Πριν από κάτι βδομάδες είχα γράψει ότι δεν έχει λόγο αυτή η ομάδα να κοιτάζει πίσω. Δεν έχει λόγο να στέκεται στα προηγούμενα αποτελέσματα, αλλά το «πίσω» πάει και στην βαθμολογία. Ο καθένας ορίζει μόνος τη μοίρα του, καθορίζει το ριζικό του και φτιάχνει την επόμενη μέρα. Ο Ολυμπιακός του μπάσκετ, δεν έχει κανέναν ανάγκη παρά μόνο τον καλό του εαυτό. Έναν εαυτό που τον έβγαλε απέναντι στην Νταρουσάφακα, κυρίως μόλις ξεκίνησε το rotation από τον πάγκο.

Οι Τούρκοι ήταν έτοιμοι για δυο πράγματα. Να αναχαιτίσουν το αρχικό πλάνο του Σφαιρόπουλου και να πάρουν –κλασικά- τα ριμπάουντ. Όταν μάλιστα η ελληνική ομάδα ξεκίνησε με τον Σπανούλη, η κατάσταση έγινε ακόμη πιο συμβατή στα «θέλω» των φιλοξενούμενων. Ο Βασίλης με μπόλικο χρόνο αποχής, δε μπορούσε να κάνει όσα ήθελε για αρχή και μέχρι να οργιάσει στο φινάλε, ο Πρίντεζης αντιμετωπιζόταν σωστά με βοήθειες και δεν υπήρχε ούτε κυκλοφορία, ούτε σταθερή απειλή. Και κυρίως, η Νταρουσάφακα είχε τον πρώτο λόγο ακόμη και στην δική της επίθεση. Όλα αυτά με συνοπτικές διαδικασίες διαφοροποιήθηκαν.

Ο Σφαιρόπουλος δε περίμενε πολύ για να βάλει τον Γκρίν. Ο Έρικ μπήκε και άρχισε να… πυροβολεί. Έδωσε λοιπόν το έναυσμα ώστε να πάρουν φόρα και οι άλλοι. Ο πρώτος που ακολούθησε τον Αμερικανό, ήταν ο συμπατριώτης του, ο Λοτζέσκι. Ήρθε «άλλος κόσμος» από τον πάγκο και η Νταρουσάφακα λιποθύμησε. Ο Γκριν με τον Λοτζέσκι έδωσαν το σκοράρισμα. Ο Ουότερς, πίεσε με τον μοναδικό του τρόπο και εμφανίστηκε και ο Παπαπέτρου για να εγκλωβίσει τον Μόερμαν που έκανε πολλή δουλειά και να συμβάλει ενεργητικά στις καλύψεις πάνω στη δημιουργία των Τούρκων. Επίσης τι λειτούργησε θετικά; Ο Μιλουτίνοβ έπαιξε περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν στην αρχή. Ο Νίκολα «χτυπήθηκε» στα αργά του πόδια. Μπήκαν τέσσερα καλάθια με τον ίδιο τρόπο. Στο ένα ο Σέρβος είχε καθολική ευθύνη. Στο άλλο δεν έγινε fake από το εκάστοτε 3αρι και 4αρι και έτσι η Νταρουσάφακα πήρε πόντους – δώρο.

Μπήκε λοιπόν ο Μπίρτς, που χάρη στη σπιρτάδα του και την εκρηκτικότητά του , κάλυπτε ακόμη και σε δεύτερο χρόνο, την αρχική αδυναμία. Βρήκε λοιπόν σταθερότητα η ομάδα, ε για τον Ολυμπιακό μιλάμε, δεν άργησε να πάει σε διψήφιο αριθμό η διαφορά. Το μειονέκτημα με τα ριμπάουντ υπήρχε. Να σκεφτείτε τέλος ημιχρόνου και οι Πειραιώτες είχαν 12- 2 με τους Τούρκους να «γράφουν» 9- 7. Ναι, άλλες επτά κατοχές. Ωστόσο, το 13/17 δίποντα εξέφραζε πλήρως και την ψυχραιμία των αποφάσεων της ομάδας στην επίθεση, αλλά και την αδυναμία των παικτών του Μπλατ να σταθεροποιήσουν την εικόνα τους και κυρίως να συνεργαστούν. Μια πλούσια ομάδα, με εξαιρετικό ρόστερ, αλλά ελάχιστη διάθεση να δουλέψει ο ένας και για τον άλλο.

