Δεν περίμενα ποτέ ότι θα το γράψω. Ήμουν βέβαιος γι’ αυτό. Από την πρώτη φορά που την είδα live Σεπτέμβρη του ‘94 στο κλειστό των Πατησίων και μάλιστα σε ένα κακό παιχνίδι κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό. Δεν πίστευα ότι θα παρακολουθούσα ξανά παίκτη με τη φανέλα του Ολυμπιακού να εκτελεί τόσο γρήγορα, τόσο άμεσα, το σωστά όπως ο Έντι Τζόνσον. Μέχρι τώρα ο Ρότζερ Μέισον που πέρασε λίγο επί Καζλάουσκας και μετά άραξε στο ΝΒΑ, ήταν ο καλύτερος κόκκινος εκτελεστής. Σουτέρ!

Και να, που ο Άαρον Χάρισον με αναγκάζει να προβώ σε ιεροσυλία. Με αναγκάζει να τον παρομοιάσω με τον fast Eddie. Ένας παίκτης που τα μπάζερ μπίτερ τα έχει για πλάκα. Ένας παίκτης που εκτέλεσε και την Μακάμπι. Για να το ξεκαθαρίσω, δεν ξέρω αν θα βάζει τους πόντους του Έντι (αμφιβάλω) αλλά εγώ αναφέρομαι καθαρά και μόνο στον τρόπο που εκτελεί. Αφήστε που δεν είναι εύκολο να παίζεις καλά στο πρώτο μέρος, να μένεις πάγκο στο τρίτο δεκάλεπτο και να γυρνάς στην… δύση του ματς και να το καθαρίζεις.

Όφειλα να ξεκινήσω έτσι. Με το σουτ του Αμερικανού το οποίο ακολούθησαν οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί όλων των ανθρώπων του Ολυμπιακού. Ενός Ολυμπιακού που πήρε μια τεράστια νίκη. Και υπήρχε λόγος που το πέτυχε. Θυμάστε τι είπαμε στο άρθρο που ακολούθησε το ματς με την Αρμάνι; Κάθε φορά και άλλος. Έτσι είναι οι καλές ομάδες, ειδικά στα ζόρια. Ειδικά στην αρχή. Ο Ολυμπιακός δεν άφησε την Μακάμπι να περάσει από το ΣΕΦ. Και το γράφω έτσι γιατί οι παίκτες του Σφαιρόπουλου ήταν έτοιμοι να την κάνουν τη ζημιά.

Όταν όμως ο Βασίλης Σπανούλης είναι καλά και του ταιριάζει και το ματς, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα να τον έχεις απέναντί σου. Όταν έχεις έναν σουτέρ σαν τον Χάρισον, όταν έχεις έναν Αμερικανό που «πετάει στα ουράνια» (Μάρτιν). Όλα μπορείς να τα καλύψεις. Το ρόστερ σου, το βάθος του πάγκου σου θα σου δώσει πολλά. Ο Παπανικολάου που μοίραζε τις ασίστ, αναδείχθηκε πρώτος της ομάδας σε αυτόν τον τομέα. Ο Ολυμπιακός έκανε δική του την διαβολοβδομάδα και αυτό είναι σπουδαίο για την συνέχεια και για τα αποδυτήρια…

Εξάλλου όπως τελείωσε, έτσι άρχισε το ματς. Το πρώτο κακό μήνυμα στην αναμέτρηση πάντως το πήρε ο κίτρινος πάγκος. Ο Σφαιρόπουλος είδε τον Ζίζιτς που για πολλούς είναι βαρύ πυροβολικό της Μακάμπι να γίνεται εύκολη λεία για τα πικ ν ρολ των Πειραιωτών. Δεν άργησε λοιπόν να τον βγάλει στα μισά του δεκαλέπτου και να δει τους παίκτες του να βελτιώνονται ανασταλτικά, σε συνδυασμό βέβαια και με την καλή κυκλοφορία που είχαν μπροστά. Οι Ισραηλινοί πήραν κεφάλι στο σκορ και έκλεισαν την περίοδο με + 7.

