Ελλάδα... 1987

Μετά από ένα κακό αποτέλεσμα, είναι η στιγμή που ο καθένας συνήθως αραδιάζει το μακρύ του και το κοντό του. Οι αναλύσεις πολλές, τα άρθρα ποικίλα, οι απόψεις χιλιάδες. Και δώσε ανάθεμα, δώσε «κατηγορώ», δώσε και κριτική παντός είδους. Θα σταθώ σε αυτό καθ’ αυτό το παιχνίδι μας με την Ρωσία . Γενικότητες για την όλη παρουσία μας στο 40οΕυρωμπάσκετ που αποχαιρετήσαμε, τις κρατάω για τις επόμενες ημέρες.

Όποιος έχει βρεθεί σε αποδυτήρια ομάδας, έχει υπάρξει μέλος αυτής σε οποιοδήποτε άθλημα, καταλαβαίνει ότι κάθε στιγμή, κάθε λεπτομέρεια, κάθε ειδική κατάσταση, μετράει σε τεράστιο βαθμό. Κανείς δε γνωρίζει καλύτερα από αυτούς που είναι μέσα από την πόρτα των αποδυτηρίων. Αυτό θα ήθελα να το θυμάστε πάντα…

Φτάσαμε λοιπόν να παίζουμε με τους Ρώσους. Ναι, μη κρυβόμαστε. Ήταν ευκαιρία να πάμε στην τετράδα. Ούτε φόβητρο είναι, ούτε θηρίο ανήμερο. Ούτε όμως και η ομάδα που θα φοβηθεί ή θα λυγίσει στο τέλος, αν δει τον… Σπανούλη, που στην τελική, δεν υπήρχε και Σπανούλης. Γιατί απλά, άλλο σωματείο, άλλο εθνικές. Ξεκάθαρα πράγματα! Οι παίκτες μας στην Τουρκία το ήθελαν πολύ και το έδειχναν. Το φανέρωναν κάθε στιγμή. Το «φάντασμα» του Ελσίνκι, είχε μεταμορφωθεί σε κάτι πολύ καλύτερο. Και πιστέψτε με, είχαν την ίδια θετική διάθεση και για το ματς με τους Ρώσους.

Εδώ λοιπόν, πρέπει να αναλογιστούμε ορισμένα πράγματα. Ο Κώστας Μίσσας, που λογικά θα «ακούσει» τα περισσότερα, έδειξε να διστάζει και να μην εμπιστεύεται τους παίκτες. Είναι μπασκετικός παραλογισμός, εν έτη 2017 να προσπαθείς να κερδίσεις με πέντε παίκτες. Δε γίνεται! Το κάναμε τη δεκαετία του ’80 με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τους άλλους. Επιστημονικά δε γίνεται. Ξεχάστε το αθλητικό σκέλος. Η εθνική μας, όσο είχε φρεσκάδα, σάρωνε. Διαστήματα; Από το 5' ως το 15' που τους « αλλάξαμε τα φώτα» και φυσικά με την έναρξη του δευτέρου μέρους. Μόλις βάραιναν τα πόδια, ερχόταν το κακό. Ένα κακό που μας καταπλάκωσε στην τελευταία περίοδο. Οι προπονητές ετοίμασαν μια ομάδα που θα έπαιζε με πέντε μέχρι να… σκάσουν; Ετοίμαζε μια ομάδα που θα έπαιζε με όλα τα όπλα και απλά φοβήθηκαν στις πρώτες αλλαγές που έκαναν στο διάστημα 8' – 13';

Οι απορίες πολλές. Όπως επίσης, πρέπει και να αναρωτηθούμε και άλλα πράγματα. Με τρεις κοντούς πάίξαμε για ένα τρίλεπτο. Επίσης: Οι αντίπαλοί μας κόντυνα σχήμα, το έκαναν ευέλικτο, αλλά εμείς αντί του Μπουρούση είχαμε τον Παπαγιάννη. Γιατί; Δε φταίει ο Γιώργος, καμία σχέση, αλλά πως «διαγράφεται» από την εξίσωση μια επτάδα παικτών; Πως οι δυο περιφερειακοί δε παίρνουν μια γερή ανάσα; Ο Μάντζαρης ξέχασε το μπάσκετ το τελευταίο τριήμερο; Ο Παπανικολάου αν δεν έχει βγάλει τρίτο πνεύμονα μέσα του, πρέπει να αποτελεί επιστημονικό φαινόμενο, όλο αυτό που πάλευε να κάνει. Το ματς χάθηκε, εκεί γύρω στο 28’. Όχι στο τέλος. Πιστέψτε με. Στη… δύση της τρίτης περιόδου, που άρχισαν οι Ρώσοι να το πιστεύουν. Γιατί έβλεπαν τους δικούς μας να «καίγονται».Τα δυο γκολ-φάουλ του συγκλονιστικού Καλάθη, μας κράτησαν όρθιους στην τελική ευθεία.

