Είδες για να έχεις παίκτες;

Τι θες να κάνεις ως Ολυμπιακός στην παρούσα φάση και στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα; Να κερδίζεις… Μισό - Μηδέν. Μπορεί να ενοχλεί τον κόσμο, να πειράζει τους αναλυτές, να στενοχωρεί ακόμη και την διοίκηση (ενδεχομένως), αλλά τα αποδυτήρια και γενικά το προπονητικό κέντρο, επιθυμούν απλά να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

Ίσως να ‘ναι κι αυτό που οδηγεί τον Μαρτίνς να βάζει την ίδια ενδεκάδα συνεχώς. Κάποια στιγμή θα εμφανίζονταν και... σκοτάδια γύρω του, όσον αφορά αυτό το θέμα. Και ναι, έτοιμος ήταν ο Αστέρας να δώσει την ευκαιρία στους θεωρητικούς του αθλήματος, να αρχίσουν να λένε πόσα λεπτά έπαιξε ο καθένας με την εθνική της χώρας του και γιατί χρησιμοποιήθηκε από τον Πορτογάλο. Ελάτε τώρα και εσείς που διαβάζετε αυτές τις αράδες, παραδεχτείτε το, συλλάβατε τον εαυτό σας να μονολογεί "κουρασμένοι" κλπ κλπ.

Παλεύουν οι ρεπόρτερ κάθε εβδομάδα να πετύχουν μια έστω αλλαγή. Έχουν κάνει το περίφημο ροτέισον εμμονή της καθημερινότητας. Ο Πορτογάλος όμως, πορεύεται όπως ξεκίνησε. Και ναι, έβαλε τον Φορτούνη μετά από δυο σερί εθνικά ματς. Τον Μπουχαλάκη το ίδιο. Τον Ελαμπντελαουί και όσους άλλους τέλος πάντων έπαιξαν το περασμένο δεκαήμερο. Εγώ το μόνο που θα γράψω για τον Μαρτίνς σήμερα, είναι ένα: μου αρέσει η ηρεμία του.

Δε μου δείχνει να χάνει τη γη από τα πόδια αυτός ο άνθρωπος και όταν το βλέπει ο παίκτης, δε σταματάει να παλεύει. Έτσι είναι η μπάλα παιδιά. Θα έρθουν και αυτά τα βράδια. Τα δύσκολα, τα ζόρικα. Ο Αστέρας δεν είναι Λεβαδειακός, ούτε Γιάννενα. Πολύ άτυχος. Ξεκίνησε το πρωτάθλημα με τους τρεις διεκδικητές και έχασε και τα τρία παιχνίδια. Δυο με πέναλτι που προκάλεσαν θύελλες και ένα με γκολ στις καθυστερήσεις. Καλή ομάδα, σωστός προπονητής ο Παντελίδης.

Το σκορ πάντως, με το οποίο έχασε ο Αστέρας από ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, του έκανε και του Ολυμπιακού. Και το δημιούργησε σχετικά νωρίς ο Καμαρά το 1- 0 με την καραβολίδα του. Ωραίο γκολ. Μόνο όσοι ήταν στο γήπεδο δε κατάλαβαν ότι η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή και δε χρειαζόταν να πάει στον Παπαδόπουλο και να μπει στο τέρμα για να μετρήσει το γκολ. Ο Αφρικανός το ‘χε μεγάλη ανάγκη αυτό. Είχε κερδίσει όλες τις εντυπώσεις, με τα πνευμόνια του και την επιμονή του.

Η αμφιβολία πάντα υπάρχει για το κατά πόσο στα δύσκολα που έρχονται θα μπορεί να τσουλήσει λίγο το τόπι. Από τούτη την Κυριακή όμως άπαντες ξέρουν ότι πρέπει και να φυλάγονται, στην περίπτωση που το "πιάσει" καλά έξω από την αντίπαλη περιοχή. Γκολάρα και ενώ ο Ολυμπιακός είχε προλάβει να… χτυπήσει το κουδούνι του Αστέρα με το φάουλ - δοκάρι του Φορτούνη. Δεν είδαμε πολλά διαφορετικά από την κόκκινη πλευρά.

Η ομάδα μπήκε μετά την διακοπή του πρωταθλήματος με καλή διάθεση, ίδιο ρυθμό με τα δυο προηγούμενα ματσάκια και στόχο να "καθαρίσει" νωρίς. Οι Αρκάδες με τη σειρά τους έκαναν τις επισκέψεις τους ουκ ολίγες φορές στα καρέ του Γιαννιώτη. Πιάστηκαν έξι φορές αφύλαχτοι στην πλάτη των Μιράντα και Βούκοβιτς.

Γενικά κυνήγησαν το βάθος και θέλησαν να εκμεταλλευτούν το μπόλικο ανέβασμα των κόκκινων γραμμών. Ο Ολυμπιακός φυσικά και θα παίξει διαφορετικά με την Μπέτις, γιατί πολύ απλά οι Ανδαλουσιάνοι θα είναι άλλη ομάδα από τον Αστέρα.

