Πρέπει πάντα να είσαι έτοιμος να παίξεις. Αν είσαι έτοιμος να παίξεις και για τον διπλανό σου, τότε μπορεί το σύνολο να είναι ευτυχισμένο. Είχε ανάγκη η Εθνική στο ξεκίνημα να βρει πολλά για να αντέξει. Η ποιότητα του αντιπάλου εξαιρετική ως προς την βασική πεντάδα. Έξω οι δυο ψηλοί. και οι δυο! Δέκα παίκτες. Για να καλύψουν τα κενά. Για να γίνουν... ψηλοί. Ή πιο σωστά ακόμη ψηλότεροι. Μπράβο για την προσπάθεια και μπράβο για τη νίκη.

Ως εκεί. Το σημαντικότερο ήταν ότι έδωσαν αυτό που είχαν για να αντέξουν και στους δικούς τους ρόλους, αλλά και στην όποια... μετατόπιση απαιτήθηκε για την ανάγκη του παιχνιδιού. Κάποιοι έγιναν ψηλοί. Το έκαναν όσο γινόταν πιο σωστά.

Είχαμε τον παίκτη να ταράξει τα νερά. Να κάνει την αρχή. Μετά υπήρξε η βοήθεια από όλους. Όχι, δεν καταπλήξαμε. Αν γινόταν αυτό θα ανησυχούσα. Πρώτη ημέρα σε τέτοιο τουρνουά και να ξετρελαίναμε τα πλήθη; Ε όχι. Βήμα- βήμα. Και όλα θα γίνουν. Αν καταφέρουμε εμείς να γίνουν, γιατί χάρες δεν θα μας κάνουν...

Τάιλερ απλά...

Ο Μουλαομέροβιτς εμφάνισε ζώνη, επικεντρώθηκε στον Αντετοκούνμπο. Οκ... Δεν θα τον έλεγε κάποιος παράλογο. Μόνο που η Ελλάδα τι είπαμε ότι έχει φέτος; Ντόρσεϊ... Και ήταν αυτός που έκανε την αρχή. Αυτός που έβαλε το "νερό στ' αυλάκι". Ο πρώην "ερυθρόλευκος" και νυν συμπαίκτης του Ντόνσιτς στους Μάβερικς, δεν δίστασε να απειλήσει από παντού. Και να βρει στόχο. Και να ταράξει την κροατική άμυνα, που φάνταζε αρχικά "δεμένη" και στημένη πάνω στο να περιορίσει τον Γιάννη.

Άλλωστε έχετε βαρεθεί να διαβάζετε πως η πρώτη πεντάδα των Κροατών είναι εξαιρετικού επιπέδου και ουσιαστικά τα προβλήματά τους αρχίζουν όταν αναγκάζονται να ανοίξουν το rotation.

Εντάξει, δεν θα τελειώνουμε πάντα ημίχρονα με ένα... 20αρικο από τον Τάιλερ, αλλά στην πρεμιέρα μας το "έγραψε" αυτό και ήταν παραπάνω από αναγκαίο. Μαζί με τον Γιάννη να σκεφτείτε, έβαλαν τους 32 από τους 46 πόντους του ημιχρόνου. Η Κροατία έκανε κάτι απλό. Πολύ απλό. Έκλειναν μέσα και περίμεναν τον Γιάννη.

Με ζώνη βγαλμένη από τον Σπόρτιγκ του Κίτσου Διαμαντόπουλου, ο Μουλαομέροβιτς πόνταρε να μην τα βάλουν οι διεθνείς μας. Ε, αν ποντάρεις ή θα κερδίσεις ή θα χάσεις. Και το μεγαλύτερο σουτ απ' όλα για τον Τάιλερ ήταν όταν έκανε το 60- 65 σε ένα διάστημα που είχαμε χάσει το παρκέ από τα πόδια μας.

Και πάει ξανά στα μισά της τελευταίας περιόδου και πετυχαίνει ένα εκτός ισορροπίας δίποντο για να τους... τσακίσει ξανά. Δυο φορές πίστεψαν οι Κροάτες. Και τις δυο ο Ντόρσεϊ τους έκοψε τον βήχα. Αλλά για αυτό θα διαβάσετε πιο κάτω...

Η μικρή νίκη!

Ο Ιτούδης ήξερε ότι είχε αντικειμενικές δυσκολίες. Στην τελική, θυμάστε ποτέ την ομάδα μας να μπαίνει σε μεγάλη διοργάνωση χωρίς να παίζει σέντερ; Βέβαια τα προηγούμενα χρόνια είχαμε τον Μπουρούση που αγωνιζόταν και με σπασμένα χέρια, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο Παπαγιάννης ή ο Κώστας Αντετοκούνμπο ήταν φυγόπονοι.

Δεν μπορούσαν να παίξουν. Θα χρειαστούν. Και έτσι βρεθήκαμε με τον Γιάννη στο "5" και μετά τον Αγραβάνη. Και πάνω στις αλλαγές, γινόταν και το... έλα να δεις. Με τον Θανάση να κλείνει την θέση και τον Ιτούδη να προσπαθεί να κρύψει την απουσία πύργου.

