Εθνική Ελλάδας: Ταλιμπάν και όπου παν...
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος από την Μανίλα συνιστά ψυχραιμία, απολαμβάνει την απουσία πανηγυριτζήδων και γράφει για τον Ιτούδη και τους διεθνείς που πλέον δεν έχουν να κάνουν κάτι άλλο από το να δουλέψουν για να είναι εντάξει με τους εαυτούς τους
Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας. Αλλά ελάτε τώρα. Ας κοιταχτούμε επιτέλους στα μάτια και ας συμφωνήσουμε ότι και όσες φορές ήταν μαζί μας οι πιθανότητες, βάλαμε την ουρά στα σκέλια κάποιο βράδυ Σεπτεμβρίου και εξαφανιστήκαμε από την διοργάνωση που βρισκόμασταν.
Το ξεκίνημα στο συγκεκριμένο άρθρο, δεν έχει σκοπό να απογειώσει το εθνικό μπασκετικό φρόνιμα. Ούτε να αποτελέσει επιχείρημα για να πείσετε τους εαυτούς σας ότι θα κάνουμε σούπερ πορεία σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Απλά αρχίζω έτσι την κουβέντα γιατί είναι η πραγματικότητα. Το πρώτο ματς της εθνικής μας στην Μανίλα ανήκει στο παρελθόν.
Κερδίσαμε έναν αδύναμο αντίπαλο. Την Ιορδανία που ενδεχομένως αν την αντιμετωπίζαμε με πλήρη σύνθεση να την είχαμε τσαλαπατήσει και να είχαν ξεκινήσει οι γιορτές και τα πανηγύρια και το πάγωμα της σαμπάνιας. Μιας σαμπάνιας που έχει παλιώσει βέβαια από την αναμονή, αλλά μην ξαναρχίζω τα ίδια. Τα είπαμε παραπάνω...
Ψάχνει και νοοτροπία!
Αυτή την φορά λοιπόν, δεν υπάρχουν φανφάρες. Κέρδισε η ομάδα μας τους Ιορδανούς και έφυγε από το γήπεδο ήρεμα και απλά. Θα έρθει ένα πάρα πολύ δύσκολο βράδυ σε λίγες ώρες (ΗΠΑ) και σε λίγες ημέρες ένα ματς που πρέπει να κερδίσουμε οπωσδήποτε (Νέα Ζηλανδία). Η ξαφνική απώλεια του Ντίνου Μήτογλου, έφερε ένα μάτσο έξτρα πονοκεφάλους στον Ιτούδη και τους συνεργάτες του. Πώς θα καλύψουν το κενό, του πρώτου σε αριθμούς μπασκετμπολίστα κατά την διάρκεια της προετοιμασίας.
Και έφερε και έξτρα υποχρεώσεις στο ήδη πληγωμένο ρόστερ. Μην γελιόμαστε. Αν οι απόντες ήταν στις Φιλιππίνες, κάποια από τα παιδιά που φοράνε την φανέλα τώρα, θα έβλεπαν τα ματς από τα σπίτια τους. Την ιστορία όμως την γράφουν πάντα οι παρόντες και με αυτούς πρέπει να ασχολούμαστε. Καμία αναφορά σε όσους λείπουν γιατί απλά, λείπουν. Βρισκόμαστε με 11 παίκτες και με αυτούς θα πάμε όπου βγει. Με σύστημα Ταλιμπάν και όπου... παν!
Η Ιορδανία ήταν μια καλή αρχή για να δούμε αδυναμίες που γεννήθηκαν με τον τραυματισμό του Μήτογλου, γιατί όλες τις άλλες τις γνώριζε ο Ιτούδης καιρό τώρα. Οι αντίπαλοί μας για παράδειγμα, μπήκαν δυνατά και στα δυο ημίχρονα. Αυτό δεν είναι θέμα τεχνικό, δεν είναι ζήτημα συστημάτων. Είναι νοοτροπία, διάθεση και χαρακτήρας.
Όσο πέρναγε η ώρα και στα δυο κομμάτια του ματς, η εικόνα μας βελτιωνόταν ξεκάθαρα, αλλά αν πρέπει κάπου να δώσω έμφαση, αυτό είναι στο κάκιστο τρίτο δεκάκλεπτο. Γιατί δεν γίνεται να στέλνεις την Ιορδανία στα αποδυτήρια με... παράσταση ήττας και να την κάνεις βγαίνοντας από αυτά να ξαναμπεί στην διεκδίκηση του ματς.
Περισσότερα από τα συνηθισμένα
Η εθνική μας έπαιξε και ζώνες, που θα χρειαστεί ακόμη περισσότερο στα πιο δύσκολα ματς. Κάποιοι μιλάνε για μια ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων. Απλά, πρέπει να τις βάλουμε σε μια σειρά αυτές τις δυνατότητες για να δούμε και κατά πόσο υπάρχουν. Στην επίθεση ξέρουμε ότι θα ψαχνόμαστε. Πολλές φορές θα βλέπετε και τρέλα. Και σουτ εκτός συστήματος, αλλά και εκτός λογικής. Θα γράψω το εξής που νομίζω ότι καταδεικνύει πολλά. Όταν μπήκε στην εθνική μας ο Γουόκαπ, όλοι μιλούσαν -σωστά- για σούπερ ενίσχυση σε οργάνωση , άμυνα και ισορροπία πάνω στο παιχνίδι μας. Το ότι ο γκάρντ του Ολυμπιακού, θα ήταν μοναδική απειλή σε ένα 20λεπτο, δεν ειπώθηκε ποτέ, γιατί δεν σχεδιαζόταν και ποτέ.
