Έλληνα, η Εθνική ομάδα που λατρεύεις
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος σε άλλη μια μεγάλη διοργάνωση, γράφει για τον Ανδρέα Παπανδρέου, τα ουζερί, τις μπανανόφλουδες και την Εθνική μπάσκετ που άλλαξε φορεσιά, έχει πλέον καπετάνιο και κολάζει τους εχθρούς της που θα παλέψουν να την βλάψουν
Να 'μαστε, λοιπόν, σε άλλο ένα μεγάλο ραντεβού. Ήρθε η ώρα για να μιλήσουν αυτοί που πρέπει. Αρκεί να μιλήσουν βέβαια και να μην μείνουν και πάλι σιωπηλοί.
Ξέρετε, αυτοί οι... Αύγουστοι της Εθνικής μας είναι συνήθως πολύ περίεργοι. Τις περισσότερες φορές γεμάτοι προσδοκίες. Γεμάτοι πίστη και αισιοδοξία. Και μετά έρχεται ο Σεπτέμβριος. Αυτά τα Ακρόπολις έχω πείσει τον εαυτό μου, ότι γίνονται περισσότερο για κακό παρά για καλό. Η ομάδα κατακτούσε έναν αστείο τίτλο, χιλιάδες κόσμου ούρλιαζαν σα να βρίσκονταν σε ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου την δεκαετία του '80. Και μετά ερχόταν το... κενό.
Πηγαίναμε σε κάθε διοργάνωση. Οι πόλεις άλλαζαν. Οι χώρες διαφορετικές. Οι αντίπαλοι βγαλμένοι από ποικιλία σε παραλιακό ουζερί στον Βόλο. Το σενάριο κάθε φορά διαφορετικό. Κάτι άλλο στα EuroBasket, κάτι αλλιώτικο στα παγκόσμια. Το αποτέλεσμα ίδιο. Συναίσθημα; Πίκρα... Απογοήτευση.
Οι παίκτες να βιάζονται να... χουχουλιάσουν στην αγκαλιά των σωματείων και των οπαδών τους. Οι προπονητές να θεωρούν ότι για όλα φταίνε οι δημοσιογράφοι που έκαναν κριτική. Και η Ομοσπονδία να περνάει άνετα στην... επόμενη πίστα που ήταν και είναι η κλήρωση των αγώνων της Α2, της Β' Εθνικής κλπ. Όλα καλά λοιπόν...
Μόνο με Ιτούδη
Τι λέτε; Ήρθε η ώρα να τα αλλάξουμε; Ήρθε η ώρα να φτάσουμε σε κάτι καλό, μετά το 2009; Τότε που δεν την πίστευαν την ομάδα, αλλά κατάφερε και πήρε την τρίτη θέση. Τότε που λίγοι πόνταραν πάνω σε αυτό το σύνολο. Και ίσως αυτό το... μικρό ποντάρισμα να αποδείχθηκε ευεργετικό. Όχι, τούτη τη φορά δεν μας ποντάρουν με... λίγα.
Ο Αντετοκούνμπο είναι εδώ. Η αφρόκρεμα των παικτών μας, που παίζουν Ευρωλίγκα είναι εδώ. Ο Ντόρσεϊ με το αδίστακτο σουτ είναι εδώ. Αλλά για μισό λεπτό... Κι άλλες φορές ήταν έτσι. Και στο Παγκόσμιο που ήμασταν στην Κίνα, μια χαρά ρόστερ δεν είχαμε; Και τι ζούσαμε; Όσα και στο Ελσίνκι και στη Λιλ και στην Μαδρίτη και και και. Σας έγραψα πιο πάνω. Μόνο οι πόλεις άλλαζαν...
Παρακολουθώντας την πιο πετυχημένη εθνική ομάδα της χώρας τόσα χρόνια, μπορώ να σας γράψω και να υπογράψω με χέρια και πόδια, ότι για εμένα η μεγαλύτερη εγγύηση είναι η παρουσία του Δημήτρη Ιτούδη.