Γενικά η ομάδα μπήκε καλύτερα του αναμενόμενου για πρεμιέρα. Θέλω όλοι να είμαστε προσγειωμένοι και να ξέρουμε που πατάμε. Ήταν αρκετά καλά τα πράγματα για αρχή. Ως εκεί... Το ότι βγάλαμε κάποιες όμορφες φάσεις ήταν συνδυασμός. Της ενέργειας. Του ταλέντου. Της στιγμής. Και του ότι οι αντίπαλοί μας διαθέτουν φτωχό ρόστερ. Αν μπορούμε κάθε μέρα να γινόμαστε 1% καλύτεροι, θα είναι μια μικρή νίκη.

Η... εξαφάνιση και η πάσα του Νίκ

Μετά τα μισά της τρίτης περιόδου, η ομάδα μας αποφάσισε να χαθεί από το γήπεδο. Είναι αυτό που συζητάμε. Σε μια τέτοια διοργάνωση, όλα θα τα δείτε. Τα... τρένα δεν υπάρχουν. Είναι στους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Οι Κροάτες "έσφιξαν" όσο μπορούσαν την άμυνα, πίεσαν πιο σωστά τον Ντόρσεϊ και συνέχισαν στο ίδιο μοτίβο με τον Αντετοκούνμπο.

Έκαναν λίγο μια μίνι- αντεπίθεση και σχεδόν μας έφτασαν. Απλά έβαλε ο Τάιλερ το τρίποντο-μαχαιριά. Τα "νεκρά" διαστήματα είναι σύνηθες. Αν κάτι με προβλημάτισε, είναι ότι ο Ιτούδης το είδε να έρχεται. Και πήρε σωστά το τάιμ άουτ. Αλλά δεν υπήρξε αποτέλεσμα. Η διαφορά πήγε στους δυο. Η μίνι διακοπή δεν εμπόδια τους παίκτες του Μουλαομέροβιτς.

Φυσικά και θα είναι αλλιώς με τους δυο ψηλούς μας. Βγάλαμε δωδεκάδα το απόγευμα της Πέμπτης και 24 ώρες αργότερα, παίξαμε με δέκα! Η πεντάδα Καλάθη-Σλούκα-Παπανικολάου-Παπαπέτρου-Αγραβάνη με την οποία εμφανιστήκαμε στην τελευταία περίοδο, είναι αρκετά γουστόζικη. Παρέχει σχετική ισορροπία, αθλητικότητα, ηρεμία και απειλή. Και πάνω απ' όλα, άρνηση στην αντίπαλη προσπάθεια.

Πλησίαζαν; Κάναμε φάουλ. Καλάθι δεν τρώγαμε. Ας σουτάρουν βολές. Αν μπορούν ας τις βάλουν. Αλλά το σίγουρο καλάθι δεν θα το σημειώνει ο αντίπαλος. Λίγο κράτησε αυτό, η Κροατία επιχείρησε άλλες δυο προσπάθειες. Στην πρώτη... ξανά Ντόρσεϊ. Η τρίτη ήταν αυτή που έκανε και το ματς ντέρμπι στο τέλος.

Για να έρθει η πάσα του Καλάθη (στο ανάποδο κάρφωμα του Γιάννη) να ορίσει την έκβαση του ματς. Η τάπα του Αντετοκούνμπο ήταν απλά το κερασάκι... Αν και εδώ που τα λέμε, το κυνήγησαν, του έβαλαν τείχος, τον έσπρωξαν, αλλά τα "χτυπήματά του" στο τέλος δεν τα γλίτωσαν.

Ροδοπέταλα και ταρακούνημα

Το πρόσημο είναι θετικό. Και καλά πάθαμε και ζοριστήκαμε. Πήραμε τη νίκη που μου αρέσει. Με ταρακούνημα. Με... τρομάρα στο τέλος. Με άγχος και πίεση. Μια χαρά. Ο δρόμος δεν έχει... ροδοπέταλα και τα mvp που φώναζαν για τον Αντετοκούνμπο στο Φόρουμ, τα ίδια έλεγαν και οι Κινέζοι όταν αποκλειόμασταν στο Παγκόσμιο.

Μια χαρά είναι να ταρακουνιέσαι. Για να πέσουν και οι τόνοι, να χαμηλώσει και ο αμανές. Για όσους τον έχουν πάρει ψηλά, σε όποιο πόστο και να βρίσκονται. Η Κροατία μας πρόσφερε το τέλειο. Τρόμαρα! Είχαμε ένα λάθος σε όλο το πρώτο μέρος. Και κάναμε τα υπόλοιπα στο δεύτερο ημίχρονο.

Λέτε στα αποδυτήρια να πίστεψαν οι διεθνείς πως τελείωσαν όλα; Δεν το πιστεύω αλλά, αν ναι, καλά να πάθουμε. Κι αυτό μάθημα καλό είναι. Η εθνική μας έχει ανήφορο. Μια ένδοξη ομάδα εδώ και πολλά χρόνια. Που δεν θα πανηγυρίσει μια νίκη πρεμιέρας. Ποτέ...