Επίσης, έχουμε κάποιους παίκτες που στις ομάδες τους όχι απλά δεν ήταν πρώτα βιολιά, αλλά ήταν παίκτες του rotation. Τα παιδιά αυτά, καλούνται να κάνουν περισσότερα από όσα έχουν συνηθίσει, συνεπώς θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με κατανόηση στην όλη προσπάθεια. Το εύκολο είναι να "αλλάξεις τα πετρέλαια" στον παίκτη, όμως δεν είναι μαγκιά ή εξυπνάδα. Το αν αδικήθηκαν παίκτες που κόπηκαν είναι άλλη συζήτηση που κατά την γνώμη μου πρέπει να γίνεται πάντα την ημέρα των κοψιμάτων και όχι... μετά Χριστόν.
Η μαυρίλα μακριά
Πιστεύω ότι αυτοί οι παίκτες θα δώσουν ο καθένας όσα μπορεί για να φτάσουμε όπου πραγματικά αξίζουμε. Οι πιθανότητες , οι ενδείξεις και οι εικασίες δεν είναι υπέρ μας, αλλά ποτέ δεν παίζουν μπάσκετ. Ούτε ποδόσφαιρο, ούτε πόλο, ούτε... τάβλι. Είμαστε ένας λαός που αρέσκεται στο κράξιμο. Ειδικά με τα social ο καθένας κρύβεται στην ανωνυμία και βρίζει, προσβάλει, ειρωνεύεται με απόλυτη ασφάλεια. Αυτή η μαυρίλα μπορεί να μείνει μακριά από την εθνική ομάδα του μπάσκετ και να στεκόμαστε κάθε φορά στο πως κύλησε το κάθε παιχνίδι.
Και στην δεύτερη και στην τέταρτη περίοδο με την Ιορδανία, η Ελλάδα έβγαλε μια εικόνα θετική. Πρέπει να παίξουμε περισσότερο ξύλο στην άμυνα. Είμαι βέβαιος ότι θα το κάνουμε. Επιβάλλεται να βρούμε περισσότερες λύσεις μπροστά. Δεν ορκίζομαι ότι θα τα καταφέρουμε, αλλά ας περιμένουμε. Μην ξεχνάμε ποτέ, ότι πάντα θα ανεβαίνει η δυναμικότητα των αντιπάλων. Παίξαμε με την πιο αδύναμη ομάδα που θα συναντήσουμε όσο μείνουμε στις Φιλιππίνες. Επίσης, θεωρώ ότι ο Δημήτρης Ιτούδης έκρυψε και πράγματα ή ακόμη θα σχεδιάσει και έξτρα.
Για παράδειγμα, το Παπανικολάου- Παπαπέτρου μαζί δεν το είδαμε, αλλά θα το δούμε. Η εθνική πρέπει να δουλέψει ακόμη καλύτερα στην δημιουργία των προϋποθέσεων της απειλής. Δεν έχουμε τον Ντόρσεϊ για να σουτάρει κάποιος αδίστακτα. Ούτε τον Σλούκα και τον Καλάθη για να φτιάξουν μια επίθεση σε πρώτο χρόνο. Ούτε τον Αντετοκούμπο να πάρει την μπάλα και με τρεις δρασκελιές να σμπαραλιάσει την αντίπαλη άμυνα. Θα πρέπει λοιπόν, να βρούμε τα ελεύθερα σουτ, να γυρίσουμε την μπάλα γρήγορα, να κάνει ο καθένας το σωστό στο τέλειο τάιμινγκ. Και αν δεν μπει η μπάλα, τουλάχιστον να έχει γίνει το σωστό. Αυτό θέλει δουλειά...
Οι παρόντες...
Τα σουτ του Λαρεντζάκη και του Ρογκαβόπουλου, θα μας χρειαστούν. Το να ανέβει κι άλλο ο Παπαπέτρου θα είναι υπέροχο. Σημαντικό και να φύγει από τον Παπαγιάννη το βάρος του "είμαι μονάχος πρέπει πάντα να προσέχω". Να αντέξει ο Θανάσης το ότι θα περάσει απ' όλες τις θέσεις της πεντάδας. Επαναλαμβάνω, άμυνα θα παίξουμε. Λίγο ασχοληθήκαμε σοβαρά με τον Τζέφερσον και τον Ντουβερίογλου και τους βγάλαμε από το παιχνίδι.
Η επίθεση χρειάζεται οξυδέρκεια, γρηγοράδα και μην ακούσω κανέναν να πει "μα βάλαμε 92 στην Ιορδανία". Δεν είναι κριτήριο. Και πρώτος απ' όλους το ξέρει με την τεράστια πείρα του ο Ιτούδης. Την Λιθουανία και τον Μαυροβούνιο να σκέφτεστε. Γιατί πιστεύω ότι την Νέα Ζηλανδία θα την κερδίσουμε. Τι είπατε; Κατάντια να το συζητάμε; Όχι, καμία κατάντια.
Οι εθνικές ομάδες τα έχουν αυτά στην ζωή τους. Και τις απουσίες και τους τραυματισμούς και όσους θέλουν να ξεκουραστούν και όσους κόβονται ή αποχωρούν. Απλά αυτά δεν μένουν ποτέ. Μένει τι κάνουν οι παρόντες. Και οι 11 του Ιτούδη, θα πρέπει για την πάρτη τους και την χώρα να κάνουν το καλύτερο και να κοιτάζονται ήρεμοι στον καθρέφτη...
