Το άδικο και το δίκιο στο ποδόσφαιρο είναι σχετικά. Και το ξεκινάω έτσι το κείμενο, γιατί ξέρω πολύ κόσμο που νιώθει πως ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε άδικα από την Άρσεναλ. Οι Άγγλοι είχαν την ουσία και τον ακριβή προσανατολισμό στο πρώτο παιχνίδι. Αυτά ήταν αρκετά για να τους φέρουν στην επόμενη φάση.

Το μπλαζέ υφάκι τους, δε το πλήρωσαν με τους Πειραιώτες (ήταν δύσκολο), αλλά αν το εμφανίσουν ξανά θα το πληρώσουν και σίγουρα δε θα ‘χουν πιθανότητες να κατακτήσουν το Europa League. Ο Ολυμπιακός το χρέος του μπορεί να μην το έκανε στο Καραϊσκάκη, αλλά το έκανε και με το παραπάνω στο Λονδίνο. Του τυχαίνουν οι Αγγλικές ομάδες, παίζει εναντίον τους, παίζει και κόντρα στην παράδοση. Αλλά το παλεύει σκληρά…

Μια διετία ολοκληρώθηκε. Μια γεμάτη διετία λόγω κορονοϊού, αφού τέτοια εποχή η ομάδα είχε παίξει ένα ματς με τους Γούλβς και μετά περίμενε να ‘ρθει ο Αύγουστος για να αντιμετωπίσει και πάλι την αγγλική ομάδα. Και μόλις αποκλείστηκε μετά από λίγες μέρες μπήκε στην διαδικασία του Champions League.

Πήγαν στην Αγγλία με τις πιθανότητες μηδαμινές. Και η αλήθεια είναι, ότι έστω και για λίγο έδωσαν σπίθες ελπίδας. Όχι φλόγες, σπίθες, αλλά και αυτό κάτι ήταν. Σε ένα ματς που ήδη ξέρετε πολύ καλά τι συνέβη. Πρώτο μέρος με μια Άρσεναλ να έχει δυο καλές προϋποθέσεις για γκολ, αλλά όχι καθαρές ευκαιρίες. Και τον Ολυμπιακό να βγάζει τετ α τετ με τον Ελ Αραμπί. Υποθετικά δε παίζεται το άθλημα, αλλά με 0- 1 στο 20’ δε ξέρουμε και τι ματς θα βλέπαμε.

Και να σκεφτείτε η φάση προήλθε από ελεύθερο του Σα. Οι Άγγλοι άφησαν τη μπάλα να σκάσει, ο Μαροκινός την έκανε δική του, αλλά ο Λένο καθάρισε. Είχαν πρόβλημα στην πλάτη των κεντρικών αμυντικών τους. Ο Αρτέτα το είδε από νωρίς, αλλά δε μπορούσε να κάνει και πολλά να το διορθώσει. Το 1-3 του Καραϊσκάκης ήταν μια καλή καβάντζα και από την άλλη πλευρά οι Πειραιώτες, το μόνο που μπορούσα να κάνουν, ήταν να μην δώσουν χώρους και να παλέψουν να βρουν φάσεις.

Δεν είναι και το ευκολότερο να σβήσεις από το μυαλό σου, την ήττα στην έδρα σου, αλλά αν κάτι ήθελε να δει ο κόσμος του Ολυμπιακού ήταν μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Όπως κι έγινε. Με την ομάδα να μπαίνει ακόμη καλύτερα στο δεύτερο μέρος, να πιέζει, να μένει ψηλά, να βάζει ταχύτητα- καμικάζι και να βρίσκει και το γκολ χάρη στο πολυβόλο του. Γιατί μια φάση την έχασε ο Ελ Αραμπί. Δεύτερη δε γινόταν.

Ήταν ωραία η διάθεση που είχαν άπαντες. Το στήσιμο ιδανικό από τον Μαρτίνς και μια Άρσεναλ που δεν είχε καμία σχέση με την ομάδα του Φαλήρου. Στο πρώτο παιχνίδι, φώναζε "ήρθα να περάσω από σήμερα". Σε αυτή την αναμέτρηση, πραγματικά τα ‘χαν φορτώσει στον κόκορα σε μεγάλη διάρκεια και πήγαιναν με… αυτόματο. Ίσως είχαν «αδειάσει» και από το ντέρμπι με την Τότεναμ. Ίσως… Κακό αυτό για τους ίδιους που έχασαν ένα ματς.

