Ο Παναθηναϊκός κέρδισε δίκαια στο Ειρήνης και Φιλίας. Ο Ολυμπιακός όσο και να ήθελε, δε μπορούσε. Ήταν απαράδεκτοι. Επιεικώς… Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Εξαιρώ τον Βασίλη Σπανούλη. Και δε του κάνω χάρη. Αλλά μπήκε δυο φορές για να γυρίσει μια άσχημη κατάσταση. Και το έκανε.

Με τον Μπαρτζώκα να επιλέγει μια πεντάδα που δε του βγήκε για αρχή. Και καλά έκανε. Όμως τη ξαναβάζει και παθαίνει τα ίδια. Με τους περισσότερους παίκτες του να είναι χαλαροί, αδυνατώντας να καταλάβουν τι είναι αυτό το ματς. Θα μου πείτε, σιγά τα ωά… Ναι, αλλά ο κόσμος μπορεί να μην βρίσκεται στο γήπεδο, αλλά και βλέπει και στενοχωριέται. Και στην τελική κρίμα και για τους Αγγελόπουλους, που εν καιρώ πανδημίας, το καλοκαίρι έκαναν και άνοιγμα και υπέρβαση με την επιστροφή του Σλούκα.

Αυτό που έγινε στο ΣΕΦ, από την αρχή ως το τέλος, ήταν απλά το δείγμα ενός Ολυμπιακού, μακριά από το πνεύμα της συγκεκριμένης αναμέτρησης. Αντιμετώπισαν τον Παναθηναϊκό σα να έπαιζαν με την Βαλένθια ή την Ζάλγκιρις ή την Μπασκόνια. Μη ψάχνετε να βρείτε άλλα. Είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, δημιούργημα πολλών καταστάσεων, τις οποίες θα τις ακούσετε την Τρίτη στο Show must go on. Υπομονή ως τότε…

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε γιατί στην τελική το ήθελε περισσότερο και το κυνήγησε περισσότερο. Όχι ότι κέρδισε κάτι. Κι αυτοί μια κάκιστη σεζόν κάνουν. Χωρίς αρχή και τέλος. Μια ομάδα που την κέρδισε το Λαύριο και ο Προμηθέας. Και δε το γράφω κάπως ή μειωτικά, αλλά είναι η πραγματικότητα. Αρέσει δεν αρέσει. Υπομονή, τα περισσότερα στο podcast.

Πάμε και στο ματσάκι; Ο Τζένκινς ξεκίνησε στον Παπαπέτρου, τη στιγμή που ο Σαντ-Ρος είχε την υποχρέωση να κουράσει πρώτος τον Σλούκα. Οι φιλοξενούμενοι μπήκαν πιο ήρεμοι στο ματς και πιο μεθοδικοί. Και με περισσότερη όρεξη να δημιουργήσουν καταστάσεις στο γήπεδο. Και πραγματικά το έπραξαν. Όταν ήρθε το πρώτο τάιμ αουτ της αναμέτρησης ο Παναθηναϊκός είχε ένα σερί 0-10 και ο Ολυμπιακός ουρλιαχτά στον πάγκο για αφύπνιση. Η είσοδος του Σπανούλη έδωσε πνοή στους «ερυθρόλευκους». Ο Βασίλης μοίραζε σα φιστίκια τις ασίστ και η ψαλίδα έκλεισε σχετικά εύκολα. Τρία λεπτά ήταν αρκετά για τον μεγάλο αρχηγό και το στίγμα να αφήσει, αλλά και να δείξει πως τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται.

Ο Κάτας ξεκίνησε με ψηλή πεντάδα, αλλά τη κόντυνε αναγκαστικά, αφού όταν απέκτησε κίνηση ο Ολυμπιακός, δε μπορούσαν να καλύψουν τους χώρους. Ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε στα ριμπάουντ κατά κράτος σε ένα δικό του πρώτο μέρος, όπου και καλές θέσεις έπαιρναν οι παίκτες του, αλλά και με περισσότερη θέληση πήγαιναν σε όλα τις… πεταμένες μπάλες. Ανανέωναν επιθέσεις και ήταν λογικό με αυτή την κατάσταση να έχουν προβάδισμα συν το ότι ο Παπαγιάννης ήταν καλός τερματοφύλακας από την στιγμή που χρησιμοποιήθηκε. Γενικά ακόμη και στις στιγμές που ζορίστηκαν οι «πράσινοι» αντιμετώπισαν με συνέπεια και εξυπνάδα κάθε κατάσταση. Το έκαναν σωστά, το έκαναν καλά και αυτό τους οδήγησε στο να πάνε προηγούμενοι στα αποδυτήρια.

