Εντάξει, αλλά μην ξαναγίνει...

Μια χαρά ήταν στο Περιστέρι ο Λεβαδειακός έχασε. Έτοιμος να τσιμπήσει βαθμό (με πολύ καλό διάβασμα) από τον Ολυμπιακό, απέτυχε. Τι να πεις; Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Όσο για την πλευρά των νικητών; Από τη στιγμή που έγινε και η κλήρωση του Τσάμπιονς Λίγκ, αυτό που περιμένουν τώρα στο λιμάνι είναι δυο πράγματα: Πρώτον κάθε μέρα η ομάδα τους να γίνεται καλύτερη από την προηγούμενη και δεύτερον, να ολοκληρωθούν οι μεταγραφές με ιδανικότερη κίνηση, την απόκτηση του Ερνάνι. Αν γίνει αυτό, όλα θα ‘ναι υπέροχα και θεωρώ ότι πραγματικά ο συγκεκριμένος παίκτης μπορεί να δώσει έξτρα λύσεις στους πρωταθλητές Ελλάδας. Ναι, ο Ντουρμάζ είναι ανεβασμένος, ο Σεμπά μάλλον μπορεί να βοηθήσει, ο Ντοσεβί μπήκε και διέπρεψε, όμως ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής λογίζεται και λύση- φορ, αρκεί βέβαια ο Ολυμπιακός να τα βρει με την Πόρτο και να κάνει δικό του τον Ερνάνι.

Θα πείτε ορισμένοι «βρε κι άλλο στόπερ θες», αλλά νομίζω ότι αυτή η συζήτηση έχει ολοκληρωθεί, από την στιγμή που τοποθετήθηκαν επίσημα τόσο η διοίκηση, όσο και ο προπονητής της ομάδας του λιμανιού. Άρα, μένουμε στο τι θα γίνει, αλλά και στο τι βλέπουμε. Γιατί τόσο με τον Πανιώνιο, όσο και με τον Λεβαδειακό, ο Ολυμπιακός έγινε απειλητικός μόνο όταν τους πρόλαβε πριν οργανωθούν και κλειστούν πίσω. Όσο καλύπτονταν οι αντίπαλοι, τόσο δυσκολευόταν ο πρωταθλητής να κάνει φάση.

Πάντως, ήταν πολύ εύκολο για την κλάση, τις παραστάσεις και την εμπειρία του Πάρντο να «σπάσει» τη μπάλα νωρίς και να δώσει την ευκαιρία στον Χάρα ή τον ντουρμάζ να ανοίξουν το σκορ στο ΟΑΚΑ. Θα ήταν η αποθέωση του αιφνιδιασμού, η δικαίωση της προπόνησης και οι βάσεις για τη νίκη του Ολυμπιακού από νωρίς. Ο Κολομβιανός όμως δεν το έκανε, ήθελε να περάσει και τον τερματοφύλακα. Μετά ζητούσε συγχώρεση από τους συμπαίκτες του. Ο Σίλβα ως όφειλε χειροκρότησε και την ίδια ώρα περίμενε το νέο ντουέτο κεντρικών χαφ, τον Μιλιβόγεβιτς με τον Καμπιάσο να λειτουργήσουν ιδανικά. Ο Αργεντίνος κάτι τέτοια ματσάκια τα έχει για πρωινό, όμως κάθε αρχή έχει και τη διαφορετικότητά της. Έτσι το ντεμπούτο του Καμπιάσο στη Σούπερ Λίγκα, ήταν λογικό να μαγνητίσει τα βλέμματα.

Ο Α. Μάντζιος εμφάνισε έναν Λεβαδειακό που ήθελε να κλείσει κάθε διάδρομο στους «ερυθρόλευκους» και απλά μοχθούσε να βρει μια καλή κόντρα ή ένα καλό στημένο για το κεφάλι του Βαγγέλη Μάντζιου. Ήθελαν πολλή δουλειά οι Βοιωτοί για να απειλήσουν, εξάλλου η διαφορά δυναμικότητας δεν άφηνε και πολλά περιθώρια! Από την άλλη, με ποιοτικότερο ρόστερ σε σχέση με αυτό του αγαπημένου του Πανιώνιου, ο Άκης Μάντζιος έβλεπε τους ποδοσφαιριστές του να περνάνε κάμποσες φορές το κέντρο του γηπέδου για να δημιουργήσουν προϋποθέσεις. Και εν πρώτοις, κατάφεραν να τη βγάλουν καθαρή στο πρώτο μισό του παιχνιδιού, αφού τη σκαπούλαραν και από την… Μαραντονίστικη ενέργεια του Σαλίνο στο 45’.

Ακολούθησε ένα δεύτερο ημίχρονο ανιαρό, ένα δεύτερο μέρος με τον Ολυμπιακό να ατονεί, να είναι προκλητικός απέναντι στον εαυτό του και τον Λεβαδειακό να παίρνει εύκολα την ισοπαλία. Ακούραστα. Και ξαφνικά, μετά το 77’ έγινε άλλος αγώνας. Οι Πειραιώτες διαφοροποίησαν την ταχύτητά τους, η είσοδος του Ντοσεβί βοήθησε, έγιναν κάμποσες φάσεις και μπήκαν δυο γκολ που πλήγωσαν απίστευτα τον φίλο μου τον Άκη Μάντζιο, ο οποίος συνελήφθη από την κάμερα να παραμιλάει. Παίκτης του έδιωξε, ο Μιλιβόγεβιτς έβαλε κόντρα και μπήκε γκολάρα. Ακολούθησε τέρμα αλλά… Μάρκος στο Οπόρτο με τον Παναθηναϊκό. Ο Φορτούνης σούταρε, πάλι κόντρα, κρέμασμα τερματοφύλακα και γκολ! Με δυο λόγια, πήρε το… διπλό η ομάδα του Πειραιά κι αν ο κόσμος της γίνει θιασώτης της θυμοσοφίας «μάζευε κι ας είναι ρώγες», θα πρέπει να σκεφτεί ότι τέτοια εμφάνιση καλό είναι να μην επαναληφθεί.

Α, μην το ξεχάσω, ατάκες του στυλ «έτσι με τη Μπάγερν δεν πάμε πουθενά» ανήκουν σε άμπαλους. Το Τσάμπιονς Λίγκ είναι άλλη ιστορία. Απλά, δεν έχει λόγο να «κλειδώνεσαι» , να ακολουθείς χαμηλό τέμπο και να κερδίζεις με τέρματα στο 89’ και στο 91’. Σε ένα τελευταίο δεκάλεπτο που πέρα από τα δυο τέρματα, υπήρχαν και δυο δοκάρια. «Δέκα λεπτά μπαλίτσα είναι αρκετά» θα πει ο φανατικότερος φίλος των «ερυθρόλευκων» έτσι δεν είναι; Ούτε αυτό όμως συνάδει με τη λογική του αθλήματος και της μεγάλης ομάδας. Θέλει δουλίτσα ο Ολυμπιακός, κάνει «μπαμ» απλά έχει μάθει, έχει ποτιστεί να κερδίζει αγώνες και τίτλους και μάλλον οι αντίπαλοί του «σκοτώνονται» αγωνίζονται, αλλά κάπου στην άκρη του μυαλού τους έχουν το «κάποια στιγμή θα το φάμε». Και το τρώνε…