Ούτε ο ΟΦΗ στάθηκε ικανός να σταματήσει τον Ολυμπιακό. Χωρίς να ξετρελάνουν τους φίλους τους οι Πειραιώτες και παίζοντας απλά υποφερτά, πήραν το ματσάκι με ένα γκολ. Είναι από τα παιχνίδια, που κρατάς το τρίποντο και πετάς όλα τα υπόλοιπα. Μια απόδραση για την οποία η ομάδα του Πειραιά δε χρειάστηκε να οργιάσει.

Ο αγώνας για τον Σίμο, τον προπονητή του ΟΦΗ, ήταν ωραίος. Διαφωνώ μαζί του. Μια σούπα ήταν, που ο Ολυμπιακός κέρδισε γιατί ήταν καλύτερος του αντιπάλου του και ως εκεί. Τίποτα περισσότερο. Κάθε βαθμός έχει την σημασία του. Και οι «ερυθρόλευκοι» θα τα ‘χαν κάνει όλα καλά, αν δεν υπήρχε αυτή η ανόητη ιστορία όπως εξελίχθηκε με τον Σεμέδο και την αποβολή του. Δεύτερη κίτρινη μετά τη λήξη για τον Πορτογάλο που για την αξία του, δεν δικαιολογείται.

Και για να το τελειώσω αυτό, επειδή όλοι είδατε τι έγινε, έχω δυο απλές απορίες, που κανείς μα κανείς δε θα μου τις απαντήσει: Η πρώτη είναι μόνιμη, στην Ελλάδα γιατί μπαίνουν στο γήπεδο όλοι; Τα ball boys γιατί μπαίνουν στο γήπεδο; Έχετε δει στην Πρέμιερ Λίγκ ή στη Μπουντεσλίγκα, να μπαίνουν μέσα τα παιδάκια; Κανείς δε μπαίνει όταν τελειώνουν οι αγώνες. Στην Ελλάδα μπαίνουν τα παιδάκια, μπαίνουν οι αστυνομικοί, μπαίνουν οι παρατρεχάμενοι των ομάδων. Νέοι, γέροι, παιδιά, καρτελάκηδες, αυτά δεν είναι ποδοσφαιρικά παιχνίδια, είναι διαδήλωση κόμματος την δεκαετία του ’80 στην πλατεία Συντάγματος. Βλέπεις κάτι τύπους σε όλα τα γήπεδα που πατάνε χορτάρι.

Τραγικές εικόνες; Κωμικές εικόνες; Διαλέξτε και πάρτε. Το δεύτερο ερώτημα είναι λίγο χαζό, ο Σεμέδο τι την ήθελε τη μπάλα; Και μεταξύ μας, πήρε κάρτα επειδή απώθησε ένα παιδί. Οκ, εγώ θα το γράψω και εσείς βρίστε με: Για κοινωνικούς λόγους, για συναισθηματικούς λόγους και ό,τι άλλο θέλετε, οκ να τιμωρηθεί. Όμως ο Σκουλάς (VAR) με τον Μανούχο του έδωσαν την κίτρινη, γιατί έχοντας λήξει ο αγώνας πέταξε ένα ball boy πέρα, που βρέθηκε (κακώς) μέσα στο γήπεδο.

Δηλαδή στον χώρο εργασίας του ποδοσφαιριστή. Δε τον δικαιολογώ, βλακεία του. Αλλά σας έχω ξεκαθαρίσει ανεξαρτήτως ομάδων, ότι θα πρέπει κάποια στιγμή να σεβαστούν τον αγωνιστικό χώρο, που ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους ποδοσφαιριστές. Και πάει ο άλλος ο Φερέιρα που αντί να σκεφτεί επαγγελματικά, ορμάει στον συνάδελφό του, να του ζητήσει τον λόγο για να πουλήσει ΟΦΗλικι. Αν όμως στο επόμενο ματς, όπου παίζει ο ΟΦΗ μπουν στο γήπεδο διάφοροι, τότε θα γκρινιάζει και θα κλαίγεται. Αυτό δε θα γίνει;

Ο καθένας στην Ελλάδα, μάγκας στην καλύβα του. Αυτή είναι η άποψή μου και δεν αλλάζει ούτε αν έρθει η γη ανάποδα. Ισχύει για όλες τις ομάδες, όλα τα γήπεδα και για όλους τους άσχετους που μπουκάρουν μέσα ό,τι κι αν είναι. Τα ‘χω ξαναπεί, απλώς μου δόθηκε η ευκαιρία τώρα να τα γράψω ξανά. Δε θα κατηγορήσω ποτέ ποδοσφαιριστή, που δε σέβονται το μέρος της εργασίας του. Κατά τα άλλα, ο Ολυμπιακός έμεινε πρώτος και ήταν η… μίξη της κακής συμπεριφοράς του Γιαννούλη με την σωστή πίεση του Ελ Αραμπί, που έφερε αυτό το 0- 1. Τα προσωπικά λάθη είναι στην ημερήσια διάταξη του ποδοσφαίρου.

