Φουσκοθαλασσιά

Δεν υπάρχει πιο γραφικό σε μια ήττα από το να αρχίσουν τα "φταίει ο ένας, φταίει ο άλλος". Ήττα είναι. Δεν υπάρχει ούτε καλή, ούτε κακή, δεν υπάρχει διαχωρισμός ευθυνών. Το κακό για τον Ολυμπιακό είναι ότι δεν κουβαλάει τίποτα από την Μόσχα.

Και δε συζητάω για εντυπώσεις, αλλά ούτε καν ένα δείγμα γραφής από κάποια συνθήκη που ίσως να προέκυψε στο παιχνίδι. Όλα ήταν χάλια, για να μην πω χειρότερη λέξη. Πήγαν, ξάφνιασαν τους αντιπάλους τους και μετά τα έκαναν μαντάρα. Με χάλια συμπεριφορά στην δεύτερη και την τρίτη περίοδο.

Τόσο ο Μπαρτζώκας, όσο και οι παίκτες θα πρέπει να σκεφτούν πολύ απλά, πως θα γίνει να λειτουργήσουν με διάρκεια μέσα σε ένα ματς. Όχι με σκαμπανεβάσματα, όχι με καρδιογραφήματα και με παραλογισμούς. Ένα κράμα έμπειρων και άπειρων. Όλων με όρεξη, αλλά και με τάση συνεχούς αυτοκαταστροφής στα παιχνίδια. Η ήττα ήταν εντός προγράμματος. Αυτό που δεν συγχωρώ προσωπικά, είναι η παραζάλη όταν κάτι στραβώνει.

Εκεί που πρέπει να ηρεμήσουν , οι "ερυθρόλευκοι" μεταμορφώνονται σε… Δον Κιχώτες κυνηγώντας ανεμόμυλους και σπάζοντας τα μούτρα τους.

Γι αυτό καθ' αυτό το ματς θα πω απλά τα εξής: Ήταν ονειρικό το ξεκίνημα της ομάδας, αλλά από την άλλη η ΤΣΣΚΑ συνηθίζει φέτος να μπαίνει… παγωμένη. Σλούκας- Σπανούλης μαζί στην πεντάδα εγγυόνταν ποικιλία απειλής με τον πρώτο να δείχνει φουλ ορεξάτος. Την ίδια ώρα, το καλύτερο απ’ όσα έκαναν οι "ερυθρόλευκοι" ήταν να διαλύουν όλες τις βοήθειες των Ρώσων στο χαμηλό ποστ. Ήρεμη αντιμετώπιση, πάσα στον σωστό χρόνο και εύκολο καλάθι.

Η άμυνα του Χάκετ στον Σλούκα ήταν κακή, ο Μιλουτίνοβ είχε βρει μπελά με τον Μάρτιν και έτσι με συνοπτικές διαδικασίες ήρθε το 9-17. Ως εκεί… Μετά αυτό χάλασε. Τα ποσοστά άρχισαν να πέφτουν, χάνονταν πανεύκολα λέι απ και γενικά ο τρόπος απειλής ήταν άσχημος. Κάτι απονενοημένα τρίποντα , κάποια τρακαρίσματα πάνω στους Ρώσους, η κυκλοφορία της μπάλας έγινε άσχημη και ο Ολυμπιακός δεν έβρισκε στόχο ούτε με αίτηση. Πάσχιζαν να αντέξουν με την άμυνά τους οι παίκτες του Μπαρτζώκα, αλλά όταν έχεις απέναντί σου ένα ρόστερ όπως αυτό της "αρκούδας" κάποια στιγμή θα πάθεις ζημιά ακόμη κι αν κάνεις τα τέλεια.

Επαναλαμβάνω, όταν έχεις βάλει 17 πόντους στο 6λεπτο και μόνο 4 μέχρι τα μισά της δεύτερης περιόδου, ε, δε σου φταίει κανείς. Και στο τέλος, πας και με δέκα πίσω στα αποδυτήρια. Γιατί η ΤΣΣΚΑ δεν συγχώρησε, γιατί η ΤΣΣΚΑ πήρε πράγματα από το βάθος του πάγκου, γιατί η ΤΣΣΚΑ είχε άπλετο χρόνο να διορθώσει τις κακές αποστάσεις, την καθυστέρηση και τις χάλια αμυντικές της επιλογές.

Συν τοις άλλοις, ο Ολυμπιακός άνευ λόγου και αιτίας επέδειξε και βιασύνη. Μερική επιπολαιότητα για να είμαι πιο ακριβής. Άγχος σε εύκολες προσπάθειες και όταν αυτό συμβεί μια, δυο, τρεις φορές, μετά έρχονται ο εκνευρισμός η αγανάκτηση και το ανάθεμα.

