάδα που εργάστηκε και στα 40 λεπτά με έναν ρυθμό που δεν τον απαρνήθηκε δευτερόλεπτο. Ήθελαν να μας «δηλητηριάσουν» μπασκετικά και το πέτυχαν με αριστουργηματικό τρόπο. Εμείς λοιπόν, θα γυρίσουμε σπίτια μας και θα πρέπει να δούμε την «επόμενη μέρα». Αυτή που θα φέρει την εθνική στα γήπεδα του Ευρωμπάσκετ. Σε σχέση με πέρυσι, κερδίσαμε μια ταυτότητα, έγινε μια πολύ καλή αρχή. Δεν το λέω εγώ, το λένε όλοι που καταλαβαίνουν τι βλέπουν. Πήγαμε στους «16» και αποκλειστήκαμε. Αυτό αναφέρει πλέον η ιστορία, αλλά ως εκεί. Τους ιδρώτες που ‘χουν χύσει ο Ζήσης, ο Πρίντεζης, ο Μπουρούσης και όλοι οι άλλοι δεν έχει δικαίωμα κανείς να τους χλευάσει.

Το ότι κάποιοι έχουν ήδη πει πως "κάναμε μια τρύπα στο νερό" είναι γνωστό. Δεν πειράζει, ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψη. Εδώ ο ένας προσπαθεί να επηρεάσει τη γνώμη του άλλου, δε θα βρεθούν και ορισμένοι να ζητήσουν καταστροφολογία; Μια τρύπα στο νερό πάντως η εθνική μπάσκετ δεν έκανε στην Ισπανία και ελάχιστες φορές έχει κάνει. Το ότι κλείνουμε μια πενταετία από το να κερδίσουμε νοκ- άουτ αγώνα, είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίζει και να μην το ξεχνάμε. Να το κρατήσουν εντός ομάδας και να το δουν ως την επόμενη μεγάλη πρόκληση. Το ταξίδι στην Ισπανία ήταν όμορφο με κακό φινάλε. Κάπως… τρακάραμε άσχημα. Άλλο να αποκλειστείς στην 8αδα και άλλο πριν. Κανείς δεν έμεινε ευχαριστημένος και δεν υπάρχει φυσικά καμία επιτυχία. Με κανά- δυο προσθήκες και διατήρηση της φιλοσοφίας, του χρόνου, μπορεί να γελάμε πιο δυνατά!