Έτσι παίζει η Νταρουσάφακα. Και δε χαμπαριάζει. Ούτε στο να πηγαίνει καλά, ούτε στο να πηγαίνει άσχημα. Δεν έχουν άγχος, δεν έχουν πίεση. Αν είναι να κάνουν την παλαβομάρα τους, θα τη κάνουν. Είδατε πόσες φορές ο Κλάιμπερν πήγε να καρφώσει και βρήκε σίδερο; Δεν… έσκασε. Στο δεύτερο ημίχρονο, η δουλειά για τον Ολυμπιακό πήγε ανάποδα από το πρώτο. Τούτη τη φορά ήταν η αρχική πεντάδα που έκανα τα κουμάντα της. Και με σωστό ρυθμό, η διαφορά εκτοξεύτηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Οι Τούρκοι απλά… χάζευαν, ο Μπλατ εκνευριζόταν και το ΣΕΦ «στο πόδι». Το σκηνικό διαφοροποιήθηκε όσο κυλούσε ο χρόνος. Κλασική χαλάρωση, φουλ… αναρχία από την Νταρουσάφακα, αλλά και μείωση του σκορ, για να ξαναμπεί όλο το γήπεδο σε διαδικασίες ντέρμπι. Όμως, επειδή ξέρετε πολύ καλά ποιος είναι ο Ολυμπιακός του μπάσκετ και ποια είναι η… αύρα του, αυτά που έγινε στο 71- 67, ήταν τα αναμενόμενα: Ο κόσμος παράτησε το χαλαρό στυλάκι και «βγήκε μπροστά».

Ο Σπανούλης (είδατε τι θα γινόταν αν ήταν με τη Φενέρ;) πήρε τις μπάλες στα χέρια του για να οδηγήσει με ασφάλεια την ομάδα. Και ναι, σε μια εποχή που οι τερματοφύλακες είναι της μόδας, ο αρχηγός του Ολυμπιακού έδειξε και πως γίνονται τα πλονζόν! Αυτός είναι ο Ολυμπιακός, δυο βουτιές- μια ομάδα! Ξεχάστε ότι ήταν ο Σπανούλης. Όποιος και να ‘ταν θα έκανε το ίδιο πιστέψτε με. Στη πρώτη πέφτει και ξαναφέρνει τη μπάλα στο γήπεδο για να βάλει ο ίδιος καλάθι στη συνέχεια. Την επόμενη κυλιέται στο παρκέ, αρνείται να απωλέσει το τόπι και η κατάληξη είναι κάρφωμα του Πρίντεζη. Αυτό είναι το DNA του Ολυμπιακού εδώ και 92 χρόνια. Αυτή η ομάδα που για να γεμίσει το γήπεδο θα πρέπει να παίξει με τον Παναθηναϊκό ή με κανά θεριό, έχει τον τρόπο της. Έχει το στυλ της. Άμυνα σκληρή, σταθερότητα, ψυχή, πλουραλισμός , αλλά και παλαβομάρα. Χωρίς την επιπολαιότητα δε πάνε πουθενά. Ο Ολυμπιακός κέρδισε και η νίκη είναι τεράστια. Γιατί με τέτοιες ομάδες συνήθως έχει πρόβλημα.

Η Νταρουσάφακα μάζεψε 17 επιθετικά ριμπάουντ. Δηλαδή ανανέωσε 17 φορές την επίθεσή της. Όπως καταλαβαίνετε αν ήταν εύστοχη, η βραδιά θα έμοιαζε με το ματς κόντρα στη… Μακάμπι. Αλλά με 2/20 τρίποντα τον Ολυμπιακό δε τον κερδίζεις. Τον Ολυμπιακό του 18-7 ρεκόρ. Τον Ολυμπιακό που βλέπει μπροστά και θέλει μόνο υγεία. Τίποτ’ άλλο. Υγεία. Και οι 9 χιλιάδες που τον πίστεψαν ήταν στο γήπεδο, έσβησαν στο τέλος με τους παίκτες το κερί στον τούρτα και ανανέωσαν το ραντεβού τους. Θες να νιώσεις περήφανος είτε κερδίσεις, είτε χάσεις; Τον δρόμο τον ξέρεις. Όποιος θέλει κατηφορίζει. Καμία έγνοια για την βαθμολογία, κανένας υπολογισμός, καμία δεύτερη σκέψη. Κάθε ματς, ξεχωριστή μάχη και στο τέλος ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Μαθηματικά είναι στα πλέι- οφ, ουσιαστικά έχει πλεονέκτημα και μόνο με αυτοκτονία χάνει την τριάδα! Το πιο σημαντικό ματς είναι την Δευτέρα και το ξέρουν. Τα λέμε μετά τη Γαλατά…

Μόνο instagram: Pantelaras10