Εντάξει, ασ' το, προχώρα...

Δεν υπήρχε καμία απαίτηση από τον Ολυμπιακό, για όσους ξέρουν ποδόσφαιρο και βλέπουν όλες τις ομάδες, να πάει να κερδίσει την Μάντσεστερ Σίτι. Δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Είναι δυο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, πάει και τελείωσε. Αν μπορείς να έχεις μια απαίτηση, αυτή είναι να πατήσουν καλά στο γήπεδο, να βγάλουν λίγη ένταση και να μην καταντήσουν να κάνει πλάκα από νωρίς ο αντίπαλος με σουτάκια εκτός περιοχής. Γιατί στο ένα ημίχρονο αυτό είδαμε.

Κακή προσέγγιση, άσχετα αν κάποιοι -κλασικά- θα πουν ότι οι αλλαγές γύρισαν το ματς. Τα 'χουμε πει, λιβάνισμα και Άγιος ο Θεός. Ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να την τιμωρήσει την Σίτι κατά τη γνώμη μου. Ο Γκουαρδιόλα είδε το μεγαλύτερο μέρος του ματς καθιστός (θα τον φάει η ορθοστασία την Κυριακή κόντρα στην Λίβερπουλ) και από την άλλη ο Μαρτίνς προσπαθούσε να καταλάβει αν η ομάδα του ήταν σε θέση για κάτι ακόμη καλύτερο. Όχι ως αποτέλεσμα, προς Θεού, αλλά ως εικόνα!

Η δική μου απάντηση λοιπόν, είναι ναι. Το σκορ στο ημίχρονο ήταν υπέροχο για την ελληνική ομάδα. Με 1-0 στα αποδυτήρια. Με 10 τελικές οι γηπεδούχοι, καμία οι φιλοξενούμενοι. Και πώς να κάνουν τελική άλλωστε; Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, ήταν οι φορές που πέρασε ο Ολυμπιακός το κέντρο στο ημίχρονο. Μια αργή ομάδα ούτως ή άλλως, απέναντι σε μια αγγλική.

Εδώ μετά από αυτή την πρόταση θα μπορούσα να μην γράψω κάτι άλλο. Ο Θαναηλάκης έψαχνε τελική προσπάθεια, αλλά την ίδια ώρα οι παίκτες του Γκουαρδιόλα ό,τι ώρα γούσταραν έφταναν στην περιοχή του Σα. Με υφάκι, με στυλάκι, με ανεσούλα. Ο Μαρτίνς έψαχνε ένταση σύμφωνα με όσα ακούγαμε. Πώς να 'χεις ένταση όμως όταν ο αντίπαλος σε τρέχει; Όταν κυνηγάς να πάρεις την μπάλα. Η κούραση είναι διπλή πάντα.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού πέρασαν από τον Απόλλωνα στην Σίτι. Οι αντίπαλοί τους το Σάββατο είχαν αντιμετωπίσει την Σέφιλντ εκτός. Με όλο το συμπάθιο στον Απόλλωνα, αλλά η διαφορά είναι μεγάλη. Όχι ότι αυτό είναι και η ουσία. Και με τον ΠΑΟΚ ντέρμπι να είχαν, τα ίδια θα βλέπαμε. Η Σίτι έφτανε για πλάκα σε θέση απειλής. Ειδικά στην δεξιά πλευρά του Ολυμπιακού, ο Στέρλινγκ έμοιαζε να κάνει …προπόνηση. Σκληρά μα αληθινά. Και στην τελική, αναμενόμενα. Οι πειραιώτες είχαν τρία ξεκάθαρα προβλήματα που τα έφτιαξαν στο δεύτερο 45λεπτο.

Πρώτον, που να δώσουν τη μπάλα. Καμία κίνηση για ξεμαρκάρισμα. Καμία κίνηση σε χώρο, όπου εδώ που τα λέμε πάντα υπήρχαν γαλάζιες φανέλες. Δεύτερον, δε μπορούσαν να κουβαλήσουν τη μπάλα. Γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι δε μπορούν να το κάνουν σε αυτό το επίπεδο. Τρίτον, πολύ σημαντικό, δε μπορούσε κάποιος να την κρατήσει τη μπάλα. Και ο μόνος που έχει μια κλάση να το κάνει, ο Βαλμπουενά, δεν μπορεί αυτά να τα βρει απέναντι σε μια ομάδα διαμετρήματος της Σίτι.

