Είσαι ο Ολυμπιακός, τα βρίσκεις σκούρα και παραδίνεσαι έτσι; Απαράδεκτο...

Η εικόνα του Ολυμπιακού ήταν υποφερτή στο πρώτο μέρος και αποκαρδιωτική στο δεύτερο. Το ταξίδι στο Τελ Αβίβ στέφθηκε με αποτυχία. Οι δικαιολογίες υπάρχουν, όπως υπάρχουν και για όλες τις ομάδες του πλανήτη σε όλα τα αθλήματα. Ο κορονοϊός, έχει δυστυχώς επιβάλλει τον δικό του νόμο. Αυτό όμως έχει να κάνει με το κάθε άθλημα και μόνο. Δεν δημιουργεί δικούς του κανόνες ο covid για το πως πρέπει να συμπεριφέρεται μια ομάδα. Ούτε θολώνει προπονητές, ούτε κάνει παίκτες να αγωνίζονται στα κουτουρού. Αυτά εμφανίζονται όταν δεν υπάρχουν σταθερές και ηρεμία. Η Μακάμπι είναι μακριά βαθμολογικά, αλλά τη νίκη την ήθελε για πολλούς λόγους. Και την πήρε γιατί την άξιζε και την κυνήγησε με μανία. Και έκανε τον Ολυμπιακό να δείχνει χειρότερος απ' ότι ήταν στην Πόλη εναντίον της Φενέρ. Αυτό θέλει μεγάλη προσπάθεια για να το... καταφέρεις.

Ας την πάρουμε ανάποδα λοιπόν την ιστορία και ας μιλήσουμε για το άθλιο δεύτερο ημίχρονο. Ναι, οι αριθμοί δικαιολογούν την Μακάμπι και ξεγυμνώνουν τον Ολυμπιακό. Όμως όλα έγιναν από κάποιες αιτίες. Ήταν ένα κάκιστο βράδυ για τον Μπαρτζώκα και τους παίκτες. Αυτό που ενόχλησε περισσότερο ήταν, ότι η ομάδα μόλις άρχισε να παίρνει τον... στραβό δρόμο, δεν μπορούσε να πατήσει ξανά καλά. Ο ένας έφταιγε στον άλλο και όλοι μαζί στον προπονητή τους. Αυτό όμως δεν είναι εικόνα. Και σχεδόν όλοι παρασύρθηκαν στο... τίποτα. Ο Σλούκας να σκεφτείτε, που έχει μια άλφα εμπειρία, έφτασε σε σημείο να ψάχνει να δώσει μπάλα και δεν είχε. Δεν γράφω για τον Πρίντεζη, γιατί μπήκε στο τέλος όταν όλα είχαν κριθεί και ενώ είχε μια καλή δεύτερη περίοδο.

Θα πείτε "ε, πόσοι θες να παίζουν;" Καταλαβαίνω, ότι δεν είναι εύκολο. Όμως είναι εύκολο να διακρίνεις κάποια πράγματα. Ο Γουόκαπ έκανε ποδοσφαιρική εμφάνιση. Ο Λαρεντζάκης το ίδιο. Ο Ντόρσεϊ ήταν εκτός ματς ουσιαστικά από τα φάουλ, αλλά και ποτέ δεν βρήκε ρυθμό. Επίσης δεν μπορεί ο Φάλ να είναι τα πάντα μέσα στην ρακέτα. Μάρτιν και Ζαν Σάρλ έγιναν "μια χαψιά" από τους ψηλούς του Σφαιρόπουλου. Ο Βεζένκοβ για κάποιο λόγο έχει πάψει να σουτάρει, κάτι που έκανε μια χαρά μέχρι και πριν τις γιορτές. Δεν θα καθίσω όμως να αναλωθώ στο μπασκετικό σκέλος, γιατί οι κάμερες "έπιασαν" και μορφασμούς. Και αυτό είναι ακόμη χειρότερο. Και ναι, το αυτάκι του Μακ Κίσικ (κι ας ήταν καλός στο πρώτο μέρος) δεν είναι κακό να του το τραβήξει κάποιος, όταν αντί να πασάρει στον ελεύθερο Βεζένκοβ, διάλεξε να κάνει τον... Πίπεν. Και μετά "τα έβαλε" με τον συμπαίκτη του, ο οποίος κακώς και αυτός γκρίνιαζε (γιατί πολύ απλά δεν θα έβρισκε το δίκιο του).

Ο Ολυμπιακός έχασε ένα ματς. Αυτό που δεν πρέπει να χάσει είναι η ηρεμία του. Το να μην σου βγει μια αναμέτρηση, οκ. Ποτέ δεν είπαν ότι θα πάρουν την Ευρωλίγκα. Όμως οι ίδιοι παίζοντας καλά σε πολλά ματς, δημιούργησαν προσδοκίες. Και σίγουρα μπορούν καλύτερα. Επίσης, σίγουρα δε γίνεται να κάνουν τρίτο σερί προκλητικά κακό παιχνίδι. Και με καρμπόν συμπεριφορά. Τα ίδια και στην Πόλη με την Φενέρ. Απλά ο Μπαρτζώκας έφυγε νωρίς και δεν το έζησε. Ε, τώρα το είδε όλο το έργο και δεν μπόρεσε να αλλάξει και το σενάριο.

