Δωρητές... βαθμών

Έχει καλό υλικό ο ΠΑΟΚ, ήταν από την αρχή της σεζόν φαβορί, αλλά τα δώρα που λαμβάνει πλέον από όλους τους άλλους, δεν έχουν σταματημό. Στον Πειραιά θα ‘χουν να θυμούνται, ότι φιλοξένησαν τον Παναθηναϊκό, ήταν καλύτεροι σε όλη τη διάρκεια του ματς. Και στο τέλος δεν κέρδισαν.

Τι είπατε; Το ίδιο και χειρότερο έγινε και με τον ΠΑΟΚ; Ναι. Σωστό. Εντάξει με τον «δικέφαλο» έχασαν ακόμη περισσότερες ευκαιρίες, αλλά τούτη τη φορά οι «πράσινοι» πήραν τον βαθμό με μια φάση. Και τι φάση; Ένα σούπερ άπιαστο βολέ. Φυσικά και θα συζητηθούν οι επιλογές των προπονητών, αλλά κλασικά οι Μετά Χριστόν Προφήτες έχουν εύκολη δουλειά. Και τζάμπα, έτσι δεν είναι;

Όπως και να ‘χει καλοί μου φίλοι, αυτό το παιχνίδι δε μοιάζει με κανένα άλλο. Και δε θα μοιάζει ποτέ. Όπως κι αν είναι οι «αιώνιοι», όσες απουσίες κι αν έχουν, όπου κι αν τους βρίσκει η βαθμολογία. Αυτό θα πρέπει οι παλαιότεροι να το εξηγούν στους νεότερους, που πολλές φορές δε καταλαβαίνουν και δε ξέρουν. Και δεν είναι κακό αυτό, φυσιολογικό είναι.

Ο Δώνης και ο Μαρτίνς όλη την εβδομάδα που προηγήθηκε, πάλευαν να καταλήξουν στο αρχικό τους σχήμα. Και η… σκακιέρα είχε στηθεί στα μυαλά των ρεπόρτερ, πριν απλωθεί στο χόρτο του Καραϊσκάκη. Τελικά ο Πορτογάλος, από το Σάββατο είχε καταλήξει σε κάτι που θα… τάραζε τα νερά. Φορτούνης αριστερά με δεκάρι Νάτχο. Τι υπολόγιζε; Να απεμπλακεί ο Κώστας από την πολυκοσμία στον άξονα. Ένα σκηνικό που δημιουργούσε ο Δώνης, με μοναδικό στόχο το «βραχυκύκλωμα» του πιο ποιοτικού «ερυθρόλευκου».

Ο Μαρτίνς λοιπόν έβαλε τον Φορτούνη αριστερά για να τον έχει ελεύθερο σε μια θέση που ναι μεν δε πολυγουστάρει, αλλά από την άλλη θα του ‘δινε και την ευχέρεια να απειλήσει σε πρώτο χρόνο συγκλίνοντας με το δεξί πόδι αλλά και να μπορεί να συνεργαστεί εύκολα με τον Κούτρη. Δεν έγιναν αυτά εκ του αποτελέσματος. Ο Ολυμπιακός δεν έχανε ποιότητα πίσω από τον Χασάν, αφού και ο Νάτχο ξέρει καλά τι να κάνει τη μπάλα.

Μοναδικό ερώτημα; Αν υπήρχε παίκτης να έρθει από τον πάγκο να αλλάξει τον ρυθμό ή να… ανακατέψει την τράπουλα. Ο Πορτογάλος για αυτό πόνταρε στον Λάζαρο που μπήκε με όρεξη, όμως ήρθε το 0- 1 και διέλυσε κάθε ρυθμό για κάμποσα λεπτά.. Ο Δώνης άφησε τον γιό του έξω και απλά έδωσε φανέλα βασικού στον Μπουζούκη, ώστε να προστεθεί μια απειλή έξτρα δίπλα στους Χατζηγιοβάννη και Μακέντα. Δεν υπήρξε καμία απειλή.

Τι ήθελε όμως ο Έλληνας τεχνικός; Να μην φέρει την άμυνά του ψηλά ο Ολυμπιακός. Ναι, ήταν μια… ρουλέτα για το ποιος θα πιέσει περισσότερο. Με όλο αυτό το σκεπτικό μπήκαν να παίξουν. Και τι είδαμε; Αρχικά ένα 45λεπτο, όπου και οι δυο είχαν θέματα. Ξεκάθαρα ήταν μονότερμα το ματς, αλλά ο Ολυμπιακός παρά την πίεση που άσκησε δε βρήκε γκολ.

Ούτε φάση της προκοπής θα ‘χα γράψει, αν δεν υπήρχε το τετ α τετ Ποντένσε - Διούδη. Ο Φορτούνης είτε αριστερά είτε δεξιά, δεν έκανε όσα ήθελε γιατί απλά δε βρισκόταν στο πόστο του. Οι Πειραιώτες έβγαζαν συνεχώς κρυφό τον Μπουχαλάκη, που μπορούσε να πάρει μέτρα, γιατί οι αντίπαλοί του, δεν ήταν ικανοί να… ξεμυτήσουν.