Φάσεις είχαν οι Άγγλοι, βρήκαν και στα τελευταία λεπτά την ευκαιρία να παίξουν πιο άνετα λόγω αριθμητικής υπεροχής, αλλά δεν είχαν καμία σχέση με την ομάδα του πρώτου αγώνα. Εκεί όμως έκαναν τη δουλειά τους, εκεί ουσιαστικά κέρδισαν το εισιτήριο για την συνέχεια της διοργάνωσης.

Τι κέρδισε ο Ολυμπιακός; Πρώτα απ’ όλα το παιχνίδι. Για την πάρτη του, για την ιστορία του, για τους βαθμούς του στην Ευρώπη. Άλλα λίγα καντάρια εμπειρίας και παραστάσεων προστέθηκαν στο κόκκινο στρατόπεδο. Για το μέλλον βρε παιδί μου. Γιατί κάποια στιγμή αυτή τη ρημάδα την πορεία που θέλουν οι «ερυθρόλευκοι» αξίζουν να την ζήσουν. Πέρα από καλή μπάλα και πίστη, θέλουν και τύχη. Κανείς δε μπορεί να προβλέψει το μέλλον, άρα ας περιμένουμε.

Επίσης: Δεύτερο συνεχόμενο εξαιρετικό παιχνίδι του Παπασταθόπουλου και αυτό είναι σημαντικό για να βρει μια και καλή τα πατήματά του και να ‘ναι πανέτοιμος στο κύπελλο (το πρωτάθλημα είναι καθαρισμένο). Συνεχίζω: Αυτοπεποίθηση όλων στα ύψη. Μήνυμα σε πολλές κατευθύνσεις, ότι η ομάδα δεν παραδίδεται.

Σε περίπτωση αυτοκριτικής, γίνεται πιο εύκολο το να καταλάβουν τα λάθη και τα σωστά. Τις ανάγκες για πιο γρήγορο παιχνίδι, για ποδοσφαιριστές στην ενδεκάδα που μπορούν να δουλέψουν στο τρανζίσιον. Στο Λονδίνο, σε αυτή τη νίκη που δεν έφερε πρόκριση, ήρθαν κάποια σωστά μηνυματάκια. Ελπίζω να ελήφθησαν…

Ο Αρτέτα για να γυρίσω λίγο στο χορτάρι, ήθελε πολύ να πάει το ματς στα άκρα, αλλά ο Μαρτίνς είχε πάρει τα μέτρα του. Στην πλευρά που κινείτο ο πιο επικίνδυνος των κανονιέρηδων, ο Πέπε, υπήρχε και ο Ρέαμπτσουκ, έβγαινε και ο Χολέμπας. Μια τριάδα πίσω, που γινόταν και τετράδα, εκεί που ξεκινούσε με 3- 4- 3, η ομάδα μπορούσε να το κάνει 4- 4- 2 και 3- 5- 2. Οι επιλογές ήταν πολλές. Ο ρυθμός ίδιος. Η εικόνα ίδια και η προσπάθεια ίδια.

Για αυτό μου άρεσε πάρα πολύ αυτός ο Ολυμπιακός. Και καταλαβαίνετε άπαντες πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίζεται από άλλες ελληνικές ομάδες φέτος, λόγω της πληρότητας, της διάθεσης, του ρυθμού και φυσικά κάποιων παικτών του. Όπως ο Ελ Αραμπί που δε χαμπαριάζει και είναι υπέροχο για τον Ολυμπιακό να τον έχει δικό του.

Ο Εμβιλά που και περισσότεροι όταν γίνονταν οι αντίπαλοί του αριθμητικά, αυτός ήξερε να τους τελειώσει. Όπως ο Παπασταθόπουλος για τον οποίο σας έγραψα. Και αν ο Σα συνοδεύεται για κάποιες επιλογές στο Καραϊσκάκη, ε, ας του χρεώσουν και τις επεμβάσεις του στο σπίτι της Άρσεναλ. Και κάτι τελευταίο. Τα τρία τάκλιν του Φορτούνη, είναι αυτό που θέλουν να βλέπουν οι Ολυμπιακοί από την ομάδα τους. Καταλαβαίνετε τι εννοώ…

Photo credits: ⓒ 2021 Matt Dunham/Associated Press