Οι νόμοι οι άγραφοι είναι απλοί, αλλά και ο εγωισμός των επαγγελματιών μεγάλος. Μια… σβησμένη μπάλα για τον αμυντικό του ΟΦΗ. Οι προπονητές λένε «αν δε μπορείς να τη δώσεις σωστά, διώξ’ τη, αν δε μπορείς να την διώξεις βγάλ’ τη έξω». Πάντα έχουν δίκιο, γιατί μπροστά στο κοινό καλό, ο εγωισμός του καθενός πρέπει να πηγαίνει περίπατο. Οι ποδοσφαιριστές όμως δεν ακούν. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα πετάξουν έξω το τόπι, θα χρεωθούν ένα δευτερόλεπτο αμπαλοσύνης, αλλά θα ‘χουν ήσυχο το κεφάλι τους. Ο Γιαννούλης, ήθελε να κρατήσει μπάλα. Ο Ελ Αραμπί τον τιμώρησε, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι μόνο ο ψυχρός εκτελεστής. Του πήρε τη μπάλα και την σέρβιρε σωστά στον Καμαρά. Ο τελευταίος πλάσαρε και οι Πειραιώτες σε ένα ημίχρονο που δεν είχαν καταφέρει να κάνουν θόρυβο βρέθηκαν να κερδίζουν.

Βάζοντας μάλιστα το γκολ στα χασομέρια του 45λεπτου, φόρτωσαν και με πίεση τον ΟΦΗ. Οι Κρητικοί, δεν είναι η ομάδα του πρώτου γύρου. Οι πολλοί τραυματισμοί, αλλά και η φθορά του χρόνου έχουν επηρεάσει αρνητικά τους παίκτες του Σίμου. Οι λαβωμένοι γυρνάνε, αλλά η μηχανή δε λειτουργεί το ίδιο. Οι Κρητικοί δε μπήκαν να παίξουν τον Ολυμπιακό όπως ο θαρραλέος και υπέροχος (εδώ και πολύ καιρό) Άρης. Έχουν χάσει την σπιρτάδα τους, αλλά μπόρεσαν να κρατήσουν και μακριά τον κίνδυνο. Ο Βαλμπουενά ξεκινώντας πλάι στην τριάδα των μπροστινών του Μαρτίνς αναγκαζόταν να αλωνίζει από ένα σημείο και μετά για να βρει χώρους. Να πάρει μπάλα, μιας και δεν υπήρχε και παίκτης να του τη δώσει εκεί που έπαιζε. Τα τρία χαφ, έδωσαν πολλά στον επιθετικό Άρη, αλλά όχι απέναντι στον αμυντικό και μαζεμένο ΟΦΗ. Ναι μεν λοιπόν ο Ολυμπιακός δεν ανησυχούσε, αλλά από την άλλη δεν ήταν και εύκολο να δημιουργήσει ζητήματα. Καμία δημιουργία από το πλάι.

Μια φάση μόνο από μια μεγάλη μπάλα στο δεύτερο δοκάρι με κεφαλιά του Γκιλιέρμε άουτ. Το γκολ του Καμαρά ήταν λουκούμι για τους «ερυθρόλευκους». Ήταν η εντέκατη φορά που ο ΟΦΗ είχε βρεθεί πίσω στο σκορ για το φετινό πρωτάθλημα. Με Αστέρα Τρίπολης, Πανιώνιο και Άρη είχαν καταφέρει οι Κρήτες να γυρίσουν παιχνίδια που βρίσκονταν πίσω στο σκορ. O Ολυμπιακός όμως δεν είχε την συμπεριφορά των προαναφερθέντων. Ήταν προσεκτικός, όχι πιεστικός, όχι φορτικός, δεν ανησύχησε αλλά ούτε και …στραγγάλισε τον αντίπαλό του. Το παιχνίδι κύλησε στην μετριότητα (και ίσως πιο κάτω), οι αλλαγές δεν έφεραν τα πάνω- κάτω και στην περίπτωση των «ερυθρόλευκων» η αποστολή εξετελέσθη…