Η αλήθεια είναι, ότι ο ΠΑΟ με ένα 5-4-1 αφοσιώθηκε στην ανασταλτική του λειτουργία (με ολίγες καθυστερήσεις) και αν υπήρξε κάτι που έκαναν αρκετά καλά οι «πράσινοι» ήταν να συνεργαστούν όμορφα σε κλειστούς χώρους και να απεμπλακούν από την πίεση των γηπεδούχων.

Ο Σα όμως ήταν τουρίστας περιμένοντας τους συμπαίκτες του να βρουν δρόμο. Έναν δρόμο που τον βρήκε τελικά ο αντίπαλος. Έτσι κύλησε το ημίχρονο, ο Χασάν δεν τρόμαζε όσο έπαιξε, η μπάλα γύρναγε γύρω- γύρω από την περιοχή του Παναθηναϊκού, αλλά αξιώσεις για κάτι καλύτερο δεν υπήρξαν. Η τριάδα του Δώνη πίσω δεν είχε θέμα, αφού πρώτα λειτουργούσε καλά η τριάδα μπροστά τους. Ο Ολυμπιακός κλήθηκε στο δεύτερο μέρος και χώρους να κερδίσει, αλλά και κινηθεί πιο γρήγορα πάνω στο χορτάρι.

Όλο αυτό φαινόταν εφικτό με την είσοδο του Λάζαρου, αλλά ξαφνικά όλα… σκοτείνιασαν. Πρώτα ήταν ο τραυματισμός του Διούδη (να ‘ναι καλά το παιδί) που «πάγωσε» τους πάντες και μετά η γκολάρα του Κάτσε, που «πάγωσε» το Καραϊσκάκη.

Ο Μπουχαλάκης «χρεώθηκε» έναν λάθος υπολογισμό πριν φτάσει η μπάλα στον Αλβανό, αλλά για εμένα, ο Έλληνας χαφ φταίει περισσότερο λίγο πιο πριν όταν σε κατάσταση επιθετικού τρανζίσιον άργησε να ξεδιπλώσει το παιχνίδι και από ‘κει ξεκίνησε η φάση του 0-1.

Όπως και να ‘χει ο Παναθηναϊκός βρέθηκε κόντρα στη ροή, στην εικόνα, στο μομέντουμ, κόντρα στα πάντα α προηγείται. Και αυτό ήταν υπέροχο για τους παίκτες του Δώνη, αφού αποτέλεσε και το καλύτερο γιατρικό στο σοκ που ‘χαν υποστεί με το χτύπημα του τερματοφύλακά τους. Ο Ολυμπιακός συνέχισε να γίνεται φλύαρος, ζήτησε δυο πέναλτι (το χέρι του Μακέντα ήταν), σήκωσε μπάλες, δε το παράτησε το ματς, αλλά δε τον ήθελε και η μπάλα. Ξεκάθαρα.

Εξάλλου όσο περνάει ο χρόνος εις βάρος σου, τόσο πιο νευρικός θα γίνεις, τόσο δε θα σου βγουν πράγματα και θα αραδιάσεις και την επιπολαιότητα. Και στην τελική θα αρχίσει να μη σε «πάει» και τίποτα, όπως έγινε στο φάουλ του Λάζαρου και στο δοκάρι του Ελαμπντελαουί. Ήρθε η ισοφάριση από την επιμονή του Ομάρ και το εξαιρετικό του γύρισμα με το κεφάλι. Ο Σισέ ισοφάρισε και καλά έκανε ο Κούτρης που πήγε και τον άρπαξε, αφού ζούσε στην κοσμάρα του και ήθελε να …γιορτάσει το 1-1.

Παιχνίδι από τον άξονα δεν υπήρξε, παρά τις αλλαγές. Και η ομάδα μονοδιάστατη. Ό,τι πήγαινε στην περιοχή του Κότσαρη, ήταν από μεγάλες μπάλες, έτσι ήρθε και το γκολ. Η αλήθεια είναι, ότι ο Ολυμπιακός πίεσε, προσπάθησε, δεν κινδύνευσε από οργανωμένη φάση του αντιπάλου του. Αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Δεν αλλάζει το άθλημα.

Ο δρόμος για το πρωτάθλημα, γέμισε εμπόδια, μια ματιά στην βαθμολογία θα πείσει τους αναλυτές, ότι ο ΠΑΟΚ έχει τον πρώτο λόγο. Ο Ολυμπιακός πέταξε ξανά βαθμούς στο γήπεδό του, ήττα από τους Θεσσαλονικείς, και ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό που κατέβηκε για να μην χάσει και έφυγε από το γήπεδο ευχαριστημένος.

Οι «ερυθρόλευκοι» προσπάθησαν ως το τέλος, δε το παράτησαν, αλλά όταν φέρνεις 1- 1 με τον Παναθηναϊκό, δε θα ‘χεις και χαρούλες με την εξέδρα. Να το μάθουν, στον Ολυμπιακό παίζουν…

Photo credits: eurokinissi