Έτσι "πνίγονται" οι τεχνικοί διευθυντές στο λιμάνι…

Τι είναι τέλος πάντων, αυτός ο τεχνικός διευθυντής; Και ποιος ο ρόλος του; Και είναι εφικτό στην Ελλάδα να πετύχει 100% τούτο το μοντέλο; Οι απαντήσεις, μάλλον ποικίλουν.

Θα μπορούσε κάποιος να μας πείσει με την περίπτωση του ΠΑΟΚ και με τους φίλους του Θοδωρή Ζαγοράκη, Βρύζα και Παντελή Κωνσταντινίδη. Θα μπορούσε όμως και κάποιος άλλος, να συζητήσει για την περίπτωση του Παναθηναϊκού, τον Βέλιτς, τον Αντωνίου, τον Ζάετς και όποιον άλλο πέρασε από το συγκεκριμένο πόστο.

Τα θέμα μας βέβαια, είναι ο Ολυμπιακός! Εδώ κι αν δεν «κόλλησε» τεχνικός διευθυντής. Επί της ουσίας, η προσπάθεια έγινε. Αλλά όσες φορές το επιχείρησαν, άλλες τόσες η ιστορία βούλιαξε στο βαθύ λιμάνι του Πειραιά!

Ιλια Ιβιτς

Ο Σωκράτης Κόκκαλης για μια σεζόν και με προπονητή τον Λεμονή, είχε προσλάβει τεχνικό διευθυντή τον Ίλια Ίβιτς. Ο μύθος θέλει τους Λεμονή και Ίβιτς να το «παίζουν εχθροί», προκειμένου να σώσουν τις επιλογές τους και να αυξήσουν τις πιθανότητες παραμονής τους, απέναντι σε έναν πρόεδρο, που είχε μάθει για πολλά χρόνια να κάνει το απόλυτο κουμάντο και να κατακτά τίτλους.

Τελικά, ο Κόκκαλης δεν χαμπάριασε ούτε από αυτούς τους δυο. Πρώτα πέρασε την πόρτα ο Λεμονής και ένα όμορφο πρωινό, ελάχιστες εβδομάδες μετά, τον ακολούθησε και ο Ίβιτς. Και γιατί να έχει τεχνικό διευθυντή, ο άνθρωπος που για μεγάλο διάστημα φαινόταν να μην χρειάζεται ούτε προπονητή; Και δεν το λέω εγώ αυτό, αλλά οι επιλογές που έκανε τις περισσότερες φορές για την άκρη του κόκκινου πάγκου…

Εντουάρντο Μαθία

Η πρόσφατη επιχείρηση στον Περαία, ήταν αυτή του Μαθία. Πέρασε προς τα έξω, ότι δεν προσλήφθηκε τόσο για να αποκτηθούν ποδοσφαιριστές, όσο για να βάλει σε εφαρμογή όλα τα κονέ του και να φύγει κόσμος πιο εύκολα! Αποτέλεσμα; Ούτε πήρε, ούτε έδωσε. Και «έφαγε και χρέωμα» από τον κόσμο, που ανυπομονούσε να δει μια καλή μεταγραφή και τελικά αυτή έγινε, στο τέλος του Αυγούστου με τον Μακούν.

Δύσκολο πολύ σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός να «πιάσει» ο τεχνικός διευθυντής. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η δυναμική της συγκεκριμένης ομάδας, απαιτεί εις τους αιώνας των αιώνων διοικητικές παρεμβάσεις. Ο ισχυρός χαρακτήρας των Κόκκαλη και Μαρινάκη, δεν περιοριζόταν ποτέ στο «κάνε ό,τι θες» και είναι δεδομένο ότι ο νυν πρόεδρος, συνεργάζεται καλά με τον προπονητή, ο οποίος έχει κι αυτός τις δικές του εμμονές. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος, κανείς δεν έχει το αλάθητο.

Τυχερός γιατί θα κάθεται...

Σκεφτείτε λοιπόν, έναν Βαλβέρδε που επιμένει να κάνει του κεφαλιού του. Έναν Μαρινάκη που θέλει κι αυτός να γίνουν ορισμένες κινήσεις. Βάλτε ως κορυφαία γαρνιτούρα την πίεση του Τύπου και τις φωνές του κόσμου και μετά ας καθίσουμε να βρούμε και χώρο για τεχνικό διευθυντή. Ίσως σε μια ομάδα, που θα διοικούσε ένας αόρατος, θα προπονούσε κάποιος με μπόλικο νερό στο κρασί του και θα υποστήριζαν απλοί λάτρεις του αθλήματος, να χώραγε και τεχνικός διευθυντής.

Στον Πειραιά της έντασης, της… τσίτας, του πάθους και του «τρελού ρυθμού» σε όλους τους τομείς της ομάδας, όποιος προσλαμβάνεται σε αυτό το πόστο, είναι τυχερός για ένα μόνο πράγμα: Θα κάθεται και θα καλοπληρώνεται, δίχως να κάνει κάτι. Απλά μια ωραία μέρα θα βρεθεί χωρίς δουλειά…