Ε, αν έχεις αυτά τα συναισθήματα για συνοδοιπόρους, άστα και βράστα. Και τα είχαν ως το τέλος.

Οι Ρώσοι από ένα σημείο και μετά πήραν όλη την ψυχολογία πάνω τους, μόνο ανάποδο ψαλίδι δεν έβαλε ο Τζέιμς και κάθε φάση ήταν μαρτυρική για την μια πλευρά, υπέροχη για την άλλη. Το τρίτο δεκάλεπτο ήταν κακό, στην επίθεση γινόταν ό,τι να ‘ναι και το ξαναλέω όσο ανθεκτική και να είναι μια άμυνα, όταν έχει ακριβούς και ταλαντούχους παίκτες μπροστά της, κάποια στιγμή θα λυγίσει. Πήγε στα 11/28 τρίποντα η "ομάδα του στρατού" και στα 6/24 έμεινε ο Ολυμπιακός.

Ο Μπαρτζώκας αποβλήθηκε τσαντισμένος με τους διαιτητές (θα μπορούσε να ‘ναι και με τον εαυτό του και με την ομάδα έτσι όπως πήγε το ματς), αλλά το καλύτερο που έχει να κάνει παρέα με τους συνεργάτες του είναι να κρατήσουν καλά το τιμόνι στην γέφυρα για να βγει το βαπόρι από την… φουσκοθαλασσιά. Πώς γίνεται αυτό;

Πάνω απ’ όλα ηρεμία. Το πρόγραμμα είναι δύσκολο, ακολουθούν κι άλλα ταξίδια και για να ανατραπεί το σκηνικό επιβάλλεται μια καλή νίκη.

Δεύτερον, να ηρεμήσουν οι παίκτες που νιώθουν την ανάγκη ότι πρέπει να τα πάρουν όλα πάνω τους. Είναι υπέροχο αυτό και δείχνει αξιοπρέπεια, πάθος και γλυκιά μανία, όμως είτε πρόκειται για τον Σλούκα, είτε τον Σπανούλη, είτε τον Παπανικολάου, αν δεν αποβάλουν την πίεση θα αγχώνονται περισσότερο και όσοι συμπαίκτες τους, τους έχουν ανάγκη!

Τρίτον, τα φιλικά είναι υπεραναγκαία (θυμάστε από πότε το έγραφα). Και ο σκοπός ιερός. Όμως πρέπει να "δέσει" η ομάδα μέσω αυτών, να έρθουν ακόμη πιο κοντά στα "θέλω" των προπονητών. Δε γίνονται τα ματς για να μοιράζονται οι χρόνοι, ούτε για να ξεσπάνε, όσοι δε παίρνουν χρόνο συμμετοχής.

Τέταρτον, οι ψηλοί είναι πολύ προσεκτικοί απέναντι στους προσωπικούς τους αντιπάλους, αλλά όποιος άλλος μπαίνει μέσα, είτε θα βάλει καλάθι, είτε θα πάρει φάουλ. Δεν είναι μόνο δικό τους θέμα, όμως κυρίως ο Έλις και ο Ζαν Σαρλ πρέπει να φλερτάρουν με τις συνθήκες της διοργάνωσης. Και ο Μάρτιν άπειρος είναι, αλλά τα δίνει όλα.

Όπως επίσης μέσα στο ζωγραφιστό επικρατεί φόβος στην επίθεση. Το 27/28 δίποντα με τον Κολοσσό, ήταν φοβερό. Αλλά με τον Κολοσσό…

Την ίδια ώρα, η ομάδα είναι προτελευταία στα τρίποντα. Ναι, ο καλύτερος σουτέρ (είναι τραυματίας), αλλά όπως έχει γίνει το μπάσκετ το σουτ από απόσταση αποτελεί βαρόμετρο στα εννέα από τα δέκα παιχνίδια. Τι μπορεί να γίνει; Αυτοί ξέρουν. Ο δρόμος είναι μακρύς και ο Ολυμπιακός επιμένω ότι μόνο να εμφανιστεί καλύτερος μπορεί, γιατί έχει και παίκτες που ξέρουν και θέλουν. Το να χάσεις στην Μόσχα είναι φυσιολογικό. Το να χάσεις στο ΣΕΦ από την Μπασκόνια μπορούσες να το αποφύγεις.

Ήταν και ο άτιμος ο κορονοϊός, που τα έκανε χειρότερα. Η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Δεν έχει σημασία ποιος πιστεύει (εγώ προσωπικά σίγουρα) και ποιος όχι σε αυτή την ομάδα! Σημασία έχει να πιστέψει η ίδια στον εαυτό της. Τα λέμε σύντομα, μετά την Μπαρτσελόνα…

Photo Credits: Eurokinissi