Εντάξει, το καταλάβαμε, κόφτε το…
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τη συνήθεια πλέον του Ολυμπιακού να... γυρίζει ταινίες αθλητικού περιεχομένου με τους νικητές να σημειώνουν το τελευταίο σουτ, ενώ αναρωτιέται αν θα πάνε στη Μάλαγα για να χάσουν, κερδίζοντας!
Δεν χρειάζεται να γυρίζονται ταινίες αθλητικού περιεχομένου με τους πρωταγωνιστές να κερδίζουν πάντα με το τελευταίο σουτ. Ο Ολυμπιακός τις ξεφτίλησε και αυτές. Το ‘χει κάνει πλέον συνήθεια. Μονιμότητα!
Ναι, φεύγουν πανηγυρίζοντας όλοι, χαίρεται και ο κόσμος που δεν έχασε, όμως ο πρωταθλητής Ευρώπης είσαι, δεν είναι δυνατόν να φλερτάρεις με την καταστροφή (όσο καταστροφική μπορεί να είναι μια εντός έδρας ήττα από Πολωνούς) και πάνω απ’ όλα να παίζει …τουρλουμπούκια και να χρειάζεται να πιέζεσαι στο τέλος. Το ακόμη πιο εκενυριστικό είναι ότι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές δεν το αντέχουν. Το λένε, το δηλώνουν, μα δεν το αλλάζουν. Παιδιά, βαρεθήκαμε, φτάνει. Ας σταματήσει αυτό το πράγμα. Ένα ήσυχο απόγευμα δεν είναι κακό να υπάρξει. Και ακόμη καλύτερα, να αρχίσει σιγά- σιγά να δείχνει και πραγματάκια ο Ολυμπιακός μέσα στις τέσσερις γραμμές. Αυτό που ως τώρα δεν το κάνει. Α, μην το ξεχάσω: Κάποιοι θα πρέπει να καταλάβουν και που βρίσκονται. Μια… πτήση, μια τάπα, ένα τρίποντο ή ένα κάρφωμα, δεν είναι η αρχή και το τέλος της παρουσίας σε αυτή την ομάδα! Πρέπει να κάνεις πολλά περισσότερα για να αυξήσεις τις μετοχές σου στο λιμάνι…
Όταν υποδέχεσαι τη Ζιελόνα Γκόρα στο σπίτι σου και είσαι ο πρωταθλητής Ευρώπης , αυτό που βάζεις πάνω κι από το ροζ φύλλο, είναι να κάνεις μισό βήμα προόδου , σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνισή σου. Ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε στην Σιένα(βρε την άτιμη πως… μαχαίρωσε έτσι τη Μάλαγα ε;), ο Μπαρτζώκας θεώρησε εκείνο το παιχνίδι το πιο …οργανωμένο ως τώρα και βέβαια ήθελε να δει απέναντι στους Πολωνούς, κάτι ακόμη καλύτερο. Τρίχες κατσαρές... Γιατί ο παίκτης ξέρει κάθε φορά τις συνθήκες, γνωρίζει μέχρι που χρειάζεται να φτάσει για να κάνει την δουλειά του. Οι Πειραιώτες σε ρυθμούς «τραμ- τραμ» που είπε κάποτε ο Μανώλης Μαυρομάτης, έχουν φτάσει στο 5- 0! Και η μεγαλύτερη μαγκιά τους, είναι ότι το ‘χουν κάνει σεμνά και ταπεινά. Και με καρδιοχτύπι! Όταν άλλοι… ξεφεύγουν, θριαμβολογούν πριν καν αγωνιστούν και περνάνε σε φθινοπωρινές προγραμματικές δηλώσεις, ο Ολυμπιακός ακολουθεί την δική του τακτική.
H ομάδα του Πειραιά ωστόσο, τον τελευταίο καιρό κάνει βήματα προς τα… πίσω. Όταν λες «με τη Σιένα ήμουν καλός» και μια βδομάδα μετά «πατάς την ουρά σου», πρέπει να ψαχτείς. Τα εγκωμιαστικά, για την ψυχή και τη συνήθεια νίκης, τα είπαμε στην αρχή, δεν θα γράφω τα ίδια και τα ίδια. Λοιπόν, να καθίσουν στο λιμάνι και να αναλογιστούν αν πλέον διαχειρίζονται καλά τους αγώνες. Ανάλυση να κάνουμε; Σε τι Στο ματς με τη Ζιελόνα; Κατάντια… Όμως, όλοι είδαν: Οι ψηλοί αγνοούνται. Κυριολεκτικά. Παιχνίδι κοντά στην ρακέτα δεν υπάρχει, η μπάλα δεν ακουμπάει ζωγραφιστό, εύκολα σε πιέζει μια ζώνη και σου καταστρέφει με επιθετικές άμυνες και την περιφέρεια. Ο Ντάνστον έπαιξε 33 λεπτά με τους Πολωνούς. Αυτό και μόνο δείχνει πολλά… Βέβαια ο Ολυμπιακός έχει χάσει τον δεύτερο(στα πλάνα) ψηλό, τον Σίμονς. Ο Μπέγκιτς είναι για …βαριά σχήματα απέναντί του και τα «τεσσάρια» πλην Πρίντεζη είναι ή του ύψους ή του βάθους.
Βέβαια το βράδυ της Παρασκευής, ο Βασίλης Σπανούλης έστελε το… μηνυματάκι του. Αλλά τα έγραψα στο προηγούμενο άρθρο. Η …ιστορία του Τζόλε . Αυτοί οι παίκτες, ξέρουν πότε θα πατήσουν το κουμπί!
Τεράστιο πράγμα, να ξέρεις τι έχεις πετύχει και με ποιες συνθήκες το έχεις κάνει. Μεγάλη δουλειά να έχεις 13- 0 και να λες στα ίσια, ότι είναι «μια τρύπα στο νερό». Γιατί πραγματικά αυτό είναι! Κανείς δεν θα δώσει μετάλιο ή τρόπαιο στον Ολυμπιακό, επειδή αυτή την εποχή είναι αήττητος. Δυο κέρδη μόνο υπάρχουν: Το ένα, ότι κάθε ροζ φύλλο αποτελεί και μια τονωτική δόση ηθικού και το δεύτερο, πως κάθε νίκη κρατάει σε απόσταση την κλασική μουρμούρα και γκρίνια. Τους μόνιμους σχετικούς και άσχετους, που είναι έτοιμοι πάντα να γκρινιάξουν, να πουν το μακρύ τους και το κοντό τους! Ελάτε τώρα, μαζί μιλάμε! Όσο μια ομάδα κερδίζει, ακόμη και τα σχόλια κάτω από τα άρθα είναι ελάχιστα ως μηδαμινά. Μόλις έρχεται η ήττα, ξεκινάει το απίστευτο… πάρτι! Όταν νικάς, δεν έχεις πολλά να πεις, αν και πιστεύω ότι ένα «μπράβο» όλοι το θέλουν ακόμη και σε νίκες με τρίποντο στο τέλος. Μόλις χάνεις, «το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι» και άπαντες ψάχνουν τις αιτίες και τις αφορμές. Παντού βέβαια γίνεται αυτό, όχι μόνο στον Ολυμπιακό…
Το νέο ερώτημα: Θα πάνε και στην Μάλαγα για να… χάσουν, κερδίζοντας;