Ήταν πιο άνετοι και με σωστές αμυντικές τοποθετήσεις από την στιγμή που είχε μπει στο γήπεδο ο Χάντερ. Βέβαια έχουμε ξαναπεί πως ο Ολυμπιακός και σκληράδα μπορεί να βγάλει και υλικό έχει για να δημιουργήσει μπελάδες στον αντίπαλο. Παρακολουθήσαμε ομολογουμένως ένα σκληρό παιχνίδι. Με δυο ομάδες που ξέρουν να αμύνονται, έχουν τρόπο να πολεμάνε και να πουλάνε ακριβά το τομάρι τους. Κι ας υπάρχει η κούραση. Ο Ολυμπιακός είχε πριν μια βδομάδα το -πάντα- ξεχωριστό παιχνίδι του ΟΑΚΑ και την Τετάρτη την Αρμάνι. Η Μακάμπι από την πλευρά της, όχι μόνο ήρθε στον Πειραιά κουρασμένη, αλλά και πληγωμένη από την εντός έδρας ήττα από την Μπάγερν. Δεν άφησε τον εαυτό του να πάθει ότι με την Αρμάνι ο Ολυμπιακός στο ημίχρονο.

Ήταν και σοβαρός και προσπαθούσαν οι παίκτες του να διαβάσουν όλες τις άμυνες του Σφαιρόπουλου. Ο Άαρον Χάρισον ήταν ο πρωταγωνιστής και στο πρώτο μέρος, εκτελώντας δίχως να το σκεφτεί. Δεν είναι μικρό πράγμα το ότι πήρε την δεύτερη περίοδο με 11 πόντους η ομάδα του λιμανιού και έτσι είχε την ευκαιρία να φτιάξει πράγματα και καταστάσεις πιο ήρεμα στα αποδυτήριά της. Και πιο λαμπρό στοιχείο απ’ όλα; Τα τρίποντα αφού στην σφιχτή άμυνα των Ισραηλινών η ελληνική ομάδα απάντησε με ένα 7/15. Το κακό για τον Ολυμπιακό, ήταν ένα και μοναδικό.

Έπαιζε, έπαιζε, είχε προβάδισμα, είχε την εικόνα του καλύτερου και η διαφορά ήταν αστεία. Με τρεις πόντους μπροστά μπήκε στο τελευταίο δεκάλεπτο και ενώ πρώτα ο Παπανικολάου είχε μεταμορφωθεί σε πασέρ ολκής και ο Χασάν Μάρτιν στο καλύτερο… στόπερ της αναμέτρησης. Για τους φιλοξενούμενους ο Τζόουνς ήταν ο άνθρωπος που τους οδηγούσε με ασφάλεια σε μια βραδιά που ο Μπαρτζώκας είχε μπλοκάρει τον Ουίλμπεκιν (είπαμε ο Μάρτιν δεν αστειευόταν) ενώ κάτω από τα καλάθια, ο μοναδικός σταθερός της « ομάδας του λαού» ήταν -ποιος άλλος;- ο Οθέλο Χάντερ. Κόντρα στους παλιόφιλούς του, ο Οθέλο έδινε μάχες που κανείς από τους συμπαίκτες του δεν μπορούσαν να κερδίσουν. Η Μακάμπι λοιπόν στο 33’ είχε κερδίσει επτά φάουλ, ο Ολυμπιακός κανένα.

Οι Ισραηλινοί και μάζεψαν την διαφορά εύκολα και προσπέρασαν σε κομβικό σημείο. Εκεί που η ψυχολογία αρχίζει να μπαίνει στην εξίσωση. Προσωπικές ενέργειες περισσότερες από τους παίκτες του Σφαιρόπουλου, που ήθελαν να απλώσουν το ταλέντο τους και βέβαια να πάνε σε κάθε επαφή αφού στην χειρότερη για αυτούς οδηγούνταν στις βολές. Με 57% όμως μέσα στο ΣΕΦ δεν είναι και εύκολο να κερδίσεις.

Ο Ολυμπιακός μπήκε σε σκληρή διαδικασία. Απλά όπως σας έγραψα και στον πρόλογο, αυτή την φορά ο Σπανούλης δεν είχε διάθεση να παίξει. Ηγήθηκε της ομάδας, γιατί ναι, ο Χάρισον έριξε την τελευταία «κουμπουριά» αλλά αν δεν έβαζε ο Βασίλης αυτά που έβαλε, θα υπήρχε ζήτημα. Πρέπει να γράψω βέβαια ότι άλλο ένα αναθεματισμένο ριμπάουντ χάθηκε και έτσι ήρθε το τρίποντο του Ουίλμπεκιν για την ισοφάριση.

Σωστά έκαναν και τα φάουλ που τους απέμεναν οι Ισραηλινοί, αλλά στο φινάλε δεν είχαν υπολογίσει τον Άαρον τον δολοφόνο. Επόμενη στάση; Μόναχο! Με μια Μπάγερν που πέρασε νικηφόρα παρακαλώ Τετάρτη- Παρασκευή από Τελ Αβίβ και Μόσχα! Τι είπατε; Φοβερό; Για να δούμε τι θα κάνει και με τον Ολυμπιακό...