Κάποτε σας έγραψα ότι η ομάδα αυτή, μοιάζει με μοναχικό καβαλάρη. Ελάτε τώρα, ακόμη κι εσείς που την λατρεύετε, έχετε πιάσει τους εαυτούς σας να καταριούνται , να βρίζουν, να λένε διάφορα. Ο Ολυμπιακός πάντα έχει έναν δικό του δρόμο να διαβεί στο μπάσκετ.

Δεν έχει την άνεση και την «αρχοντιά» του ποδοσφαιρικού τμήματος που «ποτίστηκε» να σαρώνει μέσα- έξω. Δεν έχει την ασφάλεια της ανυπαρξίας αντιπάλων όπως το κόκκινο πόλο. Δεν έχει την έλλειψη έντασης, που υπάρχει στο βόλεϊ(αν και τα παιδιά αυτά πέτυχαν συγκλονιστικές ανατροπές στους τελικούς).

Σε όλα αυτά ο Ολυμπιακός σαρώνει δίκαια, χρόνια τώρα. Και μένει τελευταίο πάντα το μπάσκετ. Το μπάσκετ που το αγαπάνε υπερβολικά όλοι και καμιά φορά αυτή η αγάπη γυρίζει μπούμερανγκ. Το μπάσκετ, που τελειώνει(λόγω ημερομηνιών) τελευταίο. Το μπάσκετ, που έδωσε την ευτυχία του back to back που κανείς άλλος, δεν θα τη ζήσει(λογικά).

Κι όμως η ομάδα αυτή, βρέθηκε φέτος να κυνηγάει. Να κυνηγάει από την αρχή και να την κυνηγάνε(ακόμη και τώρα ο Γιαννακόπουλος επανάληψη ζητάει). Βρε, ο ίδιος ο κόσμος της(εκατό άτομα, μη οργανωμένα) την έστειλε στο – 2, ο Παναθηναϊκός ήταν αραχτός όλη τη σεζόν και όταν ήρθε η ώρα του πρώτου τελικού, είδαμε και την αυτοκτονία.

Οι Ολυμπιακοί βιάστηκαν να κράξουν. Το λογικό μπασκετικά, ήταν αυτό που έγινε στον δεύτερο τελικό. Και μετά ήρθε ο τρίτος. Και το «μπρέικ» στο ΟΑΚΑ. Όντας μόνοι πολλές φορές, με ελάχιστο κόσμο στις εξέδρες, έφτασαν και στους τελικούς. Και μαζεύτηκαν όλοι μαζί, για πρώτη φορά πήγαν στο ΟΑΚΑ παρέα και τα κατάφεραν. Αγγελόπουλοι, προπονητές, παίκτες!

Η τελική διαφορά θα ‘ταν και μεγαλύτερη. Όμως ο Ολυμπιακός έχει μάθει να μοιράζει τα… εγκεφαλικά στους φίλους του. Δε γινόταν να μην το κάνει πάλι. Σκόρ 1- 2 και την Κυριακή η μεγάλη ευκαιρία για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τον τίτλο που θα γιορτάσουν περισσότερο από κάθε άλλο οι φίλοι της ομάδας του Πειραιά.

Γιατί όλα τα τμήματα λατρεύουν, αλλά αυτό που σε κάνει να «πονάς» περισσότερο, σε φτάνει και σε όρια που δε φαντάζεσαι ότι υπάρχουν! Μέχρι εδώ όμως τα… ποιήματα! Ο Παναθηναϊκός δεν έχει χάσει τον τίτλο. Το πλεονέκτημα έδρας έχασε. Και είναι σίγουρο, ότι την Κυριακή θα παλέψει με «νύχια και δόντια» να το ξαναπάρει.

Το πρώτο μέρος ήταν …κόκκινο όσο δεν πάει. Και μπορεί ο ΠΑΟ να πήρε τα ριμπάουντ, αλλά λάθη και ασίστ , χάριζαν στους Πειραιώτες ένα προβάδισμα. Αν ήταν πιο προσεκτικοί και ο Ντάνστον έπαιρνε και τα φάουλ στις σφαλιάρες που έτρωγε, ίσως η διαφορά να ‘ταν μεγαλύτερη.

Φαινόταν καθαρά, πως η άμυνα του Ολυμπιακού είχε στείλει τους Φώτση, Μαυροκεφαλίδη σε 1/8 εντός παιδιάς και η περιφέρεια των «πράσινων» πλην Διαμαντίδη ήταν τραγικοί. Ένα 20λεπτο πολύ κακό για τους γηπεδούχους, αλλά ο Ολυμπιακός έπρεπε να ασχοληθεί με την δική του ομάδα.

