Πώς το λένε αυτό που αρέσει ακόμη και στα παιδάκια και το ποστάρουν στο φέις μπουκ;

«Μπορείς να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Μόνο που δεν ξέρω πως θα το κάνουμε.

Γελάγαμε κι εγώ πρώτος, με τα χάλια των Τούρκων. Κοροϊδεύαμε τα γειτονάκια μας που έπαιζαν τάβλι και ο καθένας έκανε ό,τι του κατέβαζε το κεφάλι. Είπαμε για τους Ρώσους και το μαύρο τους το χάλι. Αν ωραία να σχολιάζεις, αλλά κάτσε και λίγο στον καθρέφτη να δεις τα μούτρα σου! Για ομαδάρα την πήραμε την εθνική μας, όμως δεν υπολογίσαμε ότι αν κάποιος μας τρέξει, δεν μπορούμε να τον προλάβαμε. Βρε μπελάς που μας βρήκε.

Τελευταίο ημερολόγιο από το Κόπερ. Και… δακρύβρεχτο. Όλα ξεκίνησαν με τον αγώνας της εθνικής μας, απέναντι στους πολεμιστές από την Σκανδιναβία. Οι φίλοι μας οι Φινλανδοί πιστοί με τις μπύρες στην εξέδρα. Και η στήριξη στην ημερήσια διάταξη. Τι να κάνουν οι 40 πελαργοί; Χαμένοι κι αυτοί όπως η ομάδα… Χειροκρότησαν όσο άντεχαν και όσο τους έδωσε και δικαιώματα η εθνική μας. Με δυο λόγια, από νωρίς(σχετικά) έπαψαν και τα παλαμάκια. Και αρχίζει το ματς και δείχνουμε έτοιμοι. Πάμε να «σκάσουμε» ένα χαμόγελο με την Φιλέρη, αμ δε… Τίποτα.

Και βάζουν το τούρμπο οι Φινλανδοί και μας αλλάζουν τα φώτα. Θες πικ ‘ν ρολ; Πάρτα. Θες «ένας εναντίον ενός»; Ξαναπάρτα! Θες τέσσερις γωνίες και ο Κοπόνεν με τη… μπάλα του. Εκεί κι αν τα «φάγαμε» όλα. Και ο Τρινκιέρι με τα χέρια στη μέση, την κοιλίτσα μπροστά και έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά και κάμποι.

Σαν αργή μας φάνηκε η ομάδα με Ιταλούς και Φινλανδούς έτσι δεν είναι; Και σε πιάνει το «γαμώ το». Αρχίζεις και λές «ρε οι παίκτες οι δικοί μας τον χειμώνα διαπρέπουν, τώρα τι έπαθαν;» Δεν πάει όμως έτσι. Μια ομάδα πρέπει να είναι γροθιά σε όλο το 40λεπτο. Όταν τα λέγαμε για τους Τούρκους ήταν καλά; Τώρα πρέπει να μιλήσουμε και για την καμπούρα μας. Βέβαια η παρεούλα στην δική μας ομάδα υπάρχει. Οι παίκτες είναι αγαπημένοι, οι σχέσεις τους εξαιρετικές. Αλλά όπως πήγε η κατάσταση, στην αρχή ήταν μπερδεμένοι και στο τέλος «πνιγμένοι». Και έτρεχαν ο Ζήσης με τον Σπανούλη μπας και προλάβουν μόνοι τους. Τίποτα…

Πήραν μια μεγάλη και πανάξια νίκη οι Φινλανδοί, μας έδωσαν σκληρό μάθημα και εμείς πληγωθήκαμε άσχημα. Γιατί διάολε η εθνική Ελλάδας στο μπάσκετ έχει και έναν πολύ μεγάλο εγωισμό. Και δεν γίνεται να χάνεις έτσι, χωρίς αυτό –το ξαναλέω για να συνεννοούμαστε- να μειώνει τις ομάδες που μας αντιμετωπίζουν και αξίζουν.

Ακολούθησε το κερδισμένο ματς των Ιταλών. Ο Μπελινέλι χασμουριόταν στον πάγκο, αλλά αυτοί που έπαιξαν έκαναν την δουλειά τους. Όπως πρέπει. Οι Σουηδοί πάλεψαν, έφυγαν με ψηλά το κεφάλι. Οι ατζούρι είναι οι μόνοι αήττητοι στην διοργάνωση. Μαγκιά τους, αλλά θα δούμε και μέχρι που θα φτάσουν. Στην συνέχεια «έπεσε» η αυλαία στο Κόπερ με το ματς της Ρωσίας και της Τουρκίας. Υπό άλλες συνθήκες θα ‘ταν ένα μεγάλο παιχνίδι. Εδώ όμως όχι. Ματς πρεστίζ και μόνο. Θα μονομαχήσουν σε άλλα επίπεδα. Να πάρουν καμιά wild card από την ΦΙΜΠΑ ώστε να είναι στο παγκόσμιο. Θέλω να πιστεύω, εύχομαι και παρακαλάω, ότι δεν θα είμαστε και εμείς μέσα σε αυτή την ιστορία. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος(φοβάμαι ότι εκεί θα καταντήσουμε), ας ελπίσουμε όμως να μην χρειαστούμε να πέσουμε στα παρακάλια. Κι αυτό θα συμβεί αν δεν βγούμε στην πρώτη επτάδα(οι πρώτοι έξι περνάνε κανονικά, αλλά είναι και οι διοργανωτές Ισπανοί που αφήνουν θέση κενή).

Πάμε στην Λιουμπλιάνα. Ευχή να φέρουμε τα πάνω- κάτω! Όμως επειδή είναι ένα παιχνίδι και ποτέ δεν ξέρεις το αποτέλεσμα, οφείλουν οι διεθνείς τουλάχιστον να κάνουν το χρέος και να παίξουν από ‘δω και πέρα όπως ξέρουν. Φοβάμαι ότι ο Τρινκιέρι μπορεί πλέον να ‘χει μπερδευτεί. Αλλά θα μου πείτε «όταν άφηνε έξω τον Κατσίβελη και στερούσε την περιφερειακή πίεση από την ομάδα, δεν ήταν μπερδεμένος;» Τότε προσπαθούσε να χωρέσει άλλους και τώρα το πληρώνει. Αυτά όμως λέγονταν τότε, λέγονται και τώρα. Δεν θα λέγονται μόνο αν η ομάδα μας πετύχει. Μακάρι!

Οι παίκτες λοιπόν μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση. Μόνο αυτοί. Γιατί και στην τελική, να δεχθούμε ότι ο Τρινκιέρι τα ‘κανε σαλάτα με τους Φινλανδούς, ποιος όμως αληθινά σκέφτηκε να μαρκάρει δυνατά(όχι αντιαθλητικά) τον Κοπόνεν και να τον εμποδίσει να μας κάνει πλάκα στην διάρκεια αυτού του εφιαλτικού αγώνα;

Φεύγουμε από το Κόπερ στενοχωρημένοι, αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Αν φύγουμε έτσι και από την Λιουμπλιάνα, αποτύχαμε…