Δύσκολη εποχή να σε πετυχαίνει ο Ολυμπιακός, όσα λεφτά κι αν έχεις

Η πραγματικά μεγάλη ομάδα είναι αυτή που έχει όλους τους παίκτες, όσο γίνεται πιο έτοιμους. Αυτούς που δεν τους περιμένει κανείς και ξαφνικά εμφανίζονται και τα κάνουν όλα λίμπα! Αυτό που έκανε ο Λούντζης απέναντι στην Έφες, φαντάζει δύσκολο αλλά δεν είναι, όταν υπάρχουν δυο δεδομένα: Πρώτον, μια πολύ καλή ομάδα. Ο Ολυμπιακός είναι. Δεύτερον, ένας παίκτης που σκέφτεται ότι πρέπει να δουλεύει και να περιμένει. Ο Λούντζης αυτό κάνει. Και το κάνει καλά.

Κέρδισε με το... σπαθί του την θέση στην Εθνική ομάδα το καλοκαίρι από τον Ιτούδη, έχει κερδίσει με το ίδιο σπαθί και την παρουσία του στους Πειραιώτες. Ξέρετε, δεν είναι εύκολο. Πολλά από αυτά τα παιδιά που βρέθηκαν στην θέση του, πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Κάποιοι λύγισαν στο καθεστώς της αναμονής. Κάποιοι άλλοι ζήτησαν να σηκωθούν να φύγουν για να πάνε κάπου να παίξουν.

Ο Λούντζης κρίθηκε ανεπαρκής από τον Παναθηναϊκό. Προσπάθησε στην συνέχεια να κρατήσει την καριέρα του. Το έκανε στον Προμηθέα με τρόπο εξαιρετικό. Και ήρθε η ευκαιρία του Ολυμπιακού. Και δεν πήγε χαμένη. Ξεκινάω με τον Μιχάλη αυτό το άρθρο, όχι γιατί έδωσε τα πάντα. Όχι γιατί πάλεψε και κάλυψε πόντους του Σλούκα και χρόνο τόσο του Κώστα, όσο και του Γουόκαπ στο rotation.

Το κάνω γιατί αυτοί οι παίκτες που έχουν υπομονή και χαρακτήρα, που ξέρουν ακόμη και να καταπίνουν τα παράπονά τους, πρέπει να στηρίζονται διπλά και τριπλά. Και περισσότερο από αυτούς που έχουν στο τσεπάκι τους (χάρη στην αξία τους φυσικά) τον χρόνο συμμετοχής. Δεν κέρδισε μόνος του ο Λούντζης. Αλλά αν αυτός θεωρείται ο δωδέκατος στο ρόστερ της Ευρωλίγκας, ε, τότε ο Ολυμπιακός μπορεί να αισθάνεται υπέροχα...

Λύσεις και κυνηγητά!

Η ομάδα είχε ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα και μπορεί ο κόσμος να γουστάρει να βλέπει... γκολ, αυτό όμως που οφείλει κάποιος να αναγνωρίσει στους παίκτες του Μπαρτζώκα είναι, ότι ξεκινάνε πάντα από την άμυνα. Και όταν μέσα στο σπίτι σου, οδηγείς σε δύσβατα μονοπάτια τόσο απειλητικούς παίκτες όπως αυτούς της Έφες, τότε όλα μπορεί να πάνε καλά.

Και δεν είναι το + 9 του δεκαλέπτου , αλλά η αίσθηση πως αυτή η ομάδα μπορεί να κερδίζει πάνω απ' όλα τα προβλήματά της. Εξάλλου, οι λύσεις ήταν περιορισμένες για την ανάγκη ενός τέτοιου αγώνα και όποιος έμπαινε έπρεπε να βοηθήσει.

Ο Λούντζης λοιπόν το έκανε αυτό και με το παραπάνω. Πάσχιζε στην άμυνα όσο καλύτερα μπορούσε και στην επίθεση έφερε γρήγορα 11 πόντους σε ένα διάστημα που ο Αταμάν είχε χαμηλώσει το σχήμα, έπαιζε με "4" τον Κλάιμπερν και απλά άλλαζε τα... πολυβόλα του στην περιφέρεια μέχρι να βρει αυτούς που θα του έδιναν το κάτι παραπάνω. Ο Μπαρτζώκας "απάντησε" με Παπανικολάου στο "4" και με Λαρεντζάκη και Μακ Κίσικ για τα κυνηγητά.

Η φόρα του Σάσα!

Ο Ολυμπιακός πλεονεκτούσε σε αυτό το ματς όπως αποδείχθηκε και στο "5". Ο Φάλ μπήκε δυνατά, ο Μπλακ ακολούθησε το ίδιο. Ούτε ο Ζίζιτς (έδειχνε ο πιο εμπιστος), ούτε ο Πλάις (αυτός είχε κάνει την μεγάλη ζημιά στον ημιτελικό το φάιναλ-φορ), ούτε ο Ντάνστον είχαν διάρκεια και σταθερότητα.

