Εμείς πάντως, εδώ είμαστε
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για το ελληνικό ΝΒΑ και τον βράχο που έφυγε απ' την πλάτη μας, με την πρόκριση στους "8" του Eurobasket
Η πρώτη είδηση μετά τη νίκη της ομάδας μας, ήταν ότι μετά από μια εξαετία- επιτέλους- νικήσαμε σε νοκ άουτ παιχνίδι. Η δεύτερη είδηση έχει να κάνει με την εικόνα μας, απέναντι στο Βέλγιο. Είχαμε και λίγο… αέρα ΝΒΑ αυτή τη φορά.
Βλέπετε ο Κώστας Κουφός βρήκε πρόσφορο έδαφος και άφησε σε τεράστιο βαθμό το στίγμα του. Παράλληλα και ο Γιάννης Αντετοκούμπο έφτασε σε ντάμπλ- ντάμπλ, δείχνοντας ότι μπορεί να κάνει πολλά κι ας φαίνεται πολλές φορές "ψάρι έξω από τα νερά του". Εξάλλου, τα δυο αυτά παιδιά είναι οι μόνοι της δωδεκάδας μας που δεν έχουν κερδίσει Ευρωλίγκα.
Γιατί; Μα γιατί δεν έχουν παίξει σε αυτή. Και οι δυο πολύ νωρίς ηλικιακά στον μαγικό πλανήτη του ΝΒΑ, συνεπώς, θα πρέπει η επιείκεια να τους ακολουθεί. Κι αν δεν έχουν παίξει στην Ευρωλίγκα (ακόμα), τουλάχιστον είχαν τον τρόπο και γνώριζαν πως πρέπει να λυγίσει το Βέλγιο.
Γενικά η ομάδα μας είχε χαρακτήρα, είχε σωστή συμπεριφορά και "άπλωσε φτερά", μόλις απαλλάχθηκε και το άγχος. Μην παραξενεύεστε. Δε σημαίνει ότι επειδή υπάρχει διαφορά δυναμικότητας με τους Βέλγους, τα άγχη μας τα έχουμε μόνο με Ισπανίες, Σερβίες, Γαλλίες κλπ.
Δεν βρίσκεται χειρότερος βράχος στην... καμπούρα σου, από το να ξέρεις ότι "δεν υπάρχει γυρισμός". Επίσης πάλι στους "16"; Και από το Βέλγιο; Θα ήταν καταστροφή. Προπονητές και παίκτες το γνώριζαν καλά και για αυτό ήταν ανακουφισμένοι στο τέλος. Τη σοβαρότητα ενός αγώνα, δε την δημιουργεί μόνο ο αντίπαλος. Αλλά και οι συνθήκες και η στιγμή.
Το Βέλγιο δε γινόταν να μας κερδίσει, γιατί δεν έπρεπε να μας κερδίσει. Και ήταν τόνοι βάρους στις πλάτες των παικτών μας. Πλέον θα υπάρχει γλυκό άγχος. Θα υπάρχει προσδοκία. Έρχονται μεγάλα ματς, ο άλλος σε κοιτάει στα μάτια. Μπορεί να σε κερδίσει, μπορείς να τον κερδίσεις. Οπότε θα το διαχειριστείς κατάλληλα. Μέχρι να διαχειριστούμε όμως το "αν χάσουμε τη βάψαμε", πέρασε ένα ημίχρονο. Και σιγά - σιγά μπήκε το νερό στ' αυλάκι.
Κερδίσαμε, δε μαζεύουμε βαλίτσες και ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Όλοι μαζί. Και εγώ και εσείς και η ομάδα μας. Έχουμε καλά στοιχεία στα ματς, έχουμε και άσχημα. Τα ψάχνει ο Κατσικάρης που στην τελική, προσπαθεί να χρησιμοποιεί τον κάθε παίκτη την κατάλληλη στιγμή και όταν του κάνει τη δουλειά. Είναι πάντα δύσκολη η δουλειά του προπονητή, ο δικός μας όμως διαχειρίζεται ένα δύσκολο(και πολυτάλαντο) υλικό και επιθυμεί κάθε φορά να πάρει το καλύτερο αποτέλεσμα.
Η συνταγή των τριών κοντών αποφέρει καρπούς γιατί είμαστε δυνατοί στην περιφέρεια και έχουμε παιδιά για όλα τα είδη του μπάσκετ. Από την στιγμή που επιτέλους ησύχασε το κεφάλι μας στη θέση του σέντερ με Μπουρούση - Κουφό να μοιράζονται χρόνο και αριθμούς, όλα τα άλλα είναι θέματα ισορροπίας. Δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι και δε ζηλεύουμε κανέναν. Ο χειρότερος αντίπαλος είναι ο εαυτός μας.
Έχουμε λοιπόν 6-0 στην διοργάνωση και συνεχίζουμε. Όλα μπορούν να γίνουν. Από το όνειρο, μέχρι τον αποκλεισμό (μετά θα δώσουμε μάχη για το προΟλυμπιακό). Αυτό που δε θα γίνει ποτέ, είναι να προδοθείτε από αυτή την ομάδα. Έχει το χάρισμα να σας κάνει να τη γουστάρετε. Έχει την υποχρέωση να πολεμήσει για το καλύτερο δυνατό…
