Ε, θα χάσει κι αυτός
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τον κακό Ολυμπιακό που στέλνει τον Ρίβερς στο... εκατομμύριο, αλλά και για τους νόμους του ελληνικού μπάσκετ, που είναι ό,τι πιο δυνατό υπάρχει.
Ας ξεκινήσω πρώτα απ' όλα με το εξής, για να μην έχετε τις απορίες σας με τους διαιτητές κάθε φορά: Η ΚΕΔ επιλέγει και ορίζει ό,τι γουστάρει. Χρόνια τώρα και δεν είναι για να τα αναλύουμε εδώ. Άλλωστε οι ίδιοι οι άνθρωποι του Ολυμπιακού μιλάνε σπανιότατα για τη διαιτησία. Ο κόσμος τους φωνάζει, αλλά όπως διαπιστώσατε, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές δεν αναφέρουν κουβέντα. O ίδιος ο Μάντζαρης που δεν έκανε φάουλ στο 65-70 (1'08'') για παράδειγμα και μαζί με τον προπονητή του, δεν είπαν λέξη στη συνέντευξη Τύπου. Οπότε μη τρώγεστε εσείς!
Επίσης: Όταν ο Ρίβερς γίνεται «μείγμα» Γκάλη - Οσκάρ Σμιντ, ψάξου και ο ίδιος λίγο. Πάμε λοιπόν και στα άλλα γιατί είναι και μειωτικό για τον ίδιο τον Ολυμπιακό, όταν χάνει να «κρέμεται» σε δικαιολογίες και να τελειώσουν όλα. Μια μεγάλη ομάδα, πρώτα κοιτάζει τον καθρέφτη και μετά όλα τ' άλλα.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
Ο θεσμός του κυπέλλου είναι υποτιμημένος εδώ και χρόνια στη χώρα μας. Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας άλλωστε. Από τη στιγμή που δυο ομάδες κυριαρχούν σε τούτο εδώ τον τόπο μπασκετικά, είναι φυσικό ο συγκεκριμένος τίτλος να μην κρίνει την πορεία τους ή το αποτέλεσμα. Όποιος και να πάρει το κύπελλο, δε σώζει τη σεζόν. Η πορεία στην Ευρωλίγκα είναι το μισό… γλυκό και φυσικά το πρωτάθλημα το άλλο μισό και το κερασάκι στη σαντιγί ταυτόχρονα.
Από την άλλη βέβαια, όταν υποχρεώνονται οι «αιώνιοι» να συγκρουστούν, έχουν και την υποχρέωση να το κάνουν όσο καλύτερα γίνεται για τη δική τους ηρεμία. Ο Παναθηναϊκός την είχε τεράστια ανάγκη αυτή την ηρεμία και την απέκτησε, μαζί με άλλο ένα εισιτήριο τελικού. Ο Ολυμπιακός μπήκε σε αυτόν τον ημιτελικό με ένα 3-0 υπέρ του και γενικά με τους αριθμούς τον τελευταίο καιρό να του χαμογελάνε. Πρωτοπόρος στην Α1, σε πολύ καλό επίπεδο στην Ευρωλίγκα, μέτραγε έξι σερί νίκες επί του «αιωνίου» και την ίδια ώρα ο Σφαιρόπουλος είχε 12-3 απέναντι στο «τριφύλλι».
Πριν λίγες μέρες, ένας Ολυμπιακός με τα ατού του σε κακή βραδιά κατάφερε να πάρει το ευρωπαϊκό (εντός) ματς και η απορία απολύτως λογικά είχε να κάνει με το αν οι «ερυθρόλευκοι» θα μπορούσαν να παίξουν καλύτερα και να επιβάλλουν ξανά τους σκληρούς νόμους τους. Βέβαια, μπροστά στους νόμους του ελληνικού μπάσκετ (μη λέμε τα ίδια), δεν υπάρχει κάτι πιο δυνατό. Απλά στο λιμάνι το 'χαν ξεχάσει. Σε συνδυασμό με τα πολύ μεγάλα σουτ που πέτυχε ο αντίπαλός τους. Σε κανένα σημείο του ματς, ο Ολυμπιακός δεν έπειθε ότι μπορούσε να κερδίσει. Ακόμη κι όταν ο Μάντζαρης έκανε τον… Κλέι Τόμπσον, ακόμη κι όταν υπήρξε ένα ξέσπασμα στο τρίτο δεκάλεπτο. Ο Παναθηναϊκός είχε σε όλη τη διάρκεια τις απαντήσεις.
Ο ΠΑΟ έβρισκε καθαρές επιθέσεις, ο Ολυμπιακός ήταν πιεσμένος και για αρχή είχε μόνο τον Μάντζαρη σε κατάσταση... μόνιμης σύνδεσης με το αντίπαλο καλάθι. Όσο μάλιστα δεν έπαιρναν ούτε φάουλ οι Πειραιώτες στην αρχή, εκνευρίζονταν ακόμη περισσότερο. Οι «πράσινοι» μπήκαν με ψηλό σχήμα και αυτό είχε αποτελέσματα. Ο Μπουρούσης κέρδισε φάουλ, ο Σίνγκλετον εξασφάλιζε το άμεσο «γέμισμα» της ρακέτας και απλά η «μαύρη τρύπα» ξανά ήταν ο Τζεντίλε, τον οποίο ο Πασκουάλ δεν άργησε να καθίσει δίπλα του.
Ο Σπανούλης αρχικά είχε θέματα, όταν επέστρεψε πήρε καλύτερες προσπάθειες και ήταν ο κυριότερος λόγος που η διαφορά κρατήθηκε στον πόντο. Από τις επαφές δε μπορούσε να περιμένει κάτι ο Ολυμπιακός σε αυτό το ματς και το ήξεραν οι γηπεδούχοι που είδαν για άλλη μια φορά τον Ρίβερς να σκοράρει στα μις ματς που έβρισκε, αλλά και τον Γκάμπριελ να τους υποχρεώνει σε αλλαγή πλάνου. Οι «ερυθρόλευκοι» στο πρώτο μέρος εργάστηκαν υποδειγματικά στο να περιορίσουν τον Καλάθη και τον Τζέιμς, αλλά «ενοχλήθηκαν» από τα λάθη που έκαναν, από τα νεύρα που απέκτησαν και από την απουσία απειλής κοντά στο καλάθι, κάτι που έκανε μόνο ο Γιανγκ στα πρώτα λεπτά της παρουσίας του. Έτσι κυλούσε ένα ματς μέσα στην προσμονή του κόσμου της ομάδας του λιμανιού, για το αν ξεσπάσουν ο Λοτζέσκι ή ο Γκριν. Ή και οι δυο…
Κανείς τους δε βοήθησε, με τη στατιστική να χαμογελά στον Παναθηναϊκό. Και μάλιστα με φαρδύ-πλατύ χαμόγελο. Ο Ολυμπιακός όσες φορές προσπάθησε να δείξει πιο δυνατός, έβλεπε τους αντιπάλους του να βάζουν σουτάκια προπόνησης. Και το έκαναν τόσο εύκολα οι «πράσινοι» που μόνο αν οι ίδιοι αυτοκτονούσαν θα μπορούσαν να χάσουν. Εδώ που τα λέμε, φλέρταραν και με τις γκάφες οι παίκτες του Πασκουάλ (κορυφαίος «ερυθρόλευκος» ο… Τζεντίλε), αλλά γλίτωσαν από μια ήττα που θα έγραφε εις βάρος τους ιστορία.
Ο Ολυμπιακός έμεινε να φωνάζει για την διαιτησία, αλλά πέρα από αυτό, θα πρέπει οι παίκτες του να καθίσουν να δουν το βίντεο προσεκτικά για την κατανάλωση τζάμπα χρόνου και για τον τρόπο που αμύνθηκαν. Άλλωστε όταν έχεις κάνει τον Ουέλς να πιστεύει ότι από την Λευκάδα θα παίξει στους Λέικερς, τον Μόργκαν από την Κύμη να νιώθει ότι είναι έτοιμος για τους Καβαλίερς, ε, ο Ρίβερς που 'χει και ποιότητα, κάποια φορά θα φύγει νικητής. Ήταν έξοχος στο ΟΑΚΑ (Ευρωλίγκα), ήταν καταπληκτικός στο ΣΕΦ (Ευρωλίγκα) , αυτή τη φορά έφυγε και νικητής.
Μεγάλη ψυχολογική «ένεση» για τους «πράσινους» αυτό το διπλό. Ο Ολυμπιακός έχει μάθει να ζει χωρίς το κύπελλο, αλλά δε θα πρέπει να περάσει και πολύ στο… ντούκου αυτή η ήττα. Γιατί οι δυο τους θα ξαναπαίξουν κι άλλες φορές, με τον ΠΑΟ να 'χει πλέον δει πως είναι και η καλή όψη του νομίσματος. Ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης δυο συνεχόμενα ντέρμπι δεν ήταν όπως θα περίμεναν και οι ίδιοι. Το γνωρίζουν.
Νευρικός επιθετικά ο Ολυμπιακός στο πρώτο μέρος, αδικαιολόγητα, μέσα στην πίεση και στο άγχος. Κακός αμυντικά στο δεύτερο, γιατί πολύ απλά, το μόνο που σκέφτονταν ήταν πώς να πάρουν τη μπάλα για να σκοράρουν. Αν όμως σκέφτεσαι το… γκολ, πριν αποφύγεις αυτό του αντιπάλου, ε, δε θα προλάβεις ποτέ. Ως εκεί καλοί μου φίλοι, μιλάμε άλλωστε για έναν Ολυμπιακό που μέχρι τώρα τα ‘χει πάει πάρα πολύ καλά και αν θέλετε τη γνώμη μου, ο πολύ κρίσιμος αγώνας του, είναι αυτός που έρχεται. Με δυο λόγια, τα λέμε μετά την Μπασκόνια…
ΥΓ. Η υποστήριξη των φιλάθλων του στο τέλος, αποδεικνύει ότι κάτι έχει αλλάξει για τον Ολυμπιακό προς το πολύ καλύτερο.
ΥΓ 2. Ο Λοτζέσκι «φωνάζει», κάτι θέλει να πει. Πολύ κακό, αλλά το κάνει… Οπότε ίσως πρέπει κάποιος να του μιλήσει. Οι άλλοι δε φταίνε!
ΥΓ 3. Κάποτε ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε κλείσει τον πατέρα του στο πιλοτήριο σε ταξίδι επιστροφής από τη Θεσσαλονίκη. Τα υπόλοιπα σε βιβλίο…