Ο Μαρτίνς στο ημίχρονο έβγαλε τον Ραντζέλοβιτς (εύκολη αλλαγή) και τον Μπουχαλάκη, που δεν ήταν καλά σε αυτό το ματς. Το ζήτημα είναι, πως δεν ήταν καλά ούτε ο Καμαρά που αντικαταστάθηκε αργότερα. Και ο συγκεκριμένος μπορούσε να κάνει αρκετά. Αν το επίπεδο του Ανδρέα είναι μια χαρά για την Super League, από τον Καμαρά μπορείς να περιμένεις κάτι περισσότερο, αλλά… κορονοϊός.

Ο Εμβιλά αντιθέτως για εμένα, ήταν ο καλύτερος παίκτης. Ούτως ή άλλως πρόκειται για σοβαρό και θετικό ποδοσφαιριστή. Το πέρασμά του από Αγγλία και Γαλλία, του δίνει και παράσημα αλλά και σιγουριά. Μια σιγουριά που την είχε, όταν οι περισσότεροι συμπαίκτες του έτρεμαν. Εξαιρετικός, άνετος, σοβαρός, με τέλειες τοποθετήσει. Η ομάδα δεν ήταν αργή στο Έτιχαντ. Είναι γενικά αργή. Απλά, όταν παίζεις με αντίπαλο που θέλει να σαρώσει κούπες, αυτό φαίνεται περισσότερο.

Βέβαια στην θετική εικόνα του ματς είναι πως οι Άγγλοι το έριξαν στα σουτάκια. Δεν είχαν διάθεση να καταναλώσουν ούτε μισή σταγόνα ιδρώτα περισσότερο απ’ όσο είχαν υπολογίσει. Γούσταραν να πάρουν τους 9 βαθμούς και να μην πιεστούν. Βέβαια αυτό και ο Θεός να είσαι εμπεριέχει ρίσκο. Γιατί αν δεν καθαρίζεις το ματσάκι, κινδυνεύεις. Ο Βαλμπουενά σε μια φάση στο δεύτερο μέρος τελείωσε τη φάση άσχημα, στην συνέχεια ο Καμαρά δε βρήκε όπως θα ήθελε τον Ελ Αραμπί και γενικά ο Ολυμπιακός έκανε τις επισκεψούλες που δεν είχε πραγματοποιήσει στο πρώτο 45λεπτο.

Σε αυτό το σημείο με αφορμή την παρουσία του Μπρούμα να γράψω ότι ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής, δεν έχει καμία σχέση με τον Ποντένσε. Είναι παίκτης ανοιχτού γηπέδου και κόλλαγε τέλεια στην συγκεκριμένη αναμέτρηση. Θέλω να τον δω και με κλειστές άμυνες. Η προηγούμενη και μοναδική φορά που η ομάδα δεν είχε Έλληνα ποδοσφαιριστή (τώρα υπήρχε ο Χολέμπας αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) ήταν στις 15 Σεπτεμβρίου του '16, όμιλοι Europa league κόντρα στους Γιούγκ Μπόις. Ο Πέπε πάτησε καλύτερα από τον Μπουχαλάκη στο γήπεδο, αλλά ξαναλέω το ματς αυτό ήταν λίγο… παγίδα λόγω των διαθέσεων της Σίτι που ήθελε απλά να περάσει η ώρα.

Ο Εμβιλά σας τα έγραψα και πιο πάνω με ξετρέλανε χωρίς να με εκπλήσσει γιατί τον είχα δει με την Σεντ Ετιέν. Ο Ζεσούς έβαλε γκολάρα για το 2-0, ο Κανσέλο με σουτάκι το 3-0 και καληνύχτα. Επαναλαμβάνω όμως, ίσως και να μπορούσε να τιμωρηθεί η αγγλική ομάδα γιατί έριξε στροφές κυριολεκτικά κοροϊδεύοντας από το 15'.

Πέρασε αυτή η υποχρέωση για τον Ολυμπιακό, η επόμενη είναι ξανά Σίτι στον Πειραιά. Όμως για τα σενάρια; Ας περιμένουμε να γίνει και το Μαρσέιγ - Πόρτο. Οι Πορτογάλοι έχουν πλεονέκτημα αλλά…

Τα λέμε μετά τον ΟΦΗ…

Photo Credits: Eurokinissi