Ο Τσιμίκας με τον Ποντένσε, είναι το ντουέτο που απείλησε περισσότερο από την έναρξη κιόλας του ματς. Και έμελλε να είναι αυτοί που όρισαν και την έκβαση της αναμέτρησης. Η μπάλα πήγαινε πιο εύκολα στην πλευρά τους και ίσως να υπήρχε και δεύτερο τέρμα στο πρώτο μέρος, αν ο Πορτογάλος δεν έκανε και μια μικρή κατάχρηση ντρίμπλας. Προσωπικά τον καταλαβαίνω. Έχει φουλ αυτοπεποίθηση, χαμηλότατο κέντρο βάρους, αλλά ξέρει και να κολλάει την μπάλα στα πόδια του. Θεωρεί ότι μπορεί να περάσει και να ξαναπεράσει όσες φορές θέλει τον ίδιο αμυντικό.

Απλά από ένα σημείο και μετά το παρακάνει και στην τελική χάνει ο ίδιος την ευκαιρία να γίνει μάγκας. Πολύ καλός παίκτης, όποιος αντίπαλος πάει με φόρα πάνω του, καλύτερα να ‘χει ζητήσει να μην είναι ανοιχτές οι κάμερες και απαθανατίζουν το… ρεζιλίκι του. Ο Ποντένσε λοιπόν έκανε το σωστό στο σωτήριο τέρμα του Νάτχο.

Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα όμως, ο Ολυμπιακός είχε μπει σε μπελάδες. Δέχθηκαν γκολ από έναν άνθρωπο που έκανε κούρσα 60 μέτρων! Κούραση στη μισή ομάδα, ο Αστέρας συντόνισε τις επιθέσεις του, έφτασε στην ισοφάριση και μετά όλα αφέθηκαν στην… στιγμή. Οι αλλαγές του Ολυμπιακού βοήθησαν. Η ομάδα προσπάθησε να προηγηθεί ξανά άμεσα. Κάποιες στιγμές αγχώθηκε ο Βούκοβιτς και σήκωσε δυο μπάλες.

Όμως η γενική αντίδραση ήταν ορθή. Ο Ποντένσε πήγε λίγο κεντρικά για να στηρίξει τα δυο πλέον φορ, στο δεξί πλάι ο Φετφατζίδης, ενώ αριστερά αφέθηκε πλήρως η γραμμή για κανά δεκάλεπτο στον Τσιμίκα.

Αυτός ήταν ο καλύτερος κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη. Και δικό του είναι το 2-1. Πήδηξε δυο φορές στον Θεό, τη δεύτερη κυριολεκτικά σκοτώθηκε για να πάρει κεφαλιά. Τα κατάφερε. Άλλαξε πλευρά η μπάλα, ήρθε η σέντρα του Ποντένσε, σούπερ "σπάσιμο" από τον Γκερέρο και υποδειγματικό τελείωμα από τον Νάτχο, που θα κάνει κι άλλα τέτοια. Κρατήστε το.

Συμπέρασμα; Ένα και μοναδικό: Ο φετινός Ολυμπιακός έχει υλικό, που δεν είχε την προηγούμενη διετία. Έχει παίκτες, ενισχύθηκε. Είναι δύσκολο το έργο του Μαρτίνς. Πρέπει όλοι να παίζουν, να βολεύονται, να περνάνε καλά, να είναι ευχαριστημένοι και να προσφέρουν. Πιστεύω ότι το ματς ήταν παραπάνω από διδακτικό για όλους. Καλύτερη ανακατανομή χρόνων και ρόλων μάλλον χρειάζεται, αλλά αυτά θα τα βρει η υπηρεσία.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε γιατί δεν αποτρελάθηκε. Κέρδισε γιατί το κυνήγησε σωστά. Κέρδισε γιατί το κλίμα έχει αλλάξει. Δεν δυσφόρησε κανείς, δε γκρίνιαξε κανείς, δεν αγανάκτησε κανείς στο Καραϊσκάκη. Ήταν έτοιμοι ακόμη και με 1-1 να χειροκροτήσουν την ομάδα τους. Και όταν είσαι έτοιμος να δεχθείς το ότι δεν θα κερδίσεις, τότε κερδίζεις!

Η συνέχεια; Ο Μαρτίνς ξέρει ότι για μια ομάδα δεν υπάρχουν αδιάφορα παιχνίδια. Ο κόσμος του Ολυμπιακού θέλει και σερί νικών στο πρωτάθλημα, αλλά και αποτελέσματα στην Ευρώπη. Μπορεί η Μίλαν να έχει το όνομα, η Μπέτις να είναι μια πολλή γρήγορη και επιθετική ομάδα, αλλά όταν ξεκινάει ο αγώνας, ένας οπαδός, ένας φίλαθλος κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο τους δικούς του ποδοσφαιριστές. Την Πέμπτη λοιπόν, είναι μια άλλη ιστορία και καθόλου εύκολη. Θα τα ξαναπούμε τότε…

Photo credits: eurokinissi