Έτσι ο Ολυμπιακός οδηγήθηκε με σχετική ασφάλεια στο να κλείσει το ημίχρονο με μια διαφορά 10 πόντων. Και αν πρέπει να είμαστε σκληροί στα όσα είδαμε, αυτή η διαφορά ήταν άδικη για τους "ερυθρόλευκους". Κανονικά θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη.

Οι Τούρκοι φέτος και μέχρι τώρα, δεν θυμίζουν σε καμία περίπτωση την ομάδα που πήρε δυο σερί Ευρωλίγκες. Αλλά με το υλικό που έχουν απαγορεύουν σε όλους μα όλους τους αντιπάλους τους, να επαναπαύονται. Και πρέπει πάντα να είναι κάποιος έτοιμος να τους... κόψει τον βήχα.

Ε, μόλις ήρθε το δεκάλεπτο της... πίστης (εκεί που η κάθε ομάδα πιστεύει δηλαδή ότι θα πάρει το ματς) , το οποίο δεν είναι άλλο από το τρίτο, πήρε "φωτιά" ο Βεζένκοβ και η Έφες έπαθε χειρότερα απ' ότι πριν την ανάπαυλα, μέχρι που έβαλε τον Μπράιαντ.

Κι αν σταματάει το μπάσκετ...

Ο Αταμάν αρχικά επιχείρησε με ντουέτο Ντάνστον - Σίγκλετον κάποια στιγμή. Αλλά τα... τιμημένα αυτά γηρατειά δεν μπορούν να εμποδίσουν την ορμή του Ολυμπιακού ειδικά μέσα στην έδρα του. Το άλλαξε γρήγορα ο Τούρκος τεχνικός, κόντυνε και πάλι την ομάδα του, αλλά η κατάσταση θα βελτιωνόταν μόνο από τους κοντούς. Όπως και έγινε.

Χρειαζόταν σειρά θαυμάτων η Έφες και μεγάλα καλάθια. Ο Μπράιαντ βοήθησε λοιπόν, στο να δώσει πνοή και οι "ερυθρόλευκοι" πιέστηκαν χαρίζοντας έξτρα επιθέσεις στους αντιπάλους τους. Η διαφορά περιορίστηκε από την έλλειψη σταθερών λύσεων, αλλά σε αυτή την ομάδα όταν καμιά φορά σταματάει το μπάσκετ, αρχίζουν άλλα πράγματα που αν δεν τα έχεις δεν λέγεσαι και Ολυμπιακός.

Βουτιές στο παρκέ, ανελέητο κυνηγητό, μπασκετικό ξύλο, έξτρα πάθος, πίεση και μάλιστα από παίκτες που έπρεπε να αντέξουν. Ο Λούντζης, ο Λαρεντζάκης, ο Μπολομπόι, έβγαλαν ακόμα περισσότερα απ' όσα μπορούσαν και κράτησαν την ομάδα στο κρίσιμο σημείο που οι πρωταθλητές Ευρώπης ήταν έτοιμοι να δημιουργήσουν θέματα... Οι Τούρκοι τελείωσαν με 55% στο δίποντο. Μια ομάδα με πολυβόλα, έβαλε μόνο 5(!) τρίποντα. Ε, πως θα κερδίσουν στον Πειραιά;

Τέλος το 6,5 παίκτες

Ήταν ένα γεγονός και όλοι το έβλεπαν. Ο Ολυμπιακός είχε μετρημένα κουκιά. Στο διάστημα αυτό άντεξε και ο Μπαρτζώκας στωικά προσπαθούσε παράλληλα με τους αγώνες να βρει και μια σειρά. Η ομάδα δεν παίζει τυχαία όμορφο μπάσκετ. Και πλέον η ατάκα "έχει 6,5 παίκτες" μάλλον πάει περίπατο. Εδώ και εβδομάδες, έρχονται παίκτες που δίνουν πράγματα. Ακόμη και στους ψηλούς. Τις προάλλες ήταν ο Μπλάκ.

Τώρα ήταν ο Μπολομπόι. Δυόμιση μεγάλες νίκες χωρίς τον Σλούκα. και με όλους τους τρόπους. Με όποιο μπάσκετ και να συνάντησαν. Αυτή την διαβολοβδομάδα οι δυο τουρκικές ομάδες, είδαν το άγριο πρόσωπο των "ερυθρόλευκων". Η Φενέρ υπέφερε μέσα στο σπίτι της.

Η Έφες, κυνηγάει να μαζέψει με μανία νίκες, αλλά έπεσε πάνω στον... τοίχο. Κι όσο θα βγάζει κεφάλια η κόκκινη Λερναία Ύδρα, τόσο θα βασανίζει όποιον βρίσκει απέναντι. Η επόμενη εβδομάδα έχει Βερολίνο και μετά Final 8 Κυπέλλου στην Κρήτη.