Καμία φαντασία, καμία σταθερή δημιουργία. Κανείς ρυθμός. Ντάμπα ντούμπα στο παρκέ η μπάλα και όποιος το πάρει απόφαση. Με αυτό το σύστημα δεν πας πουθενά και για να σας τα γράφω και όλα, το πρόβλημα του ΠΑΟ μετά το 20λεπτο ήταν ένα και μοναδικό: Έδειχνε τόσο καλύτερος και κέρδιζε 3 πόντους! Έμενε δηλαδή να δούμε αν θα υπήρχε ολοκληρωτική κόκκινη βελτίωση ή ακόμη περισσότερη πράσινη σταθερότητα. Ο Ολυμπιακός συν τοις άλλοις, ήταν υποχρεωμένος να βελτιώσει την δημιουργία. Με μόνο 8 ασίστ και να σου κάνει ό,τι θέλει ο Μποχωρίδης (τον ξέχασε και λίγο ο Κάτας στα τελευταία λεπτά του ημιχρόνου), ε, ήταν ένα ζήτημα που ήθελε ψάξιμο.

Ο Μπαρτζώκας επέμεινε στην πεντάδα που άρχισε το ματς και έπαθε τα ίδια! Πάλι διψήφια διαφορά για τον Παναθηναϊκό σε συντομότατο διάστημα. Και ο Κάτας τους ίδιους έβαλε, αλλά σε αυτόν έβγαινε το ματς. Και δώσε ξανά… τρεχαλητό για το μάζεμα, κάτι που δε μπορεί να γίνεται συνέχεια. Ο Παναθηναϊκός που δεν ήταν ικανός να βρει κάτι σταθερό στη φετινή διοργάνωση, έκανε στο ΣΕΦ ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός είχε παίκτες όπως ο Χάρισον που έπαιζαν σα να ήταν στην παιδική χαρά. Σε κάθε καλάθι ο πράσινος πάγκος τιναζόταν.

Στην αντίθετη πλευρά, σηκώνονταν κανα-δυο από το σταφ και προσπαθούσαν να κάνουν νόημα στους αναπληρωματικούς να φωνάξουν. Θα μου πείτε αυτό είναι το πρόβλημα; Όχι, αλλά είναι και αυτό. Όμως αποτελεί μεγάλη κουβέντα και δεν είναι της εποχής! Όσα και να προσπαθούσαν να κάνουν οι παίκτες του Μπαρτζώκα, τα έκαναν μισά. Όπως ακριβώς σας το γράφω. Δουλειές του ποδαριού. Προχειροδουλειές. Και όταν κυλάει ένα ματς και είσαι έτσι, παίρνει και ψυχολογία ο αντίπαλος.

Ο Παναθηναϊκός για εμένα έκανε το καλύτερο που μπορούσε να κάνει. Σίγουρα και ο Κάτας έχει παράπονα από κάποιους, αλλά η γενική εικόνα ήταν παραπάνω από θετική και με τον Σάντ Ρός να κάνει όργια. Ο Ολυμπιακός είχε έναν Σπανούλη. Και αναρωτιέμαι, τελικά αυτός να σταματήσει (επειδή έγινε και της μόδας αυτή η κουβέντα) ή άλλοι κακώς βρίσκονται στον Πειραιά; Επίσης, η απουσία του Βεζένκοβ έχει αποδειχθεί τεράστια πληγή. Ο Σάσα ανοίγει το γήπεδο, κάνει ευκολότερη τη ζωή των συμπαικτών του και έχει την ψυχολογία να σουτάρει σωστά.

Ο Ολυμπιακός επιχείρησε ξανά λοιπόν να γυρίσει ένα ματς στο οποίο κακά τα ψέματα, δεν ενέπνεε. Η σκυλίσια άμυνα του Τζένκινς ή η συνηθισμένη ενέργεια του ΜακΚίσικ, δεν έφταναν. Όπως και οι πόντοι του Μάρτιν. Ο Σπανούλης ήταν ο μοναδικός που είχε την ένταση που απαιτείται για αυτά τα παιχνίδια. Ο Μπαρτζώκας έβαλε τον Λαρεντζάκη στην τέταρτη περίοδο, με δικό του λει απ έγινε το 59-61, αλλά «καπάκι» τα ίδια… Τα σχήματα του Κάτας έβγαιναν, δίχως να χρειαστεί να παίξει ποτέ με δίδυμο γκάρντ. Επέμεινε την περισσότερη ώρα με ψηλά σχήματα και τους «ερυθρόλευκους» συνήθως να πέφτουν σε παγίδες. Το τρίποντο του Γουάιτ στο 38’ ήταν ουσιαστικά αυτό που όρισε την μοίρα της αναμέτρησης.

Όταν ο Παναθηναϊκός μπαίνει στο ΣΕΦ και κάνει 25/25 βολές, καταλαβαίνει κάποιος πόσο μέσα στην ουσία της αναμέτρησης ήταν. Και χωρίς τον πιο επιθετικό του παίκτη, τον Νέντοβιτς. Ήταν μια πέρα για πέρα δίκαιη επικράτηση των «πράσινων» , με έναν Ολυμπιακό που γενικά φροντίζει να απογοητεύει συνέχεια. Ο στόχος (οχτάδα) που έθεσαν είναι πλέον πολύ-πολύ μακρινός. Οι δυο ελληνικές ομάδες φέτος θα χαζεύουν τους ξένους και απλά θα ‘χουν να χαίρονται ότι η μια κέρδισε στην έδρα της άλλης.

Τους αρκεί;

Δικό τους πρόβλημα…