Πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Κακός ο Ολυμπιακός και το ξέρουν οι ίδιοι. Με επτά πόντους σε ένα δεκάλεπτο (τρίτο), με χαμηλά νούμερα από πρωταγωνιστές (για διάφορους λόγους), σε ένα κλίμα άγχους και πίεσης και ουρλιαχτών για τη διαιτησία να τον «μαστιγώνουν». Θα έχανε από μια ομάδα που είχε 38% στα δίποντα! Και δεν έχασε γιατί απλά η ομάδα αυτή δεν παραδίδεται, έχει μάθει να κάνεις ηρωικές προσπάθειες και φυσικά, έβαλε το… χέρι του και ο Πασκουάλ. Να ξεκαθαρίσω, ότι δεν αφαιρώ από τον τίτλο του άρθρου τους προπονητές. Απλά στέκομαι περισσότερο στους παίκτες, γιατί το δικό τους αίμα ανεβοκατεβαίνει στο κεφάλι και με το δικό τους ψωμί παίζουν κάποιοι. Περισσότερα επ’ αυτού στο εγγύς μέλλον.

Ο Ολυμπιακός δεν έχασε, γιατί απλά έχουν μάθει να πολεμάνε για να μη χάνουν. Ο Παναθηναϊκός θα το ξαναγράψω, είναι ένα σύνολο που όποιος το υποτιμήσει πρέπει να μην έχει μεγάλη σχέση με την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Οι «πράσινοι» έχασαν τεράστια ευκαιρία, κερδίζοντας με δέκα πόντους διαφορά και ενώ έμεναν πέντε λεπτά, έχοντας μπροστά τους ένα ολόκληρο γήπεδο να ασχολείται με έναν διαιτητή ονόματι Δεσλή, που η ΚΕΔ, του έδωσε τη χαρά να λέει στους φίλους του, ότι θα σφυρίξει ντέρμπι «αιωνίων».

Βέβαια με τους διαιτητές της Ευρωλίγκας αποκλεισμένους, είναι εύκολο για την συγκεκριμένη Επιτροπή να μοιράζει την… τράπουλα σύμφωνα με το κέφι της. Και το επίπεδο γενικά της διαιτησίας να έχει βασανίσει όλο το πρωτάθλημα. Μη σας κουράσω άλλο με αυτό το θέμα, είναι κρίμα και για τον κόπο των δυο ομάδων.

Συνεχίζω λοιπόν: Οι παίκτες του Ολυμπιακού και στα… άσχημά τους, καταβάλουν ηρωική προσπάθεια. Θεωρώ ότι είναι απροστάτευτοι από όλους και ακούνε κι από πάνω τον προπονητή τους που (σωστά) τους ζητάει να αφοσιώνονται μόνο στο ματς. Δε ξέρω πάντως, κάποιον δικηγόρο, γιατρό, δημοσιογράφο, υδραυλικό, οικοδόμο, να έχει προβλήματα στη δουλειά του και να μην αντιδρά. Κι αυτοί άνθρωποι είναι. Η φάση με την τεχνική ποινή στον Παπανικολάου, άλλαξε όλο το ματς. Η διαφορά εκτινάχτηκε, αλλά και μαζί «απογειώθηκε» η οργή των παικτών του Ολυμπιακού. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε…

Συγκεκριμένα πράγματα σημάδεψαν το πρώτο μέρος. Ο Παναθηναϊκός αρχικά είχε ζήτημα, αλλά κατάφερε να ξεκολλήσει και μετά το 12- 7 και το 15- 11 να βρει λύσεις, «παίζοντας» κλασικά και με τον (δικαιολογημένο) εκνευρισμό των αντιπάλων του. Οι φιλοξενούμενοι είχαν το ματς στα χέρια τους στο πρώτο μέρος, από εκείνο το σημείο και μετά. Ο Σφαιρόπουλος γύρευε τρόπους, αναζητούσε λύσεις, έβαζε- έβγαζε, αλλά άκρη δεν έβγαζε. Το μεγαλύτερο του πρόβλημα, είχα να κάνει με την περιφερειακή αστοχία. Καλά σουτ τα περισσότερα ως προς τη δημιουργία, όμως …δοκάρια. Και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη από το ότι ο Γκριν είχε 2/3 τρίποντα και 0/10 όλοι οι άλλοι, μέχρι να βάλει ο Παπανικολάου στο 1’10’’ πριν το τέλος του ημιχρόνου και να κάνει το 34- 33.