Από εκεί -πρέπει να- ξεκινάει μια ομάδα. Και ας είναι και εθνική. Έχουμε επιτέλους έναν από τους καλύτερους προπονητές στην Ευρωλίγκα και αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτούμε. Οφείλουμε να πάρουμε από τον κόουτς της Φενέρ, όλα όσα μπορεί -και θέλει- να δώσει. Προσωπικά σε μια περίοδο, που τα φλας αστράφτουν δικαιολογημένα πάνω στους παίκτες, στηρίζομαι στον προπονητή.
Ο Γιάννης που γουστάρει!
Το πόσο του αρέσει που βρίσκεται εδώ, ο Αντετοκούνμπο δεν το κρύβει. Θέλουν και αυτός και η οικογένειά του να κάνουν κάτι καλό με την εθνική. Τα φώτα στρέφονται πάνω του. Οι ξένοι παρατάνε τους δικούς τους διεθνείς και πάνε να δουν τον Γιάννη. Τα έχουμε ξαναζήσει. Στην Κίνα όλο το γήπεδο φώναζε MVP. Και την ίδια ώρα, η ομάδα μας υπέφερε. Μας έβλεπαν σαν μια ομάδα που πήγε εκεί για να στήσουν πάρτι. Και στο τέλος καταντήσαμε Χριστιανοί στα λιοντάρια τα οποία πήραν την μορφή της Βραζιλίας, της Τσεχίας, των ΗΠΑ...
Ο Γιάννης γουστάρει, αλλά μόνος δεν αρκεί. Πρέπει όλοι να φτιάξουν αυτό που χρειάζεται η ομάδα μας. Όταν στο ρόστερ σου υπάρχουν ο Σλούκας, ο Παπανικολάου, ο Καλάθης, ο Παπαπέτρου, ο Παπαγιάννης και οι υπόλοιποι δεν γίνεται να περιμένεις τα πάντα από έναν υπερπαίκτη.
Ο Αντετοκούνμπο θα πάρει από όλους και οι άλλοι θα πάρουν από τον Γιάννη. Αν δεν γίνει αυτό, θα αποτύχουμε. Κρατήστε αυτό που σας γράφω. Οι ξένοι στην τελική δεν είναι βλάκες. Έχουν κι αυτοί προπονητές , καλούς παίκτες και διάθεση. Και στην τελική και κίνητρο απέναντί μας.
Μιλάνο - Βερολίνο
Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Πάλι θα γυρίσω τον χρόνο πίσω. Όχι μην φοβάστε δεν θα σας κουράσω. Απλά θα επισημάνω κάποια γεγονότα. Στο Παγκόσμιο του '14 πριν πάμε Μαδρίτη, φύγαμε με 5- 0 από τη Σεβίλλη. Έναν χρόνο μετά πήγαμε στην ΛΙλ με 5-0 από το Ζάγκρεμπ. Και στην ισπανική πρωτεύουσα και στην γαλλική πόλη, μια που πήγαμε και μια που μας... καθάρισαν. Κι ας ούρλιαζαν όλοι "ουάου 5- 0 η Ελλαδάρα".
Ναι, ωραίο θα ήταν στο Μιλάνο να κάνουμε 5-0. Αλλά το κέρδος που πρέπει να αποκομίσουμε αποκλειστικά και μόνο είναι, να δούμε την ομάδα μας να ρολάρει. Να αφήνει στο στίγμα της. Και στην τελική, μακάρι εδώ στη Λομβαρδία να εμφανιστούν και προβλήματα στο παιχνίδι μας. Για να τα δουλέψουμε. Για να δούμε αν μπορούμε να τα ξεπεράσουμε.
Όταν πάμε στο Βερολίνο όλα θα πρέπει να είναι... τελειωμένα. Εκεί γυρισμός δεν θα υπάρχει. Επί γερμανικού εδάφους θα είναι υποθέσεις 40 λεπτών χωρίς περιθώρια διόρθωσης την επόμενη ημέρα. Και αυτά είναι στοιχεία που πρέπει να υπάρχουν στο τεχνικό τιμ. Εξάλλου, περισσότερους να κάθονται σε πάγκο εθνικής ομάδας, δεν έχω ξαναδεί. Ούτε η εθνική Αγγλίας στο ποδόσφαιρο δεν έχει τόσους που ζουν και αναπνέουν οι φουκαράδες να συναντήσουν την χαρά σε κάποια διοργάνωση.