Είναι χρόνοι αυτοί; 36', 33', 36', 34', 37'...!!! Το ροτέισον γύρισε πολλά χρόνια πίσω, όμως θα ήθελα πραγματικά να ξέρω, γιατί το έκαναν; Και όσα και να ειπωθούν τώρα, είναι από τις περιπτώσεις, που θα καταλάβουμε τι έγινε, μετά από χρόνια. Κλωτσήσαμε μια μεγάλη ευκαιρία, με την ίδια άνεση που οι παίκτες μας, έχαναν τις βολές. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι είναι άδικο να «χρεωθεί» τα πάντα ο προπονητής. Δεν είναι εξυπνάδα. Στο κάτω- κάτω έχει και συνεργάτες, έχει και έμπειρους παίκτες που μπορούν να μιλήσουν.

Πραγματικά είναι κρίμα για την «γαλανόλευκη» να γυρίζει με αυτό τον τρόπο στην πατρίδα. Μπορούσαμε να πάμε στην τετράδα και το ξέρουμε. Αν ήμασταν το... χάλι των πρώτων ημερών, να 'στε σίγουροι (και το ξέρετε) ότι θα σας το έγραφα. Τίποτα δεν έδειχνε ότι θα μπερδευτούν τόσο πολύ οι προπονητές. Και δε με καλύπτει η δήλωση του κόουτς ότι δεν έπαιρνε τίποτα απ’ όσους έβαζε. Είναι και άδικο , αλλά και προσβλητικό να μη δείχνεις εμπιστοσύνη στους άλλους παίκτες και να το λες κιόλας. Τόσες μέρες ήταν καλοί; Και αν περνάγαμε δηλαδή, σε ημιτελικό μετά από 48 ώρες πως θα παίζαμε; Αλλά τι λέω κι εγώ; Ας περνάγαμε και το βλέπαμε. Οι βολές που χάθηκαν στο τέλος ήταν κούραση. Τα τρίποντα του Καλάθη και του Σλούκα, απλά δε μπήκαν. Κάναμε μάγκα τον Κβοστόφ. Δώσαμε ευτυχία σε κόσμο και κοσμάκη που μας φοβόταν και φάνηκε από τον τρόπο που έδιναν συγχαρητήρια στον Κιριλένκο τόσοι και τόσοι (που ‘χουν φάει και ψωμί στην Ελλάδα). Σε αυτή τη ζωή όπως στρώνεις κοιμάσαι, το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο, να δώσεις μια στραβοκλωτσιά, να μπει γκολ και να κερδίσεις. Θέλει μεθοδικότητα και σωστή διαχείριση. Στο κατάλληλο σημείο της διοργάνωσης, δείξαμε έτοιμοι για όλα. Όμως όταν δεν εμπιστεύεσαι την ομάδα σου, δεν αξίζει και να περάσεις…

ΥΓ. Δε ξέρω ποιοι σταματάνε, αν σταματάνε, ποιος θα ξαναπαίξει στην εθνική μας ή όχι. Όπως και να ‘χει μπράβο τους για την προσπάθεια, εύχομαι να φτιάξουμε μια καλή ομάδα για τα προκριματικά (γιατί από αυτούς δε γίνεται να είναι κανείς λόγω κόντρας Ευρωλίγκας- ΦΙΜΠΑ) ώστε να πάμε στο παγκόσμιο. Και απαραίτητη προϋπόθεση: Να ξέρουμε από την αρχή, ποιοι θα είναι και να υπάρχει ένας άνθρωπος να τους κρεμάει ανάποδα όταν «ξεφεύγουν». Τα ξαναλέμε –μπασκετικά- μετά το ντέρμπι του ΣΕΦ…