Οι «πράσινοι» δεν έκαναν κάτι διαφορετικό. Ο Ρίβερς «κλειδωμένος» και ουσιαστικά οι Καλάθης- Τζέιμς, έπαιρναν μπάλες και είτε τελείωναν φάση είτε πήγαιναν στις βολές. Πώς άλλαξε η εικόνα στο ημίχρονο; Εδώ έβαλε το… χέρι του ή πιο σωστά το μυαλό του ή μάλλον τον… ύπνο του ο Πασκουάλ. Ο Μιλουτίνοβ στο 27- 33 πέρασε στο παιχνίδι. Δεν αντέδρασε άμεσα ο Ισπανός. Άργησε να βάλει τον Μπουρούση. Και λίγο πιο πριν στα καλά του καθουμένου, είχε αλλάξει και την άμυνά του, δίνοντας την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να βρει διαδρόμους και καλύτερη... σύνδεση με το καλάθι. Είχε γίνει η ζημιά για το «τριφύλλι». Δυο καλάθια σερί από τον Νίκολα και το γήπεδο «στο πόδι». Άλλες δυο επιπολαιότητες στην «πράσινη» επίθεση και κάπως έτσι ήρθε το σερί 9- 0 που κόντρα στην εικόνα του αγώνα, έστειλε τον Ολυμπιακό προηγούμενο στο ημίχρονο. Βέβαια το + 3 σε τέτοιο επίπεδο και με τόσα… τούβλα από την πλευρά των πρωταθλητών, δεν έλεγε κάτι. Για το τρίτο δεκάλεπτο τι να πούμε; Ο Παναθηναϊκός έκανε ένα γρήγορο 5-0 σε λιγότερο από ένα λεπτό. Και μετά η περίοδος ήρθε 7- 5!!! Στο… πόλο να το γύρναγαν περισσότερα θα έβαζαν.

Εντάξει, δικαιολογίες πάντα υπάρχουν. Πίεση, άγχος, τίμημα. Απλά ο Ολυμπιακός με την ποιότητά του και τον τρόπο που μπορεί να παίξει, δε γίνεται εντός έδρας να βάζει επτά πόντους σε δεκάλεπτο. Στην τελευταία περίοδο, ο Παναθηναϊκός είχε την ηρεμία αρχικά και τον «ζεστό» Τζέιμς. Η διαφορά πήγε στους δέκα, μεγάλη ευκαιρία για διπλό. Πολλή μεγάλη. Τι να λέμε τώρα; Ήρθαν τρία τρίποντα από Μάντζαρη, Σπανούλη, Πρίντεζη, αλλά πάνω απ’ όλα η καταπληκτική και πάλι εμφάνιση του Νίκολα Μιλουτίνοβ. Δε θα γράψω κάτι παραπάνω, τα είπαμε μετά τον πρώτο τελικό. Σέρβος κύριοι, Σέρβος… Κρατάω επίσης την άμυνα του Παπανικολάου στις τελευταίες επιθέσεις του ΠΑΟ. Θα μπορούσε να μαρκάρει αντίπαλο φόργουορντ, φουνταριστό και σέντερ φορ. Τρία αθλήματα μαζί! Ο Παναθηναϊκός στηρίζεται στο ατομικό ταλέντο των παικτών του, θεωρώ (γνώμη μου είναι συμπαθάτε με) ότι δεν έχει μεγάλη βοήθεια από τον πάγκο. Συμμετοχή εννοώ. Δε καταλαβαίνει ο Πασκουάλ ότι στην Ελλάδα ποτέ δε πρέπει να ‘σαι σίγουρος; Έχει υποτιμήσει κάποιους από τους αντιπάλους του; Τι να πω;

Ούτε σε τρίτο τελικό με σκορ 2- 1 κρίνεται ένα πρωτάθλημα, αλλά κακά τα ψέματα, η ομάδα που παίρνει προβάδισμα, έχει δυο ευκαιρίες να τελειώσει τη σειρά. Ο αντίπαλος πρέπει να… τρέξει, να πιεστεί και αρχικά να ισοφαρίσει. Αυτό ισχύει πλέον στην περίπτωση των «αιωνίων». Τα λέμε μετά τον τέταρτο τελικό…

ΥΓ. Απαράδεκτη άμυνα του Ολυμπιακού στα 13’’. Ξαφνικά ο Τζέιμς βρέθηκε ολομόναχος κάτω από το καλάθι. Ούτε ο ίδιος δε το πίστευε και ίσως για αυτό «κόλλησε» και αστόχησε…

Μόνο instagram: Pantelaras10