Μπανανόφλουδες και διαλογή
Η αρχή γίνεται με την Κροατία. Σε αυτό το σημείο να θυμίσω και κάτι άλλο. Οι διοργανώσεις κρύβουν πάντα παγίδες. Υπάρχουν πεταμένες μπανανόφλουδες που όποιος περπατάει με... υφάκι και την μύτη ψηλά δεν τις διακρίνει, τις πατάει και βρίσκεται φαρδύς - πλατύς ξάπλα.
Αυτό δεν πήγαινε στο ματς με τους Κροάτες. Ούτε καν στην δική μας ομάδα απαραίτητα. Στις διοργανώσεις, έρχονται πολλές φορές τρελά αποτελέσματα και μετά χαλάει όλο το... δέντρο. Κάνεις υπολογισμούς μελλοντικών αντιπάλων; Άστο καλύτερα. Θα φας κουβά...
Οπότε, ο ασφαλής δρόμος είναι ένας και μοναδικός. Κερδίζεις, βελτιώνεσαι και άσε όποιον είναι να έρθει κατά πάνω σου. Ε, τώρα θα μου πείτε, αντιπάλους δεν διαλέγουν κάποιοι; Ναι, και αυτό γίνεται. Όμως δεν έχουμε κανέναν λόγο να μπούμε σε αυτό το... τρυπάκι εμείς. Ούτε να διαλέξουμε, ούτε να σπάσουμε το κεφάλι μας. Εξάλλου, αν υπάρχει κάτι σίγουρο, αυτό είναι ότι εμάς δεν θα μας διαλέξει κανείς!
Ο κόσμος ο δικός μας...
Χρωστάμε όλοι στη χώρα κάτι καλό σε αυτή τη διοργάνωση. Και η ΕΟΚ και οι προπονητές και οι παίκτες, ακόμη και εμείς που ακολουθούμε την εθνική και διαμορφώνουμε απόψεις. Όλοι είμαστε υπόλογοι και υποχρεωμένοι ανεξαρτήτως αποτελέσματος να κάνουμε τα πάντα σωστά. Από το δικό του μετερίζι ο καθένας. Εμείς χρωστάμε.
Κανείς όμως δεν μας χρωστάει. Κανείς δεν θα μας χαριστεί. Η εθνική μας στο μπάσκετ έχει τέτοια δυναμική που φυσικά και υπάρχουν haters στα γήπεδα που βρίσκεται. Στα μάτια τους, οι άλλοι θα είναι οι αδύναμοι. Εμείς οι δυνατοί. Θα γουστάρουν να χάσουμε. Ας μην τους κάνουμε το χατίρι.
Ακόμη και στο κατάμεστο Φόρουμ το βράδυ του Σαββάτου, όπου οι Ιταλοί θα προσπαθήσουν να σπρώξουν την δική τους ομάδα, εμείς πρέπει να είμαστε στον δικό μας κόσμο, έτοιμοι να ανταπεξέλθουμε. Έναν κόσμο δομημένο αλλιώς. Διαφορετικό από το πρόσφατο παρελθόν. Με χαμόγελο, πίστη, ηρεμία, ενότητα, καλή διάθεση αλλά και πολεμική ετοιμότητα. Κανείς δεν θα μας χαριστεί, σε κανέναν δεν θα χαριστούμε.
Κυρίες, κύριοι, το Ευρωμπάσκετ ξεκινάει. Η Ελλάδα ευτυχώς ή δυστυχώς είναι ικανή για όλα!! Πάμε...
Μην χάσετε την Παρασκευή στις 20:00 την Game Night για την πρεμιέρα της Εθνικής στο EuroBasket 2022:
