Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε απλά! Ούτε διαλύθηκε, ούτε "πέθανε", ούτε θα πάψει να υπάρχει. Ξεκινάω έτσι, γιατί στο τέλος κάποιοι θα με κάνουν να πιστέψω, ότι παραδόθηκε και η σφραγίδα του σωματείου, μετά τη φετινή ομολογουμένως αποτυχημένη σεζόν στη διοργάνωση!

Ωστόσο, χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει. Εδώ και μήνες, είχαμε ξεκαθαρίσει ότι φέτος η ομάδα δε θα 'χει τη συνηθισμένη της πορεία. Και οι λόγοι κατατέθηκαν καθ’ όλη την προηγούμενη εβδομάδα! Θα 'ναι υπερκουραστικό λοιπόν, να ξαναγράψω για τον κακό σχεδιασμό, τη στραβή φιλοσοφία, τα χαμένα ρίσκα, τους πολλούς τραυματισμούς και τη μόνιμη έλλειψη "χημείας".

Το καλύτερο απ' όλα, είναι να καθίσεις και να δεις τι γίνεται από 'δω και πέρα. Το ματς κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, ήταν η ολοκλήρωση ενός κακού και γεμάτου ταλαιπωρία, τοπ-16. Η ομάδα πορεύτηκε με απλά ξεσπάσματα και τραγικές εμφανίσεις μακριά από το σπίτι της. Δίκαια αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός και ως μεγάλη ομάδα που είναι, άπαντες φρόντισαν να δείξουν με το δάχτυλο μπροστά.

Μπροστά είναι το πρωτάθλημα, ο κορυφαίος των στόχων. Η ομάδα καλόμαθε και κακόμαθε φίλους κι... εχθρούς με τις έντεκα σερί παρουσίες της στα προημιτελικά της διοργάνωσης. Είναι λογικό από ένα σημείο και έπειτα, να ξεσπάσουν και γκρίνιες και μουρμούρες.

Στην Ελλάδα ζούμε, ο καθένας ξέρει καλύτερα τη δουλειά του... άλλου. Γιατί και τη δική του δουλειά, την ξέρει καλύτερα ο διπλανός του. Κι έτσι στο τέλος, όλοι χαρούμενοι είναι! Ας μη το συνεχίσω όμως αυτό, άκρη δε βγάζεις...

Το νέο χόμπι που έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό, τούτες τις μέρες, είναι η αποδόμησή του. Γελάτε; Μα δεν 'έχετε παρατηρήσει τι συμβαίνει. Ο καθένας "διώχνει" και "αγοράζει". Κάνουν μεταγραφές, προσλήψεις, απολύσεις. Χαμός... Βέβαια, το τάιμινγκ είναι άσχετο, αλλά στη χώρα μας, ανεξαρτήτως αθλήματος ή ομάδας, ο Τύπος και ο κόσμος βιάζεται. Διψάνε για αίμα, για αλλαγές και ανακατωσούρα.

Εδώ όμως, τα πράγματα δεν είναι απλά και έχω χρέος απέναντί σας (λόγω των δεκαετιών στο ρεπορτάζ) να σας προειδοποιήσω για κάποια πράγματα: Η συγκεκριμένη ομάδα ζει στην... κοσμάρα της! Και το γράφω θετικότατα για την ΚΑΕ και τα αποδυτήριά της. Έχουν μάθει να ζουν μονάχοι. Έχουν μάθει να αντέχουν τον "πόνο", να διαχειρίζονται τη χαρά και να βιώνουν την πρόσκαιρη ευτυχία.

Η ομάδα που πρόσφερε τις μεγαλύτερες συγκινήσεις, έχει αντιμετωπίσει και την περισσότερη δυσπιστία. Είναι πολλή προπονημένη για αυτά. Έχουν πλέον ανοσία, σε όσα ο κόσμος θεωρεί ότι θα τους βλάψουν. Περισσότερο γυμνασμένος είναι ο Ολυμπιακός για να αντιμετωπίσει το... χώμα και τη... λάσπη που δέχεται, παρά για να παίξει (που λέει ο λόγος). Δε τα γράφω όλα αυτά, για να καλύψω την αποτυχία. Φαινόταν καιρό τώρα. Όμως είναι η πραγματικότητα.

Οι Αγγελόπουλοι με τα καλά και τα στραβά, με τα λάθη και τα σωστά, εφάρμοσαν ένα πλάνο που τα τελευταία χρόνια, τους δικαίωσε. Στηρίχθηκε κατά βάση σε Έλληνες προπονητές(πλην Ντούντα) και να θυμάστε ότι κανείς δεν έχει όρεξη κάθε τρεις και λίγο να "καίει" τον προπονητή του. Ο Σφαιρόπουλος έριξε κάμποσες ζαριές φέτος και τις περισσότερες τις έχασε. Η ομάδα όπως λέει κι ο Γιατζόγλου έγινε "στραβοχυμένος λουκουμάς", πλάκωσαν και οι τραυματισμοί και ... άστα να πάνε.

Όμως δε θα διαλυθεί ο Ολυμπιακός. Και είναι οι ίδιοι αθλητές που κάθισαν τώρα στο εδώλιο και αν πάρουν στο τέλος το πρωτάθλημα, θα τους κυνηγάνε για αφιερώματα και συνεντεύξεις. "Έτσι είναι η ζωή" θα πει κάποιος. Όντως... Ο Ολυμπιακός θα επιστρέψει στην Ευρωλίγκα και θα γυρίσει δυνατός. Αυτό το ξέρουν και οι αντίπαλοί του. Αυτό συμβαίνει με όλες. Με όσες ομάδες έχουν... όνομα και δυναμική.

Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία είναι η ομάδα του Πειραιά, που αποκλείεται μια σεζόν σχετικά νωρίτερα των στόχων της. Στενοχώρια, πίκρα, κριτική, ακόμη και θυμός θα υπάρξουν δικαιολογημένα. Αλλά είναι αποκλειστικά και μόνο στο χέρι αυτών που έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι, να καθορίσουν την επόμενη κίνηση!

Τελευταίες επισημάνσεις για τον Ολυμπιακό της Ευρώπης και για να ξεκαθαρίσω μια και καλή (τώρα που τελείωσε) γιατί είχα προβλέψει τη φετινή αποτυχία, δίχως να το θεωρώ... ανακάλυψη της Αμερικής:

Δε γίνεται κάθε χρονιά η ομάδα να παίρνει την Ευρωλίγκα ή να πηγαίνει στα φάιναλ-φορ! Κορυφή των στόχων είναι το πρωτάθλημα, είτε αρέσει - είτε όχι. Δεν είναι άποψη. Είναι η πραγματικότητα στην καθημερινότητα και τη ζωή της ομάδας.

Δε μπορεί να χαλάει κάθε χρόνο η ομάδα. Πορεύεσαι με ένα σταθερό σχήμα και απλά ζητάς δυο- τρεις εξαιρετικές προσθήκες. Νόμος που καταπατήθηκε και αυτό το "πλήρωσαν" πρόεδροι και προπονητής που είχαν αρχικό στόχο να κρατήσουν το ρόστερ που πήρε πρωτάθλημα και πήγε τελικό Ευρωλίγκας, αλλά στο τέλος έμεινε το… μισό!

Ο Χάινς, ο Άντιτς, ο Σλούκας (προς τιμήν του το δήλωσε), ο Ντάνστον, ο Ντόρσεϊ πρόσφεραν και έφυγαν. Έγιναν μάγκες από τον Σπανούλη και αποχώρησαν. Ο αρχηγός έμεινε για να "τρώει και το χρέωμα". Που χωρίς Σπανούλη, από Αλεξάνδρειο και Πάτρα δεν ξέρω αν πέρναγε η ομάδα με την ψυχολογία που είχε...

Όταν η ποιότητα του ρόστερ κάθε χρόνο πέφτει, ανεβαίνουν οι απαιτήσεις σε συγκεκριμένους παίκτες που κουβαλάνε άλλον έναν χρόνο στην πλάτη. Δε γίνεται λοιπόν να καταργηθούν και οι νόμοι της φυσικής.

Ο Σπανούλης (για να μείνω λίγο ακόμα στον Βασίλη), ήταν αναμφισβήτητα αυτός που "απογείωσε" την ομάδα. Μετά από 15 χρόνια χωρίς τίτλο, αποτέλεσε τη βάση και γύρω του "χτίστηκαν" όλα. Μαζί του και άλλα παιδιά, τα οποία ούτε "γέρασαν", ούτε είναι "άσχετοι", ούτε "λίγοι".

Και χρησιμοποιώ κουβέντες όσων χωρίς κόστος έχουν ρίξει λάσπη και χώμα μαζί. Η ομάδα πρωταγωνιστεί και συνεχώς μειώνονται οι παίκτες που βρίσκονταν στην κατάκτηση των τίτλων. Δεν εξετάζω τους λόγους. Μη τσακωθείτε για το ποιος φταίει. Σημασία έχει, ότι κάθε χρόνο φεύγουν παίκτες...

Ο Ολυμπιακός λοιπόν μπήκε σε επτά χρόνια στην κορυφή της Ευρωλίγκας, με τον δικό του τρόπο. Η φθορά της ομάδας στον εαυτό της, έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο για τον αποκλεισμό. Χάθηκε ο τσαμπουκάς του "εγώ δε χάνω πουθενά". Και έχασε παντού...

Ο Ναβάρο σε δέκα χρόνια, πήρε μια Ευρωλίγκα. Ο Παναθηναϊκός πήγε τελευταία φορά σε φάιναλ-φορ το '12, ο Ντε Κολό και ο Τεόντοσις πασχίζουν και κάθε χρόνο βρίσκουν τον Ολυμπιακό (αλήθεια πόσο ανακουφισμένοι είναι οι Ρώσοι φέτος ε;), η Φενέρ γέμισε τον Βόσπορο με δολάρια και παρακαλάει για έναν τίτλο. Ναι, δέχομαι ο καθένας να κοιτάει τη δική του την "καμπούρα", αλλά όταν μια ομάδα έχει φτάσει την ευτυχία σου στον ουρανό, περιμένει από εσένα, να μη ξεχνάς...

Για το ματς με την ΤΣΣΚΑ, δε χρειάζεται να γράψω κάτι. Ο Ολυμπιακός των τελευταίων δευτερολέπτων ασχέτως αποτελέσματος, έβγαλε αυτό που πραγματικά είναι. Και το οποίο πολλές φορές φέτος το ‘χε ξεχάσει!

Γνώμη μου είναι για επίλογο, ότι εν μέσω της (σωστής και απαραίτητης) κριτικής ο κάθε φίλος του Ολυμπιακού, ξέρει όλα αυτά που μόλις έγραψα. Και μαζί με την ομάδα του, το μόνο που μπορεί τώρα να πει στην Ευρωλίγκα, είναι: Εις το επανιδείν...