Αυτή ήταν η υποχρέωση της ομάδας του Μπαρτζώκα. Ο Πρίντεζης έκανε την πολύ καλή αρχή και ακολούθησαν ο Μάντζαρης, ο Πέτγουεϊ και ο Σπανούλης. Ροτέισον, φρεσκάδα και… απλωμένη προσφορά για την ομάδα του Μπαρτζώκα. Αυτό που περίμεναν όλοι οι μπασκετικοί το έβλεπαν σε ένα πρώτο μέρος που με ένα κεντρικό πικ ‘ν ρολ, οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν καλά την δουλίτσα τους.

Για την τρίτη περίοδο, το μόνο που θα θίξω, είναι το μεγάλο ματς του Σπανούλη και η ώθηση που έδωσε σε όλους τους συμπαίκτες του. Φαίνονταν άπαντες από την στιγμή που βγήκαν από το λεωφορείο, ότι τούτη τη φορά, δεν είχαν λόγο να διστάσουν.

Όταν έφτασε η αναμέτρηση στην τελευταία περίοδο, οι «πράσινοι» έκαναν απλά την μεγάλη αντεπίθεση. Με δυο παίκτες όμως δε γίνεται να κερδίσεις τον Ολυμπιακό. Δε γίνεται να κερδίσεις μια ομάδα πολύ πιο φρέσκια, αποφασισμένη, που το μοναδικό της θέμα ήταν να πιστέψει ότι θα κερδίσει.

Και όταν πήγε 62- 64 το σκορ, όλοι πάλι είπατε «ξανάχασε». Εκεί πήρε τη μπάλα ο Σπανούλης, πήγε μέσα σ’ όλους, χίμηξε στον Λάσμε και «καθάρισε». Ναι ο Σπανούλης, που κάθε φορά στα σχόλιά σας, απαιτείται να του «αλλάξω τα φώτα». Του μεγαλύτερου Έλληνα μπασκετμπολίστα. Θα του «αλλάξω εγώ τα φώτα», γιατί κάποιοι έχετε νεύρα ή κάποιοι απλά θέλετε να τον βρίζετε. Συμπαθάτε με, δεν θα το κάνω.

Όσοι είστε Ολυμπιακοί θα το καταλάβετε όταν πάψει να παίζει στην ομάδα σας. Όσοι δεν είστε, κατά βάθος, γνωρίζετε την αξία του. Όμως ο νικητής δεν ήταν ο Σπανούλης, ήταν ο Πρίντεζης(πόσο καιρό το περίμενε αυτό…) , ο Πέτγουεϊ, ο Λοτζέσκι(επιτέλους), ο Μάντζαρης. Όλοι! Όλοι βγήκαν μπροστά και έκαναν το αυτονόητο.

Έκαναν κάτι που περίμενε ο κόσμος του αθλήματος. Ο Ολυμπιακός λοιπόν δίκαια «έσπασε» έδρα και με ένα ροζ φύλλο ακόμη, κατακτά τον τίτλο. Απλά θα πρέπει να το παλέψει. Ξέρω ότι περιμένετε να τοποθετηθώ και για τα υπόλοιπα:

Οι διαιτητές διαχειρίστηκαν σωστά το θέμα στην αρχή. Έδιωξαν όσους δεν είχαν διαπίστευση από τον πάγκο του Ολυμπιακού και τέλος. Δε γίνεται να ζητάς επανάληψη αγώνα όμως, επειδή ήρθαν δυο- τρεις περισσότεροι από τους αντιπάλους παράγοντες. Ευρώπη το 2014, είναι δυνατόν;

Κανονικά θα έπρεπε όλοι μαζί να κάθονται και να βλέπουν ήρεμα τα ματς, όπως σε όλες τις χώρες. Δε γίνεται να αράζουν διάφοροι στα γήπεδα(ΣΕΦ και ΟΑΚΑ) και οι πρόεδροι των ομάδων, αυτοί που πληρώνουν να ‘ναι στρυμωγμένοι σε μια γωνίτσα. Τα πλάνα «ταξιδεύουν» παντού. Αν είναι δυνατόν δηλαδή.

Και ισχύει για όλους. Όσο για την δήλωση Γιαννακόπουλου, μάλλον θα πρέπει να ασχοληθούν οι ρεπόρτερ Παναθηναϊκού και όχι Ολυμπιακού. Για Βαρδινογιάννη και Αλαφούζο μίλησε ο πρόεδρος του ΠΑΟ και όχι για Κόκκαλη, Μαρινάκη…