Στο δεύτερο μέρος λοιπόν, όλα ήταν στραβά. Άμυνα, ισορροπίες, στόχευση. Ακόμη και όταν κάποιοι προσπάθησαν να βγουν μπροστά, έπαθαν... σοκ, από τον τρόπο που τους αντιμετώπισε ο αντίπαλος κόβοντάς τους τον βήχα. Καμία ομαδική συμπεριφορά στην άμυνα της Μακάμπι. Καμία φαντασία. Καμία φρεσκάδα. Καμία διάθεση. Καμία συνοχή. Αδούλευτοι πήγαν; Όχι. Μπλαζέ; Όχι. Για εμένα είναι χειρότερο, να σε στριμώχνει ο αντίπαλος και να το δέχεσαι. Και να εκνευρίζεσαι. Και να το ρίχνεις και στο τουρλουμπούκι. Πόσο πιο κακό 20λεπτο μπορεί να κάνει η ομάδα; Δεν πιστεύω...

Τι είχε προηγηθεί στο πρώτο ημίχρονο; Καθυστέρησε να πάρει μπροστά η... μηχανή. Και δεν ήταν τόσο η άμυνα των Ισραηλίνών, όσο ένα απρόβλεπτο τρέμουλο και ένα μικρό ρεσιτάλ κακής πάσας. Ακόμη και καλοστημένο πικ 'ν ρολ, χαλούσαν την τελευταία στιγμή. Η Μακάμπι πήρε μια μικρή διαφορά, αλλά ήταν ο Παπανικολάου αυτός που κράτησε την ομάδα του και δεν κατηφόρισε το Γιάντ Ελιάου. Γιατί όπως γνωρίζετε καλά (ακόμη και όσοι δεν είναι φανατικοί μπασκετικοί) αν αυτό το γήπεδο... κατηφορίσει, είναι δύσκολο μετά να ισιώσει. Ο Κώστας λοιπόν, μπήκε "ζεστός" και την ώρα που οι συμπαίκτες του είχαν ένα άγχος, αυτός έβαλε τα πρώτα δύσκολα στον Σφαιρόπουλο. Αυτά ήταν και τα τελευταία δύσκολα βέβαια για τον Γιάννη που είχε κι αυτός ανάγκη τη νίκη για να ηρεμήσει και το κεφαλάκι του από την γκρίνια των ανέκαθεν απαιτητικών Ισραηλινών.

Το μεγαλύτερο θέμα για τον Μπαρτζώκα (που να φανταστεί τι θα ακολουθούσε;) ήταν ένα... φορτωματάκι με φάουλ για αρκετούς από τους παίκτες του, αλλά το καλό ήταν πως πήρε πολλά πράγματα από τα παιδιά που ήρθαν από τον πάγκο. Ο Μακ Κίσικ μπήκε φουριόζος. Και εκεί έμεινε η φούρια του, μετά άρχισαν οι... επιδείξεις! Ο Πρίντεζης το ίδιο, απλά ξαναμπήκε όταν το ματς είχε... λήξει. Και όλος ο Ολυμπιακός έπρεπε να τα βάλει με τον Ζίζιτς. Δύσκολη συνθήκη; Εξαρτάται. Ο ψηλός των Ισραηλινών απείλησε με ποικιλία και τον εκμεταλλεύτηκαν οι συμπαίκτες του. Παραδόξως για την φετινή της εικόνα η "ομάδα του λαού", έκλεισε το 20λεπτο και με περισσότερες ασίστ απ' ότι ο Ολυμπιακός που σε αυτόν τον τομέα είναι καλός.

Γενικά όλοι γνωρίζαμε πως αυτό το ματς δεν θα καθαριζόταν και δεν θα καθοριζόταν από νωρίς. Η Μακάμπι δεν είχε καλό Δεκέμβριο και μετά την... πλάκωσε και ο κορονοϊός. Είχαν καιρό να μαζευτούν όλοι σε ματς Ευρωλίγκας, αλλά σάμπως και ο Ολυμπιακός έχει καναν τρελό ρυθμό; Συνεπώς οι λεπτομέρειες και οι άμυνες είχαν σημασία. Οι γηπεδούχοι είχαν μόνο τρία λάθη στο ημίχρονο και αυτό ήταν το δεύτερο "κλειδί". Το πρώτο όπως σας εξήγησα, ήταν πως τάιζαν καλά τον Ζίζιτς. Ωστόσο τα πολύ καλύτερα ήρθαν στο δεύτερο μέρος, όπως ακριβώς σας τα περιέγραψα και με την άθλια εικόνα μιας ομάδας, που σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό το πραγματικό της πρόσωπο.

Τελείωσε το παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός που έχει δείξει τόσο καλά, έκανε 15 λάθη. Η Μακάμπι που είχε μια εικόνα κουλουβάχατα, σε ματς πίεσης και άγχους, ολοκλήρωσε με 4!!! Τι να άλλο να γράψω δηλαδή; Ή μάλλον ναι, υπάρχει κάτι και πολύ σοβαρό. και κατά τη γνώμη μου βαραίνει τους πάντες. Δε γίνεται να παραδίνεσαι έτσι. Και δεν το συζητάω. Δεν υπάρχει δικαιολογία. Φαινόταν στα πρόσωπα. Οι περισσότεροι σα να μην υπάρχει ελπίδα, σα να μην χρειάζεται άλλη προσπάθεια. Και αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί όπως και να πάει ένα ματς, ακόμη και να το χάσεις, αν έχεις παλέψει, θα μπορείς και να συζητήσεις αλλιώς μετά την ήττα.

Οι "ερυθρόλευκοι" πριν τα Χριστούγεννα κέρδισαν τον Παναθηναϊκό και έκτοτε είναι αλήθεια, ότι ο κορονοϊός, τους τα... τίναξε όλα στον αέρα. Και πρόγραμμα και προπονήσεις και εικόνα. Όμως, αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια που θα ασχοληθεί μαζί της ο χρόνος. Για όλα τα άλλα, πρέπει να ασχοληθούν ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες...